Weeping Silence – Isles of Lore

Geschreven door op 21-12-2023 om 18:50.

Alstublieft! Horen we nu 66 minuten aan progressieve gothic en doom metal? De Maltezen zijn na acht jaar terug met een volwaardig studioalbum. Collega Alfvoet recenseerde in 2008 al het debuut End Of An Era, waarna collega Pelgrims in 2012 de beschrijving van For The Unsung voor zijn rekening nam. Inmiddels heeft een aantal line-up wisselingen binnen de band als resultaat dat er afscheid is genomen van de feeërieke vrouwenzang. Het zijn dus enkel de heren die op dit album de dienst uit maken. En hiermee verschuift de stijl wat meer richting melodieuze progressieve death. Evengoed horen we heus nog wel wat invloeden terug vanuit de gothic- en doomscene, maar we constateren toch wel een breuk met het verleden van de band.

 
Tijdens het eerste nummer The Watcher on the Walls moet ik er echt nog even inkomen. Alsof dat mijn brein nog niet helemaal klaar is om me op de aard van deze muziek te focussen. Serpentine grijpt mij bij de kladden en laat het deathdoomgeluid horen waarmee het gezelschap indruk wil maken. Dat lukt ook wel degelijk tot op bepaalde hoogte. Door slim te variëren met drumpatronen (en een werkelijk gortdroge snaredrum) voelt u zich betrokken bij het gebodene vanaf de eerste minuut. The Collector poogt dat te doen met zuivere enigmatische gezangen, waardoor het geheel iets treurigs over zich heen krijgt. Hier hoort u dan ook duidelijk wat meer doom in plaats van death.

Het ruim tien minuten durende The Beast and the Harrow gooit het weer over een andere boeg. Openen met een pakkende drumroffel en die heerlijke, droge grunt. Maar nee, daar blijft het zeker niet bij. Een passage met niet al te bijzondere zuivere zang en gitaren maken dit nummer alles behalve standaard. Toch klinkt het geheel wel krachtig, met name ook tijdens de stampende mid-tempo stukken. Wanneer Weeping Silence dan na vijf minuten een pauze inlast met rustig drum- en gitaarwerk vraag ik mij af of dat de heren een kop koffie aan het drinken zijn. De snaren worden wel heftig aangespannen en de drummer heeft er na zijn espresso ook wel weer zin in. Ook al blijft de muziek heel rustig en de zuivere zang mooi en lang uitgesponnen. Er is nota bene ruimte voor een solo moment op de gitaar. Mooi! Zeker ook wanneer de rest van de band de muziek weer als het ware oppakt om zo weer kracht bij te zetten. Een band die weer de kameleon wil spelen zeker? Ja dat kunnen we na dit nummer wel degelijk vaststellen.

Alsof we nog niet genoeg onderbreking hebben gehad, volgt er nadien Interlude. Wellicht werd dit noodzakelijk geacht door de band, maar het voegt in alle eerlijkheid weinig toe aan Isles of Lore. Het haalt zelfs een beetje de vaart uit het album. Engulfer voert het tempo weer op en er zijn zowaar orgeltoetsen te horen. De donkere grillige vocalen keren ook weer terug en na de beginfase mept de drummer alle gaten eens wat vlotter dicht. Tot nu toe vind ik dit nummer toch wel één van de betere nummers. Where Giants Roamed zoekt de variatie op met pianotoetsen en de zuivere zangstem, maar desondanks voelt het nummer toch behoorlijk stevig aan. De wijze waarop de drummer met een afwijkend patroon aan de slag gaat is knap gevonden. En wat een heerlijke lang uitgesponnen gitaarmelodie zo net na de vierde minuut. Dit klinkt zeker niet als saai, uitgekauwd materiaal en is weer eens wat anders dan de zoveelste Amorphis-kloon.

 
Tijdens A Silent Curse lijkt er wat effect aan de vocalen te zijn toegevoegd. Hier komt de doomy en de gothic inborst van de band weer wat meer aan de oppervlakte. Fijn ook dat de orgeltoetsen ook hier weer een plaats hebben gekregen. Een lekker duister en melodieus nummer dus, wat niet uit de toon valt. Het slotoffensief van de heren is het verhalende The Legend of Matteo Falzon. Tijdens dit ruim zestien(!) minuten durende nummer vallen alle puzzelstukjes wel op zijn plaats. Ik ga er verder niet al teveel doekjes om winden, Weeping Silence heeft met zijn vijfde album een imposant album afgeleverd. De stilistische verandering pakt goed uit, maar weet niet over de gehele albumlengte de aandacht vast te houden. Desondanks blijft er ontzettend veel kwaliteit over, waardoor ik deze band alleen maar meer kan waarderen na herhaaldelijke luisterbeurten.

Score:

90/100

Label:

ViciSolum Productions, 2023

Tracklisting:

  1. The Watcher on the Walls
  2. Serpentine
  3. The Collector
  4. The Beast and the Harrow
  5. Interlude
  6. Engulfer
  7. Where Giants Roamed
  8. A Silent Curse
  9. The Legend of Matteo Falzon

Line-up:

  • Dario Pace Taliana – Vocalen
  • Mario Ellul – Gitaren
  • Glenn Paul Pace – Gitaren
  • Manuel Spiteri – Basgitaar
  • Alison Ellul – Keyboard
  • Julian Mallia – Drums

Links: