Headlines

Ik denk dat dit de laatste is. De laatste plaat die mijn eindlijst haalt. Toevallig eigenlijk, ik kreeg hem doorgeschoven van een schitterende collega van me bij Zware Metalen, die juist veronderstelde dat mij dit zou interesseren. Sju Pulsarer komt uit via Argonauta Records, waar ook het Belgische Splendidula een onderkomen gevonden heeft. Ook Mitochondrial Sun verblijft daar momenteel en bracht er zijn tweede langspeler uit.Lees verder ›

Trivium is een band die geen introductie nodig heeft. De herkenbare mix tussen thrash en het stevigere werk heeft zijn weg gevonden naar een groot publiek. De wisselwerking tussen de muziek en de vocale prestaties van Matt Heafy (die zijn weg naar de screams definitief heeft teruggevonden) werkt ook…Lees verder ›

Zo tegen het einde van het jaar mag een recensie van de nieuwe plaat van Oceans Of Slumber niet ontbreken. Het naar de band genoemde album kwam op 4 september uit via Century Media Records. Winter was in 2016 mijn eerste kennismaking met de groep. En ook het eerste album waarop zangeres Cammie Gilbert haar rijke stemgeluid laat horen. Vocaal doen de heren echter ook een duit in het zakje, waardoor er ter afwisseling ook grunts te horen zijn. Dit hoorden we op de vorige plaat The Banished Heart ook veelvuldig terug.Lees verder ›

Jesu, Justin Broadrick. Jaar na jaar brengt de beste man zijn levenservaringen in plaatvorm uit. Nostalgie, melancholie, spanningen, verlangens, mijmeringen, spijt, ... Hij is een mens zoals jij en ik, die alles probeert te managen, volwassen probeert te worden. Een man die omgaat met uitdagingen. Voor sommigen is hij goddelijk, voor anderen Jesu. Voor mij is hij vooral Jesu, sinds 2004. Albums als Jesu, Conqueror en EP's als Heart Ache en Sun Down/Sun Rise zullen altijd een speciaal plaatsje krijgen in de postrockkast. Nu is er ook een nieuwe langspeler. Terminus. Meteen de adem inhouden met een dergelijke titel, al zijn er momenteel - voor zover ik weet - geen tekenen dat dit de laatste zou zijn.Lees verder ›

Achtste langspeler voor Inquisition, dat aan zijn dertigste levensjaar bezig is. Met een stabiele line-up, en dan heb ik het niet over de geestelijke toestand van de leden, brengt Inquisition black metal die je er zo uit kunt halen. Herkenbaar, soms inwisselbaar, maar steeds met een duidelijk geluid. Black Mass for a Mass Grave is ook zo. Ik ben één van die mensen die ondanks de extra-muzikale zaken blijft luisteren naar Inquisition trouwens. Deze review gaat over het album Black Mass for a Mass Grave, niet over de personen die het brengen.Lees verder ›

Een debuterende Belgische blackmetalband, Serpents Oath, mag meteen de onderwereld betreden via Soulseller Records. Het is op zich al een indicatie. Drie manwezens die liever anoniem blijven (maar allesbehalve beginnelingen zijn), en alle aandacht naar hun creatie zien gaan. Twaalf nummers staan er geprogrammeerd voor ons, goed voor 36 minuten uptempo black metal. Zweden staat hoog aangeschreven bij deze heren, zoveel is meteen duidelijk.Lees verder ›

Na twee eerdere EP's brengt het Servische Mud Factory aan het eind van 2020, acht jaar na de oprichting, zijn eerste volledige album uit: The Sins of our Fathers. Het lijkt een gevalletje beter laat dan nooit. Toch heeft de groove metalband in die acht jaar niet stilgezeten. Naast shows door de hele Balkan en het hebben van een heus eigen festival, heeft de band in het verleden ook de Servische editie van de Wacken Metal Battle gewonnen. Dat belooft veel goeds. Tijd om het volume op elf te draaien en de knop eraf te rukken.Lees verder ›

Experimentele black metal uit het warme en vochtige Griekenland. Ik heb nog maar net de debuut EP en debuutplaat van landgenoten Yoth Iria verteerd of er komt weer iets aandrijven uit dit Europese land, dat in het verleden al menig kunstwerk achterliet in één ieders collectie.Lees verder ›

Knekelput Recordings uit Nederland, ik kwam er dit jaar voor het eerst mee in aanraking. Norinian, een eveneens Nederlands gegeven, beviel me behoorlijk. Nu krijg ik zowaar een zesvoudige aanval te verwerken. Zes cassettes, stijlvorm afgewerkt, behoorlijk verfrissend gezien het medium. Hoog tijd voor een special.Lees verder ›

Harkane vertelt graag verhalen. En dan niet het soort dat je aan je kind zou voorlezen voor het slapen gaan. We hebben te maken met een schrijver van epische, mythologische verhalen die je meenemen naar een duister verleden. De muziek dient slechts als medium om deze vertellingen over te brengen op de toehoorder. Passend bij de donkere thematiek van Fallen King Simulacrum krijgen we blackened death voor onze kiezen. De dikke laag symfonische toevoegingen die hier overheen ligt is prominenter dan de make-up van het gemiddelde fotomodel. De combinatie van deze symfonische elementen met ijzige riffs doet sterk denken aan het geluid van ‘nieuwe stijl’ Dimmu Borgir, maar dan met grunts die niet van geluidseffecten worden voorzien. Voeg hier een randje agressiviteit aan toe vanuit bands als Behemoth en Septicflesh en de stijl op Fallen King Simulacrum is compleet.Lees verder ›

Boris en Merzbow. Japan boven in deze, met twee iconen uit de experimentele muziekwereld. Exponenten, zeg maar, die veel nagebootst werden maar nooit zijn geëvenaard. Onmogelijk te benoemen, verloren moeite om ze te omschrijven. Merzbow misschien wel, deze noise-artiest is één van de pioniers van zijn eigen genre. Boris is zodanig veelzijdig dat ik er niet aan wil beginnen. Ik zag Boris ooit in het voorprogramma van Sunn o))), toen met veel drones, psychedelische rock, catchy (pop)rock en veel gepiep. Met Boris kan het alle kanten op. New Album, Präparat, Pink en mijn favoriet Dronevil zijn de albums die ik jullie aanraad. Merzbow heeft in metalland vooral naam gemaakt met zijn collaboraties. Boris en Merzbow hebben al vaker samengewerkt trouwens, je leest het er op na in de review van Klatter. Ook 04092001, Sun Baked Snow Cave en Walrus & Groon zijn enkele van de samenwerkingen van Merzbow en Boris.Lees verder ›

De psychedelische stoner- en bluesrock van All Them Witches baant zich met succes een weg naar de alternatieve cultuursnuiver sinds 2012. De band is met Nothing As The Ideal al toe aan het zesde album en het verbaast me dan ook dat géén van de voorgangers zijn weg gevonden heeft naar onze geliefde site.Lees verder ›

Het vorige album van het in 2012 opgerichte Injector, Stone Prevails, kon mij maar matig bekoren. Matige productie en even zo matige zang zorgden voor een al even matige score. De Spaanse band probeert het nu met zijn derde langspeler die de titel Hunt Of The Rawhead heeft meegekregen.Lees verder ›

Over Maxime Taccardi heb ik het kortgeleden uitgebreid gehad. Deze Fransman verdient naar mijn aanvoelen best wel wat aandacht, omwille van zijn grafische kunsten. Je leest het hier nog eens na. Naast zijn visueel waarneembare kunst doet hij ook het een en ander met zijn stem. Griim is één van zijn projecten, waarbij hij zijn muzikale gedachten in klanken omzet.Lees verder ›