Headlines

Iedereen doet wel eens een poging tot muziek maken. Zo ook Prayer Line uit de Verenigde Staten van Amerika. Thrill Me, Lick Me, Fuck Me, Kill Me is geen goede naam voor een debuut EP. Dit correspondeert met de kwaliteit van de muziek die het viertal produceert. "Wij maken harde muziek over spannende shit" is het statement van de band. Prayer Line had kunnen volstaan met: "Wij maken shit muziek".Lees verder ›

Mijn oog zag het eerder. Het Franse Gorgon is levend en brengt een tweede album na een lange stilte. Traditio Satanae is de naam en het genre is black metal. Black metal van de oude stempel. Het is de variant zonder keyboards en post-invloeden. Gorgon maakt helder geproduceerde riffgebaseerde black metal.Lees verder ›

Libethra, een kwartet uit Nederland, levert Hoe Koud Het Was aan. Dit is het tweede album na het eerder uitgebrachte Zondvloed. De heren staan voor een mix van progressieve doom, black en death metal en verwijzen naar grootheden als Opeth, Shining (de Zweedse) en Katatonia. Het geeft ook direct weer welke tekstuele inslag men maakt. De ontmenselijking van de mens staat centraal.Lees verder ›

Laat u niet misleiden door het gebruik van de Scandinavisch aandoende klinker æ: deze band is helemaal niet afkomstig uit het hoge noorden van Europa, maar heeft zijn thuisbasis in Maine (Verenigde Staten van Amerika), de staat waar ook horrorauteur Stephen King zijn donkere hersenspinsels op papier zet. Qua duistere gedachten moet Snær overigens absoluut niet onderdoen voor King. De filosofie en thematiek van deze band is namelijk de uitroeiing van het menselijke ras.Lees verder ›

Dat militaire dreiging van alle tijden is, wordt vandaag op onheilspellende wijze onderstreept door het kersverse Under a Banner as Black as Blood. Een dungeonsynthproject uit de koker van Ayloss van Spectral Lore. Op dit zelfgetitelde album richt hij zich op de vergeten knokpartijen en gefaalde opstandjes uit de middeleeuwen. Dus sla de strijddrum, pak je riek en ros je leenheer voor zijn koolraap.Lees verder ›

De jaren ‘80 kenden de walkman, Margaret Thatcher, de laatste stuiptrekkingen van de Sovjetunie, de val van de Berlijnse muur en de geboorte van deze recensent. Allemaal zaken - met uitzondering van dat laatste - die de wereld hebben veranderd. Iets wat toen ook de wereld veranderde maar tegenwoordig nog amper van invloed is, was hair metal. Jullie kennen dat wel. Enkele meisjes in kleurrijke kledij met indrukwekkende kapsels waar verschillende stylisten uren van hun leven aan verloren zijn. Mötley Crüe, Poison, het vroegere Bon Jovi, Cinderella... allemaal bands die het allemaal leken te hebben, tot ze het gewoon niet meer hadden en de wereld bijna unaniem besloot om te doen alsof deze bands nooit bestaan hadden.Lees verder ›

Uit Tsjechië komt dit gezelschap dat voornamelijk bestaat uit ex-leden van Avenger en Master's Hammer. Het Nederlandse Petrichor Records brengt de debuutplaat uit, die de illustere titel, Čerň A Smrt of Zwarte Dood meekreeg. En op zich een passende titel als je weet dat deze heren black metal spelen met een stevige korst death metal. Maar kan het ons boeien of teren de heren iets te veel op de kredieten uit het verleden? Avenger was immers een band die tussen 1994 en 2017 op gepaste tijden toch smerige plaatjes uitbracht.Lees verder ›

Een re-release van een album dat eenenveertig jaar geleden werd uitgebracht? Moet dat nu echt? Dit soort onnozelheden negeer ik doorgaans, maar voor echte meesterwerken maak ik met veel plezier een uitzondering. Witchfynde bracht namelijk zijn klassieke debuutplaat uit 1980 opnieuw uit. Ik zeg klassiek, maar dit is een mooi voorbeeld van een plaat die eigenlijk bijna nergens in lijstjes staat wanneer men de betere metalalbums van de jaren ‘80 opsomt. Een echte schande zeg ik u! Sta mij toe om jullie de komende minuten even uit te leggen waarom dit het grootste onrecht is sinds Oranje de WK-finale verloor in 1974! Waarschuwing, eens ik begin kan ik moeilijk stoppen. Ik hou echt van deze muziek.Lees verder ›

Uit Galicië komt dit Spaans geweld, Dantalion, genaamd. Op zich al een gevestigde waarde binnen de blackmetalscene. Dit Time To Pass Away is immers alweer hun achtste volwaardige plaat. Ik kan me enkel de voorgangers, When The Ravens Fly Over Me uit 2006 en All Roads Lead To Death uit 2010 voor de geest halen.Lees verder ›

Opnieuw naar het koude Zweden, Jönköping en Stockholm om precies te zijn en dit om het alweer zesde album van Netherbird op te halen. Collega Clemens was nog danig onder de indruk van de voorganger, Into The Vast Uncharted. Arete is het laatste deel in de trilogie die startte met The Grander Voyage. Ik verwijs even dunnetjes naar het strakke artwork van de Fransman die opereert onder de naam Nihil en tegenwoordig in Noorwegen resideert. Sverker Widgren van de Wing studio zorgde voor de productie wat hij ook deed voor onder andere Centinex, October Tide en Mörk Gryning.Lees verder ›

Born of Osiris is een Amerikaanse band die meedoet met de djent-beweging. Binnen die beweging wordt technische groove metal/metalcore gemaakt die veel gebruik maakt van zogenaamde palm-mutes. Volgens sommige lieden is het geen genre, volgens anderen wel.  Dit is moderne progressieve metalcore vol elektronische programmeringen. Angel Or Alien is…Lees verder ›

Uit de spelonken van het Amerikaans gedeelte van de Hel komt deze band, Arcane Marrow. The Elders Present To Me komt uit via een klein, eerder onbekend, label: Moonlight Cypress Archetypes. Wie er precies in deze band speelt, is voor mij onduidelijk en verder vind ik maar bitter weinig terug over deze in Tennessee opgerichte formatie. Wat wel duidelijk is, is dat ruwe, rauwe black metal zijn ding is.Lees verder ›

Wie aan black metal denkt, denkt al snel aan Scandinavië. Hierbij doemen beelden op van schimmige foto’s, vaak genomen in een met sneeuw bezaaid bos, waarop zwartgeklede en met karakteristieke corpsepaint bekladde mannen afgebeeld staan. Dit is een hardnekkig stereotype dat weliswaar op enige waarheid berust, maar, zoals de meeste stereotypen, niet altijd opgaat. Zo heeft het (bijna) altijd zonnige, met witte stranden en blauwe zeeën bezaaide Portugal naast kleurige trammetjes en roodgeschroeide Nederlandse bejaarden, ook Ruach Raah voortgebracht. Het trio dat recent als duo verder is gegaan, is bij veteranen van ruig, krijgshaftig zwart metaal mogelijk al wel bekend. Na een eerste demo’tje in 2012 en tevens een tweetal splits te hebben uitgebracht, stamt hun eerste volledige plaat alweer uit 2015.Lees verder ›

Leden van October Tide en Wretched Fate smeden samen het ijzer wanneer het heet is en richten een nieuwe band op, Kryptan. De gelijknamige EP zit nu in de speler en komt uit via Debemur Morti Productions. Furieuze, allesvernietigende black metal in een Zweedse jas, dat is Kryptan. De heren kennen natuurlijk hun ding, kennen hun instrumenten en leveren hun EP vakkundig af, tevens voorzien van een loepzuivere, ultra brutale productie. Vier retestrakke nummers worden je in je gezicht gekletst.Lees verder ›

Man man man, het was me toch een hele poos wachten. En dan eindelijk, als een donderslag bij heilige hemel, komt er toch plots een nieuwe plaat en dit ruim tien jaar na de vorige die de titel, The Hymn Of A Broken Man, meekreeg. Deze Songs Of Loss And Separation heeft dus erg lang op zich laten wachten. Welke band? Times Of Grace natuurlijk! De band van Adam Dutkiewicz en Jesse Leach, die we ook kennen van Killswitch Engage. Dit Times Of Grace gooit het over een iets andere boeg.Lees verder ›

Hij heeft haters, hij heeft liefhebbers, zowel waar het gaat om zijn persoon als zijn muziek. De Zweedse Yngwie Malmsteen is meermaals door vriend en vijand geschoren, maar hij behoudt zijn wapperende krulletjes wonderwel. Na jaren van kritiek op zijn als arrogant bestempelde houding blijft de man stug doorgaan. Zijn nieuwe album heet Parabellum. Het is een benaming voor een specifiek soort munitie. Tevens is het een verwijzing naar het Latijnse gezegde: Si vis pacem, para bellum. De vertaling: als je vrede wil, bereid je voor op oorlog.Lees verder ›

Van alle brutal deathmetalbands eindigend op –tomy, is Traumatomy er ook één. Extirpation Paradigms – wat eigenlijk een geleerde manier is om te zeggen dat het hier om ‘opvattingen van lokale uitsterving’ gaat – is de derde full length van de Russisch-Japanse samenwerking. Wellicht kozen ze gewoon twee woorden die stoer klinken, want op hoeveel manieren kan je lokale uitsterving nu eigenlijk opvatten? Hier is het dood, ginder leeft het nog.Lees verder ›