Wie aan black metal denkt, denkt al snel aan Scandinavië. Hierbij doemen beelden op van schimmige foto’s, vaak genomen in een met sneeuw bezaaid bos, waarop zwartgeklede en met karakteristieke corpsepaint bekladde mannen afgebeeld staan. Dit is een hardnekkig stereotype dat weliswaar op enige waarheid berust, maar, zoals de meeste stereotypen, niet altijd opgaat.
Zo heeft het (bijna) altijd zonnige, met witte stranden en blauwe zeeën bezaaide Portugal naast kleurige trammetjes en roodgeschroeide Nederlandse bejaarden, ook Ruach Raah voortgebracht. Het trio dat recent als duo verder is gegaan, is bij veteranen van ruig, krijgshaftig zwart metaal mogelijk al wel bekend. Na een eerste demo’tje in 2012 en tevens een tweetal splits te hebben uitgebracht, stamt hun eerste volledige plaat alweer uit 2015. Hate Fanaticism, een titel die de muziek buitengewoon treffend samenvat, werd in 2018, in het voorbijgaan van opnieuw twee splits, opgevolgd door een tweede langspeelplaat, Under the Insignia of Baphomet. Een klein jaartje later volgde het meest recente wapenfeit van de band, Submission in Absolute, als EP.
De bandleden, die tijdens dit alles behoorlijk anoniem zijn gebleven, hebben dus niet bepaald stil gezeten. Zij hebben in bijna tien jaar tijd een behoorlijke discografie opgebouwd. Misanthropic Wolfgang, het onderwerp van vandaag, wordt door het tevens Portugees platenlabel Signal Rex bestempeld als hun meest felle en smerige album tot nu toe. De opener, Ceremonial Flagellation, is vanaf de eerste seconde als een klap in je gezicht. Ruach Raah windt er geen doekjes om: de muziek is hard, de productie is rauw, de teksten zijn grimmig, de sfeer is schimmig en de vocalen zijn meedogenloos.
Bones Return to Soil, het tweede nummer, laat zowel qua productie als songwriting parallellen trekken met Panzerfaust. Darkthrone liet met dit klassieke album uit de jaren ’90 al zien dat crustpunk en black metal, naast directe vijanden in politiek ideologisch materiaal, toch muzikale vriendjes kunnen zijn. Anno 2021 is de blackened crustpunktraditie nog steeds relevant en Ruach Raah past, wat mij betreft, hier perfect bij. Ook Luciferian Legions, dat vanwege de snelheid en subtiele gitaartremolo’s meer doet denken aan Mayhems Deathcrush, etaleert een samensmelting van blast- en d-beats.
De titeltrack, gestoeld op nummer vier op deze negentallige schijf, is nóg een tandje rauwer dan de rest. De assumptie dat de band compromisloos en bewust ontoegankelijk pure haat tentoonstelt is door de afgelopen nummers al ruimschoots gevoed. Echter, op dit punt, nog niet eens op de helft van het album, verandert deze assumptie in een vaststaand feit.
De band zelf beschrijft het album als “Geen mosh en zeker geen lol.” Ik moet toch eerlijk bekennen dat ik met de hekkensluiter, Satan My Master, in m’n eentje toch een klein moshpitje heb gebouwd en hier zelfs wel een beetje lol bij heb gehad. Misanthropic Wolfgang is dan ook, van begin tot het eind, een snoeihard album dat ondanks zijn agressie en punkerige d-beats, dicht bij de traditionele black metal weet te blijven. Deze kersverse plaat van Ruach Raah kan liefhebbers van post-Pantzerfaust Darkthrone, 80s Celtic Frost, Nattefrost en andere gerelateerde acts zeker weten te bekoren.
Het lijkt mij leuk om deze aanbeveling met de woorden van het label zelf te eindigen: “Dit is pure haat, zonder betekenis, behalve wat de band er zelf op legt. Het is, zeer waarschijnlijk, niet voor jou.”. Doe ermee wat je wil. Ik vind het in ieder geval prachtig.
Score:
80/100
Label:
Signal Rex, 2021
Tracklisting:
- Ceremonial Flagellation
- Bones Return to Soil
- Luciferian Legions
- Misanthropic Wolfgang
- Filthy Spirit Underground
- Scythe of Human Generis
- Skulls Cracked
- Inhale the Smokes ov Hate
- Satan my Master
Line-up:
- Anoniem – Alles
Links: