Deafheaven – Infinite Granite

Geschreven door op 19-08-2021 om 11:58.

Bij Zware Metalen staren we over het algemeen liever naar sterren dan naar schoenen. Toch maakt Deafheaven dit shoegazealbum genaamd Infinite Granite het bespreken waard. Het vijfde studioalbum van de markante groep uit San Francisco leunt sterk op de sound van Britse shoegaze uit begin jaren ’90, zoals de albums Nowhere van Ride, Whirlpool van Chapterhouse en Souvlaki van Slowdive, maar klinkt nog altijd onmiskenbaar als Deafheaven. Zanger George Clarke laat zijn roemruchte blackmetalscreams meestentijds achterwege op Infinite Granite en klinkt meer zoals Neil Halstead, de zanger van Slowdive. Helemaal goed, want Deafheaven is ook nooit een blackmetalband geweest. Bevrijd van dogma’s laat het kwintet zich door meerdere genres inspireren en maakt hij precies de muziek die hij zelf nodig acht.

Deze nieuwste release van Sargent House gaat kalmpjes van start met Shellstar. Opvallend zijn de strelende synths die sierlijk dansen met lieflijke gitaarleads. Waar het gitaargeluid onomstotelijk ‘Deafheaven’ is gebleven, is in Shellstar meteen te horen wat George Clarke nog meer in huis heeft, zoals cleane vocalen en tedere fluisteringen. Tijdens In Blur denk je aanvankelijk naar Slowdive aan het luisteren te zijn, maar naarmate het nummer vordert, worden de passages wat zwaarder van aard. Shoegaze met een scherp randje, wegdromen doen we desalniettemin. Het gebrek aan slaap van George Clarke staat centraal, net als in Great Mass of Color, de eerste single die werd uitgebracht om ons warm te maken voor het nieuwe werk. Geheel begrijpelijk, want de typische tremolo’s en intense crescendo hebben al snel kippenvel bij de luisteraar als gevolg. Doorheen het gehele album is er overigens sprake van ingenieuze intensiteit dankzij Deafheaven’s non-conformisme.

Neptune Raining Diamonds (er is bewijs gevonden dat deze planeet een massa van miljoenen karaten diamant heeft) is een instrumentaal intermezzo met veel (retro) synths en is eigenlijk meer te zien als een intro op Lament for Wasps. In dit nummer staat eveneens de insomnia van George Clarke centraal. Infinite Granite is namelijk geschreven in een periode van veel slapeloosheid. Vandaar ook de blauwe albumart: George Clarke zag maandenlang het blauwe uur voor zonsopkomst. De hoes is overigens gemaakt door Nick Steinhardt en is een visuele representatie van de eerste minuut van Shellstar door een ‘long exposure’ foto te maken van een animatieprogramma dat is gemaakt om te bewegen als reactie op muziek. De blauwe pixels die zweven in het donker zijn volgens de band bij wijze van spreken een echografie van een lege baarmoeder. De roze cover van Sunbather liet bijvoorbeeld ook de kleur van het binnenste van je oogleden zien als je naar de zon kijkt.

Villain klinkt initieel een stuk luchtiger dan Lament for Wasps, maar dat is verraderlijk want de toch weer door black metal geïnspireerde screams van George Clarke voegen flink wat massa aan het nummer toe, al is het maar voor even. Het schitterende einde loopt perfect over in The Gnashing, dat met zwevende gitaarleads een heel gevarieerde track is. Other Language is een soort ‘happy sad’ popliedje en geeft je een glimlach terwijl de tekst heel triest is. Tot slot brengen de heren met Mombasa (bekend als de wit/blauwe stad in Kenia) de grande finale. In het begin horen we de zee, wat me subiet doet denken aan het nummer Away, gezongen door Slowdive’s zanger Neil Halstead op het prachtige shoegazealbum Shelter van Alcest. Een akoestische gitaar presenteert schoonheid op alternatieve wijze, maar niet voor lang, want we worden op het allerlaatste moment dan eindelijk nog getrakteerd op heerlijke blastbeats. Dan lijkt het er toch even op dat metal in het DNA van Deafheaven zit verweven. De climax naar het einde toe is ongeëvenaard. Het uiterst intense hoogtepunt is werkelijk bloedmooi en ontdoet je van alle narigheid die je maar mag voelen. Aan het einde voel je een soort opluchting, niet omdat het album dan is afgelopen, maar vanwege een tevreden en ontspannen gevoel. Daarnaast voel je een soort verwarring, want de blastbeats en screams naar het einde toe zijn als een soort cliffhanger. Dat blackgazefragment smaakt naar meer, maar of Infinite Granite net als Alcest’s Shelter een eenmalig uitstapje naar shoegaze pur sang is, is moeilijk te voorspellen bij een band zoals Deafheaven, die met ieder album heeft weten te verrassen.

Al met al is op dit album dankzij een spaarzaam gebruik van harde vocalen en een kleinere rol voor metalriffs het licht de overwinnaar van het donker. Dit is in tegenstelling tot de vier voorgaande albums, waar metalelementen de overhand leken te hebben. Met Infinite Granite presenteert Deafheaven aan metalheads als het ware dé schoenlepel om in het genre shoegaze te stappen. Van dansend de dood in naar dansend het leven door. Ik heb veel bewondering voor deze dappere keuze en kan het alleen maar waarderen dat de band hiermee een grote stap in zijn oeuvre maakt.

Score:

90/100

Label:

Sargent House, 2021

Tracklisting:

  1. Shellstar
  2. In Blur
  3. Great Mass of Color
  4. Neptune Raining Diamonds
  5. Lament for Wasps
  6. Villain
  7. The Gnashing
  8. Other Language
  9. Mombasa

Line-up:

  • George Clarke – Vocalen
  • Kerry McCoy – Gitaar, basgitaar
  • Daniel Tracy – Drums
  • Shiv Mehra – Gitaar
  • Chris Johnson – Basgitaar

Links: