Ein-de-lijk! Na anderhalf jaar reikhalzend uitkijken naar de opstart van de eerste festivals, kon metalminnend Europa de lange haren nog eens laten wapperen op de twaalfde editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in het West-Vlaamse Kortrijk. Het is bijna ironisch dat uitgerekend in een metalfestival vernoemd naar en aangekleed als een gevangenis, de universele vrijheden weer triomfeerden. Daar hebben andere media het intussen genoeg over gehad. Laten wij het vooral over dat laatste hebben: wat voor een triomf dit is voor de Belgische metalscene. De bill stond barstensvol Belgisch geweld en dat bewees die plaats meer dan waard te zijn. Liam Van Hamme (LvH) en Kris Hardemann (KH) bekeken het gros van de bands en kregen hulp van Michel Peeters (MP), Black Swan (BS), Maarten Raes (MR), Maud Van Durme (MVD), Bart Alfvoet (BA), Dieter Boens (DB) en Remco Faasen (RF). Tessa Verstraete rende van podia naar podia om foto’s te maken.
Vrijdag de dertiende, het is en blijft een speciale dag die dit jaar nog meer duisters in petto had dan andere jaren. Kortrijk mocht nog eens op zijn grondvesten daveren gedurende drie volle dagen en Zware Metalen stuurde met Liam en Kris twee Belgen op pad om zoveel mogelijk bands te verslaan. Vooraleer de wei te mogen betreden, moest iedereen langs de Xpo-hallen passeren om ofwel je twee vaccinaties te bewijzen of een PCR-test voor te leggen. Na die kleine omzwerving kon je vrij ademen zonder mondkapje en hadden we eigenlijk een rituele verbranding verwacht. Toen die uitbleef, stapten we toch maar op de shuttlebus naar het onheilige gras waarop we drie zonovergoten dagen en gitzwarte nachten zouden doorbrengen.
Uiteraard geen vrijdag de dertiende zonder ongeluk. Met Cradle Of Filth, Sólstafir, Monolord en Gloryhammer gaven vier kleppers alsnog verstek. Daardoor kreeg Epica de eer als headliner te mogen aantreden op deze eerste dag en trommelde de organisatie Brutus, Mayhem en Kissin’ Dynamite op om de boel te versterken. Collega Kris liet de chauvinist in zichzelf opdraven en vertoefde voornamelijk in de La Morgue – de tent met het kleinste podium – , terwijl ikzelf me eerder liet wegzakken in de grotere Swamp-tent. Enkele andere ZetEmmers kregen de opdracht onze overschotjes te coveren, vooral op het hoofdpodium: de Prison Stage. Ready? Set… Here we go!
Eternal Breath | La Morgue
Helaas is de schrijvende equipe van Zware Metalen nog niet compleet om de opener in La Morgue te aanschouwen. Gelukkig hebben we de foto’s nog van Eternal Breath.
Channel Zero (new set) | Prison
Als allereerste groep staat België’s nationale trots op het programma: Channel Zero. De mannen spelen vandaag twee sets en openen en sluiten deze eerste festivaldag. Het allereerste nummer wordt los van de rest gespeeld. Franky DSVD en gitarist Mikey Doling spelen een ingetogen, maar toch ingeleefde versie van Angel: een ode aan drummer Phil Baheux, die acht jaar geleden overleed, nota bene de nacht voor ze op Alcatraz zouden optreden. Kippenvel en we zijn nog niet eens begonnen. Dat gebeurt wel met Dark Passenger, compleet met bakken vuur! Er komt snel veel meer volk voor het podium staan en heel eerlijk, de moshpits die ontstaan doen deugd! Na al die tijd mogen we weer! Zeker als de sirene van Suck My Energy over de weide weerklinkt! Man, wat een song. De gevolgen zijn er ook naar. Hele hordes gaan tekeer in een enorme moshpit. Hoewel de openingsset kort gehouden moet worden, komt er toch zomaar ineens Fools’s Parade voorbij! Als afsluiter het heerlijke Heroin! Dat deze groep scherp staat is duidelijk. Vervolg later op de avond. (MP)
Black Mirrors | Swamp
Opener Black Mirrors laat er geen gras over groeien met een mix tussen blues en grunge overgoten met een degelijke stonersaus. De Brusselse band ging aankloppen bij Napalm Records en bracht in 2018 een debuutalbum uit. Hoog tijd om deze hoogvliegers eens live aan het werk te zien dus. Zangeres Marcella Di Troia heeft er duidelijk zin in en zingt smetteloos elke noot. Nummers als Günther Kimmelich en Funky Queen swingen als een tiet en zorgen meteen voor de nodige ambiance. Mocht Josh Homme en de zijnen nog eens beslissen om langs te komen, denk ik niet dat hij lang zal aarzelen om hen de boel te laten opwarmen. Hou deze band dus zeker in de gaten, want ze zijn nog kraakvers maar klinken live zeer overtuigend en vastberaden om het ver te schoppen. (LVH)
Thundermother | Prison
Misschien heeft het te maken met mijn uitstekende gemoedstoestand, maar de dames van Thundermother geven een heerlijk dampende rock ‘n rollshow weg. De orginaliteitsprijs zal niet mee teruggaan naar Växjö in Zweden, maar met hun badass-uitstraling verovert het gezelschap wél het veld voor de Prison stage, dat zo halverwege de middag al goed gevuld is. Zangeres Guernica Mancini kan een aardig potje zingen en de vocale ondersteuning van gitariste Filippa Nässil en bassiste Mona Lindgren is dik in orde. Dit Thundermother is simpelweg een perfecte band voor een festivalweide in de zomer, zeker met een nummer als Shoot to Kill, waarbij Mancini dan weer drumster Emlee Johansson meehelpt. Leuk bandje! (RF)
Drakkar | La Morgue
Voor Drakkar begint Alcatraz met technische problemen. Iets met de vocals en omdat hij dan toch wat moet herchecken, nemen zanger Leny en zijn opvallende parelketting de gelegenheid te baat om daar een voorzingmomentje van te maken. Na vier nummers onlosmakelijke verbinding met het statief en enkele gemiste tonen, komt de geraspte zangdiesel toch los en zitten de meeste noten er zuiverder op. Een jonge en agressief meppende drummer spaart zijn oude medeleden niet en legt er een tempo op waarvan de lederen jekkers en openwaaiende hemden uitrafelen. In een mix die zeer zuinig is met de gitaren, valt dat extra hard op. Niettemin jaagt de oeroude, ietwat gedateerde power metal best wat mensen in de moshpit. De solo’s zijn van het soort dat je mee kan zingen, de echte, tweestemmige zang is dat minder, behalve dan tijdens de (ietwat schijnheilige in deze tijden) We’re Not Gonna Take It-cover. Van het riffwerk vallen weinig sterke speren of bijlen te maken, maar voor de oudere generatie volstaat het. (KH)
The Vintage Caravan | Swamp
Psychedelische prog-rock uit IJsland gebracht door drie liefhebbers van speciaalbieren: The Vintage Caravan. Uiteraard houden deze jongens wel van een passage in België en gelukkig is de liefde wederzijds. Voorgaande passages zorgden steevast voor zweterige clubshows met veel positieve energie. De singles Crystallized en Can’t get you Off My Mind, tonen nog maar eens de veelzijdigheid van deze band. Daar waar het ene nummer teert op een progressieve riedel en alle kanten opschiet is het andere nummer ondanks zijn duidelijke singlestatus ongelofelijk catchy opgebouwd. Laat het maar over aan de IJslanders om reeds zo vroeg op de dag de beentjes al eens flink los te schudden en je nek alvast te laten warmdraaien voor het latere brute geweld. (LVH)
FireForce | La Morgue
Bij FireForce is het vooral uitkijken naar hoe nieuwe frontman Matt het ervan af zal brengen. Je zou het met een toespeling naar de groepsnaam een vuurdoop kunnen noemen. Die doorstaat de Franse man bun-drager met laid back uitstraling en zelfzekere zang, waar hij af en toe een slijpende falsetto glorieus op de toon richt. De vocale vuurkracht krijgt stevige ondersteuning van dragende basdrumdubbels die de power metal groove laten denderen als een legertank. Alleen heeft stichtend lid Erwin het helemaal juist wanneer hij op een bepaald moment “Bob, we missen hier precies iets” naar de geluidscrew roept. De gitaar van Matt staat alleen aan tijdens de solo’s, die zo scherp en noisy invallen dat je er een fractie kiespijn van krijgt. Aan de actie te zien, zal er in de pit wellicht ook wel een kies gesneuveld zijn. Tanden tonen ook de muzikanten wanneer ze elkaar opzoeken en met boosaardige blik de volgende riff onder de lead of zang te deponeren. Als je over oorlogsgeweld verhaalt, kan je daar natuurlijk moeilijk staan lachen. (KH)
King Hiss | Prison
Tijd om het gaspedaal even wat dieper in te trappen en de oversteek te wagen naar de Prison voor King Hiss. Opnieuw een bewijs dat de afwezige grote namen niet meteen een gebrek aan kwaliteit betekenen. Stoner, sludge en hier en daar zelfs een hint naar thrash metal vloeien moeiteloos over in elkaar. De heren kunnen weer wat dieper wegzakken in de sofa der Belgische topmetalbands, want naast ‘klassiekers’ als La Haine en Snakeskin, klinken versere nummers als Revolt! en Black Wolf live heel sterk. Naar mijn mening had alles nog net iets meer tot zijn recht gekomen, mocht King Hiss de Swamp hebben beklommen, maar wie gaat daar nu over doorbomen. (LVH)
Brutus | Swamp
Heel wat vrouwen te bekijken op deze vrijdag de dertiende en zo dus ook deze last-minute toevoeging aan de affiche. Brutus hoeft al lang geen voorstelling meer en heeft een live-reputatie die staat als een huis. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ze vlotjes de tent meekrijgen na een aantal nummers. Gepassioneerdere bands zal ik vandaag niet meer mogen treffen. Stefanie Mannaerts dreef menig demoon uit haar lijf met haar beukend drumwerk en melancholische zangpartijen. Ja, het zijn veel Belgen dit jaar, maar gelukkig bulkt de Belgische metalscene over van het talent de laatste jaren. (LVH)
Unleash The Archers | Prison
Na het bijzonder pakkende en ronduit ontroerende Brutus (wat moest ik weer wenen), is het voor velen twee op een rij geblazen qua bands met vrouwelijke vocalen. Op het vlak van geluidsafstelling is het ander paar mouwen, want de overweldigende trillingen van Brittney Slayes van Unleash The Archers, staan hier helemaal alleen vooraan in de mix. Slayes mag je trouwens ook als werkwoord interpreteren want deze dame maakt veel indruk op de massa, ook bij diegenen die ongestoord willen genieten van een biertje. Dichterbij het podium wordt het duidelijk dat de snedige power metal gerust kon wedijveren met menig thrashband qua intensiteit en wint het geluid aan gitaren en overall body. Kaas, honing en suiker blijven natuurlijk de hoofdingrediënten van de nummers, gaande van Abyss tot Afterlife. Met Tonight We Ride als hoogtepunt van de set, dat gretig wordt opgepikt door de meute en in de cocktail met de aanhoudende brandende zon en alcohol menigeen de volgende dag een hese keel zal bezorgen. (BA)
Thorium | La Morgue
In tegenstelling tot de vorige, lacht de volgende heavy/power metalband in La Morgue des te meer. Je zou voor minder als je elastische harmonieduels, kwieke powermetalgallops en parmantige zanglijnen met hoge Maiden-allure brengt met een vlotheid waar het spelplezier van afspat. In een allegorie van melodie en vitaliteit maakt Thorium er een ware klassieke metalmeltdown van. Dynamische temposchommelingen laten vernuftige balladeske pingels met zachte zangliefde vloeiend overgaan naar offensieve snaarontplooiingen met gespierde falsetmelodieën. Als het al eens langdradig dreigt te worden, houdt de zanger een hoge uithaal indrukwekkend lang aan of speelt met het publiek. Een publiek dat al de hele dag opvallend gretig meedoet naar Belgische normen. Wellicht een combinatie van het gemis en het feit dat de Belgische bands het gewoonweg afdwingen. (KH)
Suicidal Angels | Swamp
Hoog tijd voor wat thrash metal uit Griekenland, want er wordt meer dan af en toe een sirtaki gedanst onder de Griekse zon. Snelle afwisselende riffs, typische snelle drums en gescandeerde, gebrekkige Engelse teksten: Suicidal Angels. Ik heb in mijn leven al veel slechtere cocktails gedronken en kan deze mix wel smaken. De eerste signalen dat mijn nek zijn oude stuiptrekkingen nieuw leven inblaast beginnen zich af te tekenen. Het nieuwste album Years Of Aggression mag zonder pardon zijn plaatsje innemen van beste thrash dit jaar. Het feit dat ze voornamelijk nummers hieruit ten berde brengen is alles behalve erg te vinden. (LVH)
Kissin’ Dynamite | Prison
Geen Gloryhammer maar Kissin’ Dynamite op het hoofdpodium als de avond zijn intrede doet. Het lijkt voor veel mensen een gevalletje vleesch noch visch te zijn, want de belangstelling voor de Duitsers is minimaal. De mannen doen écht wel hun best, maar de klassieke heavy metal blinkt nergens echt uit en zanger Johannes Braun heeft als kruising tussen David Coverdale en illusionist Hans Klok dan wel de looks, maar niet de vocale capaciteiten om de rillingen over je rug te doen lopen. Althans, dat gebeurt wel, maar dan vooral door het zware accent dat hij over het Engels heen legt. Tot overmaat van ramp besluit hij nog te gaan crowdsurfen, maar als hij ter hoogte van rij twee al kopje onder gaat, is de lol daar ook snel van af. Dit Kissin’ Dynamite is eerder vermoeiend dan vermakelijk, ook als je een veel te dure hamburger staat weg te knagen. (RF)
White Heat | La Morgue
Zonnebrillen, stofdoeken die aan kledij hangen, bonte hoeden… dan weet je dat je naar een hardrockband aan het kijken bent. Eentje uit 1982 in het geval van White Heat en dat maakt van hen de Golden Earring en AC/DC van België. Het is altijd bang afwachten of zo’n oergesteente nog wel staat na al die jaren… Nou en of! Het ritme-eskadron opent een spervuur aan stampende grooves en de riffs zwengelen eraan als een spinnewiel. Verbluffend straffe raspzang geeft er alleen maar meer schwung aan en presteert enkele loepzuivere uithalen waarvan je je afvraagt of dat op die leeftijd nog wel verantwoord is. Nog wat zwierige ZZ Top-solo’s erbij en maar stompen! Stompen tot de grond in spons verandert. Op een gegeven moment voelden we een teenkramp opkomen, zo hard en lang stonden we mee te stompen. Weet iemand nog waarom deze mensen ooit gestopt met stompen zijn?! (KH)
Moonspell | Swamp
Het Portugese Moonspell zit ondertussen ook al aan het dertiende album en krijgt één van de eerste kansen om dit te komen promoten op vrijdag de dertiende: sommige kosmische toevalligheden kan je niet verzinnen. Gestart als black metalband evolueerde de band door de jaren heen meer en meer naar de gothic metal, hoewel dit tegenwoordig ook de lading niet meer dekt. Het album Hermitage werd goed onthaald en bevat complexere songs die lang niet iedere doorwinterde fan zullen bekoren, maar Moonspell hoeft niks meer te bewijzen en gaat met succes zijn eigen gang. Het eerste deel van het optreden gaat wat verloren door de rustige opbouw van zowel The Greater Good als Common Prayers. Het laatste album is dus blijkbaar niet alleen bij mezelf nog niet genoeg geroutineerd om live meteen warm onthaald te worden. De eerste grote reactie komt er pas vanaf het derde nummer Opium, waarna het publiek zich stilaan gewonnen geeft. Uiteraard kan de klassieke meezinger Alma Mater niet ontbreken om de tent volledig aan het scanderen te krijgen, een trucje dat ze met de afsluiter Full Moon Madness overigens nog eens overdoen. (LVH)
Tarja | Prison
Tarja Turunen schittert in de avondzon en in een fraaie goudkleurige japon die wonderwel afsteekt bij haar lange, donkere lokken. De schone Finse en voormalige frontvrouwe van Nightwish werkt inmiddels alweer de nodige jaren gestaag aan haar solocarrière. Persoonlijk reken ik haar muzikale creaties niet direct tot mijn smaak, wat maakt dat het hier op Alcatraz om een eerste kennismaking met de zangeres en haar begeleidingsband gaat. En die is toch zeker niet verkeerd. Turunen straalt en belangrijker nog: zingt de sterren van de hemel. Met het grootste gemak ontglippen er de meest zuivere, opereske uithalen aan haar lippen. De verschillende zangtechnieken- en stijlen verraden haar veelzijdigheid en klassieke scholing. Ook is de speelsheid van bassist Doug Wimbish aanstekelijk om te zien; de funky klanken van zijn instrument rollen stevig en tegelijk een tikje frivool over het veld. De sneeuwwitte elektrische cello van Max Lilja vormt een mooie toevoeging in het muzikale ensemble. Voor de fans en liefhebbers van Tarja is dit optreden er ongetwijfeld één met een gouden randje. Toegegeven: ik ren niet direct naar de merch om (één van) haar album(s) aan te schaffen, maar ik vind het aangenamer en mooier klinken dan ik had verwacht. (BS)
Ostrogoth | La Morgue
Twee grote staande banners, een statief met een bliksemschicht op de bodem en een drumkit waar een knuffelbeer aanhangt en achter zit. Dat moet Ostrogoth zijn. Levende legende Mario drumt weer alsof hij in z’n zetel de vliegen wegjaagt, terwijl hij beminnelijk naar de mensen lacht. Om één of andere reden echter geraakt er geen snee op het onderling zeer gelijkaardige snaargalop en de eveneens wat te vaak herhalende drumritmiek. Beide gitaarwerkers laten de solo’s er moeilijker uitzien dan ze in wezen zijn. Wellicht zit de veelheid aan heavy/power metal, die La Morgue vandaag verwerkt, er voor iets tussen. De glasheldere zang is een genot voor het oor, maar gaat vrij neutraal mee met de gevestigde gitaarakkoorden. Wanneer de gebrilde man zijn tekst even vergeet en bij een mislukte sprong ei zo na een versterkertoren naar beneden haalt, gebeurt er eens iets opzienbarends. Hij is wel de eerste die het aardig opgekomen volk in het Nederlands aanspreekt. Toch zien we weinig animo en is de zwerm ganzen, die op een gegeven moment voorbij de tent vliegt, het interessantste wat er na het eerste kwartier gebeurt. (KH)
Mayhem | Swamp
Het eerste festival na meer dan anderhalf jaar. De halve redactie van Zware Metalen tekent dat ook present op dit gebeuren. Een meevaller voor Liam en Kris, onze verslaggevers ter plaatse, want wanneer het eens niet lukt om een band te zien, kan een collega lekker inspringen. Zo is redacteur Maud aanwezig bij de show van Mayhem. Liefhebbers van de Noorse black metal worden namelijk verwend op Alcatraz, want naast het machtige Emperor staat met dit Mayhem één van de oervaders van de hele scene geprogrammeerd. De band presenteert zich in Kortrijk geheel in stijl, inclusief hoofdkapjes en corpse paint. Temidden van een licht- en rookshow beuken de mannen vervolgens een uur lang op hun publiek in en de Hongaarse frontman Attila Csihar likt deze keer niet aan een varkenskop maar houdt het bescheiden door wat met een schedel op het podium te staan rondzwalken. Theatraal zoals we de band kennen, maar muzikaal wel hoogstaand. De intro van Falsified And Hated is reeds voldoende om de hoognodige sanitaire stop een uur uit te stellen. Geen kans dat ik dit optreden voortijdig verlaat. Ik plas straks wel voor twee. Een goede beslissing trouwens, want de band blaast met dit optreden zijn publiek net niet letterlijk weg. Snoeihard, genadeloos en zo zwart als een kolenboer. Mayhem ontgoochelt voor geen seconde. Ik spot enkele Zware Metalen-collega’s en we knikken even goedkeurend naar elkaar. Deze band ‘schopt kont’ om hoofdredacteur Remco even schaamteloos te quoten. Wat mij betreft de ideale afsluiter van dag 1, maar uit gezelligheid ga ik – na de langste plasbeurt uit mijn leven – nog eens bij collega Liam gaan meekijken naar At The Gates. (MVD)
Cyclone | La Morgue
Comeback kid nummer twee is er één waar we naar uitkeken. Sinds hun herstart in 2019 verkochten de vier shows van Cyclone bliksemsnel uit en dus was dit de eerste kans om de Belgische thrashlegende uit de jaren ’80 mee te pikken. Die groepsnaam berust op waargebeurde feiten, want de ene na de andere wervelwind scheurt uit de riffturbo. Ultrasnel hakkende chugs, splijtende grooves en verschroeiende drumversnellingen draaien een uitzinnige moshpit helemaal binnenstebuiten. Ze spelen zó furieus dat een PA-kabel het gedurende drie nummers begeeft. Dan nog behouden de thrashtornado’s hun middelpuntvliedende kracht. Ruwere mid tempo riffs bouwen ze volgens de klassieke manier op met één gitaar, waarna de tweede met een ruk en een drumfill invalt. Stichter Guido gilt als een Aalsterse havik en briest de opjagende zinnen er met het statief in de hand uit. “Don’t break our stuff”, vraagt hij aan de constante aanstroom crowdsurfers die op het podium belanden en er dan weer afspringen. Bijna iedereen die we nog zouden spreken op Alcatraz noemde Cyclone als hoogtepunt en dat kunnen we alleen maar beamen. (KH)
At The Gates | Prison
Bij At The Gates weet je altijd wat je zal krijgen en dat is op deze warme vrijdagavond niet anders. Leuk alvast dat zanger Tomas Lindberg het publiek in het Nederlands aanspreekt. Iets wat veel Vlaamse en Nederlandse bands zelfs niet doen. Blijkbaar is de man getrouwd met een Belgische. Verklaart natuurlijk al veel. De set van de Zweedse melodieuze deathmetalband zit trouwens strak in elkaar en er passeert voor elke fan wel wat wils. Oude klassiekers als Slaughter of the Soul of Suicide Nation, maar ook recenter werk als At War With Reality. Lindberg ziet eruit alsof hij ieder moment kan stoppen met zingen om ergens in Canada bomen te gaan kappen. Het houthakkershemd past perfect bij ‘s mans karakterkop. ‘Tompa’ blijft natuurlijk een heftig sterke frontman en dat bewijst hij vandaag nog maar eens. Onbewust vergroot dit optreden nu al de honger naar Hypocrisy op zaterdag. Geen enkel metalfestival kan mijn inziens een te veel aan goede, oude Zweedse death aanbieden. At The Gates op Alcatraz. Snoeihard, maar klinisch precies. Net zoals het hoort voor houthakkers. (MVD)
Channel Zero | Swamp
Klaar voor ronde twee? Channel Zero alvast wel. De populariteit van deze band is de laatste jaren opnieuw ferm de hoogte ingeschoten. Vandaag bewezen ze al vroeg op de dag dat alles retestrak zit. Doen ze dat kunstje vanavond nog eens over? Jazeker, en dit voor een goed gemarineerd publiek dat er zodoende nog meer zin in heeft. Hoewel er deze middag al niet kon worden weerstaan om het deksel van de oude doos al even op te lichten, gaan ze nu voluit voor de klassiekers. Meerbepaald een setlist bestaande uit voornamelijk nummers voortkomend uit de eerste drie platen. Heerlijk! Franky DSVD heeft voor de gelegenheid een shirt van Stigmatized For Life nog eens uit de kast gevist. Het openingsnummer van dit album Chrome Dome en Repetition worden feilloos gebracht. Het thema zet zich trouwens verder, want ook van het debuutalbum krijgen we de opener No Light (At The End Of Their Tunnel) geserveerd. Even een klein intermezzo van een koppel dat op het podium gevraagd wordt en een huwelijksaanzoek blijkt te zijn, moet je er snel even bij nemen. Probeer maar eens te weigeren bij de aanblik van pakweg tienduizend man (slim gespeeld), maar dat geheel terzijde. Voor je het weet is het koppel alweer in de coulissen verdwenen en wordt het stilaan tijd om wat olie op het vuur te gooien. Je kan immers pas tevreden zijn bij de oude Channel Zero-set als je luidkeels Black Fuel (ook een openingsnummer van het gelijknamige album trouwens) hebt meegebruld. Elke keel in de tent schreeuwde zich schor en je mag wel zeggen dat Channel Zero vandaag kwam, zag en overwon. (LVH)
Killer | La Morgue
Nog één fossiel uit de Belgische metalgeschiedenis om de vrijdagse tijdreis af te sluiten dan. Op Frietrock enkele jaren geleden klonk Killer ietwat eentonig. Vanavond is het opnieuw van dattum: tot in den treure herhalen de refreinen de songtitels. Het maakt het natuurlijk wel makkelijk om ze mee te zingen, maar het nukkig uit de ogen kijkende trio overdrijft er toch in. De doorleefde stem van Shorty moet even warmdraaien, maar komt er geleidelijk aan beter door. De van stampende hardrock naar logge heavy metal kabbelende songs hebben hun houdbaarheidsdatum enigszins overschreden, maar houden het publiek toch constant in beweging. De basgitaar zoeft dikwijls over de hoofden van de eerste rij en een immer grijnzende drummer komt even vanachter de kit om met de stokken het meeklapritme aan te geven. Speciaal voor Alcatraz bokste Killer een medley ineen en die rolde dan weer wél als een rots. (KH)
Epica | Prison
Het klinkt als een slecht Suske en Wiske-album maar we kijken vervolgens samen naar een episch Epica. Het hele spektakel moet geweldig zijn voor de fans. Ik ben dit voor alle duidelijkheid niet. Maar goed, een zak erover en voor het vaderland dan maar. Het moet de derde keer zijn dat ik deze Nederlandse band live aan het werk zie en ere wie ere toekomt: dit is de meest indrukwekkende keer. Frontvrouw Simone Simons – haar naam is ook al zo’n heerlijke alliteratie – is indrukwekkend en haalt loepzuiver de hoogste noten, terwijl het gegrunt van Mark Jansen een stevig tegenwicht vormt. Een perfecte wisselwerking en dynamiek tussen de beide stemmen. De band profiteert ook optimaal van het vallen van de nacht want verschillende artiesten verzorgen op het podium een fraaie choreografie met brandende fakkels. Ja, als je net van Mayhem komt, is de muziek van Epica het equivalent van een Disney-film bekijken na een horrorfilm. Simons en Jansen hebben wel iets van Beauty & The Beast. En die film staat stiekem al lang heel hoog op mijn lijst van guilty pleasures.
Epica zal me met dit optreden nu niet direct omtoveren in een fanboy, maar ik ben de eerste om toe te geven dat de band zijn plaats als afsluiter dubbel en dik heeft verdiend. Of het nu The Skeleton Key is of het het prachtige Storm The Sorrow betreft, Epica speelt vanavond een paar van zijn beste nummers en daar waren duizenden mensen duidelijk heel blij om. De kers op de taart is echter de afsluitende powerballad Design Your Universe. Netjes opbouwend en bij momenten vlammend hard eindigt de band aldus op een hoogtepunt. Geheel verwacht en voorspelbaar, maar daarom niet minder leuk ontsteekt men naar het einde toe genoeg vuurwerk om een dagje Eurodisney af te sluiten. Opnieuw perfect getimed en passend bij de muziek. Ik neem terug wat ik eerder schreef bij Mayhem, dit Epica vormt de perfecte afsluiter van een eerste dag Alcatraz. Zelfs deze niet-fan is onder de indruk. Dan was je gewoon goed als band! (MVD)
Een eerste festival in lange tijd. Niet iedereen gaat die nacht vroeg gaan slapen. Bier blijven drinken op de camping brengt soms onverwachte wendingen met zich mee. Redacteurs Liam en Maud lopen op deze manier gitarist Grant Truesdell van Unleash The Archers tegen het lijf. De Canadees was zo blij dat het festival doorging dat hij besloot om de volle drie dagen Alcatraz als toeschouwer mee te pikken. En maar trakteren op Belgisch bier. Er bestaat geen makkelijkere manier om sympathie te winnen. Truesdell en zijn bandleden hadden door corona het ene na het andere festival aan hun neus zien voorbijgaan en toen ze te horen kregen dat dit festival in België, in tegenstelling tot al die andere, wél zou doorgaan besloten ze vrij snel om hier aanwezig te zijn. De meeste bands annuleren hun tournee wanneer er te veel afzeggingen zijn, maar Unleash The Archers vloog voor dit ene optreden gewoon de oceaan over. Het zou de bands enige optreden buiten Noord-Amerika zijn en dit wilden de bandleden voor geen geld ter wereld missen. Dag één van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival toonde zich één groot feest vol zon, bier en ongedwongen plezier. De lat voor dag twee wordt hierdoor direct hoog gelegd, maar iedereen is er zo klaar voor.
Lees ook het verslag van Dag 2: Stoned van keizerlijke chaos.
Lees ook het verslag van Dag 3: Explosie van godslastering en zielepijn.
Datum en locatie
13 augustus 2021, Sportcampus Lange Munte, Kortrijk
Foto's:
Tessa Verstraete
Link: