Headlines

Multi-instrumentalist Alessandro “Algol” Comerio is de man achter deze Italiaanse blackmetalact. Stranger in a Wasteland is het derde album van de beste man. De tweede plaat met de titel Worship or Die is niet onbekend gebleven bij Zware Metalen. Zoals u kunt lezen was de recensie van deze in 2009 uitgebrachte plaat positief. Stevige black metal met een overweldigend drumgeluid waarbij zwaarmoedigheid en agressie met elkaar in balans blijven. De Zuid-Europese blackmetalgolf wordt ook geroemd. Hoe zou het nu, veertien jaar later wezen?Lees verder ›

Zodra ik hoorde dat dat de nieuwe Nasty op de redactie was binnen gekomen duurde het maximaal tien seconden om mij op te geven als recensent. Deze groep geeft mij namelijk direct een enthousiasme dat maar weinig hardcorebands mij kunnen geven. Na zestien jaar luisterplezier hebben de vier Duitsers toch wel een speciaal plekje in mijn muzikale hart verworven. Talloze keren heb ik de energieke liveshow waar Nasty om bekend staat mogen zien en elke keer brak het publiek zowel elkaar als de tent vakkundig af. Dat ik het nieuwste album Heartbreak Criminals mag recenseren voelt dan ook als een voorrecht.Lees verder ›

Een progressieve melodische deathmetalband uit het Waasland, België, dat is Catalyst. Nog een jong vijftal. Jong omdat men nog maar in 2018 van start is gegaan. Tot op heden zijn er enkel wat singles en EP's verschenen. The Age Of Rocketeers is de eerste volwaardige plaat die in eigen beheer uitkomt. Niet dat de heren geen ervaring hebben. Eerder speelde(n) één of meerdere leden in andere bands, in de heavymetalband Gitaron bijvoorbeeld.Lees verder ›

Sean Maia (Disquiet) en Wouter Bisschop delen een verleden in hardcoreband Kamikaze én vormen al bijna tien jaar lang het duo Oproerkraaiers waarmee de heren Nederlandstalige feestmetal maken. Waarschijnlijk was de band vooral een excuus om lekker te zuipen, want in al die tijd kwam er buiten wat videootjes op YouTube en een optreden in thuisbasis dB’s in Utrecht niets noemenswaardigs uit het kraaienkamp. Tot nu. Nu is er Blind Date Deaf Date Your Fate: elf nummers ramptampen op een lekkere, maar weinig originele mix van hardcore en thrash (hoewel Zuipen het cement tussen de bakstenen vandaan speelt) en dat voorzien van humoristische teksten. Zei iemand daar Fleddy Melculy? Wel, fok you Fleddy: de Oproerkraaiers zijn ouder.Lees verder ›

Thrash metal, death metal en neoklassieke metal. Dit alles in één brei verworven en je hebt het Amerikaanse Exmortus te pakken. Alweer een goede twintig jaar gaan de heren mee en zij komen dit jaar met album nummer zes op de proppen, getiteld Necrophony. Toch lijkt de naam en de muziek het grote publiek nog niet te hebben bereikt. Brengt dit nieuwe album daar verandering in?Lees verder ›

La España Negra is de opvolger van Fúnebre, een EP die uitkwam in 2020 en net als de EP is deze volwaardige plaat in elkaar geknutseld door de Spaanse rauwe ondergrond blackmetalmachine Morta. Welke platenboer past er dan beter bij de helse muziek van dit viertal dan het Portugese Signal Rex-label? Geen ander natuurlijk, heel juist. Deze plaat komt uit op CD, cassette en verschillende kleurtjes vinyl en deze laatste zien er erg netjes uit. Wees snel want de kleurtjes zijn beperkt, zoals zo vaak. Wie deze blackmetalmachine niet kent, geef ik graag een inkijk in hun meest recente gortige release.Lees verder ›

Vroeger was alles beter. Maar vroeger was het ook niet zoals vroeger, toch? Veelal heb ik een broertje dood aan dat soort opmerkingen, maar soms snijden dergelijke uitspraken wel degelijk hout. Neem nu Dying Fetus: oprichter John Gallagher moest negen jaar na de oprichting van de band (1991) en het vertrek van Jason Netherton -die Misery Index begon- op zoek naar vers bloed. Dat vond hij in Sean Beasley die tot de dag van vandaag ook bij de inboedel behoort. Nadat John de stokjes uit handen gaf en een snaarinstrument oppakte, werd die positie ook een Tempoteam verhaal waar pas sinds 2008 vastigheid in gekomen is.Lees verder ›

De Duitsers van Finsterforst noemen hun muziek al een hele tijd Black Forest Metal en dit vermoedelijk omdat de heren uit de brede regio van het Zwarte Woud afkomstig zijn. Deze heren zijn natuurlijk geen groentjes meer als je kijkt naar wat ze al uitgebracht hebben. In mijn collectie steken twee platen van deze heren. De in eigen beheer uitgebrachte debuutplaat Wiege der Finsternis (2006) en Weltenkraft (2007). Deze laatste kwam nog uit via het intussen ter zielen gegane Japanse World Chaos Productions. In de tijd dat tapetraden en CD'tjes ruilen nog als een aparte hobby werd bestempeld, kreeg ik deze twee schijven van mijn Japanse vrienden toegestuurd, vervolgens verloor ik deze Duitsers uit het oog. Tot nu.Lees verder ›

Het leven lijkt de afgelopen jaren beheerd te worden door allerlei crises. Is het niet één of ander vermaledijd virus dat de wereld de nodige kopzorgen bezorgt, zijn er wel andere situaties en toestanden die de mensheid in verwarring brengen. Het klimaat vraagt - op zijn zachtst gezegd - de nodige aandacht, een inflatie van (iets meer dan) tien procent maakt het mensen moeilijk, het politiek geharrewar in Den Haag (met een minister-president die selectief last van zijn geheugen heeft) draagt niet bij aan oplossingen en wat te denken van de Russisch-Oekraïense Oorlog?Lees verder ›

Vier muzikanten uit de jazzwereld die een metalplaat maken. Ik zet vast vijftien liter koffie en snoer mijzelf vast op een elektrisch hobbelpaard. Mechanical Fiction heet het werkje van de heren die zichzelf The Gorge noemen. In het normale leven zijn de mannen sessiegmuzikanten of muziekleraar. De gemene deler is echter de passie voor meta, dat tot uiting komt in deze tweede volledige plaat.Lees verder ›

Een klein half jaar geleden was ik best wel onder de indruk van de EP Frío: atmosferische funeral doom met gevoel die, vooral door de keyboards, nostalgisch deed terugdenken aan de doom en black metal van weleer. Met El Cosmos Me Observa En Silencio volgt nu de vierde langspeler van Ornamentos Del Miedo. Maakt Ángel Chicote, mastermind achter de band, de hoge verwachtingen waar?Lees verder ›

A slap in the face. Het is hoe het debuutalbum A Kingdom Built Upon The Wreckage Of Heaven van het uit Nottingham (ja, die plaats van de volksheld Robin Hood) afkomstige Outergods doorkomt. Het begin van opener Nocturnal Death geeft je nog even het idee dat alles redelijk timide start, tot de band - en dan vooral zanger Sam Strachan  - intens verbeten uithaalt. En eigenlijk is het vanaf dat moment volop uitdelen en incasseren. Strachan gaat voortdurend over zijn huig en brult, krijst en buldert de nummers op een imposante wijze aan elkaar. Zijn kreten en klanken voegen een extra laag nijd toe aan de plaat, een gevoel van walging en rancune, dat perfect bij de muziek aansluit.Lees verder ›

Nee, niet Carnation, maar Discarnation! Discarnation is een death/doommetalband uit de Gentse regio en is een tweemansformatie. Deze eerste release, deze eerste demo is er eentje die voorzien werd van zes nummers door de heren BC en KP, wie dat dan ook moge wezen. Het is er één die wordt uitgebracht in eigen beheer, vermoedelijk ook enkel digitaal. Jammer vind ik dat. Dit soort releases doet me altijd mijmeren naar lang vervlogen tijden, de tijden waarin tapes en demo's ruilen op fysieke basis schering en inslag was. Die tijden liggen al weer lang achter ons. Dat geruil gebeurt nu gewoon via de digitale weg en dat kan je een goede of slechte zaak vinden, dat doet er natuurlijk nu even niet toe. Laten we ons er gewoon insmijten, ingooien. Ik ben benieuwd welke invloeden BC en KP verwerkt hebben in hun extreme metalvariant.Lees verder ›

Regent het in Hongarije? Of meer precies nog in de regio Györ? Vermoedelijk wel. Het is de heer Mrk Takcs die met zijn band Zivar en zijn allereerste release Permeteg indruk op ons probeert te maken. Permeteg is een EP voorzien van een intro (dat is de lokale regenbui waar ik op doelde) en een outro (obscure geluiden en fluisterende boosaardige stemmen), met daartussenin gemanoeuvreerd vier eigen blackmetalnummers, voorzien van heel wat atmosfeer. De brave man zou zich geïnspireerd voelen door zijn omgeving, maar ook door zijn innerlijke demonen. En dan heb je vermoedelijk heel wat stof om over te schrijven.Lees verder ›

In 2020 bracht het Chileense Demoniac het vrij briljante album So It Goes uit. De progressieve thrash liet zich omschrijven als een kruisbestuiving tussen de onstuimige Teutoonse thrash van Kreator en Destruction en de Zwitserse precisie en techniek van Coroner en scoorde hoog in diverse jaarlijsten. De lat voor opvolger Nube Negra, oftewel zwarte wolk, ligt dan ook wel bijzonder hoog.Lees verder ›