Vandaag zijn we met vier. Zoals voorheen is Lara van Sundert hier, maar ook MaudVD en MichielH struinen vandaag rond in Dessel. Graag geziene gasten als je het mij vraagt. Vanavond maken Pantera, Parkway Drive en Slipknot de opwachting aan de mainstages. Ook graag gezien hier op Dessel. Verder is er doorheen de dag veel punkrock op Graspop. Sinds de teloorgang van Groezrock komen er steeds meer punkbands naar de weide afgezakt die altijd een beetje voorzichtig zijn om voor een metalpubliek te spelen, maar waar het bijna altijd héél vlot verloopt. Daarbij moeten we ook gewoon eerlijk zijn: punkrock is een geweldig genre dat wel eens pit, tempo en daadkracht kan brengen tussen een schare metalgroepen. Alvast bedankt om vandaag weer te lezen! Hopelijk heeft u het naar uw zin, ik vandaag zeker wel. Hier vindt u bovendien de verslagen van dag 1, dag 2 en dag 4.
Heriot 13:20 – 14:05 (Jupiler Stage, MichielJ)
De zeer jonge wolven van Heriot uit het VK worden door verschillende persuitlaten beschreven als een must-see en ik ben er vandaag om die stelling op de rooster te leggen. Verdomme, de pers heeft nog gelijk ook. Dit viertal, waarvan volgens mij nog niet iedereen meerderjarig is, combineert metalcore van het meest vieze soort met black en shoegaze. Je zou denken dat dat wat veel is, maar Heriot krijgt het helemaal klaar. De band klinkt overmeesterend grotesk in de Metal Dome en breakdowns worden er afgewisseld met woeste blastbeats. De band heeft veel plezier met de gevarieerde nummers en de drummer kan niet eens op zijn stoel blijven. De atmosferische passages tussenin binden het geheel vaak op doeltreffende wijze, iets wat op het album niet zo goed lukt. De screams van zowel Debbie Gough als Jake Packer zijn zeer verschillend, waardoor het geheel fris blijft. Als de zang dan nog wat atmosfeer en melodie in de pap roert, mag je me stilaan bij elkaar borstelen. De toekomst is in goede handen, eerste kippenvelmoment op deze Graspop!
Antimatter 14:45 – 15:30 (Metal Dome, MichielJ)
De duistere rock van Antimatter mag voor de gelegenheid de Dome inpakken. Het is er wel aardig opgewarmd intussen. Op de drums hangt een Oekraïense vlag. Qua geluid speelt er overmatig luid een sample mee en de bas overheerst waardoor alles bombastisch voelt. Op de achtergrond zijn er twijfelachtige visuals die afleiden van de show en niet bij de nummers passen. We zien een zeug zogen, sterven en ontbinden gevolgd door een vrouwelijk silhouet dat door vlammen danst. En dat binnen hetzelfde nummer. Er is ook een man die zich ophangt en een verwelkende roos. De band laat het beter bij één visueel thema per nummer. De slaapverwekkende akkoordenschema’s, zwoele stem en warmte in de tent doen me wiegelen. Volgens mij sust de band ook naar dromenland want ineens wordt de gitarist door de zanger gekieteld. En dat was meteen het meest opwekkende te melden aan deze show.
I Prevail 14:45 – 15:35 (South Stage, Maud VD)
Ideale band om mee te starten op de mainstage lijkt me. I Prevail ken ik vooral van Gasoline, het nummer waarmee de band uiteindelijk afsluit, maar met Hurricane, Bad Things en Bow Down brengt de band vandaag nog een paar leuke songs. I Prevail presenteert zich hier vandaag in Dessel als een goede liveband. En te zeggen dat deze band doorbrak door een Taylor Swift-nummer te coveren, op hun eigen manier weliswaar. I Prevail koppelt metalcore aan hardcore, punk en zelfs nu-metal en giet er een gezonde dosis emo over. Dit werkt.
Danko Jones 16:10 – 16:55 (Jupiler Stage, MichielJ)
Danko Jones brengt gelukkig een heel ander geluid naar Graspop vandaag. De rock met stevige punkondertoon past goed op de Jupiler Stage, maar de band laat weten dat het in het verleden al op de main stond en graag elk jaar wil terugkomen. Hits, bindteksten en présence heeft de band in overvloed. Het is verfrissend om Danko met de fotografen te zien spelen en grapjes te zien maken zonder het ondertussen afgezaagde ‘get the fuck up’ of ‘i wanna see a circle pit’. Neen, Danko Jones is hier om op te vallen en dat doet het! De setlist is wat aan de veilige kant en we kunnen de heer Jones ook op wat speelfoutjes betrappen, maar met First Date, Full Of Regret en Lovercall is dat al snel vergeten. Alleen miste ik wel Cadillac, Caramel City, Strut of Sugar Chocolate. Daarmee had de weide pas in lichterlaaie gestaan en was Danko al uitgenodigd voor een van de hoofdpodia volgend jaar.
Code Orange 17:35 – 18:20 (Jupiler Stage, MichielJ)
Tijd voor de meest bizarre show van het festival. Hoe beschrijven we dit het best? Chaos. Code Orange is onherkenbaar tegenover een paar jaar geleden toen album Forever uitkwam. De drummer is de zanger geworden, Reba Meyers is zo dun dat het lijkt alsof haar benen elk moment kunnen breken. De bassist heeft ineens haar en de synth-speler is ineens gekortwiekt. Ook de nummers zijn onherkenbaar. Er zijn ineens half gezongen, half spoken word vocalen over nummers en ik mis vaak de intense screams. Mijn favoriet, Dreams In Inertia, wordt gespeeld, maar is onherkenbaar. Op het einde van de set, Forever, zien we ineens iedereen op het podium van links naar rechts hollen. De bassist trekt zelfs een snaar van zijn bas en begint keihard aan zijn hoofd te bloeden. Terwijl het rode goed tussen zijn oogleden naar beneden sijpelt opent hij zijn mond om als een gorilla wat woeste brullen te uiten. De zanger neemt hem vast en krijgt een schamel handdoekje aangeboden na de set. De man naast mij was extreem onder de indruk. Zo kun je het ook verwoorden. Doe geen drugs kinderen.
Sleep Token 17:40 – 18:30 (Metal Dome, Lara)
Wie Sleep Token het afgelopen jaar gevolgd heeft, zal ongetwijfeld meegekregen hebben hoeveel de band in korte tijd gegroeid is. De band zit inmiddels aan 2,5 miljoen luisteraars per maand op Spotify, bracht vorige maand het fantastische album Take Me Back To Eden uit en mag momenteel het voorprogramma verzorgen van de The End, So Far World Tour van Slipknot. Hoog tijd dus om eens te checken of de hype rondom deze band terecht is! Wanneer ik de Metal Dome drie kwartier voor aanvang van het concert binnenloop, wordt duidelijk hoe populair Sleep Token ondertussen is. Er staan al rijen fans te wachten bij het podium van de oververhitte Metal Dome om hun favoriete band van zo dichtbij mogelijk te kunnen zien. Ik raak aan de praat met een fan uit Spanje, die de band inmiddels al zo’n keer of 10 gezien heeft en me vertelt dat ze live enorm goed zijn en ze speciaal naar Graspop is afgereisd is om nog een optreden van haar favoriete band te kunnen bijwonen. De verwachtingen zijn dus hoog en de tent vult zich nog verder voordat ze van start gaan.
Even vraag ik me af of het wel een goed idee was om zo’n populaire band in de Metal Dome te laten spelen, maar zodra ze hun set beginnen spelen wordt me snel duidelijk dat Sleep Token in een tent beter tot zijn recht komt. De band staat in maskers en lange gewaden op het podium en wordt begeleid door nog eens drie gesluierde achtergrondzangers. De muziek is minder stevig dan wat we op de rest van het festival horen: de nummers zijn dromerig met wat hardere passages tussendoor. De muziek past daarom wat mij betreft het beste in een van de Graspoptenten, zeker omdat het optreden midden op de dag gepland staat. Ze hadden echter misschien beter voor de Marquee kunnen kiezen; veel fans lopen eerder weg, puur door de warmte en drukte in de Metal Dome. Toch mag dat de pret niet drukken. De fans zijn duidelijk bekend met de nummers en er wordt volop meegezongen en tijdens de hardere passages zelfs, ondanks de warmte, gesprongen en gedanst. Zeker tijdens The Summoning, hun bekendste nummer, wordt er door het publiek vooraan flink losgegaan. Frontman Vessel klinkt live net zo goed als op het album en hetzelfde geldt voor de rest van de band.
Jammer vond ik dat de band koos voor de iets minder populaire nummers Vore en Rain van hun laatste album, in plaats van bijvoorbeeld een Aqua Regia of Chokehold. Deze had ik graag live gehoord en ik ben van mening dat je als band, zeker op een festival, echt wel voor de wat populairdere nummers mag gaan. Een ander minpuntje waren voor mij de maskers. Hoewel dit natuurlijk een leuke gimmick is, zorgt het er ook voor dat de interactie met het publiek minimaal is. Mocht dit iets zijn wat je belangrijk vindt tijdens een optreden, dan zal Sleep Token je op dat vlak teleurstellen. Desondanks was het optreden zelf fantastisch, met een fijne sfeer in de tent en een goede energie van de band zelf op het podium. Dat ze er enorm veel zin in hadden, straalde er namelijk, ook door de maskers heen, vanaf!
In Flames 17:45 – 18:35 (North Stage, Maud VD)
Bij In Flames weet je steeds wat je krijgen zal. Compromisloze, genadeloze Zweedse melodeath op smaak gebracht door de schreeuwerige en altijd energieke frontman Anders Fridén met Björn Gelotte als muzikale duizendpoot aan diens zijde. Gelottes baard is nog indrukwekkender geworden en Chris Broderick is nu officieel lid van de band. Dat zijn zowat de grootste veranderingen tegenover de bands laatste passage op Graspop in 2019. Broderick was er toen ook al bij als ik me goed herinner, maar dan als hired gun tijdens het touren. En net als toen komt de band naar Dessel om terug een nieuw album te promoten. Van dit Foregone speelt de band uiteindelijk drie nummers: State Of Slow Decay, Foregone Pt 1 en The Great Deceiver. Moderne In Flames waar Broderick en Gelotte volledig op excelleren. Uiteraard krijgt het publiek ook enkele klassieke In Flames-songs gepresenteerd: Cloud Connected, I Am Above en het onvermijdelijke Only For The Weak. Benieuwd naar het volgende In Flames-optreden op Graspop ergens in 2027. Dan struikelt Gelotte misschien over zijn modieuze, maar tegen dan veel te lange baard. Zolang de man maar blijft bezweren met zijn gitaar. Dat is het voornaamste.
Legion Of The Damned 18:25 – 19:15 (Marquee, MichielH)
Legion Of The Damned heeft net het lekker ruige The Poison Chalice uitgebracht en staat nu alweer te razen op wat vandaag toch wel het thrashpodium genoemd mag worden. In zekere zin speelt de band in het voorprogramma van Dark Angel en dat staat natuurlijk lang niet verkeerd op het curriculum! Maar daar gaat het uiteraard niet om. Waar het wel om gaat, is dat de Limburgers vandaag een heel professionele thrashshow neerzetten. On-Nederlands goed is ook weer zo’n dooddoener, maar het is wel een term die duidelijk maakt dat de band een hoog niveau neerlegt. Het begint met grote zwartwitschermen met daarop vrolijke doodshoofdtaferelen, een stemmige met regelmaat groene lichtshow en een vuurzee achter de band. Wanneer de heren de set op gang trappen heb ik heel even het idee dat we de gitaren alleen over de monitoren horen, maar de schuiven gaan vrij snel omhoog (hoewel het geluid aan de zijkant van de tent nooit perfect wordt).
Dan maar wat naar het midden om te horen dat nieuwe track Contamination ook live een groovende geweldenaar is. De song wordt door de aanwezigen gebruikt om een aantal ongelukkigen over de hoofden naar de helse vuren op het podium te voeren. Zo ver komt het dan toch weer niet omdat ze nog voor het podium door de beveiligers van een erger lot worden gered. Het is trouwens lang niet de enige song van The Poison Chalice waar we vandaag op getrakteerd worden en dat is zeker geen straf. Zanger Maurice bedankt het publiek uitvoerig dat hij en zijn makkers voor de zevende keer op het festival mag staan “met hun lelijke koppen” (hij zegt het, niet ik), waarna de band dan weer fel, dan weer fijn groovend en met her en der zo’n heerlijke Slayer-achtige riff (Dark Coronation!) zijn muziek met de veel knappere aanwezigen deelt. Lekker optreden heren!
Architects 18:45 – 19:45 (South Stage, Maud VD)
Architects is niet naar België gekomen om gevangenen te nemen. Openingsnummer Nihilist knalt nog maar pas door de speakers of het publiek brult reeds massaal mee. Dit zit goed en dat voelt frontman Sam Carter ook. Door de toeschouwers vervolgens op Black Lungs te trakteren cementeert hij met zijn band onmiddellijk dat goede gevoel voor de rest van het optreden. Het gejuich is gemeend en vooral oerend luid. Carter doet er nog een schepje bovenop en zoekt nu het contact met het publiek. In zijn Britse accent vraagt hij het publiek om op en neer te springen bij het volgende nummer. Beetje vreemd om dan een wat trager nummer als Giving Blood te spelen, maar goed, wie ben ik natuurlijk. Verder speelt de band nog Doomsday, Meteor, When We Were Young en eindigt Architects de set met het heerlijke Animals. Persoonlijk had ik nog graag Hereafter gehoord, mijn persoonlijk favoriete nummer van de band. In een perfecte wereld had de band dit altijd gespeeld. In een perfecte wereld had ik ook een sixpack en een kaaklijn zoals Viktor Verhulst. Soms moeten we blij zijn met wat we wél hebben en beste lezer: ik was best blij met deze Architects!
The Chats 19:00 -19:50 (Jupiler Stage, MichielJ)
Nog meer punk vandaag. The Chats uit Australië zijn enorm grappig en met hun coole zelfgeknipte nekmatjes en foute zonnebrillen zullen ze de wei wel kunnen overtuigen. De banner leest ‘get fucked’. Geen introdeuntje, standje elf en gaan is het devies van de band. Het eerste nummer duurde misschien een minuut en twintig seconden en zo zijn we toe aan nog een stuk of vijftien knallers. Terwijl de band het volgende nummer aankondigt als: ‘the next song is for fascist dickheads’ reageert de dude met Burzumshirt voor me koeltjes. Poëzie. Op het einde worden de hitjes Smoko en Pub Feed nog aan de set geplakt en het publiek lust er pap, of beter gezegd, pub feed van.
Soen 19:10 – 20:00 (Metal Dome, MichielH)
Eerder dit jaar zagen we Soen op het Prognosis Festival een waarlijk vlekkeloze set spelen. Vandaag begint de band echter rommelig met gitaren die af en toe wegvallen zodat hele leads niet te horen zijn of wel worden ingezet, maar niet worden afgemaakt. In opener Monarch denken we zelfs even valse samenzang te horen, maar het vakmanschap van de band kennende zal dat schijn zijn, gewekt doordat de microfoons voor de achtergrondzang harder stonden dan die van zanger Joel Ekelöf. Paniekerig geren maakt duidelijk dat ook bij Deceiver de problemen niet zijn opgelost. Maar zie daar, wanneer een van de roadies haastig met een stukje nieuwe apparatuur komt aanlopen, wordt er plots lachend van nee geschud en lijken de strubbelingen ineens voorbij. Bij al deze perikelen houdt Ekelöf het publiek stevig bij de les met zijn pakkende stem. Want zelfs in omstandigheden als vandaag is er die magie, die moeilijk in woorden te vangen is, maar ergens ligt waar meeslepende melodieën en muzikale krachtpatserij elkaar perfect vinden. Het voorbeeld bij uitstek krijgen we misschien nog wel met Antagonist waarin volmaakte instrumentbeheersing (drummer Martin Lopez!) hand in hand gaan met het heavymetalmeezingrefrein: “Fire Up Your Guns”. In de korte tijd die de band vandaag ter beschikking heeft, wordt vooral geput uit de laatste twee platen. Heel gek is dat niet, want waar de eerste albums bol staan van Tool-invloeden, zet Soen op Lotus en Imperial echt een eigen geluid neer. En daar kan binnenkort een nieuw hoofdstuk aan worden toegevoegd want de band verlaat ons met de mededeling uit te kijken naar 1 september: de dag waarop het nieuwe album Memorial zal uitkomen.
Rancid 19:55 – 20:55 (North Stage, MichielJ)
Tijd voor punkroyalty. Rancid voelt zich erg nederig om als punkband op een metalfestival te mogen staan. De band vertrekt meteen met een nieuw nummer, Tomorrow Never Comes, en klinkt melancholisch maar met enige punkurgentie. De iconische hanenkam ontbreekt wel en we krijgen een beanie in de plaats. De band teert natuurlijk op hun meest succesvolle plaat, And Out Come The Wolves. We horen hiervan Roots/Radicals, Maxwell Murder, Time Bomb en Ruby Soho. De band is helemaal in vorm en kan de wei goed inpakken. Het publiek speelt daarbij ook nog het BK biergooien blijkbaar, maar niet naar de band. Het is eerder een teken van appreciatie.
Dark Angel 19:55-20:45 (Marquee, MichielH)
Naarmate het programma vordert worden de te maken keuzes steeds moeilijker. Wanneer we na Soen de Marquee binnenlopen is daar de licht legendarische L.A. Caffeine Machine Dark Angel al aan zijn sloopwerk begonnen. Ooit – en misschien nog steeds – was de band wereldrecordhouder voor het hoogste aantal gitaarriffs op één album en nu doet men hard zijn best om hetzelfde record binnen te halen voor het aantal riffs tijdens één optreden. Er zijn maar luttele seconden nodig om te laten horen dat er maar één grootheerser is op het gebied van manische thrash (oké, Sadus komt dichtbij, maar die band staat hier vandaag niet). Met open mond staan mensen te kijken en luisteren naar drummer Gene Hoglan (die ook twee heerlijke platen van Death inspeelde, en alleen daarom al een held). Wat hij klaarspeelt qua intensiteit, afwisseling en strak spelen is bijna niet van deze wereld. En de rest van de band houdt die waanzin gewoon bij!
In Darkness Descends valt uiteraard weer die zeer herkenbare drumpassage op die al dan niet een hele grote metalband geïnspireerd heeft voor een van hun grootste hits. Maar wat vooral opvalt, is de agressie, snelheid en dichtheid waarmee het toch niet eenvoudige materiaal wordt gebracht. Vooral Death Is Certain (Life Is Not) maakt indruk. Vorig jaar overleed gitarist Jim Durkin en hoewel de bandleden daar uiteraard veel verdriet over hebben, kunnen ze mogelijk wat troost en geruststelling vinden in het feit dat zij met Laura Christine (ex-Meldrum maar liefst!) een nieuwe gitarist hebben gevonden die niet alleen de ‘attack’ heeft die nodig is voor de partijen, maar die al jaren dichtbij de band stond. Dat de band maar lang door mag gaan en vooral: dat die nieuwe plaat er nu eindelijk eens mag komen.
Pantera 21:05 – 22:22 (South Stage, Maud VD)
De hoeveelheid haat en bagger die de huidige leden van Pantera over zich heen krijgen door het te wagen om onder deze heilige naam een festivaltour te organiseren… De commentaren op de gemiddelde HLN-pagina verbleken erbij! Sommige mensen drijven het zelfs zo ver door te stellen dat dit Pantera een veredelde coverband is. Kom op zeg! De laatste keer dat ik op mijn Cowboys From Hell-album keek zag ik wel degelijk de namen van Phil Anselmo en Rex Brown staan hoor. Dit is trouwens de ultieme tribute aan de beide Abbott-broertjes! De bandleden van weleer, die de samenwerking aangaan met Dimebags goede vriend en viking-in-kilt Zakk Wylde, terwijl Charlie Benante (ex-Anthrax) de drum alle eer tracht aan te doen. Als deze twee heren de schoenen van de broertjes niet kunnen vullen, zal niemand het lukken. De Abbott-familie was trouwens enorm opgetogen met het nieuws dat Wylde de gitarist zou worden van het hernieuwde Pantera. Kunnen wij met z’n allen dan aub ook blij zijn dat deze band op tournee is en dat een volledig nieuwe generatie Pantera eens aan het werk kan zien? Ja toch? Want de band is wel degelijk goed deze zaterdag. Anselmo’s diepe gruntige, kiezelsteen gorgelende stem tijdens Fucking Hostile of This Love is gewoonweg kicken en het ritme en de groove van I’m Broken en 5 Minutes Alone plaveien de weg naar een stevige finale waarbij Walk en Cowboys From Hell de weide helemaal kapot krijgen.
Voor mij staat een vader met zijn zoontje in zijn nek. Ik schat dat het jongetje zo’n negen jaar oud is, maar meebrullen dat dit jochie doet op Domination! Een volledig nieuwe generatie krijgt nu Pantera te zien. Fantastisch toch? En Anselmo zelf? Hij roept wel dat hij “broken” is, maar de mans rug-, drugs- en drankproblemen lijken verbeterd te zijn. Ook dat is het effect van een Pantera 2.0. Nooit onderschatten wat doelen kunnen doen met een mens. Hij ziet er echt gelukkig uit. Voor mijn part mag er nu ook een nieuw album volgen. Ja, het zal nooit hetzelfde zijn zonder de Abbotts, maar zet je erover. Niemand wordt verplicht om naar dit vernieuwde Pantera te komen kijken. Zij die het wel doen, hebben er vast geen spijt van. Dat bewijst de band echt wel op Graspop. Oude goden die maar blijven gaan. Graspop heeft daar ervaring mee.
Parkway Drive 22:30 – 23:50 (North Stage, Maud VD)
Ik ben niet de grootste fan van metalcore en dus is een optreden van Parkway Drive meestal het moment om een hamburger te gaan halen. Deze keer blijf ik echter staan. Niet per abuis, niet omdat ik al gegeten had, nee, puur omdat de band me dermate overtuigt om te blijven staan. Ik ben een koppigaard die zelden zijn ongelijk toegeeft, maar de kans bestaat dat ik deze band te weinig krediet heb gegeven. Ja natuurlijk, nummers als Prey, The Void of Wild Eyes zijn kwaliteitsspul, maar ik vond een volledige plaat van deze band nooit boeiend genoeg. Een mens kan soms fouten maken. Deze Parkway Drive hamert mij tijdens zijn optreden op Graspop vast aan de grond. Een fenomenale Glitch is reeds voldoende om me van mijn hamburgerplannen af te brengen en het optreden gaat hierna alleen maar crescendo. Het moet ook gezegd worden: Winston McCall staat er als een kathedraal. Muurvast en centraal op het podium, met een klokkenstem die nog mijlenver draagt met wind tegen. Hoogtepunt is misschien wel het venijnige Crushed dat als toegift over het festivalterrein wordt uitgerold, of nee, de meezinger Wild Eyes die de liefdesunie tussen band en publiek onbetwistbaar bezegelt. Parkway Drive uit Australië, één van de headliners van de toekomst. Ik heb de dag na Graspop – samen met de buren tot drie huizen verder – naar de bands laatste plaat Darker Still zitten luisteren. Dat zegt eigenlijk alles.
Life Of Agony 22:30 – 23:30 (Jupiler Stage, MichielH)
In de buitenlucht brengt Life Of Agony een verkorte versie van de dertig jaar River Runs Red-set die ik eerder dit jaar in de Melkweg in Amsterdam zag. In die zaal was het zo’n meezingfestijn dat de band zelf soms niet meer te horen was. Vandaag wordt er wat minder meegezongen (of in ieder geval minder hard) en dat maakt dat de songs prima hun zielverstillende werk kunnen doen. Wanneer het jubileum van een album wordt gevierd, ligt voorspelbaarheid op de loer, maar dat gevaar wordt eenvoudig omzeild doordat de nummers niet noot voor noot worden nagespeeld. Zo zingt Mina bij vlagen lekker bluesy om de originele zanglijnen heen. Dat geeft alleen maar meer diepte, terwijl de eeuwig jonge Joey Z het publiek woest aanspoort om uit het gezamenlijke dak te gaan. “Raise Your Hand If You Understand” smeekt Mina bijna in Through and Through. En of we het begrijpen potverdomme!! Nu misschien met uitzondering van die drie dronken mannen voor me die steeds in een lachbui schieten.
Dat Life Of Agony deze set al een tijdje speelt en de songs nog veel langer zou je niet zeggen bij de intense woede waarmee Mina de woorden van My Eyes uitspuwt. Ik krijg het er voor het eerst vandaag bitterkoud van en dat is niet omdat het nu zo hard afkoelt. Omdat er wat minder tijd is dan een paar maanden geleden sneuvelt Respect. Het brengt ons alleen maar eerder bij die heerlijke hardcoreknaller Method Of Groove waarin de raps worden gebracht met een vuur alsof Joey en Alan nog steeds twintig zijn. Een gevoelig maar krachtig The Stain Remains sluit het River Runs Red-deel af. Met Lost At 22 en I Regret wordt de tweede plaat aangedaan en met Weeds van de derde gaat de energie nog een keer omhoog en worden de stembanden nog een keer aangespoord om met volle kracht mee te zingen. Wat een heerlijk optreden is dit!
Slipknot 0:00 – 1:30 (South Stage, Maud VD)
Geen clown en geen Craig Jones meer. De één wegens ziekte van zijn vrouw en de ander, tja, er is geen officiële reden, maar Jones lijkt het zoveelste slachtoffer te zijn van de incoherente bende die samen Slipknot vormt. De sfeer binnen die band moet echt ranzig slecht zijn. Afijn, de liveoptredens lijden er in ieder geval niet onder. Slipknot overtuigt iedere keer steeds maar weer. Het is deze zaterdag in Dessel ook weer dik raak. Die clown wordt feitelijk niet gemist. Een beetje met een honkbalknuppel op een ton slaan en wat heen en weer headbangen boven een percussieset. Dat kan zelfs onze hoofdredacteur!
En Craig Jones? Ik zag hem ooit tijdens een optreden meer dan vijftien meter van zijn keyboard springen en dansen, dit gedurende zo’n tien minuten. De muziek ging gewoon verder. Slipknot? Dat is vooral die heerlijke drummer Jay Weinberg, die twee gitaarbeukers Mick Thomson en Jim Root en een frontman uit de duizend in de persoon van Corey Taylor. Zolang deze heren er zin in hebben zal Slipknot een ontembare podiumkracht blijven. Die tornado van energie en metal doet vandaag dus Dessel aan en dat zullen de 50000 aanwezige maden geweten hebben.
De band trakteert het publiek op enkele klassiekers uit zijn repertoire: Wait & Bleed, Unsainted, Duality, The Devil In I, Psychosocial, People = Shit en afsluiten doen de overgebleven bandleden met het obligatoire zitten-en-springen tijdens Spit It Out. Duizenden mensen die hurken en rechtveren op bevel. Het concept gaat al lang mee maar blijft indruk maken. Op zich lijkt het optreden sterk op de vorige vier of vijf keer dat ik de band aan het werk zag. Vrienden van me klagen bovendien over de pauzes tussen de nummers. Mij kan dit weinig schelen. De band staat er! Taylor toont zich weer die gladde verkoper die zogezegd zo graag optreedt in België en op Graspop Metal Meeting. Een liefdesverklaring die hij zelfs in het grootste kakgat zou proberen verkopen. Jaja Corey. Zeer Spinal Tap van jou. Het feit dat hij het publiek tot tweemaal toe vraagt om mee te zingen voor de afwezige clown lijkt oprechter. Het feit dat hij nul keer vraagt om mee te zingen voor Craig Jones is zo mogelijk nóg oprechter. Die leuke sfeer binnen de band toch. Persoonlijke hoogtepunt: Slipknot speelt de ballade Snuff en dat zag ik totaal niet komen. Taylor geeft aan dat dit nummer vaak was aangevraagd door de fans. Dankjewel Corey! “I only wish you weren’t my friend, then I could hurt you in the end”. Benieuwd hoe Chris Fehn en Craig Jones deze tekst ervaren… Slipknot is een fantastische band om aan het werk te zien, maar minder fantastisch om deel van uit te maken. Watch your back Jim Root! De mans relatie met Taylor ligt al lang onder het vriespunt. Het zou jammer zijn indien hij de volgende zou worden.
Datum en locatie
17 juni 2023, Graspop Metal Meeting, Dessel
Foto's:
Graspop Metal Meeting
Link: