Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, maar ooit was er een bloeiende wereld vol live-muziek. Vlak voor de pleuris uitbrak, wist Zware Metalen per e-mail Krzysztof Drabikowski te pakken te krijgen terwijl hij onderweg was om het tweede album van zijn Batushka onder de aandacht te brengen. Drabikowski, ‘Derph’ voor intimi, heeft de pleuris aan den lijve ondervonden, want weer terug in Polen bleek dat hij corona had opgelopen. Dat wisten we ten tijde van de mailwisseling dus nog niet, zoals we de man ook maar weinig hebben gevraagd over dat andere Batushka. ‘Of ik gelovig ben? Ik ben niet zo’n goede partner in relaties’.
In 2015 sloeg Litourgiya toe als een atoombom. Wanneer is het idee achter Batushka ontstaan?
In hetzelfde jaar, in maart, luisterde ik naar orthodoxe muziek en het idee kwam na het lezen van wat commentaar op YouTube. Ik pakte gewoon mijn gitaar en begon Yekteniya 1 op te nemen. Voordat de dag voorbij was, was het hele nummer klaar.
Je muzikale ervaringen voor Litourgiya waren beperkt. Hoe kan het dat je dan ineens met zo’n knaller van een album aankomt?
Ik schreef al veel muziek voor Litourgiya, in verschillende genres. Niet alleen metal, maar ook elektronisch en zelfs muziek voor optredens of bijna klassieke muziek. Het is moeilijk te zeggen hoe het met Litourgiya ging. Ik heb gewoon mijn best gedaan, op een manier die goed voelde en met muziek die ik zelf graag zou willen horen.
Hoe is het hele Batushka-concept ontstaan? Ben jij zo’n expert in orthodoxe rituelen?
Nee, helemaal niet. Maar de helft van mijn familie is orthodox, dus ik heb er wel connecties mee. Ik ken wel wat rituelen maar ik zou mezelf geen expert noemen. Ik heb er gewoon een paar overgenomen en op mijn manier gebruikt. Wel heb ik meer onderzoek gedaan naar het Oudkerkslavisch. Omdat dat een dode taal is was daar wel wat moeite voor nodig. Het is anders dan Russisch of Pools, maar ik zie de relatie met andere Slavische talen, de gemeenschappelijke wortels.
Ik ben geen goede partner in relaties.
Ik weet dat Polen een zeer religieus land is. Hoe is het om in zo’n land een blackmetalartiest te zijn?
Ja, Polen is religieus, maar ik weet niet of hier meer dan in andere landen mensen graag de angst voor de ‘god’ voelen. Het helpt hen om een goed mens te zijn, het geeft ze een reden. Veel van mijn Poolse vrienden zijn atheïstisch, zelfs nog meer buiten de metalgemeenschap. Het grappige is dat veel Poolse metalheads die zichzelf atheïst of zelfs satanist noemen, gewoon vanwege hun families naar de kerk gaan voor zaken als huwelijken of een doop. Verder zou ik mezelf geen artiest willen noemen: ik haat dat woord. Maar het spelen van dit soort muziek in Polen kan in relatieve rust. Ik heb alleen wel een keer gehoord dat mijn burgemeester me niet mag vanwege mijn muziek, ook al kennen we elkaar helemaal niet en hebben we nooit met elkaar hebben gesproken. Van anderen merk ik er nooit wat van. Ik ben een gewone jongen die zijn dingen doet zoals hij dat wil, zonder zich aan iemand aan te passen. Misschien is dat wel waar anderen het lastig vinden om mee om te gaan en niet zozeer het muzikale genre waarin ik actief ben.
Was je verrast door het enorme succes van Litourgiya?
Compleet verrast! En dat ben ik nog steeds als ik eerlijk moet zijn. Het is zo leuk om te zien dat er zoveel mensen zijn die op mij lijken, die vergelijkbare emoties kunnen voelen tijdens het luisteren naar mijn muziek.
Aanvankelijk lukte het je om je identiteit verborgen te houden, maar zeker na alle interne problemen dit kwam tot een einde. Vind je dat jammer?
Ik moest dat doen, het hielp me om niet helemaal in te storten. Het is niet zozeer zonde dat mensen te weten kwamen wie er achter Batushka schuil ging, maar het was niet mijn doel. Ik denk wel dat er hier en daar wat fantasieën van mensen zijn verpest toen ze beseften dat ik ook maar gewoon een doorsnee man ben en geen oude monnik uit het diepe bos of een bekende muzikant.
Wanneer ben je begonnen met het werken aan Panihida?
Nog voordat we op tournee gingen met Litourgiya, misschien zelfs al voordat dat album werd uitbracht. Ik begon met opnemen, maar wist nog helemaal niet wat het zou worden. Voor de eerste show van Batushka in Parijs maakte ik al Песнь 3 of Песнь 4 en gebruikte ik het middelste deel van Песнь 2 als intro voor de Litourgiya-shows, maar dan wel vijf halftonen lager.
Op Panihida bespeel je alle instrumenten zelf en zing je ook. Waarom heb je dat niet op Litourgiya gedaan?
Op Litourgiya bespeelde ik ook alle instrumenten. Zelfs de eerste drums heb ik zelf ingespeeld, maar op e-drums. Dat klonk echter te kunstmatig, ik wilde het natuurlijke geluid van echte drums, met al hun imperfecties. Dus heb ik een vriend gevraagd om het in te spelen omdat dat sneller en gemakkelijker was. Ik ben nu eenmaal niet de beste drummer. Ik hou van drums en kijk graag naar drummers, naar hun technieken, maar zelf oefen ik te weinig. Hij nam de drums op bijna precies dezelfde manier op zoals ik ze had opgenomen, maar met een natuurlijker geluid.
Wat zijn de verschillen tussen Litourgiya en Panihida?
Moeilijk te zeggen. Er zijn veel verschillen: releasedatum, covers en meer ruimte op het podium en backstage?
Alles loopt en het zal veel tijd kosten. We hebben net twee zittingen gehad en op de eerste heb ik bijna een jaar gewacht. Dus er zal niet snel iets veranderen.
Na de breuk met Bart Krysiuk koos het metalpubliek massaal jouw kant. Jouw Batushka werd verbasterd tot Truetushka en dat van Krysiuk tot Faketushka. Heb je dit als een steun ervaren?
Mensen horen en zien verschillen, dus noemen ze het zoals ze het zien. Het is niet moeilijk om te zien wat Batushka is en wat een soort grappige, wannabe versie van Batushka is, welke hoes echt is geverfd en welke gewoon goedkoop is gefotoshopt, enzovoort.
De breuk met Krysiuk zal wel de nodige financiële gevolgen hebben gehad. Panihida verscheen bijvoorbeeld zonder steun van een platenlabel. Kun je leven van de band of moet je ernaast werken?
Ik beschouw het spelen van muziek nog steeds als een van mijn hobby’s. Ik werk ook in mijn studio, doe reparaties en bouw aangepaste instrumenten, versterkers en andere geluidsapparatuur, zoals de microfoons die op beide Batushka-albums zijn gebruikt. Enkele jaren geleden ben ik met hout gaan werken. Ik heb een houten blokhut gebouwd in
het bos, met alleen oude technieken. Dus zonder spijkers. Ik hoef dus geen shows te spelen of muziek uit te brengen om brood te kopen. Ik heb Panihida via mijn eigen bedrijfje uitgebracht om het precies zo te maken zoals ik wilde, zonder de naam te veranderen zoals sommige labels verlangden om me veilig een deal te bieden.
Ondanks alles ben je nu onderweg om Panihida te promoten. Ben je blij dat het allemaal weer over muziek gaat?
Ik miste het toeren en mijn vrienden uit andere delen van de wereld. Ik ben mijn fans de kans verschuldigd om mijn muziek live te horen. Dus dat is wat ik nu doe.
Wat kunnen we in de toekomst van de echte Batushka verwachten?
Wie weet. Ik ben meer van de actie, niet van het praten en beloven. Ik houd me aan mijn woord, dus onthul ik liever niet mijn plannen. Gewoon voor het geval dat.
Links: