Headlines

Grrrrafjammerrrrrr, uit Utrrrecht. Stampendevol zit het daar van de metalbands. Grafjammer is geen nieuwkomer, zeker niet. Sinds 2007 belaagt de band ons met zijn regionale vertelsels vol venijn. Bitter, acide en nu dus ook zout. Album nummer drie is nu een feit en wordt uitgebracht via het Duitse Folter Records. Nederlandstalig en wel, uw vocabulaire (=woordenschat) wordt wellicht weer wat uitgebreider. Zoute Kwel, een fenomeen dat menig bodem aantast, en misschien nu ook de binnenkant van uw schedel.Lees verder ›

Met een naam als Machines On Blast had dit van die Japanse ruisnoise kunnen zijn. Black Market Happiness stelt wat dat betreft een gerust. De derde volle kan van deze twee Amerikanen bevat muziek. Industrial metal zelfs. Dat kunnen ze, daar in de States, al dachten we eerst dat het Australiërs waren. Het tweetal woont namelijk in Melbourne, wist jij dat dat een Amerikaanse stad was? Wij niet. Nu wel. Lees verder ›

Bitch Falcon, een naam die je niet snel zal vergeten. Jammer genoeg kan ik over de muziek niet hetzelfde zeggen. Staring at Clocks, iets wat ik tijdens het beluisteren van dit album vaak heb gedaan, is het saaie debuut van dit Ierse trio. De eerste single Gaslight en het feit dat de band getourd heeft met Black Peaks en Torche konden mijn interesse opwekken. Echter zijn die groepen absoluut geen goed referentiepunt voor wat de band precies wil doen.Lees verder ›

Bam! En daar is hij dan ineens, de deathmetalplaat van het jaar. Na de tragische dood van Unique Leader-oprichter en frontman Erik Lindmark, is oudgediende Jacoby Kingston terug aan het front als brulboei bij Deeds Of Flesh. De band die vrijwel naadloos van thematiek wist te veranderen en daarmee…Lees verder ›

Night Canticles Of The Ancient Ana'themae is het debuutalbum van deze Amerikanen uit Portland, Oregon. In 2018 kwam, in eigen beheer, een demo uit: Night Shines Eternal, die vier nummers bevatte. Vijf eerder lange nummers telt nu het eerste volledige werk. De boodschap is meteen duidelijk: het gaat hier om een duivel-vererende bende die de zwarte vlag van heer Satan stevig laat waaien in het pest-weer dat we te verduren krijgen. Black metal is het fundament en niet eens een zo complexe variant, maar goed.Lees verder ›

Frankrijk, het land van wijn en kaas. Of het land van waaruit nu en dan erg sterke blackmetalbands zich presenteren. Ditmaal heb ik het tweede album in de hand van het Franse trio Hyrgal. Grondlegger van deze band is niemand minder dan Clément Flandrois die we ook kennen van bij Svart Crown. Dit Hyrgal leerde ik kennen op de fantastische drieweg split-EP , die de heren maakten met de landgenoten van Bâ'a en Verfallen. Het jaar ervoor, we schrijven 2017, brachten de heren ook hun debuutplaat Serpentine uit. En het moet gezegd, deze Fin De Règne is een schijf voor de jaarlijst.Lees verder ›

Ja, er zijn een aantal muzikanten waar ik behoorlijk fan van ben. Personen die ik hoger inschat dan de doorsnee mens, personen die ik wel eens op een piëdestal durf te zetten. Vindsval (Blut Aus Nord), Ihsahn (Emperor), Bornyhake (Borgne), Matron Thorn (Ævangelist), Wintherr (Darkspace, Paysage d'Hiver) en Peter Tägtgren (Hypocrisy). Daarnaast ook Naas Alcameth (Akhlys, Aoratos, Nightbringer) en een drietal bestaande uit de gebroeders Blackburn en Alex Poole (Chaos Moon, Entheogen, Gardsghastr, Skáphe). Daarmee heb ik de meesten genoemd denk ik, althans de muzikanten die niet anoniem te boek staan. Hoe dan ook, Jason Blackburn (deze keer zonder zijn broer) en Alex Poole hebben met Skáphe een nieuw album uit. De tweede gitaar wordt bemand door Dagur Gíslason (Andavald, Drottinn, Misþyrming, Naðra). Ik scoorde mijn vinyl via Babylon Doom Cult, die ze op zijn beurt haalde bij Mystískaos. Mystískaos is de opvolger van het iconische Fallen Empire Records.Lees verder ›

Een half uurtje black/crustpunken? Ja? Hop en we gaan van start met de laatste telg in het rijtje van de Finnen van Dispyt. Deze drie heren brengen Under Tiden Jag Sålde Min Själ Till Satan uit via het Belgische Immortal Frost Productions, een label dat nu en dan toch een neusje heeft voor wat kwaliteitsvlees. Dispyt bestaat eigenlijk uit een stel oudgedienden. Zo vind je Inborr en Englund terug in de bezetting van de blackmetalband Ondfødt. En Lillmåns in bezettingen van ...And Oceans, Chthonian en het grote Finntroll.Lees verder ›

Rondom de jaren '90 was België de bakermat op het gebied van rauwe, ongepolijste metalcore die doorspekt was met death- en thrashinvloeden. De scene genaamd H8000 herbergde enkele bekendere namen als Liar, Regression en Congress,  maar had ook met wat minder bekende acts genoeg goede muziek te bieden. Uiteindelijk hield de storm tot het eind van vorig millennium aan waarna het een stuk stiller werd vanuit deze contreien.Lees verder ›

Reverorum ib Malacht. Pure cult. Im Ra Distare Summum Soveris Seris Vas innoble stond in 2018 hoog in mijn jaarlijst. Ook collega Yves kent de kracht van Reverorum ib Malacht, getuige zijn review van De Mysteriis Dom Christi. Het is een zonderling fenomeen, deze Zweedse blackmetalband. Naar verluidt zijn het katholieke kwasten, het kan best zijn. Dat Dark Funeral-drummer Janne Jaloma nu en dan gebruikt wordt, is op zich geen zonde.Lees verder ›

Symfonische black metal: oh wat is dat toch een bijzonder genre. Bands als Dimmu Borgir, Old Man’s Child, Emperor, Carach Angren en Cradle of Filth zijn toch wel de grotere namen van dit subgenre der zwarte metalen. Zoals je misschien al ziet, staat er ook een Nederlandse band tussen de lijst (Carach Angren). Misschien voegen we wel een tweede Nederlandse naam toe aan dit lijstje? De heren van Misanthropia doen in ieder geval een worp met het nieuwe album, Convoy Of Sickness.Lees verder ›