Mensen, mensen, mensen toch. Het echoot al jaren door de met activistische graffiti bekladde gangen van de maatschappij: fuck vooroordelen. Zoals alle anderen, is ook Of Wolves het hier roerend mee eens. Dit wordt al vanaf de eerste seconden van hun meest recente langspeler Balance kraakhelder gemaakt. Dit doen ze met een fragment uit een antifascistische overheidsboodschap uit 1943 (link voor de geïnteresseerden). Het is akelig om te zien hoe weinig de maatschappelijke verhoudingen zijn veranderd, en hoe de verdeel- en heers tactieken van sommige instanties, bewegingen en personen de wereld nog steeds ontwrichten. Maar goed, laten we beginnen met de recensie.
De drie Amerikanen trappen je trommelvliezen in met een rauwe mengelmoes van punk, hardcore en sludge. De ideale muziek om de immorele onderdrukkers een poepje te laten ruiken. Een soundtrack voor provisorische barricades en molotovcocktailregens. Om een goede brandcocktail te maken, heb je kennelijk allerlei ingrediënten nodig. Ik zou het niet weten, ik ben een vredelievend persoon die The Anarchist Cookbook niet heeft gelezen (en dat ben ik ook niet van plan). Maar laten we er voor deze beeldspraak vanuit gaan dat er meerdere ingrediënten nodig zijn om zo’n brandbom te brouwen. Van een dergelijke blend is ook sprake op Balance. Waar een nummer als Maker bijna één grote, rammende hardcore breakdown is, heeft Balance (het nummer) een langzamere, zwaardere opbouw. Door wat galmende baslijnen wordt er een onheilspellende sfeer weggezet, welke na twee en een halve minuut openbreekt in agressieve sludgetrack. De woede en de wanhoop spatten er van af. Er zijn zelfs wat strijkinstrumenten te horen, wat het geheel nog net een tikkeltje dramatischer maakt. In het daaropvolgende Clear Cutting / Bloodshed/ Heart to Hand hoor je een fragment uit een toespraak van John F. Kennedy uit 1968:
‘No one – no matter where he lives or what he does – can be certain who will suffer from some senseless act of bloodshed. And yet it goes on and on.’
Een mooi contrast met de titel van het volgende nummer Killing Spree. Een nummer dat wel een leuke opbouw heeft en zeker met de zang-tegenzang elementen kan ik me goed voorstellen dat dit een tof livenummer is. Op het album komt het in mijn optiek echter niet helemaal goed uit te verf, op de nagelharde laatste halve minuut na dan. Deze hardheid zet zich voort in Inside, wat ik haast zou categoriseren als een grindcoretrack. Binnen een half uur zijn we van dramatische sludge overgeslagen naar razendsnelle gruizigheid. Kunnen we hier een parallel trekken naar een vreedzaam protest dat overslaat in rellen en plunderingen? Geen idee. Misschien heb ik de afgelopen tijd gewoon te veel nieuws gekeken. Het nummer eindigt trouwens in een soort vervormd stemgeluid. Allemaal leuk en aardig, maar deze ongein duurt meer dan twee minuten. Erg jammer en overbodig. De energie van het album wordt hierdoor helaas volledig onderuit gehaald. Gelukkig komen de heren nog éénmaal terug met Die Die (My Darling). Een gore, sludgy cover van het gelijknamige Misfits nummer.
Of Wolves brengt ons een smakelijke muzikale cocktail. Of het gaat om een brandbare of een drinkbare cocktail, is aan de luisteraar om te beslissen. Het is in ieder geval zeker een band om in de gaten te houden!
Score:
85/100
Label:
Trepanation Recordings, 2020
Tracklisting:
- Mens Rea (Izaguf)
- Jesus Jihad
- Maker
- Flavour of the Weak
- Balance
- Clear Cutting/ Bloodshed / Heart to Hand
- Killing Spree
- Inside (Steve’s Head)
- Die, Die (My Darling)
Line-up:
- Steve
- Ivan
- Eric
Links: