Headlines

Portugezen die een mix van grind, thrash en death metal maken. Dit Besta passeerde in het verleden al eerder de burelen van Zware Metalen, te weten in 2014 met John Carpenter en in 2019 met Eterno Rancer. Deze recensies waren vrij positief en met name de pistwoeste speelstijl werd…Lees verder ›

Als deze release niet op Pelagic Records was uitgekomen, was hij vermoedelijk nooit besproken op uw favoriete metalsite. Op The Complex Inbetween van JeGong staan namelijk geen gitaren, dreunende bassen of geschreeuw. De muziek wordt volledig ingespeeld door synthesizers en drums. Dat levert een plaat op die grofweg het midden houdt tussen post rock, industrial en krautrock. The Complex Inbetween is de tweede plaat van deze twee Zwitsers en bevat iets meer dan 40 minuten aan informatie. De acht nummers die voorbijkomen doen me in grote lijnen denken aan een wat zwaardere versie van Public Service Broadcasting. En een stuk duisterder vooral. Want lichtvoetig wordt het nergens op deze plaat. Het klinkt als het ware alsof industrial door een postrockfilter wordt getrokken.Lees verder ›

Iedereen die ook maar een beetje thuis is in moderne beatdown, is wel bekend met Street Soldier. Deze vierkoppige formatie uit Engeland maakt al sinds 2018 menig show onveilig door keiharde beatdown te mixen met nu-metal en een vleugje rap. Als ik de informatie van de meegestuurde biografie moet geloven maken ze het live zelfs zo bont dat de mannen een verbod hebben om op te treden in hun eigen York. Iemand van de moshpolitie die daar meer over weet mag zich bij mij melden, ik ben namelijk dol op hardcoregossip!Lees verder ›

Aargh, dat was weer een hele poos geleden dat ik nog een plaat in mijn tien tengels gestopt kreeg afkomstig van het Old Temple-platenlabel van platenbaas Eryk! Het moet zowat 2005 geweest zijn denk ik. Het waren allemaal brute death-/blackmetalplaten die toen werden losgelaten door het label. Vervolgens verloor ik Old Temple en zijn releases wat uit het oog. Nochtans bleef het bestaan en gestaag wat plaatjes uitbrengen.Lees verder ›

Tijd voor thrash! Althans… wat krijgen we nu? Heb ik wel het goede album te pakken? Ik heb mij toch echt opgegeven voor de nieuwe plaat van het uit Engeland afkomstige Evile en die staan toch bekend om hun agressieve thrash metal. Het nieuwe album The Unknown lijkt echter een hele andere weg in te slaan. Dat vergt verder onderzoek!Lees verder ›

Omdat Dymna Lotva niet eerder werd besproken op Zware Metalen volgt hier eerst wat achtergrondinformatie over deze band bestaande uit twee personen. De twee leden besloten tot de oprichting 0p 8 november 2015, de dag waarop landgenoot en mede-Wit Rus Svetlana Alexandrovna Alexievich de Nobelprijs voor literatuur won. In 2020 kozen de bandleden ervoor om openlijk de kant te kiezen van de tegenstanders die het niet eens waren met het regime van Lukashenka. In 2021 werd Lesley Knife (die gastvocalen verzorgt op de dan actuele single To Freedom) voor het gerecht gedaagd en werd het Dymna Lotva verboden in Wit-Rusland op te treden. Om arrestatie te voorkomen kiezen beide bandleden hun heil in Oekraïne. Daar raakten ze rond de stad Irpin betrokken bij de belegering, raakten elkaar kwijt en vonden elkaar weer in buurland Polen.Lees verder ›

Langs alle undergroundkanalen wordt dit post-hardcore/noiserock trio uit Oslo, Noorwegen gelauwerd. Gevormd in 2020 waren deze jonge wolven slechts 22 en kwamen al snel met een paar stevige singles. Debuut-EP Jumping/Dancing/Fighting uit 2022 deed een frisse wind door het post-hardcorelandschap waaien en liet zien dat de urgentie van post-hardcore ook op een unieke chaotische wijze gebracht kan worden waarbij er meermaals in hetzelfde nummer van groove wordt gewijzigd. Denk het inventieve Squid meets de verhalende en epische hardcore van Defeater. Als je als zo een jonge groep muzikanten kan uitspringen in een oververzadigd genre dan ben je steengoed. Laten we niet vergeten dat dissonante en majestueuze melodieën elkaar afwisselden als een tagteam van op elkaar ingespeelde middenvelders- en spitsen om de ene na de andere rake schoten te maken.Lees verder ›

Vier dames in één band die death metal spelen: het is haast net zo ondenkbaar als een witte raaf. Twee jaar geleden bracht het viertal zijn debuut Echoes Of The Soul uit en nu schuiven de Braziliaanse dames een nieuwe plaat genaamd Shades Of Sorrow naar voren. Dit weliswaar met een wijziging in de bezetting en daardoor volledig Zuid-Amerikaans, want een jaar na de eerste plaat verlaat Sonia Anubis de band en vinden de overige drie kort erna in Jéssica di Falchi de juiste vervanging. Wederom heeft Jens Bogren de mastering voor zijn rekening genomen en de aangeleverde promotekst doet ons beloven dat er weinig aan het muzikale strijdplan gesleuteld is.Lees verder ›

De nieuwste telg aan de al zo rijke Nederlandse blackmetalstronk draagt de veelbelovende naam Asklepeion. Op zijn debuutplaat I: Basilisk laat dit driekoppige Tilburgse heerschap horen wat hij in zijn mars heeft. We hebben hier overigens niet te maken met jonkies. Zo horen we William Nijhof van onder andere Faal en 666 Shades of Shit op de vocalen, Robster van (voormalig) Southern Werewolf Farm op basgitaar en Thijs Mulders van Welmoed en Misanthropia op gitaar en keyboard.Lees verder ›

Dit Grieks blackmetalgeweld, Temple Of Katharsis, komt uit de regio Kastorië tegen de grens met Noord-Macedonië en ondanks het feit dat de band het Griekse zonlicht al zag ergens in 2011, is dit Macabre Ritual pas het eerste echte volwaardige album na een demo, een EP en wat splits. De drie heren zijn dus niet echt productief geweest de afgelopen jaren. Hun nieuw speeltje wordt uitgebracht door het, voor mij althans, onbekende Poolse Theogonia Records. Als je kijkt naar hun bandrooster dan bestaat het gros uit Griekse extreme metalbands.Lees verder ›

Wolfgang Van Halen maakte in 2021 indruk met zijn debuutalbum Mammoth WVH. Misschien niet zozeer vanwege het redelijk standaard songmateriaal, dat in het straatje van Foo Fighters, Alter Bridge en Tremonti ligt, maar vooral omdat hij het gehele album zelf inspeelde en zong in de 5150-studio van zijn vader en zich zowel op drums, bas, gitaar en als zanger bovengemiddeld bekwaam toonde.Lees verder ›

‘Wat goed is, komt snel.’ Dit citaat van de Nederlandse sportjournalist Joris van dan Bergh gaat niet alleen op voor de sporter op wie hij doelde, maar is op van alles en nog wat van toepassing. Zo ook in de wereld van muziek. Het uit de Adirondack Mountains, New York afkomstige Blackbraid is ongetwijfeld een goed voorbeeld. In 2021 kwam een eerste teken van leven van dit project voorbij, maar officieel opgericht in 2022 ging het hard met de band. De hype rondom de atmosferische black metal band kent bijna geen grenzen. Zeg nou zelf: een blackmetalartiest waar de New York Times een volledig artikel aan wijdt? Een album dat doodleuk de Billboard Top 100 (VS) haalt? Dat deze aandacht niet alleen waardering en lof oogstte, maar ook op de nodige aversie en zelfs nijd kon rekenen, zal je... ach, laat ik daar maar geen aandacht aan besteden. Ik beoordeel een band graag op zijn muziek en dat ga ik nu dus ook weer doen.Lees verder ›

Lüger is in 2013 ontstaan in het altijd koude Canada. Montreal om precies te zijn. Vergeet gelijk die opmerking over de kou, want volgens Chatgpt heeft Montreal een vochtig continentaal klimaat. Of het waar is kan ik niet zeggen, ik ben geen weerman. Wel schrijf ik mijn reviews tegenwoordig met behulp van Chatgpt (geintje). Wat hij van het nieuwe album Revelations of the Sacred Skull vindt kon ik helaas niet vragen, omdat zijn kennis niet zo up-to-date is. Hij wist wel dat het genre dat Lüger speelt 'een combinatie van verschillende genres waaronder punk, post-punk, new wave en gothic rock' is. Klinkt aannemelijk! Luger is overigens ook de naam van een bekende revolver.Lees verder ›

The Devil's Trade is het zielskindje van Hongaar Dávid Makó en kwam al eens eerder over de vloer bij Zware Metalen toen ik zijn derde plaat The Call of The Iron Peak besprak. Drie jaar later is het de beurt aan Vidékek Vannak Idebenn, wat losjes vertaald 'er bevinden zich landschappen binnenin' zou betekenen. Een mooie metafoor om de muziek van deze man te beschrijven, al klopt het eigenlijk niet meer om gewoon 'deze man' te zeggen. Voor de laatste plaat heeft hij immers hulp ingeroepen van drummer Gáspár Binder en Gábor Tóth op synth voor de live-shows. Dat verraadt ook ergens dat het creatieve proces bij Makó zelf zal blijven liggen.Lees verder ›