Pop Evil, met zo ‘n naam zal je best in de smaak vallen bij Zware Metalen, toch? Met het zesde album Versatile maakt de band alvast één van de twee titels waar. Pop Evil wordt in 2001 gevormd in Michigan, VSA, maar het is wachten tot 2008 tot het eerste album Lipstick On The Mirror – ja, dat is nu echt een titel voor 2008 – uitkwam. Hierop volgde meteen een tournee met Whitesnake en Judas Priest. Destijds klonk Pop Evil als een typisch Amerikaanse mid-2000 rockband met wat nu-metal en country-radiovriendelijkheid eroverheen gesprenkeld.
Echter,
Pop Evil is bijtijds.
Versatile heeft nog bar weinig te maken met wat er op het debuutalbum te horen was en klinkt hypermodern. Wat ik daar precies mee bedoel is dat moderne en modieuze productietechnieken worden gebruikt, onder andere een pitchshifter effect om de gitaarlijn of zang wat te laten piepen – zie
Stranded van
Gojira, STAY van
Justin Bieber +
the Kid LAROI of
Breathe Again van
Pop Evil. Productiegewijs neigt
Pop Evil ironisch genoeg meer naar pop dan naar metal. De zang staat centraal, gitaren zijn kort en drums klinken erg dik. Daarbovenop zijn er zoveel bijkomende synthesizers en effecten op de zang dat het een gemiddeld popalbum evenaart in deze. Het geheel moet de indruk geven dat de band arena’s platspeelt, wat best kan zijn. In feite, neem de productie waar
Welshly Arms of
Imagine Dragons om gekend is en laat een heel wat stevigere band erop los, dan komt u in de buurt van wat
Versatile is. ‘Evil Pop’ dus en niet
Pop Evil.
De nummers dan, Versatile begint extreem stevig met een dikke nu-metalriff op Let The Chaos Reign. Het nummer deinst geen seconde terug en de drums geven een lichte industrial vibe aan het geheel. De zang is half gerapt, half gezongen en de ‘hook’ in het refrein blijft echt plakken, wat een gegeven is op Versatile. We zitten dus echt in nu-gebied. Opvolgers Set Me Free en Breathe Again laten de intensiteit niet los, maar klinken een heel stuk moderner met wat djenty-riffs, veel effecten op de gitaar en zang en vooral een gigantisch poprefrein dat enkel tot zijn recht komt op een mainstage of in een arena. Het is een beetje als een stevige scheut piratenrum aanlengen met zoete gesuikerde cola. Het smaakt best, drinkt gemakkelijk, zoetjes, maar heeft ook een serieus zware basis. Is het zonde van die kwaliteitsrum te verdunnen? Dat ga ik in het midden laten, maar als je het niet te serieus neemt kunnen die eerste drie nummers echt wel gezopen worden.
Op
Work neemt de band gas terug. Begrijpelijk, na drie knallers wil je even wat trager gaan om dan terug op te bouwen. Echter staat dit nummer zo ver van de eerste drie dat ik twee keer moest kijken of ik nog wel naar dezelfde band aan het luisteren was. Het voorgenoemde
Welshly Arms en
Imagine Dragons is hier zo prominent aanwezig dat ik het enkel maar in die categorie kan plaatsen. Het nummer op zich werkt wel zeer goed. Het gaat over een persoon die uitgeblust is door constant te werken en zich gevangen voelt in een werkcyclus. Dit komt extra hard over door de zang die getergd en vermoeid klinkt. De drums geven een stresserend gevoel door een typische dansbeat hieronder te plaatsen en de gitaren klinken alsof ze op de laatste seconde worden afgeknipt voordat de toon kan uitklinken. Dit alles doet de boodschap erg goed overkomen en ondanks de stijlwissel vind ik het enorm geslaagd. Persoonlijk is dit minder mijn smaak, maar de uitvoering is er.
Verder kwakkelt
Versatile wel in.
Inferno is die typische rocksong die traag begint en uitbarst in een gitaarsolo, zo ook
Stronger. Raise Your Flag klinkt alsof je in 2002 op een Amerikaanse universiteitscampus rondloopt met
Smash Mouth en
The Offspring uit een boombox op weg naar je les.
Human Nature en
Survivor vind ik maar niks. Het album vanaf
Work tot
Survivor klinkt zo verschillend van de eerste drie nummers. De nummers zijn extreem poppy met af en toe wat rockmomenten maar voor mij is het wat te plat.
Work kan ik nog waarderen, maar de rest sla ik altijd over.
Bij de laatste drie nummers komen de vettige riffs terug. Worst in Me, Same Blood en Fire Inside knallen weer terug. Je kan je niet voorstellen hoe blij ik was toen Worst in Me terug de intensiteit opdraaide na zes matige popnummers op een album dat zo heftig begon. Worst in Me heeft zelfs een lelijke breakdown in het verschiet. Same Blood begint met een hypermodern geproduceerde popstem die niet zou misstaan voor Justin Bieber of Jason Derulo, maar meteen valt een belachelijk harde gitaarriff in om me weer mee te krijgen. Op Fire Inside komen de pop en metal invloeden misschien nog wel het best samen. Het is een gemakkelijk nummer, maar het werkt en soms moet het niet meer zijn dan dat en even abrupt als het begon sluit Versatile af.
Versatile is een moeilijk album om te beoordelen of zelfs aan te raden. Meer dan eens moest ik aan mijn hoofd krabben in verwarring door de overdaad aan effecten op de zang en gitaar of de mix van pop en metal. Die mix is niet altijd geslaagd en mogelijk is het conceptueel gewoon niet iets dat werkt. Wie raadt je zoiets aan, trouwens? Wie kan de nieuwe en de oude
Papa Roach smaken buiten Jacoby zelf? Of wie kan
Justin Bieber en
Rage Against The Machine smaken? Dat zijn toch verschillende werelden.
Pop Evil is daarenboven niet sterk genoeg om als eigen ding door het leven gaan. Het volgt de regeltjes van pop te hard daarvoor. Al draagt een aap een 7-snarige Mayones gitaar en speelt heftige riffs, het is en blijft een popnummer. De productie heeft zich uit de naad gewerkt om er nog een coherent geheel van te maken. Op elk individueel nummer lukt dat enorm goed, maar als volledig album is het te ‘versatiel’. Daarbuiten vraag ik me af wat er nog overblijft zonder de overdaad aan effecten en de dikke productie. Ik kan me echt niet voorstellen hoe deze band een setlist opstelt.
Dat gezegd zijnde vind ik de eerste vier en laatste drie nummers erg fris klinken voor het genre en ik kan deze nieuwe insteek wel smaken. Het is alleen jammer dat het album volledig inkakt in het midden. Je kan een album waar je vijf nummers van doorspoelt moeilijk een hoge score geven, maar die zeven andere zijn echt wel de moeite om eens te beluisteren. Daarbuiten doet de laatste van Atreyu veelal hetzelfde zonder overmaat aan effecten en met sterkere nummers, dus zet die maar lekker op zou ik zeggen.
Score:
65/100
Label:
eONE music, 2021
Tracklisting:
- Let The Chaos Reign
- Set Me Free
- Breathe Again
- Work
- Inferno
- Stronger (The Time is Now)
- Raise Your Flag
- Human Nature
- Survivor
- Worst In Me
- Same Blood
- Fire Inside
Line-up:
- Leigh Kakaty – Zang
- Dave Grahs – gitaar, achtergrondzang
- Nick Fuelling – gitaar, achtergrondzang
- Hayley Cramer – drums
Links:
