Via Facebook deden we onlangs een oproep richting verzamelaars met een grote collectie van één specifieke band. De vraag was om de collectie te delen door middel van een foto. Uit al die inzenders koos de redactie enkele verzamelaars die vervolgens een apart, uitgewerkt artikel krijgen. Met andere woorden: de collectie komt in de spotlights te staan. Vandaag presenteren we met trots de negende, maar ook laatste verzameling van deze reeks. Binnenkort peilen we de optie om de gehele rubriek van een nieuw seizoen te voorzien. Laat vooral weten wat je daarvan zouden vinden!
Deze serie sluiten we binnenshuis af: hoofdredacteur van Zware Metalen Remco Faasen vertelt over zijn collectie van gothic metalband Cradle Of Filth. De 43-jarige communicatieprofessional kan naar eigen zeggen nog geen twee noten op welk instrument dan ook spelen, maar luistert al jaren naar metal in alle verschijningsvormen. Dat leidde er in 2014 toe dat hij als muzikale veelvraat welkom was bij Zware Metalen. Inmiddels is Remco naast het schrijven van reviews dagelijks druk bezig met eindredactie, Facebook, nieuws, de coördinatie rondom prijsvragen en ook nog afname van interviews. Remco’s muzikale avonturen begonnen eind jaren ’80 met Guns N’ Roses, AC/DC en Metallica, totdat de meer duistere muziek zijn entree deed: Slayer, Pestilence, Mayhem en dus Cradle Of Filth.
Favoriete Nederlandse bands: wij hebben in dit land zo’n enorm aanbod aan waanzinnig goede bands. Als ik de rest van mijn leven alleen maar muziek uit Nederland zou moeten luisteren, zou dat geen enkel probleem zijn. Ik vreet de releases van erkende namen als Thanatos, Officium Triste, Soulburn, God Dethroned, Carach Angren en Graceless, maar er komt ook zoveel fraais uit de extreme muziekscene rondom Utrecht en Tilburg: dat is echt niet normaal. Dit jaar was ik al enorm onder de indruk van de debuutalbums van Levendleed en Mask Of Insanity en uit België nether. Maar ik ben bijvoorbeeld ook erg blij met de nieuwe plaat van Celestial Season.
Haha! De band is ooit als black-georiënteerde band begonnen maar al snel geëvolueerd naar een extreme metal stijl die we voor het gemak gothic metal noemen. Eigenlijk zijn al die termen nietszeggend, want een band als Type O Negative kun je daar ook onder schalen. Persoonlijk zie ik genre-aanduidingen sowieso meer als handvat om potentiële luisteraars een verwachtingspatroon te schetsen, maar in die zin kun je Cradle Of Filth inderdaad niet onder de kop van black metal zetten. Vooral de thematiek van de teksten die gebaseerd zijn op gotiek, poëzie, mythologie en horror zorgen voor dat label. Bij Cradle Of Filth komen die donkere thema’s en zaken op alle fronten sterk terug.
We hebben het hier uiteraard over jouw collectie van de Engelse band. In mijn ogen en oren zijn er tig bands die hetzelfde doen. Wat spreekt jou zo aan bij Cradle Of Filth?
Nou, ik ben het er dus absoluut niet mee eens dat er tig andere bands zijn, haha. Er zitten wel enkele bands enigszins in dezelfde hoek, zoals Paradise Lost en Rotting Christ, die ik overigens ook beide prima kan waarderen, maar in dat opzicht vind ik Cradle Of Filth wel een vrij unieke band. Er zijn in ieder geval geen tig bands die hetzelfde doen en als dat wel zo zou zijn, dan was Cradle Of Filth toch wel de pionier. Ik ben echt meegegroeid met de band die het voor het eerst live zag in 1996. Dat was op een zolder in Hilversum, genaamd Tagrijn. Rond die tijd verscheen ook het tweede album Dusk And Her Embrace, hoewel ik al helemaal gek was van de EP Vempire Or Dark Faerytales In Phallustein. Een vriend op mijn middelbare school bracht mij in aanraking met Cradle Of Filth terwijl ik toch vooral luisterde naar AC/DC, Metallica en mijn jeugdliefde Guns ’n Roses. Iets later leerde ik Slayer en Pestilence kennen. De EP blies mij compleet weg en dat was helemaal het geval met het album Dusk And Her Embrace. Ik werkte destijds als vakkenvuller bij Xenos en draaide het album constant over het geluidssysteem van de supermarkt, net als Marduk’s Heaven Shall Burn…When We Are Gathered overigens.
Maar iedereen heeft zo een band die een speciale plek heeft en bij mij is dat Cradle Of Filth. Naast het bovenstaande verhaal spreekt het totaalplaatje van de Britten mij ook enorm aan. De complete aankleding van ieder album, de intelligente teksten van groots schrijver Dani Filth en de muzikale balans tussen melodie en agressie.
Nu je het hebt over Dani Filth: zijn rol en invloed binnen de band is natuurlijk heel groot. Tegelijkertijd kreeg de zanger in het verleden ook vaak veel kritiek wat betreft zijn vocale prestaties live. Hoe kijk jij daar als groot fan van de band tegenaan?
Ik denk dat veel van die kritiek is gebaseerd op festivaloptredens. Cradle Of Filth is natuurlijk geen festivalband, want daar is de muziek veel te bombastisch en druk voor. Vaak lukt het geluidstechnisch niet om de boel in orde te krijgen. Bovendien speelt die band geen nummers waarmee je een hele tent of een heel veld in beweging krijgt. Het klopt dat Cradle Of Filth live niet altijd even lekker presteerde, dat is zeker waar. Toch heb ik ook wel het idee dat de band door enkele negatieve commentaren al snel onder een vergrootglas is komen te liggen en het daardoor al snel slecht doet in de ogen van niet-liefhebbers. Slipknot heeft dat bijvoorbeeld ook. Cradle of Filth heeft nooit echt een gunfactor gehad, zoals bijvoorbeeld Iron Maiden dat wél heeft. Die band kan nooit iets fout doen, zo lijkt het althans.
Als je ieder ex-bandlid van Cradle Of Filth een hand moet geven, ben je inderdaad wel even bezig. Het is zelfs maar één keer gelukt om een album uit te brengen met exact dezelfde muzikanten als de plaat ervoor. Toevallig was dat bij het laatste album Cryptoriana – The Seductiveness of Decay. Dat gaat bij de komende plaat al niet meer lukken aangezien toetseniste Lindsay Schoolcraft niet meer van de partij is. Mijn favoriete toetsenist is Les Smith, die onder de naam Lecter op één album en een EP meespeelde en later jarenlang bij Anathema zat. Maar Lecter speelde vooral mee in de eerste Cradle Of Filth-video From The Cradle To Enslave en dat was een geweldige video. Qua inbreng heeft Lindsay Schoolcraft denk ik de meeste invloed gehad, ook omdat zij achtergrondzang verzorgde en meerdere instrumenten bespeelde. Ik bestrijd overigens dat keyboards een belangrijk onderdeel van Cradle Of Filth zijn. Ze zijn een onderdeel van de muziek maar bijvoorbeeld niet in elk nummer te horen.
Ook drummer Nicholas Barker was een belangrijk gezicht in de hoogtijdagen van Cradle Of Filth. Heeft zijn vertrek nog grote invloed gehad naar jouw mening?
Nicholas Barker was de drummer op de eerste platen, maar de hoogtijdagen van de band wat aandacht en erkenning betreft, waren de eerste jaren van deze eeuw. Toen drumde Adrian Erlandsson van onder andere At the Gates, The Haunted, The Lurking Fear, Brujeria, Nifelheim, Paradise Lost en Vallenfyre. De band stond zelfs in de Heineken Music Hall – nu AFAS Live – in Amsterdam en bracht Midian uit, het album dat door veel fans als dé Cradle Of Filth-plaat wordt gezien. Dat neemt niet weg dat ik het inderdaad wel spijtig vond dat Nicholas Barker wegging, maar vooral omdat er toen nog niet zoveel wijzigingen in de band waren geweest waardoor het sowieso even schrikken was. In het begin is iedere bandwisseling natuurlijk een potentieel gevaar. Later blijkt meestal dat het vooral belangrijk is dat de drijvende krachten blijven en bij Cradle Of Filth is er maar één ‘baas’. Ik ben Nicholas Barker wel altijd blijven volgen trouwens en heb echt staan te genieten toen ik hem met Brujeria in dB’s in Utrecht heb zien spelen. De man kan een lekker potje rammen.
De drie verschillende versies van Dusk… and het Embrace en Vempire Or Dark Faerytales In Phallustein
Goed, even naar je collectie. Wat zijn items in jouw collectie met een mooie herinnering?
Ja, dat is de EP Vempire Or Dark Faerytales In Phallustein dus. Volgens mij heb ik die destijds gekocht voor 15 gulden bij platenzaak White Noise in Utrecht. Of het moet bij Displeased Records zijn geweest, een platenlabel dat nu niet meer bestaat maar in die tijd zowat de enige was die een mailorder had. Het is mij altijd om de muziek te doen geweest. Ik ben niet zo’n verzamelaar van spullen buiten T-shirts en muziek. Al is dat de laatste jaren iets veranderd met een Cradle Of Filth-sjaal en een Dani Filth-bobblehead, haha! Natuurlijk heb ik een setlist ingelijst hangen en dat geldt ook voor een gesigneerde foto met de hoes van de heruitgave van het album Cruelty And The Beast, een conceptalbum over de Hongaarse ‘bloedgravin’ Elizabeth Bathory. Oh, en ik heb nu natuurlijk ook Cradle Of Filth-mondkapjes! Als laatste was ik trouwens ook erg blij met mijn aankoop van Raredaemonaeon. Dat is een bootleg waar een aantal covers uit de beginjaren zijn verzameld met bijvoorbeeld Black Metal van Venom en Sodomy & Lust van Sodom.
Ja, dat zijn er wel een heleboel. Als je er ééntje moet uitkiezen?
Dat blijkt denk ik wel uit mijn verhalen hiervoor: het album Dusk… And Her Embrace omdat ik dat werkelijk overal op de cd-speler gooide. Op mijn werk, thuis op een zodanig volume dat de buren mee konden genieten en dagenlang op mijn discman. Ik heb de gelimiteerde digibook-versie die een paar dagen na de release van het album kwam, met een boekje van 24 pagina’s en een bonustrack, gekocht op dat concert in Hilversum. In die tijd was het nog vrij uniek dat er speciale edities van een album verschenen. Sterker nog, ik heb die oorspronkelijke release niet eens bedacht ik me bij het maken van de foto’s. Die moet ik toch eens aanschaffen om compleet te zijn! (Remco heeft de missende cd inmiddels gekocht -red.) Ik heb jaren later nog wel de gelimiteerde editie in de vorm van een ‘coffin-box’ gevonden. Tijdens het verschijnen van die versie had ik er spijtig genoeg het geld niet voor. Daar ben ik trouwens nog op een bijzondere manier aan gekomen. Ik heb namelijk in een review gevraagd of iemand de box aan me wilde verkopen, haha.
De box verscheen in een oplage van 10.000 stuks en heeft weer een ander boekje. De cd zit dus in de doodskist en komt met een standaardje waarmee je de kist overeind kunt zetten. Het artwork is weer anders dan die van de digibook. Maar veel belangrijker: er staan twee bonustracks op, waaronder een fenomenale cover van Hell Awaits van Slayer. Cradle Of Filth heeft een aantal prachtige covers gemaakt trouwens. De mooiste vind ik Hallowed Be Thy Name van Iron Maiden. Die staat weer op de speciale uitgave van Cruelty And The Beast: de Celtic Cross digipak editie die je hierboven ook op de foto ziet.
Ik zie eigenlijk helemaal geen vinyl op de foto. Heb je nooit de behoefte gehad om dat te gaan verzamelen?
Nee, daar heb ik nooit behoefte aan gehad. Toen ik muziek begon te kopen was vinyl op sterven na dood. Al heb ik het even opgezocht en alle albums van Cradle Of Filth zijn ook op vinyl uitgekomen. Maar in de jaren ’90 kocht je cd’s in de winkel, daar stonden echt geen LP’s meer. Je had eerder kans op het vinden van een cassettebandje. De laatste jaren is er natuurlijk sprake van een enorme revival rondom vinyl, maar ik heb die liefde dus niet ontwikkeld. Ik heb inmiddels wel een paar platen van andere bands, maar voornamelijk omdat het om uitgaven gaat die niet op cd zijn verschenen. Ik vind het eerlijk gezegd nogal gedoe, dat vinyl. Met zo’n naald op een plaat zetten, omdraaien en dat gezeur. Een cd kun je gewoon op repeat zetten. Begrijp me niet verkeerd: ik houd van volledige albums en mijn voorkeur gaat zeker niet uit naar losse nummers, maar een cd is gewoon meer mijn ding.
Dus jouw collectie gaat in die zin nooit helemaal compleet zijn?
Voor de toekomst heb ik wel het plan om nog wat ontbrekende singletjes te kopen en als ik een vinyl tegen kom voor een leuke prijs, zal ik het zeker niet lagen liggen. Dat geldt ook voor cassettes, wat ik leuker vind dan vinyl. Ik heb onlangs drie tapes van Behemoth en een van Gorefest gekocht, maar dat is iets voor een ander artikel. Wat betreft liveregistraties, studio-albums en EP’s mis ik nog één item om echt compleet te zijn. De EP Thornographic is in 2006 alleen op vinyl verschenen in de Verenigde Staten bij de winkelketen Hot Topic. Op Discogs is die natuurlijk wel verkrijgbaar – wat dat betreft is verzamelen tegenwoordig zo gemakkelijk als het kopen van een pak melk – maar dan betaal je je werkelijk blauw aan verzendkosten én loop ik ook nog eens het risico invoerkosten te moeten betalen.
Laten we eerlijk zijn: het echt ontdekken is er nu natuurlijk wel af in deze tijd. Sites als Discogs zijn wat dat betreft een vloek en een zegen. Je kunt er letterlijk alles kopen en dat is mooi, maar het ontneemt toch ook de blijdschap die je ervaart als je ergens op een festival een juweeltje uit een bak opduikelt. Zo kwam ik een paar jaar terug op een festival het enige album van Silencer tegen, een depressive suicidal blackmetalband. Geweldig! Maar voor 15 euro laat je zo’n plaat tegenwoordig ook via Discogs thuisbezorgen. Weliswaar een latere uitgave dan degene die ik heb, maar toch.
Oké, duidelijk. Je stuurde nog twee foto’s van T-shirts door met de kanttekening dat die in het rubriek mee moesten. Waarom deze twee T-shirts?
De eerste is de longsleeve van mijn favoriete album Dusk… And Her Embrace. De tweede is van de fanclub die helaas een zachte dood gestorven is: The Order Of The Dragon. DAt laatste T-shirt laat vooral de donkere humor zien die Cradle Of Filth in veel teksten en shirtdesigns verwerkt. ‘Proud Upstanding Member’ heeft natuurlijk meerdere betekenissen. Cradle Of Filth heeft sowieso een rijk verleden met shirts. Het meest bekende is ‘Vestial Masturbation’ met op de voorkant een naakte non die zichzelf aan het bevredigen is en achterop de tekst ‘Jesus Is A Cunt’. Dat heeft veel mensen behoorlijk wat problemen opgeleverd, tot en met arrestaties aan toe zelfs. Ik heb zelf vaak opmerkingen gekregen op het shirt ‘Psychopathia Sexualis’. Op de achterkant staat een lijkwitte dame met de tekst ‘Dead girls don’t say no… to molestation after dark’. Destijds is me wel eens voor de voeten geworpen dat het vrouwonvriendelijk was. Ik vroeg toen aan de boze dame in kwestie of ze me uit kon leggen wat er precies vrouwonvriendelijk was: dode vrouwen zeggen immers geen nee. Ook geen ja overigens. Ik geloof dat ze nog meer gechoqueerd was toen ze zich besefte dat het over necrofilie ging, haha.
Dat is geen enkel probleem, integendeel zelfs. Omdat je een band goed kent kun je sneller de diepte ingaan en zie en hoor je sneller dingen die een ander wellicht ontgaan. Dat komt je tekst alleen maar ten goede. Ik begrijp wel waar je vraag vandaan komt hoor. Hoe objectief ben je nog als je iets dat je liefhebt moet beschrijven? Echter, liefde betekent niet dat je blind bent. Naast muziek is voetbal mijn andere passie, ik ben fanatiek supporter van PSV en lid van de redactie van een supportersblad. Maar dat betekent niet dat ik blind ben voor zaken die niet goed lopen zoals ondermaats presterende spelers, falende trainers of slechte bestuursleden.
Ik heb het al meerdere keren gedaan in deze rubriek, maar je mag één favoriet nummer kiezen van de band en vertel me waarom je daarvoor kiest?
From the Cradle to Enslave is nog steeds een wereldnummer, dus dat is mijn keuze. Mijn persoonlijke favoriet is na al die jaren nog steeds The Forest Whispers My Name en dan de versie van de EP Vempire Or Dark Faerytales In Phallustein, want het nummers is tevens verschenen op de debuutplaat The Principle Of Evil Made Flesh. Maar die versie van de EP – die oorspronkelijk door de platenmaatschappij verkocht werd als volwaardig album met z’n lengte van ruim zesendertig minuten – blijft puur goud. The Forest Whispers My Name is daarbij zeker de uitschieter. Op mijn favoriet album Dusk… And Her Embrace staat trouwens A Gothic Romance (Red Roses For The Devil’s Whore) en dat kun je ook midden in de nacht naast m’n hoofd opzetten.
Ik vroeg één favoriet, enthousiasteling!
Oké. Dan kies ik voor From The Cradle To Enslave.
We hadden het daarstraks over de prestaties van Cradle Of Filth live. Hoevaak zag je de band live en welk optreden is je het meest bijgebleven, in negatieve of positieve zin?
Ik houd dat eerlijk gezegd allemaal niet bij joh. Totdat in september vorig jaar mijn zoon geboren werd was ik gemiddeld twee keer per week bij een concert. Er is ook een lange tijd geweest dat muziek een stuk minder belangrijk voor me was en ik hoogstens twee keer per jaar een concert bezocht. Toch zal ik Cradle Of Filth minstens vijftien keer gezien hebben. Het hoogtepunt was gelijk het dieptepunt. In 2003 stond de band in de Heineken Music Hall voor een paar duizend man. Als je een bandje ontdekt en de muziek je raakt, krijg je daar een gevoel bij. Een soort eenzijdige persoonlijk band. Je gunt zo’n band heel veel, maar als je dan plots in een grote zaal staat met allemaal andere mensen die net zo’n persoonlijke band blijken te ervaren, voel je je tegelijkertijd een beetje verraden. Want het was toch jóuw band? Van een zolder naar een concerthal waar je moet betalen voor een kluisje en in de rij staat voor muntjes… Vandaar dat dat optreden het hoogte- en dieptepunt tegelijkertijd is. Het was overigens een prima concert vol met acrobatische trucs en danseressen in kooien. Maar echt memorabel? Er zijn weinig concerten waar ik op die manier naar terugkijk.
Dat klinkt herkenbaar. In hoeverre zorgt het vele reviewen voor het feit dat je eigenlijk nauwelijks nog van favoriete bands of optredens kunt spreken?
Mijn passie voor muziek is alleen meer toegenomen sinds ik actief ben voor Zware Metalen, omdat je veel bewuster met muziek bezig bent. Als ik een review of een verslag maak, doe ik dat met de band voor ogen. Die band heeft moeite gedaan om iets te leveren, dan moet ik moeite doen om daar met respect naar te kijken en het te behandelen. Dat betekent niet dat het nodig is iets te verzwijgen als iets niet goed is, maar het moet wel de juiste aandacht krijgen. Ik begrijp wel wat je bedoelt hoor; een deel van de magie rondom muziek kan wegvallen. Ik heb lang geleden een tijdje voor het blad Voetbal International gewerkt en als je op dagelijkse basis contact hebt met voetballers en over voetbal praat, wordt het heel gewoontjes. Dat risico bestaat nu ook, maar ik kan me nog steeds elke dag verbazen over hoeveel mooie muziek er wordt gemaakt en in dat opzicht heb ik eerder meer dan minder favorieten gekregen. Hoe pijnlijk dat ook is voor mijn portemonnee.
Als je nog één wens hebt omtrent Cradle Of Filth, wat zou dat dan zijn?
De Duistere Heer Lord Dani Filth heeft ons nederige volgelingen verwend met een hoop releases. De teller staat alleen al op veertien studio-albums in bijna dertig jaar, dus wie zijn wij om om meer te vragen? Helaas is hij ook alweer 47 jaar en zou dat zomaar kunnen betekenen dat de meeste productieve bandjaren inmiddels zijn geweest. Ik hoop alleen dat Dani zich nog louter bezighoudt met Cradle Of Filth en niet met overbodige zij-projecten als Devilment. Dat zal ongetwijfeld helpen bij het maken van nog enkele albums. Bovendien: als je meegroeit met een band en die band stopt ermee omdat ze te oud worden, word je zelf ook geconfronteerd met je stijgende leeftijd. En laten we eerlijk zijn, dat wil toch niemand!
Lees ook de vorige aflevering in deze rubriek: De collectie van… The Gathering