MØL – Diorama

Geschreven door op 08-11-2021 om 18:24.

Met slechts één plaat op zak een platendeal scoren bij Nuclear Blast Records, dat kunnen weinig bands zeggen. MØL uit de Deense stad Aarhus mogen we alleen in dat opzicht al apart hangen want de bijzondere prestatie uit 2018 werd dus beloond met een promotie van Holy Roar Records naar de Duitse concullega’s. De puike mix van black metal en shoegaze – ook wel blackgaze genoemd – wist namelijk al snel de aandacht te trekken van menig liefhebber in het genre. De visvijver zit al niet vol met bands die zichzelf wagen aan deze kruisbestuiving, maar dit collectief presteerde al helemaal iets met een eigen smoelwerk waar geen speld tussen te krijgen was. Dat bleek ook toen alle bezoekers van Zware Metalen de nieuwkomer en zijn debuutalbum Jord naar plek 67 wisten te stuwen in de jaarlijst van 2018. Met argusogen keken we dan ook uit naar Diorama.

MØL hanteert op dit tweede album een identieke aanpak als op de voorganger. Wederom krijgt de luisteraar acht nummers te horen waarbij er slechts vijf minuten aan verschil in totale speeltijd te noteren is tussen beide platen. Eveneens horen we op Diorama enerzijds enkele hardere tracks en anderzijds wat nummers die in een rustiger vaarwater dobberen. In een eerder stadium werd de honger al wat gestild met de ijzersterke singles Photophobic, Serf en Vestige die we ook hier in dezelfde volgorde krijgen voorgeschoteld, maar niet voordat de sfeervolle introklanken en polyritmische aanpak van opener Fraktur zorgen voor een binnenkomer van jewelste. De dromerige, melodische partijen op de leadgitaar slaan al snel om in nijpende riffs en melodielijnen terwijl drummer Ken Klejs de track strak in mept en zanger Kim Song Sternkopf zijn steentje bijdraagt op een wijze die herkenbaar en uiterst effectief past bij het karakter van de muziek. In alle opzichten warmt dit nummer dan ook perfect op voor het magisch drieluik aan singles dat eerder wereldkundig werd gemaakt: Photophobic weet met zijn hoger tempo, blastbeats en kille zangpartijen te imponeren terwijl het nummer ook net zo gemakkelijk omslaat naar een speels refrein van blackgaze op topniveau. De wonderschone zang van Mirza Radonjica (Siamese) staat in schril contrast tot de kilte van het nummer en maakt het geheel compleet.

De eerste, fragiele klanken van Serf doen anders vermoeden, maar ook daarin laat MØL horen nummers met kop en staart te kunnen schrijven. Daarbij wordt de luisteraar meegezogen in een ambiance die alleen deze band weet te bewerkstelligen. Met ruim vijf minuten nemen de heren daar ruimschoots de tijd voor, wat overigens ook ongeveer de gemiddelde speeltijd per nummer is op Diorama. Het verveelt geen seconde: continu weten de tempoversnellingen en fraaie gitaarpartijen te boeien, net zoals zij dat doen in het opzwepende Vestige. Nog niet eerder dit jaar hoorde ik drie van zulke sterke nummers achter elkaar. Ergens is het zonde dat vocalist Sternkopf continu dezelfde vocalen toepast en weinig experimenteert, maar zijn stem is zo overtuigend en intens dat alleen zijn geluid dit soort nummers naar een compleet ander niveau weet te tillen.

Tijdens Redacted en Itinerari neemt het Deense kwintet wat gas terug en horen we nummers die sterker gedragen worden door herkenbare gitaarpartijen, zanglijnen en shoegaze die erg beklijvend in het gehoor ligt. Hoewel de aanpak wat rechtlijniger en minder complex is, staat de sfeer wederom als een huis en nog belangrijker: het sluit naadloos aan bij de gecreëerde ambiance die door de productie van Tue Madsen extra goed uit de verf komt.

Voor de liefhebbers die de hardere kant van MØL verkiezen boven de rustige arrangementen, biedt Tvesind weer soelaas. De evenwichtige track zou als uithangbord voor Diorama kunnen dienen. Vooral de snelle passages en ijzige zang laat het hart van blackmetalfans sneller kloppen. De Deense teksten geven daarbij een stevige boost aan de emotionele lading die in de teksten zit verweven. Zeven en een halve minuut voor je kanis die klopt van begin tot eind. Daar kan de afsluiter en tevens het titelnummer, dat overduidelijk het rustigste nummer van deze plaat is, uiteraard niet tegenop boksen. De sprookjesachtige gastvocalen van Katherine Shepard (Sylvaine) zorgen voor een mooi samenspel en nog eenmaal laat de ritmesectie horen hier gemakkelijk op in te kunnen spelen. Als tegen het eind een dissonante onderlaag de kop op steekt is de cirkel rond, aangezien dezelfde ongemakkelijke klanken ook in openingsnummer Fraktur te horen waren.

Diorama ligt daarmee in het verlengde van Jord maar tegelijkertijd hoor je aan alles dat MØL meer aandacht heeft besteedt aan het uitdiepen en verfijnen van zijn songstructuren en DNA. Met originele nummers, een eigen stijl en veel overtuigingskracht weet de band te verrassen, te boeien en absoluut de verwachting in te lossen. Het eerste gedeelte van deze plaat is zo sterk dat het tweede gedeelte van vier nummers wat vlakker lijkt, maar enkele luisterbeurten bewijzen dat ook dit gedeelte bijzonder fraai in elkaar steekt. Diorama zal wederom te vinden zijn in menig jaarlijst, daar kun je gif op innemen.

Score:

87/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2021

Tracklisting:

  1. Fractur
  2. Photophobic
  3. Serf
  4. Vestige
  5. Redacted
  6. Itinerari
  7. Tvesind
  8. Diorama

 

Line-up:

  • Kim Song Sternkopf – Vocalen
  • Frederik Lippert – Gitaar
  • Nicolai Hansen – Gitaar
  • Holger Rumph-Frost – Basgitaar
  • Ken Klejs – Drums

Links: