Headlines

Into The Ruins is een plaatje uit de donkere krochten. Dying Victims Records zag er wel heil in. Dungeon speelt speed/thrash metal van de oude school die rauw klinkt en doorspekt is met d-beat. Het gezelschap komt uit Engeland en Duitsland, maar de teksten zijn gewoon in het Engels. Is dat gewoon eigenlijk? Ik las laatst dat 90% van de Nederlanders wel een woordje Engels spreekt. In België is het iets minder, namelijk zo'n 55%. Eigenlijk best bizar als je er goed over nadenkt. Maar ik was bij Dungeon gebleven. Dat is een band die niet heel goed nadenkt voor er muziek wordt gemaakt. Ik zal daarom ook niet verder nadenken over de verengelsing van De Lage Landen.Lees verder ›

Een unieke situatie: bovengetekende had de onderstaande review klaarstaan ter publicatie, maar nog voordat het zover was, werd wereldkundig gemaakt dat zanger CJ McMahon niet langer deel uit maakte van Thy Art Is Murder. In dit geval ook een ethische kwestie die twee kampen oplevert waarbij uiteindelijk iedereen een verliezer is. Hieronder mijn bevinding van Godlike, geschreven zoals wij de promo kregen aangeleverd in de 'oude situatie' aangezien de vocalen van de digitale variant van het album vervangen zullen worden voor die van een nieuwe vocalist. Lees verder ›

Het Kvelertak-respect kwam relatief laat bij mij en behoorlijk onverwacht. Ik vond het optreden van de band in de zomer van 2017 op Graspop geweldig en sindsdien doet de eigen mix aan punk, hardrock en metal van het gezelschap me wat. Destijds ging het wel nog om een behoorlijk andere band, zowel in line-up als op muzikaal vlak. De beide zaken liggen uiteraard in mekaars verlengde, want hoewel Erlend Hjelvik het prima deed als zanger, ligt deze Ivar Nikolaisen me toch beter. Ik voelde echter al een stijlbreuk binnen de band ten tijde van Nattesferd, met een geheel dat van een betere sound voorzien was en waarbij de stijl ook gewoon wat toegankelijker werd. Minder tappen uit het vaatje van de extremere metal, maar zonder dat het te commercieel of overbodig wordt. Dit jaar is het de beurt aan album nummer vijf: Endling.Lees verder ›

Hier is hij dan, de review van de plaat van het jaar. De nieuwe Blut Aus Nord. Album nummer vijftien van Vindsval's creatie. Niet het laatste, want net als de 777-reeks betreft dit een trilogie. Na eerste deel Disharmonium - Undreamable Abysses dat hier uitvoerig besproken werd, kregen we dit Disharmonium - Nahab enige tijd geleden voor de voeten geworpen. Ondertussen hebben de echte fans ook de compilatie Lovecraftian Echoes van Bandcamp geplukt en in de aanloop naar deze nieuweling al twee singles gestreamd.Lees verder ›

Samen met Worship Tapes brengt Purity Through Fire weer eens een nieuwe blackmetalband onder de aandacht die ditmaal uit Finland komt. Uhritulet is de naam van dit eenmansproject. Het is immers de heer VP die alles in zijn uppie schrijft, in elkaar steekt en opneemt. Volgens de meegeleverde informatie is Uhritulet een Finse band die daarentegen als een Duitse blackmetalband zou moeten klinken. Vaak is dit net omgekeerd, denk maar aan labelgenoten Sarkrista bijvoorbeeld. Purity Through Fire kennen we echter als een Duits label dat vaak een neus heeft voor meer dan degelijke black metal en deze eenmansband zou daar vlotjes onder kunnen vallen.Lees verder ›

Het Duitse Knife heeft een tweede plaat klaar. Heaven Into Dust heet hij. In 2021 bestormde de band uit het niets het podium met het debuutalbum Knife. Liefhebbers van black/thrash waren alom tevreden over deze prestatie. Mijn collega Remco sprak: "Het is vuig, het is smerig en het klopt als een zwerende vinger". Ook prees hij ogenschijnlijk moeiteloos de naamkeuze van de band de hemel in. En hoewel ik heel wat minder enthousiast ben over de inspiratieloze naam van het gezelschap deel ik in de admiratie voor de muziek. Live was het ook mooi werk. Eens zien wat het nieuwe album gaat brengen...Lees verder ›

Je hebt wel eens van die bands die altijd een beetje onder de radar blijven. Zeker, ze worden heus gewaardeerd door de connaisseur, maar het brede publiek zal bij het noemen van de bandnaam toch vooral vraagtekens boven het hoofd krijgen. Sylosis is zo’n band. Misschien is het hier nog wel erger, want de band uit het Verenigd Koninkrijk is eigenlijk gewoon schofterig ondergewaardeerd. Met A Sign Of Things To Come vinden we alweer de zesde langspeler in de discografie. Misschien draagt dit nieuwe album wel een profetische titel en brengt het de band naar grote hoogtes.Lees verder ›

Mystikk & Mørke is een EP met maar liefst 25 minuten aan blackmetalgeweld. Het label, Purity Through Fire, staat gekend om zijn groot arsenaal aan blackmetalbands. Nu, als je de afgelopen maanden toch een beetje hebt opgelet is één van de aanvoerders van behoorlijk wat bands op dit label de heer Peregrinus. Het mag je dan ook niet verbazen dat voor bijvoorbeeld bands als Kvad, Unholy Craft of Solus Grief (nieuw werk komt er nog aan voor deze laatste) de heer Peregrinus zijn hand niet alleen omdraait en in zijn kielzog behoorlijk wat andere bands en projecten uit de grond heeft gestampt. Zo ook dus nu een nieuwe band of project of noem het hoe je wil. Hjemsøkt is ditmaal de naam, de muziek? Wat had je gedacht, black metal natuurlijk maar dan eerder een variant met een paganeske insteek als eerbetoon aan de oude Noorse blackmetalgoden als daar zijn Enslaved, Ulver etc.Lees verder ›

De oudste recensie van een Cannibal Corpse-album dat ik op ons geliefde webzine kan vinden, is van het album Kill uit 2006. Vanaf dat moment zijn alle studioalbums van deze heren uit (tegenwoordig) Tampa, Florida besproken. Gek genoeg is het wel elke keer een andere redacteur die een recensie schrijft. Misschien is dat ook wel goed om zodoende toch elke keer een andere mening te krijgen, maar blijkbaar is iedereen het er over eens dat Cannibal Corpse nog steeds een van de betere en voornaamste deathmetalbands is die op deze aardkloot vertoeft.Lees verder ›

Dit Aset is een onbekend collectief bestaande uit leden uit verschillende extreme metalbands waaronder Seth, Oransi Pazuzu en andere niet nader genoemde bands. Astral Rape is de eerste kennismaking en zou ons als luisteraar moeten zuigen naar alles wat met mystiek, het astrale te maken heeft. Het blijkt muziek te zien waarin Egyptische occulte thema's worden gemengd met eerder moderne doch agressieve blackmetalthema's. Dit internationaal collectief tekende voor het debuutalbum dan te verstaan een samenwerkingsverband met het Franse Les Acteurs De L'Ombre label.Lees verder ›

Een zestal gasten uit Noorwegen die zich toeleggen op het musiceren van post-rock/metal. Het is weer eens wat anders dan de black metal die als exportproduct zo gekend is in de rest van de wereld. Nu, we kennen evengoed spectaculaire bands uit Noorwegen die een ander muzikaal pad bewandelen. Ik noem voor het gemak even een band als Leprous. Voor de duidelijkheid, Spurv de band waar het in deze recensie over gaat, is een gezelschap dat ik vooraf aan dit schrijven niet kende. Op Zware Metalen maakten we wel eerder kennis met de Noren, in 2018 om precies te zijn, toen het tweede album Myra werd gerecenseerd. Dit album werd met maar liefst 85 punten gewaardeerd. Het hier te bespreken Brefjaere is alweer het derde album, waarbij de inspiratiebron onmiskenbaar de natuur moet wezen. Zo lezen we ook terug in de bijgevoegde promo waarin bandlid en tekstschrijver Gustav Jørgen Pedersen mijmert over zijn verhuizing naar het schitterende Tromsø, in het noorden van Noorwegen, boven de poolcirkel. Op een dag werd hij wakker en keek hij uit het raam om zich te bedenken hoe het zou zijn als de bomen en bergen met elkaar een conversatie aan zouden gaan. Wat zouden ze tegen elkaar zeggen?Lees verder ›

Toen ik van de bandnaam Hammerfilosofi hoorde dacht ik in eerste instantie direct aan Gorgoroth's album Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer. Zou het debuutalbum The Desolate One dezelfde muzikale richting hebben? Het antwoord daarop is ja en nee. Misschien is het voor deze recensie niet al te relevant, want we hoeven niet altijd direct een vergelijk te maken. Maar toch even, toeval of niet, de industriële invloeden die we kennen van Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer horen we ook min of meer terug op deze blackmetalplaat. Ondanks het chaotische karakter klinkt het hier te bespreken album wel iets bedachtzamer, maar evengoed bijzonder onheilspellend.Lees verder ›

Veel blasfemischer dan de Amerikaanse blackmetalband Profanatica gaat u het waarschijnlijk zelden aantreffen. Een blik op de albumhoes en de bijbehorende titels lijken mij daarvoor voldoende indicatief. Wat zegt u van Wipe the Fucking Face of Jesus, Cunts of Jerusalem en Meeting of a Whore (ja die ene van de onbevlekte ontvangenis uit het wereldberoemde boek)?Lees verder ›

Het vorige album, Broken Leaf, van de Belgische death/doommetalformatie My Lament dateert al weer van 2009. Het is dus wachten geweest tot nu, als we de EP Sorrow uit 2015 even niet meetellen, op het vervolg dat de titel The Season Came Undone heeft meegekregen. Het is niet langer Solitude Productions maar het Spaanse Ardua Music die deze plaat uitbrengt. Kwaliteit boven kwantiteit moet dit viertal waarschijnlijk gedacht hebben en ik kan hen geen ongelijk geven.Lees verder ›

Tech slam… Deze term is in het leven geroepen door het Amerikaanse Wormhole. Gitaristen - en broers - Sanil Kumar en Sanjay Kumar (ook Equipoise, Greylotus en Inferi) bedachten de naam tijdens de vele uren dat ze zich stortten op de computergames Doom en Metroid en de filmreeks rondom Alien (sciencefiction horror). Games en films die allemaal te maken met het beschermen van het sterrenstelsel tegen allerhande kwaadaardige krachten en wezens. Het is mij daarmee nog steeds niet duidelijk hoe de term tech slam daarmee op tafel kwam, maar dat doet er ook echt toe?Lees verder ›

Een nieuw band ontdekken die je compleet omverblaast brengt een bijzonder gevoel teweeg bij een muziekliefhebber. Een ieder die dit leest zal dat ongetwijfeld herkennen. Het Frans/Ierse Molybaron was zo'n ontdekking voor mij in 2021. Collega Maud schreef een treffende review van The Mutiny en die plaat is twee jaar later nog steeds actueel in mijn afspeellijst. Met argusogen keek ik dan ook uit naar opvolger Something Ominous. Nadat ik de bijzonder sympathieke bandleden een hand schudde en men overtuigend live aan het werk zag op Headbangers Parade, wist ik zeker dat dit een blijvertje zou zijn. De mix van folk, groove- en progressieve metal/rock bevat nog veel meer subtiele genreflirts en die onbevangenheid krijgt ook een voortzetting op deze nieuwe.Lees verder ›