Geschreven door Bart Al Foet op 01-05-2021 om 21:44.
Ja! De klapper van het jaar, wellicht. Brutaal geniaal, geniaal brutaal. Blackend deathgrind? Extreme doomdeath? Succumb! Album nummer vier voor het anonieme Altarage, het Baskische bastion, dat na Nihl, Endinghent en The Approaching Roar nu zijn nieuwe eruit spuwt. Een onneembare burcht is het. Mijn woordenschat zal weer tekortschieten, de superlatieven niet super genoeg om deze te omschrijven. Extreme metal op zijn best, een kanshebber voor de nummer één positie dit jaar. Toch?
Absoluut zeker wel. Ook nu weer, wanneer je denkt dat Altarage deze keer toch wel in een herhalingsoefening zal verzanden, gaat Altarage keihard door met zijn kunsten te verfijnen, grenzen te verleggen, anders uit de hoek te komen. De mengelmoes van Portal (nieuw album onderweg), Ulcerate, Immolation, Aosoth en Sunn O))) drone noise met wraakzuchtige in verval geraakte zombievocalen is overweldigender dan ooit te voren. Altarage heeft zijn eigen geluid gecultiveerd tot een fenomenale sound die én herkenbaar is én keer op keer verrast. Catchy dissonantie met een überbrute grindfeel, een wall of sound die bewust onderbroken wordt met fracties van seconden totale stilte en een progressieve riffopbouw die het gevoel van chaos compleet maakt. De veelzijdigheid is onbeschrijfelijk. Ik zou kunnen vertellen hoe bepaalde stukken me doen denken aan neerwaartse spiralen van Esoteric, andere flashbacks van Morbid Angel‘s Gateways to Annihilation, Portal‘s avantgarde werk op Seepia… het zou nooit helemaal kunnen omvatten wat de abrasieve kwaliteiten van Altarage zijn. Geen moment de tijd krijg je om op adem te komen, zelfs niet tijdens de intro’s of outro’s.
Niets occult, niets keyboards, niets gimmicks. Gewoon alles integraal platwalsen als een monolithische grootheid. Alles herleiden tot organisch afval. De inluidende brom van ambientachtig gitaargebrul is op zich al zodanig angstaanjagend bruut dat het in staat is om mensen darmproblemen te bezorgen en weg te jagen van een luisterbeurt. Beeld je dan maar eens in wat een luisterbeurt met je doet. Meer dan een uur lang het geluid van een botzaag in je oren, met als apotheose het afsluitende Devorador de mundos dat dik twintig minuten razernij en waanzin katapulteert naar je amygdala. Hiermee breng je mensen terug aan de praat, die na jaren van antidepressiva terecht gekomen zijn in een totale staat van apathie. Hier niet nerveus bij worden is onmogelijk. I love it! Nu maar hopen dat ik dit ooit live te zien zal kunnen krijgen. Deze Baskische geluidsterroristen mogen een pak centjes van mij verwachten. Hier met die vinyl (ook al kost die tegenwoordig 34 Euro).
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
