Via Facebook deden we onlangs een oproep richting verzamelaars met een grote collectie van één specifieke band. De vraag was om de collectie te delen door middel van een foto. Uit al die inzenders koos de redactie enkele verzamelaars die vervolgens een apart, uitgewerkt artikel krijgen. Met andere woorden: de collectie komt in de spotlights te staan. Vandaag presenteren we met trots de zesde verzameling!
Tim Matthijs is 35 jaar en zeefdrukker van beroep. Eén van zijn grootste hobby’s is houtbewerking (meubelmaker) en aangezien er nog een verbouwing op de planning staat dit jaar, zal deze vrijetijdsbesteding een hoge prioriteit hebben voor in het nieuwe huis. Daarnaast fotografeert Tim al geruime tijd, hoewel dat vanwege zijn jonge gezin momenteel wat is verwaterd. Naast een flinke vinylcollectie hebben we kennelijk ook nog te maken met een verzamelaar van retrogames, maar de tijd vrijmaken om die spellen ook daadwerkelijk te spelen, is zowat verleden tijd. Door zijn broer is de liefde voor metal begonnen en het eerst gekochte album was ...And Justice For All van Metallica. Naast Metallica was er grote interesse voor Iron Maiden en Motörhead, waarna Morbid Visions van Sepultura het startschot werd voor de extremere metal. En dan hebben we nog zelf muziek maken. Devastatiön is de band waarin Tim al meer dan vijftien jaar in speelt. De reden dat Zware Metalen contact zocht, is uiteraard zijn fraaie collectie van Sodom!
Favoriete Belgische bands: Shell Shock, Ostrogoth, Cyclone en Trial. Oké, als ik echt twee favorieten moet kiezen ga ik voor Acid, hoewel die helaas uit elkaar zijn, en Ritual. Laatsgenoemde is een vrij onbekende band uit de jaren tachtig, met een geniale demo en EP. De moeite waard om eens te checken.
Ik kan me niet echt meer herinneren wanneer ik de metal van Sodom voor het eerst hoorde, maar ik kan me wel nog herinneren dat ik uit een of ander magazine een reclame voor de release van Code Red had uitgeknipt en op een schoolmap had geplakt. Toen kende ik ze eigenlijk nog niet zo goed, maar het zag er wel cool uit. Ik had in die periode wel een vriend die een pak ouder was dan mij en hij was ongelofelijk fan van Sodom. Wellicht is mijn interesse ontstaan doordat hij zoveel naar Persecution Mania en Agent Orange luisterde. Dat zijn overigens ook mijn twee favoriete albums. Songs als Outbreak Of Evil, Sodomy And Lust, Nuclear Winter, Agent Orange en Ausgebombt zijn voor mij het meest representatief voor de band Sodom. In The Sign Of Evil en Expurse Of Sodomy, het debuutalbum en de eerste EP van de band, vind ik ook super, net zo goed als Tapping the Vain een fenomenale plaat is. Persecution Mania en Agent Orange zijn toch wel de twee uitblinkers die ervoor gezorgd hebben dat Sodom mijn favoriete thrashband is. Mijn voorkeur gaat sowieso naar de ‘teutonic thrash’ vanwege het rauwere karakter. Kreator, Exumer en Protector passeren hier ook vaak de revue, maar Sodom heeft net dat tikkeltje charisma meer. En als we eerlijk zijn en alswe een vergelijking met Kreator en Destruction maken, is Sodom de enige band die nooit teleurstelt of een minder goed album heeft uitgebracht.
Je gaf net al je twee favorieten platen prijs aan ons. Objectief daarvan, bij welk album is volgens jou het succes van Sodom ontstaan?
Hoewel ik er natuurlijk niet bij was toen het album verscheen, is het succes denk ik begonnen bij Persecution Mania. De grote doorbraak zal ongetwijfeld Agent Orange zijn, het album waarop de ruwe kantjes iets meer gepolijst zijn, maar toch nog steeds rauw en zeker niet afgelikt klinken. De primitieve (blackened) thrash van het eerste album en de EP waren nog een beetje aanwezig bij Persecution Mania, maar zijn op Agent Orange bijna volledig weg. Voor sommige misschien een minpunt, maar voor mij is Sodom hier wel het meest solide, ondanks dat mijn voorkeur nog steeds naar Persecution Mania en Expurse of Sodomy gaat. Agent Orange is ook het album waar ik het meest van heb liggen trouwens. De tourposter heb ik ooit eens gekregen van iemand die Sodom destijds live zag.
Ik ben nogal fan van eerste persingen, mits de prijs het toelaat. Ik heb een album graag met de eerste mastering, dus zoals de plaat bedoeld is. Re-mastering van albums kan in mijn ogen ook veel van de charme verpesten. Tot aan Masquerade In Blood heb ik alle eerste (vroege) persingen. Van ‘Till Death Do Us Unite is er enkel een picturedisc uitgebracht die ik niet heb, maar dat komt omdat ik niet echt fan ben van picturediscs. Ik heb er maar enkele in mijn collectie, maar van sommige zoals deze, heb ik wel spijt dat ik nooit tot aanschaf ben overgegaan. De prijzen schieten tegenwoordig redelijk de lucht in! Van Code Red, M-16 en One Night In Bangkok zijn er tijdens de release geen vinylversies uitgebracht. De eerste vinylversie van deze drie albums zijn rond 2007 uitgebracht door Night Of The Vinyl Dead Records, hoewel ik die vanwege de prijs geen van allen bezit. In mijn collectie zitten wel de heruitgaven die zijn uitgebracht via Drakkar Records en Steamhammer. Ik mis wel nog wat singles, split albums en tot grote schaamte nog twee van de latere full-lenghts. Ik ben ook niet de persoon die van elk album alle verschillende releases en kleurtjes wil hebben. Het is soms absurd wat voor bedragen sommige mensen uitgeven aan verschillende versies van één album. Ik koop nog steeds heel veel muziek en ik luister naar veel verschillende bands, dus dan spreid ik mijn budget ook liever naar andere bands. Eén, twee of maximaal drie versies van een LP, CD of cassette is meer dan genoeg. Bij andere bands waar ik veel van heb hanteer ik dezelfde regel.
Maar er zit ongetwijfeld ook wat gelimiteerd spul bij?
Ja, de twee picturediscs van Persecution Mania en Agent Orange die zijn uitgebracht door Vinyl Maniacs. Agent Orange is gelimiteerd tot duizend exemplaren, van Persecution Mania is geen oplage gekend. Niet zo zeldzaam, maar wel leuke hebbedingetjes. Die zijn gekocht rond 2005, ten tijde van de release. Eigenlijk heb ik die enkel gekocht omdat het er goed uitzag. Eén van de tofste items uit mijn collectie is de originele EP van Aber Bitte Mit Sahne! Dat schijfje kost tegenwoordig ook wel wat, maar het tofste is de gigantische poster die er bij zit, gesigneerd door Tom Angelripper. De LP van Tapping the Vein in mijn collectie is overigens ook gesigneerd voor Tom Angelripper. Die plaat kocht ik voor een appel en een ei en de eigenaar daarvan had de LP laten signeren op de promotour van dat album. Hij was content met het feit dat het vinyl in handen kwam van een Sodom-verzamelaar. Ik heb de zanger/bassist zelf maar één keer ontmoet. Dat was in 2011 na een optreden in Biebob te Vosselaar. Een vriendelijke kerel! De bassist van mijn band liet zijn kont nog signeren door hem, Tom kon de grap er wel van inzien haha!
De twee full-lengths die ik nog niet op vinyl heb, staan hoog op mijn lijstje. Daarnaast zou ik daarvan ook nog graag de cassettes willen hebben om de collectie wat completer te maken. Ook wil ik verschrikkelijk graag de originele shirts van In The Sign Of Evil, Obsessed By Cruelty en Persecution Mania hebben, maar de prijzen zijn wel erg hoog jammer genoeg. Qua releases hoop ik binnenkort een nieuwe full-length te zien. Het laatste album is tenslotte alweer vier jaar geleden. Zonder twijfel zal dat een toprelease zijn.
Je hebt inderdaad opvallend veel T-shirts in je collectie. Kun je daar iets meer over vertellen?
Ik verzamel al ellendig lang T-shirts. Ik heb een zwak voor oude shirts, mede door mijn beroep als zeefdrukker en omdat de prints vroeger mooier en beter waren. Ik heb hier shirts liggen die ouder zijn dan ikzelf en alsnog in betere staat verkeren dan sommige nieuwere shirts. In veel gevallen zijn opnieuw uitgebrachte prints op T-shirts ook lelijker dan het origineel. Een mooi voorbeeld daarvan is Back From Beyond van Massacre. Al vele malen opnieuw gedrukt en iedere keer weer die opvallend en lelijke, bijna fluoriserende kleuren van de cover. Ik heb hier een eerste druk van dat shirt liggen en die ziet er tienmaal beter uit. Enfin, door mijn zwak voor vintage-shirts ben ik dus ook al lang bezig met het sparen van Sodom T-shirts. Mijn eerste Sodom-shirt is die van Masquerade in Blood, de longsleeve welteverstaan. Dat zal geweest zijn ergens in het jaar 2000. Bijna nooit gedragen, want hij is zo breed als een zeilschip. Gelukkig heb ik hetzelfde design tweemaal, dus ook een maatje kleiner. Mijn favoriete shirt in mijn collectie is uiteraard die van Agent Orange, met het groene logo. Die heb ik twee keer, één met en één zonder mouwen. Perfect design en volgens mij nooit officieel opnieuw gedrukt (ik kan me vergissen). Die draag ik wel geregeld. Ik heb ook veel tourshirts, maar die draag ik zelden aangezien ik niet bij alle concerten ben geweest. Het is wel een beetje suf om die dan aan te trekken, vind ik. Het T-shirt met het gele logo is eigenlijk afgrijselijk en ik weet niet waarom ik die precies heb gekocht, maar het is wel grappig dat ik aan dat shirt de beste herinnering heb. Het shirt kocht ik tijdens de In War and Pieces-tour in 2011, de show waar ik het in de vorige vraag ook over had. Magistrale show!
Sodom brengt nog steeds keer op keer kwalitatief goede albums op de markt. Als ik eerlijk ben luister ik veel liever naar hun ouder materiaal, maar ik kan ook gerust genieten van het recenter werk. Zeker nu Frank Blackfire terug in de gelederen is, ben ik echt benieuwd wat het nieuwe album gaat brengen. Frank is ook de gitarist van mijn twee favoriete Sodom-albums, dus dat kan niet mis gaan zou je denken. De EP’s met Blackfire op gitaar klinken eveneens super! Live is Sodom trouwens ook veel beter sinds de band met een extra gitarist speelt. Natuurlijk heb ik ook minder goede shows gezien, maar doorgaans is het gewoon een fantastische liveband. Vergelijkingen met de beginjaren kan ik helaas niet maken, daar ben ik te jong voor.
Over live gesproken, welke shows behoren tot jouw favorieten?
Ik heb Sodom ongeveer vijftien keer live gezien. Als de band hier in de omgeving speelt en ik kan, dan ben ik er bij. Het zal je niet verbazen dat ik Sodom natuurlijk graag live aan het werk zie. Behalve met Onkel Tom Angelripper, de andere band van Tom Angelripper. Dat is zowel live als op album niet mijn ding. Die muziek doet me niets. Er zijn meerdere concerten van Sodom die ik me nog goed kan herinneren en waar ik een goede tijd had. Het optreden in de Biebob van 2011 is daar zeker één van, evenals het optreden op Alcatraz 2019. Het meest bijzondere optreden was toch wel die tijdens Metal Mean in 2015. Ik stond daar vanuit de frontstage als fotograaf en dat optreden was toch wel het erg memorabel. Wat een bom van een show was dat! Zeker omdat je vanuit de fotopit alles van heel dichtbij meemaakt, zonder dat je constant okselharen in je neus krijgt. Dat kan overigens ook plezant zijn, maar het is toch een andere ervaring. De verlichting van de show was helaas wel stukken minder.
Kreator komt zeker in de buurt. Met Pleasure to Kill komen ze dicht bij Persecution Mania in de buurt wat mij bretreft, maar Sodom zal nog steeds de overhand nemen. Het enige probleem met Kreator is dat ze naar mijn mening ook enkele gedrochten van albums op de markt gebracht hebben. Ik kan naar geen enkel album uit de jaren negentig van Kreator luisteren, met als uitzondering Coma of Souls dat wel dik in orde was. Destruction heb ik ook altijd graag gehoord. Vooral de eerste drie albums en Release from Agony waren goed, maar vervolgens ook weer twee albums die veel minder waren daarna. Tankard is wat mij betreft een band die net als Sodom altijd kwalitatief goede albums heeft uitgebracht. Tankard is tegenwoordig iets minder mijn ding, hoewel ik echt kan genieten van de eerste albums en optredens. Als ik zelf een vierde band mocht kiezen voor de Duitse Big Four, zou ik eerder gaan voor Protector, Assassin of Exumer gaan.
Om antwoord te geven op jouw vraag: Sodom is wel mijn favoriete band van de vier inderdaad. Dat komt naar mijn mening omdat ze altijd kwaliteit hebben geleverd en nooit de roots hebben verloochend. Toen death metal in de jaren negentig de overhand kreeg, kwam Sodom met Tapping the Vein. Een topplaat met ook invloeden uit death metal, maar ook het karakteristieke Sodom-geluid. Dat terwijl de andere drie bands met wat minder goed materiaal aan kwamen zetten.
En als de Duitse big four het moet opnemen tegen de Amerikaanse Big Four met Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax?
Sowieso ook de Duitse Big Four. Ik ben opgegroeid met Metallica. Het was mijn eerste band, dus die ligt mij wel dicht bij het hart. Kill ’em All vind ik het beste album van de band en daar kan ik nog steeds volle bak van genieten. Laatst was ik bij mijn ouders trouwens mijn oude schoolspullen op zolder aan het opruimen, toen ik schriften tegenkwam van het vierde leerjaar. Ik was toen ongeveer negen á tien jaar oud. Op iedere laatste pagina van het schrift had ik het logo van Metallica getekend. Machtig om terug te zien. Van Slayer beluister ik de eerste albums heel graag, maar echt een grote fan ben ik nooit geweest. Naar Anthrax kan ik ook goed luisteren, maar daar heb ik nooit veel naar geluisterd moet ik zeggen. Toch maar eens in hun discografie gaan neuzen. Echter Megadeth, daar kan ik niets mee. Muzikaal is er weinig om aan te merken hoor, maar ik kan niet luisteren naar Dave Mustaine’s stem. Als je er bands als Sadus, Dark Angel of Whiplash bij zou betrekken zou ik al meer gaan twijfelen. Of de Canadese Big Four met Infernäl Mäjesty, Voivod, Razor en Sacrifice: die zijn ook alle vier super.
Ik wil graag afsluiten met jouw favoriete nummer van Sodom en vertel ons waarom je dat nummer kiest?
Dat is heel makkelijk: Sodomy and Lust van de Expurse of Sodomy EP. Ik zou enkel nog twijfelen tussen deze en Outbreak of Evil, maar Sodomy and Lust heeft mijn voorkeur. Sodom speelt beide songs ook nog steeds live, dus dat is ook mooi meegenomen. De reden dat ik voor dit nummer kies, is dat dit nummer Sodom op zijn duisterste manier laat horen, maar toch catchy as hell. Die hele Expurse of Sodomy EP is trouwens heel duister en evil. Sodom op zijn best en een echte aanrader!
Lees ook de vorige aflevering van deze rubriek: de collectie van… Mekong Delta.