Met Ashes Coalesce is Convocation toe aan zijn tweede album. Hierop brengt de band vier nummers lang funeral doom death van de meest confronterende soort. En als ik zeg lang, dan is dat precies wat ik bedoel. De instrumentale afsluiter Portal Closed duurt namelijk al meer dan acht minuten en dat is nog veruit de kortste track. Het maakt dat het in een erg fraaie hoes gestoken Ashes Coalesce kan afklokken op maar liefst 45 minuten.
Net als Atavist een paar weken geleden kiezen deze Finnen met een allergie voor klinkers – LL (ook Desolate Shrine) en MN (ook Dark Buddha Rising) – ervoor om een album lang de emoties rond een thema uit te werken. Waar de Engelsen verlies als onderwerp namen, is Ashes Coalesce een studie van emoties rond de dood. Het zal niet verbazen dat we deels dezelfde gevoelens tegenkomen. Rouw, woede, verslagenheid, acceptatie en angst voor het onbekende passeren (opnieuw) de revue.
Toch klinken de beide albums heel verschillend. Waar III: Absolution vol staat met zorgvuldig opgebouwde nummers vol nuance, kiest Convocation voor een keiharde, vol in je gezicht aanpak, waarbij de band zelfs niet vies is van enig effectbejag. Dat laatste gebeurt echter zo goed dat het eerder een aanbeveling is dan een diskwalificatie.
Al aan het begin van opener Martyrise jagen de combinatie van diepe grunt en (vooral) ijselijke krijs je direct de stuipen op het lijf. Voeg daarbij de vervreemdende achtergrondgeluiden en het is duidelijk dat Convocation op Ashes Coalesce alles in het werk stelt om de luisteraar een ongemakkelijk, gejaagd gevoel te geven. Dat wordt alleen maar meer evident wanneer na een fijne melodieuze lead angstig jammerende stemmen aanzwellen alsof bij het boren van het diepste gat in de aardkost (het boorgat van Kola, zoals het gerucht ging) dan toch een directe verbinding naar de hel is gemaakt. Ook de licht atonale toetsenpartijen lijken erop gericht om de luisteraar zo ver buiten zijn comfortzone te brengen dat deze haar niet eens meer ziet.
The Absence of Grief doet hetzelfde, maar dan door een opeenvolging van straffen en zalven. Waar de track als een regulier doomdeathnummer begint met plechtig aangeslagen gitaren, rustig suizende toetsen en een drummer die zich niet al te moe maakt, voelen we ons even op het gemak. Maar al snel wordt de sappige grunt aan de kant gezet door die bezeten krijs die direct tot je grootste angsten lijkt te spreken. Dat houd je natuurlijk niet de volle twaalf minuten vol en dus gunt Convocation je wat rustmomenten in de vorm van mooie leads en zelfs plechtige koorzang. Die rust blijkt je echter alleen gegund om nog harder te kunnen slaan in weer een beklemmende passage van radeloos gekrijs. Zelfs de koorzang weet men naar het einde toe vakkundig te corrumperen, zodat deze kwalijk walmend geen verlossing meer geeft. Meest indrukwekkend (of afgrijselijk, ik laat het graag aan u) is Misery Form. De klaaglijke stemmen uit onmetelijke diepten keren overladen van effect terug en de krijs van zanger MN lijkt nu uit een werkelijk donker deel van de kosmos te komen. Waar het gitaarwerk nog enigszins rationeel klinkt, spreken de krijsende vocalen direct tot het reptielenbrein, zodat de luisteraar zich werkelijk angstig gaat voelen. Vechten of vluchten, weet u wel? Dit is hallucinant heftige muziek.
Met de zwevende leads en toetsen van het eerder genoemde Portal Closed is het vervolgens rustig bijkomen na een uitputtingsslag die slechts iets meer dan 35 minuten heeft geduurd. Man, ik ben volledig uitgewrongen!
Zo kort na Atavist brengt Convocation de volgende klapper in het genre. Indringend, vervreemdend en verontrustend tot in het diepste van je zijn. Daar zit ik dan met de vraag: wat te doen om mezelf ervan te overtuigen dat er nog goed in de wereld is?
Score:
87/100
Label:
Everlasting Spew Records, 2020
Tracklisting:
- Martyrise
- The Absence Of Grief
- Misery Form
- Portal Closed
Line-up:
- LL – Alle instrumenten
- MN- Vocalen
Links: