Wayfarer – American Gothic

Geschreven door op 18-11-2023 om 17:57.

Een van de beste shows die ik dit jaar zag, was Wayfarer op Roadburn. De mix van Americana, black metal en bluegrass wist me anderhalf uur lang volledig in zijn greep te houden. Dat is best een unicum, want meestal raak ik na drie kwartier wel verveeld. Misschien kwam het ook wel omdat ik in die tijd bezig was met de videogame Red Dead Redemption 2, waardoor ik al in de westerse sferen verkeerde. Ik werd in ieder geval helemaal meegenomen in de melancholieke sfeer die de band creëerde, door de muziek en door de gemaakte film die ze presenteerden.  Na het optreden kocht ik het laatste album dat ik nog altijd regelmatig draai. Ook op plaat bleek de combinatie van Western-georiënteerde muziek met black metal te werken. Nu is er dan een nieuw werkstuk, American Gothic, het vijfde in de carrière van de mannen

Op deze nieuwe zijn er enkele verschillen waar te nemen. Zo is er veel meer ruimte voor de Western-invloeden. Deze worden heel mooi opgenomen in de nummers, waardoor er een perfecte samensmelting ontstaat van keiharde black metal en melancholische cowboytonen. In de wereld van Wayfarer klinkt dat heel logisch.  Een geslaagd voorbeeld daarvan is To Enter My House Justified. Een prachtige samensmelting van beide werelden en ook nog eens enorm catchy. Deze keer is er ook een scala aan instrumenten tevoren getoverd. Zo horen we Hammondorgels, synthesizers en allerhande soorten percussie. Deze dragen bij aan de sfeer op de plaat, want sfeer neerzetten is wat Wayfarer doet, van het begin tot het eind. Naast sfeer wil ik ook melancholie aanstippen. Sommige stukken klinken vrij weemoedig. Dat wordt versterkt door onder andere akoestische en slidegitaarstukken. Het geheel heeft een zweem van nostalgie naar het Wilde Westen. Tekstueel sluit het wel aan: de plaat handelt over de dood van de Grote Amerikaanse Droom. Of beter nog: misschien is die droom er wel nooit geweest. Een sombere, wat nihilistische gedachte over wat ooit het beloofde land zou moeten zijn. Muzikaal wordt er aangesloten op dat idee.

Opener The Thousand Tombs Of Western Promises, bijvoorbeeld. Van het getokkel aan het begin, de meeslepende riffs die het nummer inleiden tot de werkelijk kippenvel opwekkende climax. Het is een nummer dat laat horen hoe het geluid van Wayfarer zich heeft ontwikkeld en waar de band voor staat: een keiharde en tegelijkertijd melancholische mix van western muziek en black metal. Want dat is Wayfarer echt nog wel: black metal. Bij vlagen pakt de band nog behoorlijk hard en agressief uit. The Cattle Thief is, ondanks de soms melodieuze leads, een keihard nummer met rauwe, verbeten zang, dubbele basdrums en tremoloriffs. De song duurt negen minuten, maar door de gekozen songstructuur komt het geheel korter en toegankelijk over. Ook To Enter My House Justified (briljante titel!), is een nummer dat veel agressie en spanning met zich meebrengt, mede door de gedragen zang die als brug fungeert.

Op deze plaat is er overigens wel veel meer ruimte voor zuivere zang. Dat is vaak geslaagd, maar soms is het ook wel wat te veel van het goede. Met name op kant B van de plaat staat veel zang. Dat werkt best goed bij High Plains Eulogy, omdat de zang daar fraai gedubbeld wordt en sfeervol ondersteund wordt door gitaargetokkel. Het werkt echter niet altijd helemaal goed in False Constellation, waarbij ik de zanglijnen net iets te veel vind wringen met de (overigens uitstekende) muziek. Dit nummer is als eerste single uitgebracht door de band. Het is een ietwat opmerkelijke keuze, gezien het de afsluiter van de plaat is. Een afsluiter die het album in stijl eindigt. Na de laatste plechtige tonen heb je het gevoel dat je hand in hand met de band een reis gemaakt hebt door de schaduwzijde van het Wilde Westen.

Nog even een pluim voor de voor mij vrij onbekende producer Arthur Rizk. Die heeft echt topwerk afgeleverd. Elk nummer heeft niet alleen een subliem geluid, maar de sfeer van de hele plaat wordt ook duidelijk overgebracht, wat knap werk is met al de invloeden die de revue passeren. De gitaren, zowel akoestisch als elektrisch, hebben een bloedmooi geluid. De zang en drums klinken ‘in your face’, maar niet te overheersend of gecomprimeerd. Ik geloof niet dat deze plaat beter had kunnen klinken dan deze nu is. Het is een gedurfde gok om met deze man in zee te gaan, maar de band houdt sowieso wel van gedurfde keuzes maken. Dat levert voor nu een fantastische plaat op die je kan blijven beluisteren en luisteren en waar je bij elke luisterbeurt weer nieuwe toffe details ontdekt. Deze zien we wel terug in de jaarlijst.

Oh, en zou het niet mooi zijn als bij een volgend deal van de Red Dead Redemption Wayfarer voor de soundtrack zorgt? Dan komen twee van mijn favoriete werelden mooi samen en het is een mooie nieuwe gedurfde gok voor de band.

Score:

85/100

Label:

Century Media Records / Profound Lore Records, 2023

Tracklisting:

  1. The Thousand Tombs Of Western Promise
  2. The Cattle Thief
  3. Reaper On The Oilfields
  4. To Enter My House Justified
  5. A High Plains Eulogy
  6. 1934
  7. Black Plumes Over God’s Country
  8. False Constellation

Line-up:

  • Shane McCarthy – Gitaar, zang
  • Isaac Faulk – Drums – Percussie
  • Jamie Hansen – Basgitaar
  • Joe Strong-Truscelli – Gitaar

 

 

Links: