Graspop Metal Meeting! Het Mekka van de Benelux voor overstuurde gitaren, headbangen, circle pits en deathgrunts. Bijna hadden we niemand om dit jaar verslag voor u uit te brengen, maar dat kon ik echt niet over mijn hart en beschadigde oren laten gaan. Daarom offerden mijn rug en ik ons vier dagen lang op voor jullie leesplezier en liet ik me onderdompelen in riffs, liters Jupiler, zonnecrème en okselzweet. Solo verslag doen van een festival met vijf podia en 151 acts is moeilijker dan brons halen op het WK kleiduifschieten, daarom word ik gelukkig bijgestaan door Lara van Sundert. Veel plezier alvast met onze terugblik. Wij hadden het enorm naar onze zin! Hier vind je bovendien het verslag van dag 2, dag 3 en dag 4.
Tom Morello 15:10 – 16:00 uur (South Stage, MichielJ)
Je festival beginnen met een legendarische muzikant, het kan erger. We kennen Tom Morello natuurlijk van de gitaardienst bij Rage Against The Machine, Audioslave, The Nightwatchman en solo. Als backdrop zien we de cover van diens laatste album: The Atlas Underground Flood en is een olifant met vlindervleugels als oren. Het brengt kleur aan een zwartgeblakerd publiek. De band speelt een bescheiden hoeveelheid solowerk en een medley aan geweldige riffs waaronder Bombtrack, Know Your Enemy, Bulls On Parade, Sleep Now In The Fire en Cochise. Deze zijn wel allemaal instrumentaal. Echter zijn er best veel covers op de setlist terug te vinden waaronder The Ghost of Tom Joad van Bruce Springsteen, Power to the People van John Lennon of Voodoo Child van The Jimi Hendrix Experience. Dat deert het publiek van Graspop echter helemaal niet. De classics doen het hier altijd goed. De heer Morello laat zien dat hij het nog helemaal heeft en weet onnavolgbare gitaarpassages uit zijn zes-snarig werktuig te halen. Wanneer Slash dan ook nog eens op het podium wordt uitgenodigd is het hek helemaal van de dam. Graspop geniet en kijkt al reikhalzend uit naar Guns N’ Roses. Tijdens een signature gitaarsolo waar Tom met zijn tanden de snaren beplukt wordt pas echt duidelijk wat voor een topper we in huis hebben. Afsluiten doen we met Killing In The Name Of waar geen zanger voor nodig is want het publiek neemt dat wel voor de rekening. Middelvingers hoog!
Marduk 16:05 – 16:55 uur (Marquee, MichielJ)
De God van Babylon mag de Marquee in de late namiddag betreden. Ook goden zijn blijkbaar niet immuun voor fascisme. De band heeft zonet afscheid genomen van bassist Joel Lindholm wegens een nazigroet op het podium. Voor die reden keert Devo (Magnus Andersson) voor een keer terug op bas. In het verleden is de band ook al in opspraak gekomen vanwege de thematiek op album Panzer Division Marduk. Gelukkig ontkent de band met klem enige sympathie en voegt dus daad bij het woord. Fuck fascisme! Het concert dan. De Marquee is halfvol, het podium blauw beneveld en de de blastbeats vliegen aan gemiddeld tempo door de zaal. De band amuseert zich precies niet zo heel hard. Marduk komt een beetje kil over door weinig onderlinge interactie en één keer verdwijnt de band zelfs volledig van de set voor een sample van ruis en wind van bijna twee minuten. Die hele binding van atmosfeer is amateuristisch uitgevoerd. Wanneer het publiek dan toch aangesproken wordt is het volledig onverstaanbaar. Het publiek daarentegen vermaakt zich. Op The Blond Beast bespeur ik een polkabeat en ook in veel andere nummers dagzoomt een dansbaar element. In een van de latere nummers wordt ineens een serieuze walsbeat ingezet. Feestelijk.
Papa Roach 17:10 – 18:10 uur (South Stage, MichielJ)
Vaste klant op de mainstage is natuurlijk Papa Roach. Deze doortocht is al de zesde op de wei van Dessel. De band heeft natuurlijk de hits om een groot publiek zoet te houden, al is de muziek de laatste jaren van een veel lagere kwaliteit en intensiteit. Dat deert het publiek niet zozeer wanneer de band vooral uit ouder materiaal put zoals Dead Cell, Getting Away With Murder en Broken Home (deels). Toch voelt Papa Roach zich geroepen om eigen nummers te mengen met covers. Lose Yourself van Eminem en Firestarter van The Prodigy blazen over de weide. Broken Home wordt dan maar in twee geknipt. Ik kwam voor Papa Roach en ik krijg een best of 90’s met wat flarden oude Papa Roach-nummers in verwerkt. Nee bedankt. Het is een beetje als stevia: zoete meuk, gaat er makkelijk in, maar je moet wel de bitterheid een beetje kunnen verstoppen dat het toch niet authentiek is.
Evergrey 17:40 – 18:30 uur (Metal Dome, MichielJ)
Dan maar iets authentiekers. Ik haast me naar de Dome om voor het eerst Evergrey aan het werk te zien. Wat valt meteen op? Riffs! De band heeft er in overvloed. Daarbovenop draagt de zang van Tom Englund alles nog een niveau omhoog. De band verdeelt de setlist mooi en haalt van de meeste albums één nummer aan. Persoonlijk vind ik het nogal makkelijke muziek om prog te zijn, maar de halfvolle Metal Dome komt aan zijn trekken en ik denk vooral aan hoe gelijkend dit is aan Alter Bridge met momenten en waarom dit dan in de tent wordt verstopt en niet op de main. Het is misschieen een rare kronkel, maar dat kwam zo in me op. Ik ga vooral in de discografie van dit Evergrey duiken. Suggesties zijn welkom in de comments!
Arch Enemy 18:20 – 19:10 uur (North Stage, Lara)
Na het optreden van Papa Roach kunnen we op de mainstage eindelijk weer even genieten van wat zwaarder geschut! Arch Enemy mag de avond aftrappen en de North Stage opwarmen voor Ghost. Onder luid gejuich betreedt de band, met Ace of Spades dreunend door de speakers, het podium, met als stralend middelpunt frontvrouw Alissa White-Gluz. We zien haar in een blauwe catsuit met bijpassende haarkleur de mainstage opkomen. Ze ziet er niet alleen geweldig uit, ook haar stem klinkt fantastisch. Vanaf het moment dat de band van start gaat met The Eagle Flies Alone, gevolgd door The Watcher, wordt er flink meegejuicht en worden een hoop crowdsurfers het veld over getild. Bij Apocalypse wordt het publiek aangemoedigd om hun telefoons met verlichting in de lucht te steken; iets wat er in een zaal vast fantastisch uitziet, maar midden op de dag helaas toch niet echt overkomt. Hierna zien we echter de eerste moshpits verschijnen en als daarna Handshake With Hell wordt ingezet gaat het pas echt los. Alsof het nog niet warm genoeg is, heeft Arch Enemy zoveel vuur(werk) meegenomen dat de wenkbrauwen van de voorste rijen er ongetwijfeld afgeschroeid zijn! Al met al een hele lekkere opener van de avond, waarbij we niet alleen muzikaal, maar ook visueel van een fantastisch optreden hebben kunnen genieten.
Alter Bridge 19:20 – 20:20 uur (South Stage, Lara)
Met de solide set die Alter Bridge afgelopen december speelde in de Ziggo Dome, was het een welkome verrassing om de band op het Graspop-affiche te zien verschijnen. Het lukte de band toen niet om de Ziggo Dome volledig te vullen en ook hier op Graspop staat er weinig volk te dringen om de band van dichtbij te kunnen bekijken. Desondanks vult het veld zich op het laatste moment vrij aardig en gaat Alter Bridge van start met Silver Tongue, gevolgd door Addicted to Pain. Het lijkt even een herhaling te worden van de setlist uit de Pawns and Kings-tour, maar de band blijkt het voor het festivalseizoen toch vooral bij de klassiekers te houden. De setlist bevat slechts twee nummers van het laatste album: voor de rest van de set is er gekozen voor grotere hits uit het verleden. Voor de fans die graag de wat hardere, nieuwere nummers gehoord hadden dus erg jammer. zij hebben het moeten doen met Sin After Sin en Silver Tongue. Met drie Creed-leden en Myles Kennedy als frontman hoef je het als band natuurlijk niet te hebben van spannende pyrotechnische snufjes en vuurwerk. Toch komt dit optreden op de mainstage van een enorm festival als Graspop niet echt van de grond, zeker volgend op een optreden als dat van Arch Enemy en voorafgaand aan Ghost ontbreekt het Alter Bridge echt aan power. Hierdoor wordt het optreden van Alter Bridge voor velen het moment om een van de vele foodstandjes te checken en wat te eten te halen voordat de echte headliners van start gaan.
Wanneer tijdens Blackbird, een van de grootste hits, de bas volledig op de achtergrond verdwijnt, heeft het optreden wat mij betreft zijn dieptepunt bereikt. Dit weet de band tijdens de rest van het optreden nog ietwat goed te maken, maar feit blijft dat Alter Bridge helaas niet behoort tot de hoogtepunten van de eerste Graspopdag. Het optreden is absoluut niet slecht en dat het fantastische muzikanten zijn staat vast, maar Alter Bridge komt op dit enorme veld helaas gewoon niet tot zijn recht.
The Winery Dogs 20:45 – 21:45 uur (Metal Dome, MichielJ)
Wat is het uitkijken naar The Winery Dogs. Een supergroep tussen de supergroepen. De band rond Mike Portnoy, Billy Sheehan en Richie Kotzen begint met veel plezier aan een amper gevulde Metal Dome. Bijna heel Graspop staat te wachten op Guns N’ Roses namelijk. Maar aan het enthousiasme van The Winery Dogs komt snel een eind. Door technische problemen met de bas is er bijna vijf minuten geen muziek. Met de setup van vijf speakers, effectentoren, laptop en versterker zou het heel jammer zijn om de geweldige bas van Billy Sheehan niet te horen. Maar dan is er verlossing. De band vliegt met vernieuwde bravoure over de bühne en we hebben goed geluid! Het is meteen duidelijk met wat voor klasbakken we hier te maken hebben. Als je zo kan spelen is die belachelijke blauwe baard zelfs toegestaan, Mike. We merken verder nog digitale vlammetjes op op de backdrop en de automatische microfoon die zich verplaatst zodat Mike mee kan zingen. Voor de rest is de driestemmigheid loepzuiver en worden we getrakteerd op solo’s, solo’s en solo’s. Echter overspeelt de band nooit en blijven er nummers gebracht worden. Klasse. Beelden van de show in de Boerderij in Zoetermeer eerder deze week vindt u hier.
Guns N’ Roses 21:55 – 0:55 uur (South Stage, MichielJ)
Het publiek stroomt uit alle richtingen voor Guns N’ Roses te aanschouwen. Bij The Winery Dogs was daardoor veel minder volk dan hoorde en je zag het publiek maar één kant uitgaan: South Stage. Het legendarische Guns N’ Roses maakte enkele jaren geleden een fantastische passage, die ook drie uur duurde en mij op verrassende wijze erg kon bekoren. Dit jaar is het anders. Slash verkeert in absolute topvorm en speelt de pannen van het dak, maar Axl daarentegen is zijn lage klanken volledig kwijt en de hoge stemmen worden vaak vervangen door een zielig klinkend kopstemmetje. Voeg daarbij dat zijn volume zeer variabel is waardoor je uit het niets een ijle ‘waaaaah’ door je trommelvliezen hoort schallen. Waluigi en Wario zouden het beter gedaan hebben dan Axl vandaag. Zonde. Daarbij start de setlist ook uiterst bescheiden en komt het pas op gang bij nummer vijf, Welcome To The Jungle, dat alweer gemolesteerd wordt door Axl. Op mijn uittocht is nog dat verschrikkelijke Sweet Child O’ Mine over de wei aan het knallen. Een schande.
Carpenter Brut 23:00 – 00:00 uur (Metal Dome, MichielJ)
Afsluiten doen we in schoonheid. Het graspoppubliek dat weggejaagd is door die iele Axl Rose vindt een plek in de Metal Dome. Carpenter Brut, met livegitaar en drum, speelt een echte thuismatch en krijgt veel van het statische publiek aan het dansen. Verrassend stevige nummers kunnen op veel bijval rekenen en de trippy visuals op de achtergrond maken de geweldige lichtshow om je vingers van af te likken. De Metal Dome wordt even omgedoopt tot synth dungeon en tot ver buiten de tent wordt er stevig gefeest. Hoogtepunt was toch wel Imaginary Fire met Greg Puciato (Dillinger Escape Plan). Opvolger Beware The Beast laat nog stevige blackvocalen horen en mag op veel steun van het publiek rekenen. Volgende keer mogen we de Marquee tot dungeon omdopen? Als je ziet hoe goed het publiek op Maniac (uit de film Flashdance) gaat dan denk ik dat we hier een afsluiter van enige standing hebben. Beste show van de dag.
Datum en locatie
15 juni 2023, Graspop, Dessel, Mol
Foto's:
Graspop Metal Meeting
Link: