Echt productief kan je het Zwitserse Wyrgher niet noemen. De band is opgericht in 2014, bracht het jaar daarna al zijn eerste album én een EP uit, maar aan die snelle start werd geen gevolg meer gebreid. In de acht jaar die volgden op het bizar getitelde Üüberirdh (Lugubria) was het helemaal windstil rond Wyrgher: geen albums, zelfs geen demo, EP of split. Niets. Tot nu, want eindelijk is de band terug met een nieuw studio-album: Panspermic Warlords. En in die acht jaar is er wel wat veranderd, want als je de beide albums vergelijkt, lijken er toch fundamentele verschillen te zijn ontstaan…
Maar misschien eerst eens voorstellen, want de eerste releases van Wyrgher vonden destijds hun weg naar onze redactie niet. Logisch ook, want die werden nog in eigen beheer uitgebracht en bleven dus onder de radar. In die zin is het opmerkelijk dat een gerespecteerd label als I, Voidhanger Records de reprise/herrijzenis van deze band toch heeft opgenomen. Mogelijks bespeurden ze uitzonderlijk talent of een uniek concept bij deze Zwitsers: aan uw recensent om dat hieronder te proberen confirmeren…
Wyrgher bestaat uit twee bandleden, maar in se is het toch wel een soloproject te noemen. Meneketel is de naam van het meesterbrein achter deze band, dat met uitzondering van het drumwerk (dat overgelaten wordt aan Voidgaunt) hier alles voor zijn rekening neemt. Het is trouwens niet zijn enige band, want Meneketel is ook actief in andere, weliswaar weinig bekende blackmetalentiteiten als Arkhaaik, Lykhaeon, Kvelgeyst en Ateiggär. Samen vormen ze het kloppende hart van wat de “Helvetic Underground Committee” wordt genoemd. De man timmert dus lustig aan de weg van de (hoofdzakelijk black metal) underground scene in het land waar black metal in zekere zin geboren is…
Het eerste wapenfeit van Wyrgher was onmiddellijk al zijn debuutalbum: Üüberirdh (Lugubria), uitgebracht in 2015. En ik moet eerlijk toegeven dat ik heel erg genoten heb van deze release. Zo vreemd de titel, zo onnavolgbaar ook de muziek. Üüberirdh (Lugubria) is een experimentele mix van de geïndustrialiseerde black van Thorns en vooral Satyricons Rebel Extravanganza, de melodische subversiviteit van een Taake en de chaotische nachtmerries van bands als Trhä, Sacrilegious Crown en Akhlys. Hoewel er hier en daar wel ambient stukjes opduiken op het debuut, is de black metal zelf vooral heel puur, heel rauw en authentiek. De voornaamste troeven van Üüberirdh (Lugubria) zijn zijn onvoorspelbaarheid, zijn schizofreen karakter inzake sfeer en stemming, maar vooral de geschifte vocalen van Meneketel zelf, die kraken, borrelen, ratelen en kreunen als iets wat vooral niet menselijk is.
Als je beide albumhoezen vergelijkt, dan is het al klaar en duidelijk: Wyrgher is geëvolueerd. Van experimentele, maar in zijn essentie toch monochromatische, pure black metal (met een heel erg lo-fi cover) naar een modernere versie daarvan, met één oog naar het verleden en één oog naar de toekomst. Met één oog naar aardse vergankelijkheid en één oog naar de onmetelijke kosmos, bron van mysterie en beloftes.
Kosmische black metal dus, gebaseerd op het concept van “Panspermie”: dit is het idee dat al het leven in het universum afkomstig is van één bron en zich van daaruit verspreid heeft, via meteorieten, sterrenstof enz. Het leven op aarde zou dan het gevolg zijn van een “besmetting” met organismen uit de ruimte, waarna het zelfstandig verder geëvolueerd is. Panspermic Warlords vertrekt vanuit deze zienswijze, maar gaat nog een stapje verder, door te stellen dat alle leven opzettelijk verspreid werd door buitenaardse soorten, die het heelal doorkruisen in gigantische ruimteschepen, met als doel om zoveel mogelijk van het universum te bevolken (zie ook de kostuums van de bandleden op de foto hierboven). Intergalactische oorlogsvoering, met als gevolg dat de relevantie van alle leven in vraag kan worden gesteld.
Een hele boterham dus. Het is van bij het begin van het album ook duidelijk dat Wyrgher niet enkel thematisch wil verbluffen. Dit Wyrgher is niet meer dezelfde band van Üüberirdh (Lugubria) en kiest bewust voor een modern, meer conventioneel blackmetalgeluid met progressieve en een, jawel, kosmisch/mystieke insteek. Het soort black metal dat we traditioneel beschrijven als messcherp en ijskoud, zonder echter blindelings de sound van bands van het eerste uur te kopiëren. Om het maar ineens op tafel te gooien: bands als Bölzer, Schammasch en (in mindere mate) Thorns lijken de meest voor de hand liggende invloeden. Dat de band een verhaal wil vertellen met zijn muziek, hoor je ook duidelijk in de gemaakte keuzes. Zo treedt de stem van Meneketel doorlopend prominent op het voorplan.
Dormant They Drift vertelt het verhaal van de buitenaardse ruimtereizigers. Om die geschiedenis uit de doeken te doen is blijkbaar geen introductie noodzakelijk, want Wyrgher neemt een snelle start, waarbij dissonante riffs, melodisch tremolo en rusteloze blastbeats elkaar versterken. Het klinkt allemaal erg energetisch en chaotisch, maar toch ook in zekere zin gecontroleerd. Vocaal is er deze keer gekozen voor een diepe, hese (mag ik zeggen: enigszins generieke?) grom. Jammer eigenlijk, want de originele vocalen waren veel unieker en veelzijdiger. Uiteraard past deze zangtechniek perfect bij deze muziek, maar net omdat we dat al lang wisten verliest Wyrgher hierdoor wel een groot deel van zijn originaliteit. Dat de band wel nog steeds weet hoe het een kille, nevelige, mysterieuze atmosfeer moet opwekken blijkt dan weer vooral uit de laatste minuut van dit nummer, die overtuigt met spooky syths en sacraal klinkende gezangen.
Na Destroyer Of The Promethean Path weten we als luisteraar eigenlijk al perfect welk vlees we in de spreekwoordelijke kuip hebben: robuuste, scherpe, mid-tempo black metal die balanceert tussen chaos en organisatie, tussen old school en hypermodern, tussen melodie en dissonantie. Dit is in elke porie van zijn muzikaal organisme een hedendaags blackmetalalbum: uitgebalanceerd (mooi evenwicht tussen de instrumenten en een betere integratie van de synths, in vergelijking met het debuut), met een helder, zij het niet 100% glad geluid. Lichtjes schurend dus, maar het had eigenlijk toch net iets gedurfder gemogen. Op dit nummer is er voor het eerst een duidelijk Bölzer gevoel waar te nemen, een observatie die nog versterkt wordt door de hese stem van Meneketel. Het gemis van die uniek krakende vocalen van Üüberirdh (Lugubria) wordt daarnaast enigszins gecompenseerd door het gebruik van andere zangtechnieken, zoals een soort buitenaards mantra (gesproken woord), fijnzinnig door de lyrics gevlochten, en een heel fijn (doch verre van glashelder) klinkende, tweestemmige (?) cleane zang, die een nihilistisch, ongeïnteresseerd aura over zich lijkt te hebben. Destroyer Of The Promethean Path sleept met zijn tien minuten speelduur wel wat lang aan en rondt eigenlijk net op tijd af met dreigende stoombootgeluiden en buitenaardse stemgeluiden.
Solar Harvest bevestigt eigenlijk mooi de kwaliteiten van dit album: prachtige sfeerschepping met spacey synths, dat typisch grootse Bölzer-stemgeluid, scherpe, ijskoude riffs en een ritmesectie met veel basdrumgeweld. Het nummer voegt daarnaast enige ritmische speelsheid toe, maar het zijn vooral de vreemde vocale uitingen, die klinken als korte, synthetische, galmende kreunen, die hier naar het einde toe opvallen.
Mooi voortvloeiend uit Solar Harvest fungeert Summoning The Meteoric Titans als een verontrustend, dreigend intermezzo dat ons naar Supreme Leader Of A Dying Star leidt: het tweede nummer op dit album dat de kaap van de negen minuten overschrijdt. Maar aangezien de band er niet meer in slaagt om iets fundamenteel nieuws te brengen en er opnieuw veel herhaling in de riffs ligt, is negen minuten in dit geval wel net iets te lang. Ik blijf het jammer vinden dat dit tweede album van Wyrgher zoveel toegankelijker klinkt, zowel qua riffs als op vocaal vlak. Het kabbelt net iets te vaak doelloos verder, hier en daar met een tempo- of ritmewissel, een versnelling, eens een iets killere riff. Het crescendo halverwege wordt gevolgd door nieuwe muzikale thema’s, maar het nummer lijkt toch wat de weg kwijt.
Dat neemt uiteraard niet weg dat Supreme Leader Of A Dying Star een verdomd brutaal nummer is. De drums vallen hier op door impact, doch niet door snelheid. Dit is op zich zeer krachtig klinkende muziek, maar het is jammer dat Wyrgher wat zijn eigen gezicht kwijt is. Het blijft allemaal wat teveel op de vlakte, hoe goedbedoeld ook. Deze tegen post-black aanschurkende kosmische black metal is aarzelend op zoek naar zijn eigen identiteit. Op zich is het prima muziek, maar het is een stijl waarmee de band zich niet echt kan onderscheiden. Dit is jammer, want op basis van het debuutalbum had je toch kunnen concluderen dat Wyrgher zijn eigen niche, zijn eigen geluid en gedaante al had gevonden. Blijkbaar niet dus.
De vergelijking met Darkspace gaat hier trouwens niet echt op vind ik, want die typisch overweldigende chaos, die getormenteerde vocalen en die fatalistische dissonanten vind je hier absoluut niet terug. De robuuste, heldere sound die eigen is aan Panspermic Warlords vind ik voor dit specifieke genre wel geslaagd en op zich valt weinig verkeerds te zeggen over het scherp/dissonante gitaarwerk en het heel correct (maar weinig opvallend) klinkende drumwerk. Zeer professioneel allemaal, maar het klinkt allemaal alsof (om dan toch in hogere sferen te blijven hangen) de ster alles in zich draagt om te kunnen schijnen, maar ze niet wil oplichten en dus ook geen vuur werpt op ons, aardbewoners.
Objectief gezien is Panspermic Warlords een indrukwekkend conceptalbum geworden. Het heeft heel wat troeven in handen en die troeven worden ook uitgespeeld: het concept zelf, de keuze van de gebruikte riffs, het adequate gebruik van de synths, hier en daar wat afwisseling in de vocalen, de prima productie. Subjectief gezien, en dan gaat het dus om een persoonlijk aanvoelen, mis ik identiteit en vind ik het jammer dat ze de bijzondere stijl van hun debuutalbum, waar ik toch nog veel meer van heb genoten, niet hebben verdergezet. Wyrgher heeft gekozen voor een modern geluid dat, het moet gezegd, mooi aansluit bij het onderwerp van hun muziek. Een logische keuze lijkt het, al laat ik het aan u, luisteraar, om daar persoonlijk over te oordelen. En als u dan toch dit album een kans wil geven, neem het debuutalbum (te vinden op de Bandcamp-pagina van de band) er dan ook even bij alstublieft. U zal er geen spijt van krijgen!
Score:
78/100
Label:
I, Voidhanger Records , 2023
Tracklisting:
- Dormant They Drift
- Destroyer Of The Promethean Path
- Solar Harvest
- Summoning The Meteoric Titans
- Supreme Leader Of A Dying Star
- The Weeping Of A Blazing Rock
- Panspermic Warlords
Line-up:
- Menetekel – Stem, gitaren, basgitaar, synths
- Voidgaunt – Drums
Links: