Dimmu Borgir was al druk bezig met het uitgeven van re-releases. Komt daar nog Inspiratio Profanus bij! Een compilatiealbum met alle covers die de band tot en met Abrahadabra heeft uitgebracht. Wel opnieuw gemixt en alles. Jammer, want ik dacht eigenlijk dat het allemaal nieuwe tracks zouden zijn. Blijken het allemaal nummers te zijn die ik al eens had gehoord. De titel vertaalt trouwens figuurlijk naar iets als: ademtocht van het onheilige.
Het voordeel is dat het hier om Dimmu Borgir gaat. De band die een grondlegger is van het symfonische (black)metalgeluid en een inspiratiebron voor velen. Van Dimmu Borgir kan gezegd worden dat het een creatieve band is. Het is geen band die elk album een herhaling van zetten doet. Akkoord, dezelfde thema’s komen wel eens terug, maar dan wel telkens in een fris jasje. Eén van de dingen die ik erg waardeer: de vrijheid en creativiteit om grenzen te verleggen. Provoceren is daarbij toegestaan. Een nieuw Dimmu Borgir-album klinkt altijd weer verrassend en toch is het ontegenzeggelijk Dimmu Borgir.
Het coveralbum is in mijn ogen een mooie samenvatting van die rode draad van grenzen verleggen en provoceren. Niet op zijn minst door opvallende keuzes te maken wat de liedjes betreft. Dimmu Borgir laat vooral de punkkant, de provocerende middelvinger zien. Of dat nou met een oude kraker van Venom of Celtic Frost is of met een nieuwerwetse Dead Man Don’t Rape. En wat dacht je van Perfect Strangers? Die laatste twee zijn in mijn ogen meer een verwijzing naar de popinvloeden van de band. Gooi er nog een beetje ouderwetse heavy metal door in de vorm van Accept en je hebt een mooi recept. En toch mis ik iets belangrijks. Dimmu Borgir heeft het symfonische geluid perfect met black metal weten te fuseren. Waar komt die symfonische insteek vandaan? Welke band heeft de symfonische vlam aangewakkerd, waar komen de klassieke invloeden vandaan? Met Inspiratio Profanus komt er geen antwoord op die prangende vraag, wat ik toch een serieuze tekortkoming vind.
Uiteindelijk is dit een leuk warmhoudertje, een hebbeding wellicht. Inspiratio Profanus is een coveralbum waarvan de covers (vooruit op die van Venom na) niet per se indrukwekkender zijn dan de originele tracks. Het is een muzikaal album en uitstekend doordacht. Inspiratio Profanus blijft desondanks een album dat geen eindeloze luisterbeurten zal schenken aan de luisteraars. Gewoonweg omdat de originele nummers vaak toch de voorkeur hebben. Ik mis ook nog de symfonische cover die mijn beeld van Dimmu Borgir zou completeren. Al met al een aardige luisterbeurt en voor degene die de bonustracks nog niet kende is het best een leuke kennismaking met deze kant van de band.
Label:
Nuclear Blast Records, 2023
Tracklisting:
1. Black Metal
2. Satan My Master
3. Dead Men Don’t Rape
4. Nocturnal Fear
5. Burn In Hell
6. Perfect Strangers
7. Metal Heart
8. Nocturnal Fear (Celtically Processed)
Line-up:
- Silenoz – Gitaar, basgitaar
- Shagrath – Stem
- Galder – Gitaar, basgitaar
Links: