Zware Verzamelingen: In gesprek over de reeks ‘Zware Verzamelingen’ en hardcoreband No Turning Back

Geschreven door op 28-12-2021 om 23:12.

Vorig jaar publiceerden we negen artikelen waarin we verzamelaars spraken met een collectie aan items van één specifieke band. Dit kwam tot stand na een oproep op Facebook. De serie werd goed ontvangen en daarom gaven we er in 2021 een vervolg aan, met elf verzamelaars buiten de grenzen van Nederland en België. Tot slot komt Maarten O, samensteller van deze rubriek aan het woord. Hij blikt terug op ‘zijn’ Zware Verzamelingen en vertelt gelijk over een speciale band uit zijn eigen collectie, die van het Nederlandse No Turning Back.

Laten we eerst eens bij het begin beginnen: wie ben je, wat doe je, wat is je leeftijd, waar kom je vandaan en hoe ben je in de wereld van de betere muziek gerold?

Ik ben Maarten, redacteur bij Zware Metalen sinds anderhalf en de initiatiefnemer achter de reeks ‘Zware Verzamelingen’. Via mijn (stief)vader ben ik in aanraking gekomen met rock en metal, anders had ik wellicht nog steeds rondgelopen in een Australian-trainingspakkie al luisterend naar Gabber Piet of Charlie Lownoise & Mental Theo. Dat was op een leeftijd dat een belangrijke basis van ieders leven wordt gelegd: de tienerjaren. Ik ben dus nog steeds erg dankbaar dat de écht goede muziek vandaag de dag zo’n groot en belangrijk aandeel heeft gekregen in mijn leven. Via mijn (stief)vader kwam ik in eerste instantie in aanraking met bands als The Scorpions, Faith No More en Iron Maiden, maar het wat ‘hardere’ werk zoals Metallica trok mij destijds meer. Later ging ik zelf op zoek naar muziek en kwam ik bands als Slipknot en Korn op het spoor. Vanaf dat punt was ik officieel om en vanuit de nu-metal ben ik richting hardcore en metalcore geschoven. Dat genre staat bij mij nog steeds op plek één en de meeste reviews die ik schrijf voor Zware Metalen hebben ook affiniteit met ‘core’. Het leukst daarbij vind ik om opkomende bands te ontdekken, lekker underground dus. Verder ben ik getrouwd, heb ik twee zoontjes (één van drie jaar oud en één van vijf jaar oud) en ben ik werkzaam in de onderwijssector.

Voordat we het over jouw verzameling gaan hebben, hoe ben je op het idee van Zware Verzamelingen gekomen?

Volgens mij is het idee ontstaan in de chat van onze Facebook-redactie. We waren wat aan het sparren over leuke, vernieuwende initiatieven voor op de site en toen kwam het idee om foto’s te plaatsen van collecties. Iets later bedacht ik om dan uiteindelijk ook iets met die foto’s te gaan doen. Ik kreeg de vrije hand en mocht mijn idee uitwerken, succes ermee. Zodoende werd het een oproep via Facebook aan onze lezers/volgers om hun collectie te fotograferen en ben ik uiteindelijk contact gaan leggen met negen van de eigenaren die een mooie verzameling hadden gepost. Ik wist natuurlijk in het begin nog niet dat het een serie van negen afleveringen zou worden, maar het enthousiasme greep me meteen. Ik zit zojuist even terug te zoeken, maar leuk om te zien dat de eerste collectie dateert van 10 juni 2020!

Hoe ging je te werk, hoe kwam je aan de verzamelaars?

De eerste reeks van negen verzamelingen kwam dus tot stand na een oproep via Facebook. Het leuke vond ik dat alle participanten ook daadwerkelijk uit Nederland en België kwamen. In de communicatie scheelde dat een hele hoop natuurlijk, want het uitwerken van de artikelen nam over het algemeen best wat tijd in beslag. Tijdens de laatste artikelen kregen we af en toe ook nog een losse mail binnen van iemand die schreef dat hij een grote collectie had van een band. Die hadden de oproep destijds gemist. Enfin, na de negen afleveringen wilde ik de serie graag doorzetten in 2021, maar wel op een iets andere manier. Ik ben toen zélf opzoek gegaan naar grote verzamelaars en daarbij ook buiten de Nederland en België gaan zoeken.

De serie uit 2021 heeft uiteindelijk iedere maand een artikel gekregen en het is me gelukt om iets leuk te maken over verzamelingen uit onder andere Frankrijk, Griekenland, Zweden, Duitsland, Amerika en Engeland. Super gaaf, al zeg ik het zelf! De communicatie ging via de mail en uiteraard in het Engels. De eerste keer had ik wat meer tijd nodig om alles goed te vertalen en uit te werken, maar hoe verder ik kwam in de serie, hoe gemakkelijker dat ging. Mijn favoriete afleveringen zijn die van Type O Negative, Behemoth, Immortal en Sepultura, vooral omdat ik de aangeleverde foto’s heel gaaf vind.

Een foto van de Sepultura-collectie

Waar moest een verzamelaar aan voldoen om in jouw rubriek terecht te komen? Zijn er ook mensen afgevallen en zo ja, waarom?

Tijdens de eerste serie uit 2020 heb ik vooral gekeken naar de collectie die gepost werd op Facebook en uiteraard of de namen van de bands een beetje aanspreken. Uiteindelijk heb ik wat verzamelingen links laten liggen terwijl die ook best interessant waren, wellicht komt het er nog een keer van. In de serie van dit jaar ben ik vooral gaan zoeken via Facebookgroepen van de desbetreffende bands en op Discogs. Pak je een bijzonder item van een band op de laatstgenoemde site, dan kun je zien welke personen dat allemaal in hun collectie hebben. Uiteindelijk ben ik op die manier al vrij snel op veel fanatieke verzamelaars gestuit. Meestal begon dat met een berichtje via de site zelf en uiteindelijk pakte ik de communicatie met hen op via de mail.

Er zijn ook wat verzamelingen niet doorgegaan inderdaad. Ik had in eerste instantie iemand gevonden die echt een bizar mooie collectie had van Death, maar diegene wilde om persoonlijke redenen de collectie niet fotograferen. Zij verwees mij wel door naar Jochem met wie ik de Death-verzameling uiteindelijk wél heb gemaakt. Het contact met een jeugdvriend van Horgh (drummer Immortal) liep uiteindelijk helaas ook spaak, anders had de verzameling bij Immortal (net als die van Motörhead) ook uit twee personen bestaan. Ook voor dit jaar had ik nog wat bands zoals Slayer, Black Sabbath, Vader en Celtic Frost achter de hand, maar ik vond elf verzamelingen wel mooi, haha.

Wat is je het meest opgevallen van al je verhalen rondom verzamelingen?

Ik denk dat iedere verzamelaar het gevoel wel herkent dat iemand beschrijft als hij over de reden van verzamelen vertelt. Voor mij persoonlijk vind ik het gewoon mooi om de passie van een ander te lezen, horen en te zien. Ik ben zelf ook gaan schrijven omdat ik heel fanatiek muziek luister en graag nieuwe bands ontdek. Het enthousiasme van anderen over een band en de bijbehorende verzameling gaf mij energie om ermee aan de slag te gaan. Vaak zette ik tijdens het uitwerken van een aflevering ook de muziek van de band zelf op, want op enkele bands na heb ik weinig tot niets met het merendeel van namen die de revue zijn gepasseerd. Gelukkig kreeg ik voor de inhoudelijke (band)vragen vaak hulp van collega’s van Zware Metalen. Wat mij verder opviel is dat bijna alle verzamelingen betrekking hadden op een band die een belangrijk aandeel had in de tienerjaren van diegene. Ik denk dat het een understatement is als ik zeg dat we allemaal wat bands hebben die we als favoriet bestempelen, puur omdat het een nostalgische waarde heeft. Echt gaaf om te lezen en zien dat sommige liefhebbers van metal zo’n fraaie, grote collectie hebben…

De ‘mancave’ van de Death-verzamelaar

Nu over jouw: wat zijn bands die jij zelf graag opzet?

 Ik luister zelf vooral veel core: hardcore, metalcore, deathcore en grindcore. Daarnaast mag ik graag wat progressieve metal en death metal opzetten en langzaamaan begin ik ook enkele blackmetalbands te waarderen. Waar ik niets mee heb is tragere metal zoals sludge en doom en genres als thrash en power metal, enkele uitzonderingen daargelaten). Allemaal leuk om live mee te pikken, maar thuis zal ik het nooit opzetten. Echt favoriete bands heb ik niet, hoewel er wel genoeg zijn die ik dagelijks opzet natuurlijk. Als een band echt weet binnen te dringen en te raken, dan behoort het tot de favorieten. Oké, enkele bands die dat bij mij lukt: Nasum, Magrudergrind, Killswitch Engage, Bury Tomorrow, No Turning Back en voor dit jaar absoluut Møl en Every Time I Die. Wat een dijkers zijn de nieuwe albums van de laatste twee bands zeg!

Je geeft aan één grotere verzameling te hebben en wel van de Nederlandse hardcoreband No Turning Back. Hoe maakte je kennis met die band?

Toen ik nu-metal grotendeels beu was kwam ik via een vriend op mijn middelbare school in aanraking met bands als Blood For Blood, Vietnom, Madball en Sick Of It All. In Den Bosch zit de concertzaal Willem Twee en mijn eerste hardcoreshows zag ik tijdens het festival Her Majesty’s Hardcore Birthday Party in 2003. American Nightmare (later Give Up The Ghost) was daar headliner en ik wist niet wat ik mee maakte. Wat een gekkenhuis was dat! Vanaf de eerste noten vloog iedereen over en door elkaar heen en hoewel het een grote muzikale chaos was, staat dat optreden me nog steeds zuiver bij. Nadien bezocht ik regelmatig shows waarbij ik nieuwe bands leerde kennen en omdat No Turning Back uit Nederland komt én uit Noord-Brabant, was de link zo gelegd. Rond die tijd waren er veel bands die continu met elkaar in Nederland op tour waren en zodoende kon ik de band ook vaak live zien. Als ik de namen Line Of Defense, Abusive Action, Enemy Ground, Uppercut of State Of Mind noem zullen enkele lezers de tijd vast kunnen herinneren.

Cd’s, singles en tapes van No Turning Back

Wat spreekt je aan bij No Turning Back ten opzichte van andere hardcore bands?

Ik denk dat No Turning Back dertien-in-één-dozijn hardcore speelt, maar wel op een dergelijke manier dat het oprecht en gemeend klinkt. Ik leerde No Turning Back kennen in een fase dat de shows als uitlaatklep fungeerden en muziek echt een belangrijk aandeel kreeg in mijn leven. In alle jaren heb ik de band ontzettend vaak live gezien, maar geen enkele ‘slechte’ liveshow meegemaakt. De band gaf (en geeft) altijd meer dan honderd procent en dat in combinatie met de vlotte hardcore en het feit dat het lokaal is, maakt het voor mij één van mijn favorieten. De laatste keer zag ik No Turning Back live op Jera On Air in 2019 als afsluiter in de (kleine) tent en vanaf de eerste noten was het gewoon weer kippenvel. Na die show is deze jongen ook gewoon huiswaarts gegaan, daar kan een gelikte, moderne band als Parkway Drive niet tegenop hoor. Appels met peren vergelijken, maar je begrijpt ongetwijfeld wel waar ik op doel.

Wat het grote publiek wellicht niet beseft: No Turning Back is een grote naam binnen de hardcore. De band trad en treedt overal op de wereld op. Vind je het soms vervelend dat dat nooit eens aandacht krijgt in de reguliere media?

Absoluut is de band een grote naam in het genre! Toch bizar dat een hardcoreband uit Nederland het weet te schoppen tot optredens in Zuid-Afrika, Zuid-Amerika en Korea? Daar is ook wel wat media-aandacht voor geweest hoor, maar dat blijft bij slechts één kort artikel via de bekendere mediakanalen bijvoorbeeld. Metal krijgt al weinig aandacht in de media, laat staan een relatief klein subgenre als hardcore of punk. Het brengt uiteindelijk ook iets van een undergroundgevoel met zich mee en volgens mij kan het gros van de liefhebbers van de hardere genres daar prima mee leven. Uiteindelijk vinden we allemaal wel ‘lotgenoten’ om ons heen die dezelfde passie delen. Ik doe een duit in het zakje met mijn reviews op Zware Metalen in ieder geval, haha.

Welk album van de band beschouw jij als het beste en waarom?

Het album Revenge Is A Right heeft voor mij een nostalgische waarde om redenen die ik al heb aangegeven. Het album dat volgde was wat sneller en meer old school en in dat opzicht bevat Damage Done dan ook wat energiebommetjes die het live nog steeds super goed doen. Van Revenge Is A Right heb ik de laatste optredens die ik zag helaas weinig tot niets meer horen langskomen. Stronger en No Regrets vind ik ook heel sterk, en hoewel het laatste album Destroy weinig verrassingen in petto had (wie zit daar überhaupt op te wachten bij No Turning Back), klinkt het nog steeds oerdegelijk en puur. Standaard kwaliteit, zo zou je ook kunnen zeggen. Als favoriet kies ik dan voor No Regrets: een album dat wat swingende nummers bevat, wat snelle beukers en de productie en drive heeft van een band die vol op stoom was.

Vertel wat over je verzameling, wat zijn zaken waar je trots op bent? En wat ontbreekt er nog?

Ik ben het vinyl pas echt gaan uitbreiden toen ik begon met het schrijven over de collecties. Aanstekelijk, die passie van andere, haha! Het vinyl is natuurlijk ook aan een ware opmars begonnen. De meeste cd’s had ik al en gek genoeg is het laatste album Destroy op cd nu pas in bestelling. Het album was lastig te vinden bij distro’s. Op cd mis ik dan alleen nog Shadows Of Darkness uit 1999. Een lastig te verkrijgen item geloof ik. Oh, en er schijnt een Koreaanse versie van Take Control uit 2011 op de markt te zijn. Het toeval wil dat ik helaas geen Koreaanse hardcoreliefhebbers ken. Zie daar maar eens aan te komen, prettige wedstrijd. Aan de andere kant maakt zoiets het verzamelen ook wel weer leuk.

Verder zijn er van allerhande kleuren te krijgen op vinyl per release natuurlijk, maar daar hecht ik niet zoveel waarde aan. Zoetjes aan hoop ik alle releases op cd én vinyl te krijgen, en tapes vind ik ook wel leuk om te hebben. Zo is er een tape-discografie verschenen en die heb ik een tijd terug te koop zien staan. Helaas bleek dat het moment te zijn dat ik achteraf had moeten toeslaan, nadien heb ik de serie tapes niet meer te koop zien komen. Er ontbreekt nog wel het nodige hoor, dus ik verzamel op een rustig tempo verder.

Qua thematiek neigt No Turning Back zoals veel hardcorebands politiek gezien naar links. Kun jij je daar ook in vinden of vind je dat niet zo belangrijk?

Ik ben niet zo politiek ingesteld nee. Ik hoor voornamelijk teksten die mij pakken of die herkenbaar klinken of kan plaatsen en in combinatie met de muziek kan ik daar goed mee uit de voeten. Met extreem links en rechts heb ik al helemaal niets. Het klinkt cliché, maar in dat opzicht vind ik vooral dat een ieder zijn eigen keuze(s) mag en moet maken, maar daarbij niet zijn idealen aan andere moet opdringen. Bij dat laatste gaat het voornamelijk mis.

Straight edge is ook nogal een ding binnen de hardcorescene: het jezelf onthouden van alcohol, drugs en tabak. Soms ook van vlees en dierlijke producten, seks, cafeïne en zelfs medicijnen. Waarom is dat zo populair binnen de hardcore en hoe sta jij daar tegenover?

Nou, een mooi voorbeeld inderdaad. Nu vraag je dit aan mij als nuchterheid zelve. Ik heb het fenomeen straight-edge nooit echt begrepen maar tegelijkertijd heb ik het wel altijd bewonderenswaardig gevonden dan mensen daadwerkelijk zo achter dat gedachtengoed staan, dat zij zichzelf inderdaad dingen onthouden van dingen zoals vlees, cafeïne of alcohol. Straight-edge heeft er voor gezorgd dat er een aparte stroming aan bands is ontstaan waarvan Floorpunch toch wel één van mijn favorieten is. Qua teksten kun je het wel raden, maar dat doet voor mij niets af aan de muziek dus. De hardcore die die bands maken (maakte) klinkt in bijna alle gevallen wel supergoed.

Hardcore komt echt uit de Amerikaanse underground. Kunnen Europese bands zoals No Turning Back tippen aan de grote namen uit de Verenigde Staten?

In de verzameling van Hatebreed zit een soortgelijke vraag aan die verzamelaar. Kennen ze in Amerika grote bands uit Europa? Dat zijn er in veel gevallen denk ik maar een handvol. Waarom zou een Amerikaan ook in Europa gaan zoeken naar bands als ze daar zoveel kwalitatief goede muziek hebben, om het zo maar te zeggen. Toch klinken de grote Europese bands vrij uniek en enkele weten het daadwerkelijk te schoppen tot bekendheid over de grote oceaan. No Turning Back is er daar één van geweest. Eerlijk is eerlijk, het merendeel van mijn collectie op het gebied van hardcore bestaat ook uit Amerikaanse bands natuurlijk. Zoals je zegt, het is daar ontstaan en de scene is uiteraard velen malen groter en actiever dan hier.

Bedankt! Hieronder de een opsomming van alle geschreven artikelen: