Het zal toch niet? Jazeker wel! Hier is weer een aflevering van opa vertelt! We gaan terug naar die door nucleaire dreiging verduisterde jaren ’80, van de vorige eeuw. Het jaar is 1987 en Borivoj Krgin (nu de eigenaar van Blabbermouth) brengt de Raging Death-compilatie uit met daarop demo’s van ongetekende bands. Ten minste twee van die bands hebben inmiddels hun naam gewijzigd. Xecutioner ken je inmiddels als Obituary en R.A.V.A.G.E. onder de naam Atheist. Je leest erover in het bekende Choosing Death, The Improbable History of Death Metal & Grindcore. Ook present op de plaat is het naamvastere Sadus. Minder interessant voor het boek, want die band speelt eerder een vorm van bijtende hyperthrash, maar het is wel de band die nu, 36 jaar later, zijn zesde album uitbrengt.
De weg naar dit The Shadow Inside is lang en niet altijd gemakkelijk geweest. Een jaar na Raging Death brengt Sadus in eigen beheer het debuut Illusions uit. Na een platendeal met het grote Roadrunner Records, wordt de plaat opnieuw uitgebracht. Dit keer (als ik me niet vergis ietwat tegen de zin van de band zelf) onder de naam Chemical Exposure. Bij latere uitgaven is die titel nog recht getrokken. Minder gemakkelijk recht te trekken is het geluid. Ten tijde van de opnamen viel het nog niet mee om de muziek van de groep met de faam dubbel zo snel te spelen als Slayer te vangen in een geluid waarin enerzijds genoeg laag zit en anderzijds de razendrappe capriolen van bijvoorbeeld sterbassist Steve DiGiorgio tot hun recht komen. Toch blijft Illusions een klassieker waarmee Sadus, samen met Dark Angel, ook thrash nog net een stapje extremer maakte.
De muzikale genialiteit van de band kwam dus een beetje tussen wal en schip te vallen en een plaat die in vele platenkasten had moeten staan, is daar niet gekomen. Vooralsnog lieten de heren zich niet uit het veld slaan. Ze brachten met A Vision Of Misery en Elements Of Anger nog een paar fraaie, ietwat technischer albums uit. Daarop veel ruimte voor de vaak fretloze fratsen van DiGiorgio. In 2006 viel echter, naar nu blijkt voorlopig, het (release-)doek met Out For Blood waarop de vooruitgang in opnametechnieken zich liet horen in het vettere geluid.
Daarna werd het lang stil tot we enige jaren geleden op de Facebookpagina van zanger Darren Travis een bericht zagen dat men de stekker uit de crowdfunding voor de nieuwe plaat had getrokken omdat er niet genoeg geld binnenkwam. Onder het bericht lazen we wat verraste reacties van fans die niet eens wisten dat er überhaupt een crowdfunding geweest was. Darren liet echter doorschemeren dat de plaat er vermoedelijk toch zou komen. We nemen aan dat hij toen al wat ijzers in het vuur had en Nuclear Blast smeedt deze nu zodat we na zeventien jaar eindelijk weer kunnen genieten van een nieuwe Sadus.
Want, laten we het na deze lange aanloop maar gelijk verklappen, genieten is het zeker. Bij vooruitgeschoven post It’s The Sickness had ik bij eerste vluchtige beluistering nog zo mijn bedenkingen, mede vanwege de voor deze band ongebruikelijk trage zanglijnen. Wanneer ik – tussen vrees en goede hoop op afspelen druk – verdwijnt elke twijfel als fel verhitte sneeuw.
Bij Scorched And Burnt verwacht je natuurlijk een powerballad en verdomd, dan zit je er niet ver naast. Geintje natuurlijk, maar het tempo gaat hier wel aanzienlijk omlaag, zonder dat de intensiteit verloren gaat. Misschien is dit een goede tijd om u te vertellen over de grote (zo ziet hij er op het podium toch uit) afwezige. Op deze plaat doen Jon en Darren het namelijk zonder hun oude maat Steve DiGiorgio, die ook het geweldige Human van Death zijn basgeluid voorzag en die tegenwoordig natuurlijk meer dan druk is met Testament. Op deze nieuwe ligt de nadruk dan ook iets minder op de basgitaar. We weten eigenlijk niet eens wie hier de dikke snaren beroert, hoewel ze er soms toch lekker tussendoor prikken.
De tweede helft van de plaat wordt het gas wat teruggenomen. Niet dat de gedachten uitgaan naar eerdergenoemde melothrashalbums, maar het tempo gaat toch zeker wel omlaag en malende riffs worden meer en meer naar voren geschoven als ‘center point’. Hoewel mijn voorkeur uitgaat naar de intensiteit van ‘kant A’, blijft Sadus ook hier gemakkelijk overeind, met de afsluitende titeltrack als een van de uitschieters. Troosteloosheid (en gitaarsolo’s) troef hier. Zou je anders willen bij een song met de titel The Shadow Inside?
De zesde van Sadus duurt ongeveer drie kwartier. Voor een kniesoor mogelijk wat weinig voor een terugkeer na zoveel jaar, maar eigenlijk perfect voor een intense thrashplaat. Thrashers aller lande verenigt u en sla toe! Sadus en The Shadow Inside verdienen het! En nog meer goed nieuws: de plaat is een mooi vehikel om de band eindelijk weer eens naar onze contreien te brengen (Alcatraz is al bevestigd!). Ik zou er alvast maar wat graag bij zijn.
Score:
87/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2023
Tracklisting:
- First Blood
- Scorched And Burnt
- It’s The Sickness
- Ride The Knife
- Anarchy
- The Devil In Me
- Pain
- No Peace
- New Beginnings
- The Shadow Inside
Line-up:
- Jon Allen – Drums
- Darren Travis – Vocalen, gitaar
Links: