Headlines

Exess, een beginnende band uit Zwitserland, heeft dit jaar het album Deus Ex Machina uitgebracht via Fastball Music. Er staat her en der te lezen dat de band beïnvloed is door Pantera en Machine Head, maar daar zou ik niet te veel belang aan hechten.Lees verder ›

Zo zeg, weer een band die crossover metal heruitgevonden heeft, het houdt niet op. Bring Out Your Dead debuteerde even geleden met zijn album Bring Out Your Dead (natuurlijk denken we even aan Monthy Python) en de lat ligt meteen hoog.Lees verder ›

Uit het zuiden van de provincie Ontario, Canada meer specifiek uit Hamilton, komt dit hardcorecollectief, Counterparts. De band is al actief sinds 2010 en Nothing Left To Love is alweer hun zesde langspeler. Deze kwam echter al uit in 2019. Waarom dan nu bespreken? Ja, omdat diezelfde kerels recentelijk twee extra nummers lanceerden onder dezelfde albumtitel maar dan de b-kantjes. Lees: er waren nog wat nummers over die te goed waren om weg te kieperen. Ook bleek dit zesde album nog niet besproken te zijn in 2019. Vandaar, het twee-vliegen-in-één-klap-principe.Lees verder ›

Het Engelse Shadowflag gaat mee vanaf 2012, debuteerde een jaar later en met In Asylum Requiem staat de teller op vier albums. Hierop krijgen we in ruim 34 minuten zes nummers voorgeschoteld waarvan de afsluiter boven de tien minuten klokt. Aan lichte kost doen ze dus niet.Lees verder ›

De Engelse taal is vele woorden rijk. De hoeveelheid bandnamen die je er mee zou kunnen maken is hierdoor oneindig. Maar ergens tussen de zeeën van muzikale categorieën is er één genre dat tussen de rokershoestjes door “oneindigheid is overschat” kucht. Met droge kelen en katoenmonden grommen ze dat je er, voor een goede bandnaam, genoeg aan hebt om te kunnen kiezen uit een selectie van zo’n tien woorden. Ik heb het hier natuurlijk over stoner doom. Als je je band qua naam niet schaart onder de paraplu van de Acid Goat Weed Witch Bongcult, hoor je er tenslotte niet bij. Met deze zeer beperkte woordselectie is het in lijn der verwachting dat er óók een band bestaat met de naam WeedWizard (niet te verwarren met Mammoth Weed Wizard Bastard, overigens).Lees verder ›

Dit Hindsight is alweer het zevende album van deze metalcore-helden uit de USA, regio New York. De troepen die nog steeds aangevoerd worden door frontman en brulboei Frankie Palmieri zijn er in geslaagd om maar liefst dertien nieuwe songs te schrijven. De laatste release dateert alweer van 2017 en kreeg de titel Look At Yourself mee. Deze plaat werd toen vakkundig gefileerd door collega Migom, die er geen proper woord over geschreven kreeg.Lees verder ›

Black metal en Finland, het is als de kat bij de melk zetten of mayonaise op de frieten, het hoort samen, geen twijfel mogelijk. Het zou met te lang duren hier een lijst neer te pennen van die bands die de afgelopen jaren een ware indruk op me nalieten, allen afkomstig uit dit Scandinavisch land. Ik noem er maar een paar Unhola, Prevalent Resistance, Horna, Korgonthurus, Aihos... de lijst is lang ik zei het al. Uit Tampere, een stad in het zuiden van Finland op een spreekwoordelijke steenworp van Turku en de hoofdstad Helsinki, komt dit donkere kwintet, Väki. Het is een nog relatief jonge band. Naast deze eerste langspeler is er in 2017 enkel nog maar een EP verschenen, Kirous.Lees verder ›

Neefjes zijn geen nichtjes, broertjes zijn geen zusjes maar ze zijn wel allemaal familie van elkaar, begrijp je? Waarom deze wat eigenaardige, dieper gravende openingsregel? In metalland kennen we al langer het fenomeen dat sommige bands heel erg origineel zijn en dat andere bands bijna op de spreekwoordelijke schoot logeren bij anderen. Bloodhunter is een band die in de laatste categorie valt. Denk aan bands als Spoil Engine of Arch Enemy. Inderdaad, stevige metal, soms met een deathmetalinsteek doch met een vrouw aan de microfoon die niet moet onderdoen voor menig mannelijke collega.Lees verder ›

Al gehoord van Dwaellicht? Neen? Wel, nu dus wel. Dwaellicht is Belgisch. Wikipedia kent het ook. Een dwaallicht is een (blauwachtig) lichtje boven moerassen, poelen en kerkhoven. Mensen met een iet of wat onderbouwde literaire kennis kennen mogelijk het boek van Willem Elsschot wel. Of het Het laatste dwaallicht van Suske & Wiske. Dwaellicht, de metalband, is een duo. Jense en Jef, die beiden ook terug te vinden zijn in de line-up van Moss upon the Skull, een extreem ondergewaardeerde band die net als Esoctrilihum bij I, Voidhanger Records terug te vinden is. Dwaellicht bracht een EP uit in 2016, Het duistere licht. Nu is er een EP die je een dik half uur lang de levenslust afhandig probeert te maken.Lees verder ›

Moonworshipper speelt een mix van Lana del Rey, Shining en White Ward. Deze band wil graag bekendstaan als een stel hipstermuzikanten klaarblijkelijk. Dat is geen probleem, alle genoemde artiesten zijn immers grootheden in hun eigen domein. De muziek moet een amalgaam zijn van doom, lo-fi black en melancholische pop. Dit is de eerste EP in een serie van drie EP's die later als volledig album worden uitgebracht. Een dergelijk project staat of valt met de individuele delen. Het geheel is immers de som van de individuele delen. Wil je een dergelijk avantgardistisch avontuur spelen, dan dien je alle genres tot in de puntjes in de vingers te hebben.Lees verder ›

Mensen, mensen, mensen toch. Het echoot al jaren door de met activistische graffiti bekladde gangen van de maatschappij: fuck vooroordelen. Zoals alle anderen, is ook Of Wolves het hier roerend mee eens. Dit wordt al vanaf de eerste seconden van hun meest recente langspeler Balance kraakhelder gemaakt. Dit doen ze met een fragment uit een antifascistische overheidsboodschap uit 1943 (link voor de geïnteresseerden). Het is akelig om te zien hoe weinig de maatschappelijke verhoudingen zijn veranderd, en hoe de verdeel- en heers tactieken van sommige instanties, bewegingen en personen de wereld nog steeds ontwrichten. Maar goed, laten we beginnen met de recensie.Lees verder ›

Met Ashes Coalesce is Convocation toe aan zijn tweede album. Hierop brengt de band vier nummers lang funeral doom death van de meest confronterende soort. En als ik zeg lang, dan is dat precies wat ik bedoel. De instrumentale afsluiter Portal Closed duurt namelijk al meer dan acht minuten en dat is nog veruit de kortste track. Het maakt dat het in een erg fraaie hoes gestoken Ashes Coalesce kan afklokken op maar liefst 45 minuten.Lees verder ›

Wat brengt de volle maan? Een nieuwe plaat van alleskunner Mad-Moonshine Mattis aka Pyromaniac aka Fullmåne. Deze punk-geïnspireerde black metal komt onder de vorm van een wel erg korte nieuwe schijf met als titel Lurking in The Dark. Niet dat de bovenvermelde heer al veel releases op zijn conto heeft. Enkel Pyroman, een demo uit 2018 en een korte EP, Haunting The Basement, staan op deze korte lijst. Ook deze release komt uit in eigen beheer en dat is misschien de reden waarom deze pas maanden na de releasedatum in de reviewlijst verschenen is.Lees verder ›

In Tenebriz, dat is de heer Vladimir Prokofiev, die in zijn eentje een volledig spectrum aan extreme metalen combineert. Hij doet dat al sinds 2005 en sindsdien kwam hij over de brug met een karrenvracht aan releases. Dit album is zijn meest recente werk: Bitter Wine of Summer. Het vorige album, Winged, dateert al van twee jaar geleden. Vladimir Prokofiev is eigenlijk geen compleet onbekende, want hij maakte namelijk het artwork voor bands als het Belgische A Thousand Sufferings en het Oostenrijkse Golden Dawn.Lees verder ›

Album nummer elf voor Centinex, de band rond Demonical-bassist Martin Schulman. Centinex lag er tussen 2006 en 2014 uit, maar sindsdien is het weer volop actief in het maken van Zweedse death metal. Dit is het derde album na de terugkeer in 2016, wederom met allemaal nieuwe leden - behalve dan Martin Schulman, Mr Centinex. In het verleden was het altijd afwachten wat de nieuwe Centinex-plaat zou geven, ofwel was het vette pioniers death metal, ofwel werd er geflirt met death/thrash, ofwel deed men het eens op melodieuze wijze (hier en daar zelfs met keys). Tegenwoordig weten we dat Centinex enkel en alleen botte Zweedse oldschool death metal brengt. Doomsday Rituals was een prima album (2016), Redeeming Filth (2014) een stuk minder.Lees verder ›

Chiptune metal? Goed, laten we het zo noemen. Ik zag het staan in de beschrijving om duidelijk te maken aan onwetende onverlaten hoe Master Boot Record klinkt. Als je dat tegen nu nog niet weet dan heb je echt niet goed opgelet. Ik bedoel... kuch en kuchkuch. 2020 wordt het derde jaar op rij waarin Master Boot Record in mijn jaarlijst te vinden zal zijn. Met twee albums zelf. VirtuaVerse.OST is het tweede album, dat via Blood Music wordt uitgebracht. Blood Music, niet toevallig waar Perturbator en Gost voet aan de grond kregen. Na Metal Blade krijgt Master Bood Record opnieuw de steun van een grote.Lees verder ›