Aan het eind van het najaar komt er nog een mokerpackage onze kant op. Converge bundelt zijn krachten met Full of Hell. In het voorprogramma staat Petbrick. Er was een goede vertegenwoordiging van Zware Metalen aanwezig, uiteindelijk doet Friso Veltkamp het verslag en zorgt Jurgen van Hest voor de foto’s.Lees verder ›
Een schattige cover kwam overwaaien uit Chicago. Schedels in retrokleuren, dus u weet dat het iets met death metal te maken heeft. Veel weet ik niet van Chicago. Het enige wat ik daarover weet is het bestaan van de Chicago Bulls. Daar komt nu de Chicago Bones bij. Met Vomit. Klinkt niet als iets wat al te smakelijk is. De death/crust van dit gezelschap is net zo vreugdevol en primitief als je zou verwachten. Bones is een band zonder poespas.Lees verder ›
Dit bijzonder eigenaardige Poolse Königreichssaal komt nu, enkele jaren na hun debuutplaat Witnessing The Dearth, op de proppen met een EP van pak hem beet, hoop en al, twintig minuten. De titel van dit werkstuk is Loewen (Podróż Przez Dziesiąty Krąg Piekła). Ook nu krijg je weer intrigerende, bezwerende, beklijvende eerder rudimentaire en rurale Poolse black metal te horen van toch een bijzondere kwaliteit. Je voelt, merkt en leest dat er toch behoorlijk wat achter deze band zit. Daarmee doel ik op het feit dat er een heel verhaal, concept zou moeten achtersteken. Ook nu, net als bij de debuutplaat, kan je dat halen uit de foto's, prenten en meegeleverde informatie. Nu, om eerlijk te zijn: verder dan een gevoel opwekken of een droge observatie afleveren kom ik niet. Alles is in het Pools en laat net dat één van de Europese talen zijn die ik niet machtig ben. Dus één ieder die niet Google Translate heet, mag me contacteren want ik ben bijzonder benieuwd wat hier achter steekt. En mijn interesse wordt nog meer geprikkeld als ik ergens lees dat een gedeelte van de teksten ook achterstevoren worden gedeclareerd, iets wat ik natuurlijk niet kan controleren.Lees verder ›
Het Oostenrijkse thrashblackgezelschap van Irdorath bracht in 2020 zijn meer dan geslaagde vijfde album uit: The Final Sin. De culminatie van vijftien jaar (ondertussen zijn het er al zeventien) hard werken, hard schreeuwen, hard meppen en verpletterend uithalen met hun melodisch gestemde gitaren. Hoewel The Final Sin een zeer aangenaam en energiek luisterstuk was (met twee geweldige hoogtepunten in de buik van het album: The Anthem of the Final Sin en The Plague, I Am), moesten we echter wel concluderen dat het niveau van dit nieuwe werk dat van het oudere (vooral vóór Denial of Creation) aanzienlijk oversteeg. De kritiek op de eerste drie albums had vooral te maken met een gebrek aan afwisseling (in instrumentgebruik, ritme, tempo en vocalen) en transparantie (in de opbouw) van de nummers. Teveel rechttoe rechtaan, te weinig uitdieping.Lees verder ›
In Little Devil in Tilburg, vindt zondag een herdenkingsbijeenkomst plaats voor Pascal Vervest. De bar zelf, bandleden, vrienden en familie nodigen iedereen die behoefte heeft aan een laatste groet uit tussen 14:00 en 17:00 uur.Lees verder ›
Ook halfweg november maken we een midweekse break. Deze keer zijn volgende bands van de partij: Erra, Byrdi, We All Die Young, Bøltorn, Scattered Storm, Steve Vai, Pre-Human Vaults, Zero 9:36, Disillusion, Sanguisugabogg, Woe Unto Me, LanzerRath, Meshuggah, Eternal Bloom, Devin Townsend en In Mourning.Lees verder ›
Een blik op het artwork deed vermoeden dat het een elektronische blackmetalband of vage stonerband zou zijn. Het ding belandde onder op de stapel nog te schrijven recensies. Toen het echt tijd werd om aan Death, Where Is Your Sting te beginnen, werd de nieuwsgierigheid echter gewekt: Avatarium is tien jaar geleden opgericht door de bassist van Candlemass (Leif Edling). Dat trekt natuurlijk de aandacht. Maar er is natuurlijk meer nodig om te zien of de gewekte nieuwsgierigheid positief uitpakt. Uiteindelijk werd de tijd en energie gevonden om het album een eerste spin te geven.Lees verder ›
Het Noorse Kampfar behoeft geen introductie. De heren trotseren de branding al sinds 28 jaar en brengen telkenmale erg sterke platen uit. De vorige, Ofidians Manifest uit 2019, herbergde een heel arsenaal aan bijzonder sterke blackmetalnummers. Het machtige Dominans is daarvan maar een sober voorbeeld. We weten allemaal dat Dolk en zijn vrienden andere prachtplaten geschreven hebben, maar laten we ons vooral concentreren op die plaat die nu voor ons ligt. Til Klovers Takt, plaat nummer negen in de rij, als we alleen maar de volwaardige albums tellen natuurlijk.Lees verder ›
Corpus Christii, één van de bekendere namen uit de Portugese blackmetalscene, bracht eerder dit jaar een nieuw album uit. Ik luisterde vroeger wel eens naar het album The Fire God, dat bol stond van de Noorse en Zweedse blackmetalinvloeden uit de eerste helft van de jaren negentig. Beetje melodisch, snel, grimmig, matige productie... Dat ging er goed in. Gaandeweg werd het wat professioneler en minder extreem, zoals tijdens Delusion duidelijk werd. De heren Nocturnus Horrendus en J. Goat doen echter gewoon verder met hun ding, wat de meningen ook mogen zijn.Lees verder ›
Osmium, de zwaarste podcast in het Nederlands, gaat internationaal. Onlangs vond Damnation Festival in Manchester plaats, dat met een affiche pronkte dat op zijn minst watertandend appetijtelijk genoemd mocht worden. Het pièce de résistance daarvan? Converge dat zijn meest iconische album Jane Doe integraal speelde. Het mag geen geheim zijn dat dit één van de redenen is dat deze podcast ooit is ontstaan, en dus was de keuze voor presentatoren Pim en Niels snel gemaakt: zwarte band shirts werden ingepakt, wekkers werden op ongoddelijke tijdstippen gezet en eeuwig lange wachttijden wegens te vroege aankomst werden getrotseerd.Lees verder ›
Na de bejubelde debuut-EP van deathmetalband Necrotesque, wordt er op de burelen van Zware Metalen reikhalzend uitgekeken naar de eerste volledige plaat van de mannen. The Perpetuated Festering komt volgend jaar januari uit en Zware Metalen mag alvast een sneak preview van het artwork delen.Lees verder ›
Fleshgod Apocalypse bezocht op 6 November Het Entrepot in Brugge en bracht Omnium Gatherum, Azteca en Imperial Slave met zich mee als support. Fotografe Tessa Verstraete was erbij om het hele gebeuren vast te leggen.Lees verder ›
Ayyur is een black/doomgezelschap uit het Tunesische Sousse. Ik leerde deze band kennen en appreciëren ergens in 2018 toen de EP, The Lunatic Creature, uitkwam via Sentient Ruins Laboratories. In 2020 volgde opnieuw een EP, Balkarnin. Toen bleek Ayyur al een duo te zijn en nu blijft enkel nog grondlegger Angra Mainyu over.Lees verder ›
Het Belgische After All debuteerde in 1992 met haar eerste EP en mag dit jaar dus dertig kaarsjes uitblazen. Het vorige volledige album dateert alweer uit 2016 en Eos is het eerste volledige album met de nieuwe zanger en drummer. After All vond onderdak bij een groter label en dat mag best een prestatie genoemd worden na zoveel jaar.Lees verder ›
Ik weet het, ik weet het. Het was al erg genoeg dat ik de laatste tijd steeds meer deathcore ben beginnen luisteren, nu ga ik ook al met metalcore aan de slag. Het kwam door de “Fit”. Fit For A King kende ik eerlijk gezegd niet, ik dacht aan Fit For An Autopsy. Nochtans had collega Maarten in 2020 gewaarschuwd voor deze christelijk geïnspireerde Amerikaanse metalcoreband. Dat christelijke is niet meteen wat me aantrekt in muziek, eerder integendeel, maar als de muziek goed isLees verder ›
We mogen van geluk spreken dat na heel wat momenten van vaak eenzame opsluiting, we weer onder de mensen mogen komen. En dat dus meer en meer festivals in ons geliefde genre weer toegankelijk zijn. Het voordeel aan zo een festival is dat je kan kiezen wat je leuk en niet leuk vindt en dat je van de ene locatie naar de andere locatie kan struinen en toch je ding kan vinden. Een nadeel kan zijn dat ondanks het feit dat je bijvoorbeeld niet echt het praatgrage type bent, je toch weer heel wat mensen tegenkomt die je een hele poos niet gezien hebt. Dat kan dan resulteren in het feit dat je van bepaalde bands maar flarden meekrijgt. Al deze elementen zal je terugvinden in onderstaand verslag van Samhain Festival in Hasselt. Daar het een last-minutebeslissing was om naar dag twee van het festival te gaan, was er geen Zware Metalen-fotograaf aanwezig. Hopelijk komen de beelden als vanzelf bij de tekst. Lees verder ›
Verdomme, wat heb ik soms toch een wansmaak als het op muziek aankomt. Een ieder van ons is vast vaker in een situatie terecht gekomen waarbij je jezelf 'moet' verantwoorden over wat je nou wel niet precies zo goed vindt aan metal. Veelal tegen hersendood gepeupel dat iedere dag opnieuw weer weg kan zwijmelen bij dezelfde bak aan zever op bijvoorbeeld Qmusic. Echter, in sommige gevallen kan ik het voor mijzelf ook niet meer recht lullen. Hier dan: Houkago Grind Time.Lees verder ›
Van het Australische Arkheth had ik nog nooit gehoord. Volgens de beknopte omschrijving van het label speelt de band melodische en symfonische black metal. Maar het was de kleurrijke hoes en de titel die mijn aandacht trokken: Clarity Came With A Cool Summer’s Breeze. Geen verstikkende duisternis maar helderheid, en dan nog wel door een koel zomerbriesje in plaats van helse vuren. En zelfs met respect voor de Engelse grammatica! De avontuurlijke muziekliefhebber in mezelf was te benieuwd om dit te laten liggen.Lees verder ›
Alaaf! Vrijdag was het de elfde van de elfde. Dat betekent natuurlijk maar één ding. In het zuiden is het hossen geblazen, aangezien het carnavalsseizoen officieel van start gaat. Verkleedpartijen, bier en vooral waanzinnig slechte muziek. Godverreju, wat kan ik daar kwaad van worden. Nu heb ik sowieso al weinig met carnaval, maar mensen, die muziek. Gelukkig brengt Chelsea Grin juist vandaag een lekker boosaardig schijfje uit om de voetjes eens flink van de vloer te krijgen. Best wat overeenkomsten met carnaval als je het zo bekijkt. We trekken massaal onze zwarte kledij uit de kast en gieten een hoop bier naar binnen tijdens een metalconcert. Vergeet echter de polonaise en zet hier een dikke circlepit voor in de plaats. Het is namelijk rammen geblazen met Chelsea Grin.Lees verder ›
Met de komst van bands als Paramore, Evanescense of Flyleaf is het steeds normaler om lieflijke vrouwelijke zang in combinatie met harde gitaren te horen. Soms werkte dat wonderwel, (het Duitse SetYourSails bracht eerder dit jaar een prima plaat uit) soms spuit het glazuur van je tanden bij het horen van de muziek. Sleeping Romance valt in die laatste categorie. Deze Italiaanse band gaat al een tijdje mee en komt nu met We Are All Shadows, hun vierde plaat op de proppen. En deze vierde plaat is met een nieuwe zangeres ingeblikt. Lina Victorias stemgeluid is een serieuze kwestie van smaak. Dat deze vrouw kan zingen staat buiten kijf, maar het is mij persoonlijk net te lieflijk. Lees verder ›
