Black Stone Cherry – The Human Condition (Deluxe Edition)

Geschreven door op 08-12-2021 om 15:57.

Toen deze band ruim vijftien jaar geleden voor het eerst in de schijnwerpers verscheen, was ik in eerste instantie vrij enthousiast. Debuutplaat Black Stone Cherry (2006) was toegankelijke, maar toch nog rauwe southern hard rock. Ik beluister nog regelmatig nummers als Rain Wizard of Lonely Train. Ook op opvolger Folklore and Superstition (2008) stonden nog leuke tracks als Soulcreek of Peace Is Free. Naar mijn aanvoelen werd het daarna wisselvalliger. De muziek werd steeds veiliger, radiovriendelijker. White Trash Millionaire (Between The Devil & The Deep Blue Sea, 2011) of Built For Comfort (Back To Blues, 2017) vond ik vrij goede nummers. De band durfde echter ook bagger als Blame It On The Boom Boom (Between The Devil & The Deep Blue Sea, 2011) op zijn fans los te laten. Het maakt dat ik altijd een dubbel gevoel bij Black Stone Cherry had. Ik heb ze zelfs ooit de Alter Bridge of Black Label Society van de Aldi genoemd. Ja, onrespectvolle opmerking die je me gerust kwalijk mag nemen indien je fan bent van deze band.

Toch benader ik dit laatste album met een open geest. The Human Condition werd exact een jaar geleden reeds uitgebracht, maar toen verzorgde niemand van onze redactie een recensie. Deze band verdient het echter om het laatste album te bespreken. Recent werd gelukkig een deluxe editie uitgebracht, dus dat geeft me het excuus om een jaar na datum alsnog een recensie te schrijven over Black Stone Cherry‘s zevende en laatste plaat. Op deze deluxe-versie staan enkele live-versies én ook een nieuw nummer, namelijk Give Me One Reason. Ik hoop oprecht dat de band me met The Human Condition terug kan overtuigen. Gaat de band opnieuw de zuiderse rocktoer op zoals met de vorige plaat? Krijgen we terug een uitstapje naar de blues zoals op de EP Back To Blues? Of wordt de sound commerciëler? De single Again geeft me al een kleine hint van wat me te wachten staat..

De eerste nummers van de plaat bevestigen dit ook volledig. Het zijn vooral vrij catchy, radiovriendelijke nummers met een vrolijk melodietje. Tekstueel is het evenwel niet allemaal zo vrolijk. De lyrics zijn soms zelfs vrij donker. Dit maakt dat nummers als Ringin’ In My Head, Keep On Hangin’ On en The Devil In Your Eyes bij de fans weinig verkeerd zullen kunnen doen. Persoonlijk heb ik het meer voor een nummer als Push Down & Turn. Deze knaller kent een lekkere groove en het gitaarwerk en de zang zitten vrij strak. Ook The Chain en Some Stories steken er wat mij betreft bovenuit. Nette hard rock, zonder veel fantasietjes.

Net zoals op voorgaande albums staat ook op deze plaat wederom een cover. Slachtoffer van dienst is ELO’s Don’t Bring Me Down. Leuk gedaan hoor. De flow en ritme doen het origineel alle eer aan. Black Stone Cherry’s rock ‘n roll leent zich uitstekend tot dit soort covers. The Temptations’ War en Can’t You See van Marshall Tucker Band werden in het verleden ook succesvol geëerd. 

En wat zou hard rock zijn zonder zijn ballades? Ook deze nieuwste plaat heeft er een paar in de aanbieding. When Angels Learn To Fly is zo’n typische, zeer melige droeftoeter. Overbodig wat mij betreft, overheerlijk volgens een ander. If My Heart Had Wings is opnieuw een track hoogzwanger van meligheid, maar het klinkt wel moet ik toegeven. In Love With The Pain ligt me minder goed in het oor. Beetje puberale tekst en het soort muziek dat grijs kan worden gedraaid op Amerikaanse countryzenders. 

Ik was op mijn hoede voor radiogejank toen ik dit album een eerste keer beluisterde. Om één of andere reden vreesde ik met kauwgommuziek te maken te krijgen. Uit de verpakking halen, enkele minuten op kauwen en snel weer uitspugen. Popgehalte windkracht tien, als je mij begrijpt. Het valt echter allemaal vrij goed mee. Black Stone Cherry is een band die bestaat uit uitstekende muzikanten en dat hoor je dus ook. Nummers als Some Stories geven een lekkere gitaarriff af en doen denken aan de Black Stone Cherry waar ik zoveel van verwachtte in mijn jong(ere) jaren. Zanger Chris Robertson klinkt trouwens bij momenten als wijlen Chris Cornell. Raar dat me dit nooit eerder opviel. 

Dit album is best oké, maar haalt niet het niveau van de eerste twee platen van de band. In diens verdediging: dit proberen ze ook niet. Waar de band vroeger nog probeerde hard te klinken, is de focus nu meer verschoven naar klassieke rock. Black Stone Cherry probeert hierbij net iets te hard om rock ‘n roll oorwormen te creëren. Voor het overgrote deel van de fanbase kan dit aanslaan, maar jij en ik weten ook wel dat deze band tot meer in staat is. Dan is het jammer dat dit het pad is dat wordt bewandeld. Eigenlijk ligt hierin de zwakte van deze groep. Ik heb het gevoel dat de band dit album maakte met de idee dat dit is wat de fans willen horen. Ik vind echter dat Black Stone Cherry op zijn best klinkt wanneer ze gewoon hun ding doen. Nu wordt te vaak teruggegrepen naar de gepokt en gemazelde succesformule waarmee de band de meeste van zijn muziek maakte. Ik mis hierbij de rauwheid, kracht en het venijn van de debuutplaat. The Human Condition is dus braver dan Black Stone Cherry (2006) en Folklore and Superstition (2008), maar belichaamt wel volledig wat de band zelf voor ogen had. Zo! Diplomatisch uitgedrukt. Toch?

Score:

78/100

Label:

Mascot Records, 2020

Tracklisting:

  1. Ringin’ In My Head
  2. Again
  3. Push Down & Turn
  4. When Angels Learn To Fly
  5. Live This Way
  6. In Love With The Pain
  7. The Chain
  8. Ride
  9. If My Heart Had Wings
  10. Don’t Bring Me Down
  11. Some Stories
  12. Devil In Your Eyes
  13. Keep On Keepin’ On
  14. Give Me One Reason
  15. Again – Live
  16. Ringin’ In My Head – Live
  17. Ride – Live
  18. In Love With The Pain – Live For Sirius XM
  19. Give Me One Reason – The Plug

Line-up:

  • Chris Robertson – Zang, Gitaar
  • Ben Wells – Gitaar
  • Jon Lawhon – Basgitaar
  • John Fred Youn – Drum

Links: