Je hoeft maar één blik te werpen op de albumhoes en je weet al wat je te wachten staat op The Amenta’s nieuwe langspeler Plague of Locus: dikke vette ongure teringherrie.
Na de intro gaan de heren er meteen met gestrekt been in. Dit doen zij middels een herbewerking van Diamanda Galas’ Sono l’ Antichristo. Waar Diamanda koos voor een minimalistische aanpak, rost The Amenta je stevig om de oren met blastbeats en vergruisde gitaarklanken. De Stem van Cain Cressall komt lekker stroef uit de speakers en ook op de mix is niks aan te merken. Hierna volgt wederom een cover. Eentje van niemand minder dan Killing Joke. Asteroid heet het nummer. De song doet zijn naam goed eer aan door als een asteroïde op je trommelvliezen neer te storten. Het tempo zit er, evenals de grimmige sfeer, goed in. Dat ook stoelen boos kunnen zijn, blijkt uit de titel van het nummer Angry Chair. Origineel uitgebracht door Alice in Chains, maar nu dus door de roestige Amenta- blender gehaald. Het klinkt onheilspellend en misantropisch. Ondanks de vermeende woede, is het een stoel waarop ik graag zou plaatsnemen. Acht van de tien nummers op het album zijn overigens covers. Als we de intro niet meetellen, betekent dat dat Plague of Locusts eigenlijk maar één eigen nummer bevat. Dit nummer draagt dan ook de veelbelovende titel Plague of Locus. De gitaren en cymbalen klinken haast steriel, als een sprinkhaan die met de precisie van een chirurg je hele oogst om zeep helpt. Je hoort goed dat de heren van The Amenta van wanten weten. Het is dan ook erg jammer dat er niet meer eigen werk op deze plaat staat. Het daaropvolgende A Million Years is een naargeestige soundscape die de toon zet voor de bombastische cover van Lord Kaos’ Crystal Lakes. Ik had overigens nog nooit van Lord Kaos gehoord, maar kennelijk maken ze symfonische black metal op de leest van de oude Dimmu Borgir. Qua productiekwaliteit en muzikale dimensies overstijgt de variant van The Amenta het origineel. De rollende drums en de klassieke blackmetalriffs met kettingzaaggeluid van de gitaren vullen elkaar goed aan en ook de kreten van Cain Cressall komen goed uit de verf.
Het een-na-laatste nummer Totem is wederom afkomstig van een band waar ik nog nooit van had gehoord: Nazxul. We horen een agressieve, alles aan stukken scheurende sound die goed gebruikt zou kunnen worden om iemands woning finaal naar de klote te helpen. Tijdens het laatste nummer van het album kunnen we even tot rust komen. Het is namelijk een cover van My Dying Bride’s Black God. We horen een atmosferische, haast dromerige soundscape die nét iets te dreigend aan doet om de luisteraar helemaal op zijn gemak te stellen.
The Amenta presenteert hier een prima (cover-)album dat zeker wel in de smaak zal vallen bij luisteraars die een andere interpretatie van de originele werken willen horen, of die gewoon een aangename bak herrie willen opzetten. Terughoudende aanrader!
Label:
Debemur Morti Productions, 2023
Tracklisting:
- Intro
- Sono l’Anticristo
- Asteroid
- Angry Chair
- Plague of Locus
- A Million Years
- Crystal Lakes
- Rise
- Totem
- Black God
Line-up:
- Cain Cressall – Vocalen
- Erik Miehs – Gitaar
- Timothy Pope – Keyboards, samples
- Dale Harrison – Basgitaar
- Dave Haley- Drums
Links: