Headlines

Het is haast niet te geloven dat het nog maar een jaar geleden is dat ik de review schreef van de vorige plaat van deze Italianen van Temperance. Uiteraard lijkt alles wat langer te duren de laatste tijd, maar jammer dat dit niet het geval is voor dit leuke hebbedingetje dat vorige maand verscheen bij Napalm Records. Temperance liet immers Melodies of Green and Blue los op de planeet. Afgaande op het laatste nummer Gaia verdenk ik de band er ook van dat er een klimaatboodschap schuilt in de plaat en titel.Lees verder ›

Nieuw werk van het Finse Sielunvihollinen komt via het Hammer Of Hate label. Ditmaal ook weer een albumtitel in het Fins, hoe kan het ook anders. Teloituskäsky is het vierde album en dit van een band die reeds sinds 2011 bestaat. De vorige release dateert van 2019, Kuolonkylväjä. Sielunvihollinen levert typisch Finse black metal af met een melancholische en melodische ondertoon.Lees verder ›

Als we na ruim twintig jaar zo vrij mogen zijn de score op te maken, kunnen we stellen dat dit millennium grotendeels in het teken staat van progressieve variaties op de black metal. Tal van bandjes experimenteren met de fundaties van het subgenre, waarbij de ene aftakking na de andere wordt gesmeed. Dit heeft geleid tot een gevarieerd aanbod van zwartgallige, vaak gruizige muziek. In dit grote waas van diversiteit, tussen alle progressieve blackmetalbandjes, achtte ik het moeilijk nog een echt onderscheidende groep te vinden. Tot ik Maelström van Thermohaline hoorde.Lees verder ›

Onder invloed? Deze nieuwe band, Duindwaler, uit Heerhugowaard, Nederland is beïnvloed door het werk van Hate Forest. Andere invloeden vanuit loco - regionaal dan wel cultuur - historisch perspectief zullen er ook wel zijn maar de erg korte biografie brengt niks anders aan het licht. Moet dat? Nee hoor, voor mij in ieder geval niet.Lees verder ›

Sinds de Duitse rockers in 2006 met hun eerste ep naar buiten traden, volgde er elk jaar wel een album of ep. De laatste jaren zit er nog wel eens twee jaar tussen de releases. Vaak een indicatie voor het feit dat er meer en langer getoerd kan worden. Oftewel: het succes van Kärbholz is met het verstrijken der jaren gestegen.Lees verder ›

Atra Vetosus heeft het niet makkelijk. De zon gaat op maar vanbinnen verandert er niets. Hoe zeer de heren ook tekeer gaan met hun Tasmaanse meloblack, beterschap blijft uit. U kon het allemaal al netjes nalezen in de review van de langspeler Apricity, nu is er opnieuw een EP met daarop drie lange nummers vol meloncholie (melodische melancholie, maar dan korter).Lees verder ›

Je bent nooit te oud om te leren. Ook al ben je al veertig jaar liefhebber van goede, traditionele hardrock met bluesinvloeden, stevige riffs en vlotte melodieën met een goed verstaanbare stevige strot aan de microfoon. Om dan te moeten toegeven dat je nog nooit van The Quill hebt gehoord... Een Zweeds viertal dat al een kwart eeuw bestaat en grossiert in … jawel … goede, traditionele hardrock met bluesinvloeden, stevige riffs en vlotte melodieën met een goed verstaanbare stevige strot aan de microfoon. Nochtans stonden ze in 2018 bijvoorbeeld op Alcatraz in Kortrijk. Alleszins een flink gat in mijn cultuur want ik ben onmiddellijk verkocht door de massieve sound op hun nieuweling, Earthrise.Lees verder ›

Van het Franse Antiq Label heb ik onlangs het schijfje Samanōn van Gjoad toegestuurd gekregen, dat eerder deze winter uitgebracht werd. Aanvankelijk werd mijn aandacht gevestigd op deze release door de genres die hieraan werden toegeschreven: atmosferische post-rock en post-black. Halverwege deze plaat, die iets meer dan een halfuur vult, heb ik echter moeten concluderen dat het post-blackelement mij een vertekend beeld heeft gegeven. Wat Gjoad op zijn debuut wel biedt is een zalvende dosis vol ritualistische post-rocksoundscapes.Lees verder ›

In Antwerpen openden begin november vorig jaar de poorten van de hel zich om Works of the Flesh terug te schoppen naar de aarde. De gepleegde misdaad: te bruut zijn. Satan zelve wist zich geen raad met de agressie die deze mannen in hun muziek gooien en nu zitten wij normale stervelingen met de gebakken peren. Hoe dit beest in toom te houden? Lees verder ›

Uit Polen komt deze nieuwe band: Mānbryne. Dit Heilsweg: O Udręce Ciała I Tułaczce Duszy is de debuutplaat en wat voor één! De vier heren die de band vormgeven, hebben gekozen niet te veel informatie te lossen en alzo, los van naam of daaraan gekoppelde bekendheid, eerder de muziek te laten spreken. En het moet gezegd, het is een heerlijk, beklijvende vorm van black metal die ze maken, waarbij enig soleerwerk zowel op bas als op gitaar - wat we niet al te vaak horen binnen dit subgenre - voortreffelijk wordt geïntegreerd.Lees verder ›

Syning is een samensmelting van drie heren die het klappen van de zweep wel kennen. We vinden niet alleen Cernunnus (Manes) en Levninger (Knokkelklang) terug in de line-up, maar ook V Einride van Whoredom Rife. Dit Syning brengt met dit album drie nummers ten berde. De totale speelduur overstijgt wel de dertig minuten. De drie heren hebben zich een behekste vorm van black metal eigen gemaakt, voorzien van de nodige hopeloosheid en leegte.Lees verder ›

Apokalyptische post-blackmetal met een doomrand en een hardcore basis, klinkt dat als te veel van het goede? Voor mij alvast niet. Evenmin voor de Fransen van Demande À La Poussière. De muziek die de heren brengen zou al zo dus een mix moeten zijn tussen Neurosis, Mayhem en onder andere Regarde Les Hommes Tomber. Dit Quiétude Hostile is de tweede plaat van het Parijse kwartet. Het Italiaanse My Kingdom Music, dat recent ook nog Helfir's The Journey uitbracht (wat niet echt een meevaller van jewelste bleek te zijn), brengt de plaat aan de man. We vragen het aan het stof of beter geschreven, we luisteren naar de muziek om een zuiver en proper oordeel te kunnen vellen.Lees verder ›

Tijd heeft een nieuw album. De titel luidt: Betonkanker. Een gezellig begin. Twee jaar terug viel hier een album van deze Duitsers op de deurmat. Het heette Drangsal, en bleek uiteindelijk een slugdy blackmetalplaat te zijn. 'Welja, een 6,4 daar doen we het niet voor', redeneerde de band. Op dit album heeft de band dan ook het roer omgegooid. Zeit maakt dit keer sludgy grind. U had het kunnen weten. Een tracklist met 24 liedjes is meestal een voorbode voor kortdurend geweld. Hoe kwam de band daartoe? Men pakte simpelweg een oud liedje (Stillstand) en probeerde deze zo snel mogelijk te spelen. Grind in een notendop.Lees verder ›

Daar hebben we weer zo'n parel hoor! Een band waarvan het logo lijkt op het resultaat van een natte scheet die minstens twee uur tussen het leer van een Chesterfield bank en een lap spijkerstof gevangen gebleven is. Sanguisugabogg krijgt daar bovenop nog eens combipunten voor de bandnaam. Maar vervolgens wel twee bladzijden aanleveren als bandbiografie. Wat wil het viertal nu eigenlijk, dat ik bij de McDonalds ga eten in een driedelig pak? Vooruit: Sanguisugabogg neemt het niet zo nauw met alle verplichtingen, maar daar zal niemand met de bovenstaande feiten meer gek van op kijken. Dit debuutalbum verschijnt via het gerenommeerde Century Media en bevat gore, old school death metal met een hoog slamgehalte, maar is vooral wat over-the-top. Voor fans van Mortician, Devourment en Cannibal Corpse, naar het schijnt.Lees verder ›