Owdwyr – Receptor

Geschreven door op 19-11-2023 om 22:39.

Wat hebben bands als OWDYWR, Paracoccidioidomicosisproctitissarcomucosis, Xavlegbmaofffassssitimiwoamndutroabcwapwaeiippohfffx en Erusopxecinomeddetaeperhguorhtserisednamuhllafonoitacidarecitametsys met elkaar gemeen? Inderdaad, deze bandnamen lijken op het eerste oog niets anders een berg willekeurig achter elkaar geplakte klinkers en medeklinkers die zeer lastig dan wel onmogelijk uit te spreken zijn en waarvan de betekenis ook niet meteen voor de hand ligt. Ondanks dat het aantal letters van OWDYWR nou niet zo overdreven noch kinderachtig lang is, heb ik de betekenis ervan niet kunnen achterhalen. Doet het er ook toe? Laat de muziek maar voor zich spreken. OWDYWR is een project van gitarist en componist Paul Plumeri Jr. (ex-Isyou), bassist Chris Williams (Dark Waters Fall) en zanger Max Lichtman (ex-Immolith), en bestaat sinds 2020. Ja hoor, voortkomend uit de pandemie. De band brengt zijn debuut, Receptor, uit in eigen beheer.

Het album opent met Praefetio. Waar dit intro nog een ingetogen, elektronische start van het album is, toont het daaropvolgende The Liminal Carapace al veel duidelijker de ware aard van het beestje. Een onvoorspelbare, grillige mengeling van progressieve en technische death metal en grindcore, verpakt in een klassiek jasje, trekt aan je voorbij. Weet je nog wat een caleidoscoop is? Zo’n kijker die aan het einde gekleurde stukjes glas of kralen bevat. Door aan de koker te draaien, krijg je steeds veranderende vormen en kleuren te zien. Met OWDWYR is het net zo. Waar je dan muzikaal aan moet denken? Ik beschouw het als een innige ontmoeting tussen Between The Buried And Me, Cephalic Carnage, Frontierer en Obscura. Of wellicht is het chaotische, onvoorspelbare Car Bomb een betere omschrijving? Oh, en zeker niet onbelangrijk: ook Johan Sebastian Bach en een aantal andere van zijn klassieke kornuiten steken zo nu en dan hun hoofd om de hoek.

Het geluid op het album wordt vooral bepaald door uitbundige blastbeats, diepe, gedowntunede gitaren, prikkelend fretwerk en verbeten zang. Maar bovenal komt de alle kanten op vliegende muzikale invulling bovendrijven. Als variatie het doel van de band geweest is, zijn ze daar uitermate goed in geslaagd. Receptor is een rijkgeschakeerde bloemlezing van ontiegelijk veel substijlen. Zo kom je naast de al eerder genoemde genres ook momenten volop groove, hardcore, jazz en metalcore tegen. Soms slaagt de band erin daar iets interessant van te maken (The Liminal Carapace, Lagos), op andere momenten zou meer samenhang en consistentie zeer welkom zijn (Ein, Pitchtongue Vesper). Vooral in de transities tussen de verschillende stijlen wil het nogal eens wringen. Niets mis met veel afwisseling, een avant-gardistische inslag en het integreren van legio invloeden, maar op het moment dat de samenhang uit het oog verloren raakt, speelt de band eigenlijk een verloren wedstrijd.

Niet alleen de muzikale inkleuring is gevarieerd, ook de inspiratie voor veel nummers is divers. Zo zijn zowel Praefetio als The Liminal Carapace geïnspireerd op Fratres van componist Arvo Pärt. Dat is iets wat de band wel vaker doet: even bij een ander over de heg kijken wat voor moois daar groeit. Etude Nr 12 van Heitor Villa Lobos? Met flink wat ombuigingen en bewerkingen komt daar Pitchtongue Vesper uit voort. En ook in moderne (pop)muziek wordt inspiratie opgedaan. Zo zullen liefhebbers van Radiohead in het tweede gedeelte van Supplicant wellicht een aanpassing van Daydreaming herkennen. Slotnummer The Sputtering Torch is dan weer een adaptie van Torch van componist, multi-instrumentalist en dirigent Brian Lawlor en in Reverie komen we een overgang tegen die te herleiden valt tot Zone van gitarist Allan Holdsworth. Het leidt echter nergens tot ordinair jatwerk, de band kleurt het steeds op een eigen manier in.

Om het album te vervolmaken, heeft de band de hulp ingeroepen van menig gastmuzikant. Een eigen drummer heeft de band niet, dus daarvoor wisselend een beroep gedaan op Kenny Grohowski (Imperial Triumphant), Navene Koperweis (Entheos), Kevin Paradis (Benighted, Mithridatic) en Alex Cohen (Contrarian, Epistasis). Frank Albanese (Hath, Ophidius) doet een vocale bijdrage op Cower en A Vessel Emerges, Ed RosenBerg III blaast op zijn saxofoon in Lagos en Cower en Sydney Kjerstad is verantwoordelijk voor de piano in Ein.

De wirwar aan muziek die aangeboden wordt op Receptor is er een die vol zit met verrassende avontuurtjes. Zeer afwisselend, maar ik zou er niet van opkijken als dit voor veel mensen te verwarrend, onbegrijpelijk en ondoordringbaar overkomt. Er is echt helemaal niets mis met de ideeën van de band maar qua uitwerking is er simpelweg ruimte voor verbetering. Samenhang – en in dit geval het ontbreken ervan – is het toverwoord. Het debuut van OWDYWR kent weliswaar een aantal intrigerende nummers, maar blijkt tegelijkertijd een dynamische, muzikale expeditie te zijn, waarvan het een (te) lastige opgave kan zijn om hem helemaal uit te zitten.

Score:

68/100

Label:

Eigen beheer, 2023

Tracklisting:

  1. Praefatio
  2. The Liminal Carapace
  3. Ripped From The Bog
  4. Stench Of Indemnity
  5. Lagos
  6. Ein
  7. Writhe
  8. Supplicant
  9. Reverie
  10. Cower
  11. A Vessel Emerges
  12. Not Afraid
  13. Pitchtongue Vesper
  14. Catalyst Sequence
  15. The Sputtering Torch

Line-up:

  • Paul Plumeri Jr. – Gitaar
  • Chris Williams- Basgitaar
  • Max Lichtman – Vocalen

Links: