Headlines

De bandnaam Grief Ritual doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een doommetalband of iets wat die richting opgaat. Schijn bedriegt echter, want Grief Ritual blijkt een band te zijn uit de blackenedhardcorescene. Weliswaar voorzien van een metalen randje. Op beter gezegd rand. Een band ook met een politieke boodschap, zo gaat het nummer Telluric over het falend beleid van de regering van het Verenigd Koninkrijk. Dit onderwerp heeft niet direct mijn interesse, dus laat ik mij vooral bezig houden met de muzikale invulling van Spiritual Disease.Lees verder ›

De Oostenrijkers van Edenbridge debuteerden in 2000 met Sunrise In Eden en zijn met dit album toe aan nummer tien. Steevast levert de band een goede portie symfonische metal waarbij heavy riffs hand in hand gaan met synthesizers en waar progressieve metal nooit ver weg is. Op Shangri-La wordt niet van dit stramien afgeweken.Lees verder ›

Ga je mee olifanten kijken? Die vraag kan gesteld worden om iemand uit te nodigen mee te gaan naar de dierentuin, of je vraagt een persoon om samen een LSD-trip te maken. In het geval van The Offering wordt het geen muzikaal rondje tussen de familie- en schoolreisgezelschappen, die muffe pinda's de hokken in staan te gooien, maar wordt het een kleurrijke en schizofrene luistertrip waarin je binnen de eerste twee minuten van het eerste nummer WASP (ook in dierentuinen geen gebrek aan die klootviolen rondom de overvolle prullenbakken, maar dat terzijde) door alle genres binnen de zware regionen wordt meegesleurd.Lees verder ›

Zes jaar nadat de Australische band Asylum in 2016 de EP Concealed Death uitbracht is er nu het eerste volledige album. Tyranicide is de naam en we treffen er negen nummers op aan met een totale speelduur van een krappe veertig minuten.Lees verder ›

Raven… wie kent deze niet? Opgericht in 1974 in Engeland door de broers John en Mark Gallagher. Bands die uit die tijd stammen hebben ondertussen óf een cult status, óf zijn door gebrek aan publieke belangstelling allang gestopt, óf hebben er zelf zoveel plezier in en schijt aan de verkoopaantallen dat ze gewoon stug door gaan. Raven valt zeker in die laatste categorie, maar stiekem toch ook wel een beetje in de eerste. Ik zal dat met een beetje terugwerkende kracht toelichten. Lees verder ›

Na enkele singles komt het Franse Hrafngrimr - uit te spreken als “ravengrimar”, dat bekt en leest toch net wat makkelijker en betekent "diegene die het havenmasker draagt" - met zijn eerste EP Hólmganga. De band weet er meteen zijn eigen plekje mee te vinden in het drukker wordende Noordse folkgenre, ook al zijn de vier nummers naar mijn eigen gevoel niet allen even sterk. Maar laat dit je niet afschrikken, meer nog: luister zeker eens naar het prachtige Vinátta. Lees verder ›

“Hei Elei Kuck Elei”, ik geef toe: het zijn de enige woordjes Letzeburgs die ik ken. Dat is de taal van het Groot Hertogdom Luxemburg. En die Hei Elei Kuck Elei was de titel van een nieuwsuitzending op tv. Wat heeft dat te maken met Shadow People van My Own Ghost? Vrij weinig, op het gegeven na dat My Own Ghost ook uit het kleine Groot Hertogdom Luxemburg afkomstig is.Lees verder ›

Carrrrrrnal Desecrrrrration. Belgische brouwer van black en death metal, uit Antwerpen. Vier jaar anciënniteit onder deze banner, maar de bandleden haalden heel wat jaren binnen in de sector via bands als Warbeast Remains, Suhrim en Battalion. Sacrificial Death is de debuutplaat van deze heren.Lees verder ›

Canadese grootmeester Devin Townsend lijkt wel over een soort van hyperfocus te beschikken. Hoe anders is het te verklaren dat je bij eerste beluistering van een nieuwe plaat vaak direct hoort welke doelen hij zich dit keer heeft gesteld. Dat was bijvoorbeeld het geval op de eerste vier platen uit de Devin Townsend Project-serie (het drukkende en ijzersterke Ki, het commerciëlere Addicted, het gestoorde Deconstruction en het kabbelende Ghost). We hoorden het evenzeer op het geniale Empath uit 2019.Lees verder ›

Ik zit zwaar aan de deathcore de laatste tijd. Dat is te wijten aan het Lorna Shore-syndroom en enkele sterke releases in het genre de laatste tijd. Sterke releases, in die zin dat ook black- en deathmetalfanaten zich meer en meer kunnen vinden in het genre dat van core aan het opschuiven is naar slamdeath en meloblack. Naast Lorna Shore viel mijn oog dit jaar ook op Ingested, omwille van de sublieme song Rebirth, met een clip en tekst die mij behoorlijk hard maken daar beneden. Meteen alles opgezocht van dit Britse drietal dat al sinds 2006 (!) samen de band bevolkt.Lees verder ›

De band Black Anvil is een oude bekende op de burelen van Zware Metalen. Over haast alle uitgaves schreven diverse redacteurs recensies over deze blackmetalband uit New York. De laatste recensie schreef ik zelf in maart 2019 over de toen verschenen EP Miles, waarbij zondermeer de kritiek bestond uit een al te veelzijdig gezicht, met als gevolg dat we als luisteraars continu op het verkeerde been werden gezet. Nu komt de band met een nieuw volledig album, getiteld Regenesis, en ik ben zeer benieuwd welke stijl en vorm de Amerikanen deze keer hebben gekozen.Lees verder ›

Het Amerikaanse duoproject Shuriken Cadavric Entwinement doet het rustig aan. Constructing The Cataclysm verschijnt negen jaar na het tweede album van de kadaversplijtende ninjaster. Rustig aan is weliswaar de slechtst mogelijke omschrijving voor de death metal die beide heren met een omvangrijk doch weinig tot de verbeelding sprekend palmares achter de naam geconstrueerd hebben.Lees verder ›

Onze Oosterburen van Iron Savior bestaan alweer een kwart eeuw. In 2017 kwam men er achter dat de eerste vijf albums niet meer verkrijgbaar waren. Vanwege het feit dat de rechten op de muziek niet bij de band lagen, werd besloten een aantal nummers opnieuw op te nemen en uit te brengen. Vijf jaar later wordt deze truc opnieuw uitgehaald en uitgebracht als Ironbound. Hierop staan 24 nummers, verdeeld over twee cd's. In de vorm van een cover van The Eurythmics (Sweet Dreams) en een nummer dat tot nu toe alleen in Japan verkrijgbaar was (Living On A Fault Line) staan er ook echt exclusieve nummers op dit album.Lees verder ›

Funeraldoomfanaten ontwaak nog éénmaal, alvorens in winterslaap te gaan! Stigmatheist brengt ons met zijn Ego Depths uiterst hypnotiserend materiaal. Niet vanuit zijn platgebombardeerde thuisland Oekraïne, neen zijn standplaats is tegenwoordig Montreal, Canada. Ironisch genoeg zou deze nieuwe telg in de al niet misselijke discografie van Ego Depths, Elläkkairavertta is het vijfde album, juist een horroreske soundtrack kunnen zijn van hetgeen zich in zijn thuisland afspeelt.Lees verder ›