Zware Verzamelingen: Griekse adoratie voor het Britse Paradise Lost

Geschreven door op 09-10-2021 om 18:00.

Vorig jaar publiceerden we negen artikelen waarin we verzamelaars spraken met een collectie aan items van één specifieke band. Dit kwam tot stand na een oproep op Facebook. De serie werd goed ontvangen en daarom geven we er in 2021 graag een vervolg aan. Dit jaar gaan we alleen nog een stapje verder: een nieuwe reeks met verzamelingen, waarvan het merendeel bestaat uit verzamelaars buiten de grenzen van Nederland en België! Eerder verschenen er al collecties van onder andere Behemoth, Type O Negative, Hatebreed en Death. In deze tiende aflevering presenteren we met trots een verzameling van het Engelse Paradise Lost.

We spreken deze aflevering met Elias, die woonachtig is in Athene, Griekenland. De nu 43-jarige begon op de leeftijd van 13 jaar naar metal te luisteren toen hij door jeugdvrienden met het genre in aanraking kwam. Dat was naar eigen zeggen ook in dezelfde tijd dat iedereen zelf wat muziek begon te maken en bands begon op te richten. Elias beschrijft zichzelf niet als een typische metalhead aangezien hij slechts naar een selectief aantal bands luistert, voornamelijk in het genre van gothicmetal en doom. Favoriete band naast Type O Negative en Anathema, is Paradise Lost en laten we het in deze editie nou net over die laatstgenoemde band gaan hebben.

De naam Anathema is al gevallen en samen met My Dying Bride vormt Paradise Lost de bekende Peaceville Three, vernoemd naar het label waar de bands in het verleden zaten. Om wat voor redenen is Paradise Lost jouw favoriet geworden?

Paradise Lost heeft in mijn ogen echt een uniek geluid en dat was vooral voor mij de belangrijkste reden dat deze band mijn favoriet is. Als persoon kan ik me ook goed vinden in het serieuze karakter en de liefde voor droevigheid die in de muziek zit verwerkt. Daarnaast vind ik het artwork ook altijd erg aansprekend en perfect passen bij de muziek. Echter, wat mij al die jaren écht fan van de band heeft gehouden is de consistente lijn van kwalitatief goede nummers schrijven. Ik ken weinig bands die al zolang actief zijn en bovendien zoveel goede albums hebben uitgebracht.

Toch wist Paradise Lost ook te experimenteren met iets meer elektronica tijdens de albums One Second en Host. Ook die albums vielen bij jou in de smaak dus?

Ik geloof sowieso niet dat er slecht album is uitgebracht door Paradise Lost, hoewel het eerste album Lost Paradise niet echt een hoogvlieger was. De ommekeer op beide albums die je noemt was weliswaar groot, maar de kwaliteit bleef hoog. De platen zorgden voor een frisse wind maar ik kan niet ontkennen dat wat ‘oude magie’ ook was verdwenen. Ik luister One Second en Host af en toe nog, maar beide staan niet zo hoog in mijn afspeellijst als andere albums. Symbol Of Life (2002) dat later verscheen, vond ik bijvoorbeeld wel weer geweldig. Wat ik echt geweldig zou vinden, is als Paradise Lost een soort van Draconian Times deel 2 zou uitbrengen, gewoon om de status uit die experimentele periode even recht te zetten, haha!

 Er zijn al behoorlijk wat titels de revue gepasseerd, maar Paradise Lost heeft dan ook al zestien full-lengths uitgebracht. Bij welk album leerde jij de band kennen en was jij verkocht?

Icon uit 1993 was het album dat ik het eerst hoorde, maar mijn favoriet, zij het met een kleine voorsprong, blijft toch wel het gerenommeerde Draconian Times. Samen met Shades Of God en Icon waren dat natuurlijk ook drie beresterke platen. Het laat in een kort tijdsbestek vooral horen hoe succesvol en knap de progressie was die Paradise Lost op een volwassen wijze wist te doorlopen. Van het ‘ouderwets’ geluid van Shades Of God naar het meer volwassenen, nog steeds ruig klinkende Icon en vervolgens richting het meesterwerk dat de titel Draconian Times draagt.

Nu zijn enkele leden ook deel van Bloodbath (death metal), Vallenfyre (death/doom) en Strigoi (death metal). Zijn die invloeden ook geïntegreerd in het geluid of de manier van muziek schrijven die Paradise Lost hanteert?

Dat denk ik wel inderdaad. Voornamelijk de eerste twee projecten hebben echt wel invloed gehad op het geluid dat Paradise Lost in de loop van tijd zichzelf heeft aangemeten. De projecten volg ik allemaal maar uiteraard niet zo fanatiek als ‘the real thing’. Het is wel grappig dat niet alleen muziek maar ook mensen altijd weer in een bepaald opzicht terugkeren naar de roots.

Nu leggen we de drie meest recente albums, Medusa, Obsidian en At The Mill, naast elkaar. Welk van de drie is jouw favoriet en bevat nog het meeste DNA van vroeger?

Medusa is het album dat ik luisterde nadat ik een tijd even geen metal meer had gehoord. Hoewel ik geen groot fan ben van growls, is de plaat erg goed. Zoals gitarist Greg Mackintosh ook zelf aangaf, klinkt Obsidian in dat opzicht wat meer eclectisch en gevarieerd en dat geniet ook mijn voorkeur. Nick heeft een geweldige stem die vooral tijdens de cleane stukken extra naar de voorgrond wordt gedrukt. At The Mill was een interessant project maar waarom Nick hier zo serieus over doet? Wat betreft het Paradise Lost-DNA… alle albums bevatten dat wat mij betreft.

Wanneer begon jij eigenlijk met het verzamelen van Paradise Lost?

Dat zal je misschien verbazen, maar dat doe ik eigenlijk pas sinds een paar jaar. In de tijd dat vinyl op zijn retour begon te raken ongeveer. Er is een kleine groep met erg fanatieke verzamelaars van Paradise Lost en daar ben ik één van. Voor mij is de Enchantment USA promo-cd een ‘holy grail’ en waarschijnlijk één van de weinige items waar ik nog echt hard naar opzoek ben. Hoe ver ga ik? Ik weet niet of het grappig of tragisch is, maar ik heb alle versies van Draconian Times twee keer (!) in de kast staan die te maken hebben met de heruitgve van het 25-jarig bestaan. Eén zo’n versie bevat 6 LP’s, maar ik wilde alle versies graag gesealed en open hebben en daarnaast moest ik één van die versies nog eens vier keer hebben zodat ik ze absoluut in mint conditie heb. Dat laatste heeft overigens niets te maken met het verkopen in een later stadium: ik wil die exemplaren bewaren voor de volgende generatie, mijn kinderen!

Hoe ervaar jij de concerten van Paradise Lost? In het verleden was er nog wel eens commentaar hier in Nederland op de niet al te strakke optredens.

Hmmm. Naar mijn mening zijn alle optredens van Paradise Lost goed, aangezien de band altijd wel presteert in dat opzicht. Ik vind wel dat dat shows altijd veel te kort zijn en dat de interactie minimaal en statisch is. Nick zegt zowat elke show hetzelfde, Greg is niet het meest charismatisch karakter op het podium en de afspeellijst kan vaak velen malen beter. Paradise Lost heeft zulke geweldige nummers maar die spelen ze zelden tot nooit live. Maar over de optredens hoor je mij niet klagen hoor. Mijn favoriete show was Live At The Roundhouse, waarbij vooral Nick in alle opzichten erg goed was.

In het kader van mooie herinneringen, wat zijn voor jou de meest waardevolle items in je collectie?

Ik heb best veel T-shirts die veelal de laatste jaren zijn aangekocht, maar mijn meest waardevolle item is denk ik het concertkaartje van het optreden in 1996 toen ik Paradise Lost aan het werk zag tijdens de tour van Draconian Times. Het kaartje van de show uit 2007 waarbij ze optraden in het voorprogramma van Type O Negative is ook een mooie. Dat was destijds in Athene en voor mij zijn beide bands mijn persoonlijke favorieten. Verder koop ik ook gewoon grappige hebbedingetjes van de band zoals het kerst-ornamentje van Draconian Times bijvoorbeeld.

Zijn er nog wensen voor in de toekomst? De band zal met zo’n staat van dienst toch wel een keer rustig aan gaan doen?

Door de jaren heen heeft Paradise Lost zijn waarde wel bewezen, hoewel ik ze een zowel artistiek als economisch mega-status had gegund. Paradise Lost is één van de beste rock/metalbands van de wereld en ik weet nog goed dat enkele journalisten in de jaren ’90 schreven dat ze de (nieuwe) Metallica van Europa waren. Waarschijnlijk heeft het serieuze, diepgaande karakter van de muziek gezorgd dat ze nooit het commerciële succes hebben behaald zoals menig Amerikaans band. Ik hoop zeker in deze tijden dat alle bandleden gezond blijven en vooral blijven doen wat ze al die jaren hebben gedaan. Paradise Lost heeft een zeer fanatieke fanbasis die de band altijd zal blijven volgen.

Ik twijfel er niet aan dat jij dat wel blijft doen, net als heel veel andere fans van de band inderdaad. Bedankt voor je medewerking!

Lees ook de vorige afleveringen van deze rubriek: