Headlines

Sinds 2007 bestaat deze Amerikaanse band al. De leden zijn afkomstig uit Brooklyn en dus New York. Ze noemen zich Winter Nights en spelen melodische death metal. Deze EP, Sky Burial, is de opvolger van het derde volledige album, Winter Nights, dat in 2020 verscheen, ook in eigen beheer. De broers Farfan zijn de gitaartandem van dienst en ze krijgen de hulp van de heren Tune en Yarusinsky. Voor deze EP hebben ze er ook nog Marco Sneck (Poisonblack, Kalmah, Sentenced...) bij gesleurd voor de keyboardpartijen.Lees verder ›

Ah, Australië! Dat continent/land geldt als kwaliteitskeurmerk als het over metal, wol en soapseries gaat. We wachten wel nog steeds op officiële excuses voor Jason Donovan, maar we zetten ons erover want de metal die vanuit het verre zuiden onze kanten wordt uitgeblazen compenseert dit ruimschoots. Nu kregen we op de redactie een album binnen van een Australische band die ik niet ken. De meeste groepen van "down under" komen uit de grootsteden Sydney, Melbourne, Perth, Brisbane of die andere dichtbevolkte kuststeden die niemand in Europa bij naam kent. The Maledict komt echter uit Mildura, Victoria. Mil-du-ra? Klinkt als een zalf tegen aambeien, maar Wikipedia weet me te zeggen dat het stadje dertigduizend inwoners heeft en gebouwd werd rond een schapenranch. Vier van die ranchers hebben dus een metalbandje en hun derde plaat ga ik vandaag eens beluisteren en bespreken.Lees verder ›

Deze week kregen we op onze redactie iets interessants binnen. Een band, genaamd Tragedy, stuurde ons zijn album op en omschreef deze als Disco Metal. Wacht wat? Disco metal? Is dit tegenwoordig een ding? Iedere redacteur met meer dan drie hersencellen voelt nu instinctief aan dat dit album best niet wordt beluisterd. Maar nogmaals: disco metal!! Ik overlegde eens met mijn laatst overgebleven hersencel en we vonden beiden dat ik er gewoon voor moest gaan. Dit mag ik toch niet laten liggen? De plaat heet trouwens Disco Balls To The Wall. Cute. Ik kijk al uit naar Accept’s klassieker in een discojasje.Lees verder ›

TesseracT is de laatste jaren een grote band geworden. De Engelse band brengt progressieve metal, maar met een eigen watermerk. Volgens sommige muziekkenners is de sound van deze band het metal van de toekomst. Onzin natuurlijk, maar dat deze band kwaliteit brengt is mij ook wel duidelijk. P O R T A L S is voor alle duidelijkheid geen nieuw album. De band kende net als wij plebs een moeilijk 2020, maar sloot het jaar af door in december een cinematisch sterke show te geven waarbij het beste materiaal van de voorbije tien jaar de revue passeerde. Nu werd deze show dus vertaald naar een live-album en deze ga ik vandaag met jullie bespreken. Ik zag de band nog aan het werk tijdens Alcatraz 2019, maar besloot een hamburger te gaan eten. Deze keer ga ik beter opletten! Beloofd!Lees verder ›

Met de jaren lijkt de naam Hooded Menace zich steeds een beetje meer richting metalen bekendheid te bewegen. Niet dat we al van een huishoudnaam kunnen spreken, maar in menig blad, webzine en nieuwsbrief komt de Finse band voorbij als nog door velen te ontdekken doomdeathrevelatie. Dat is eigenlijk best opzienbarend want bij deze heren horen we geen gebitsverbrijzelende breakdowns die je direct de tandarts doen bellen om murmelend om een spoedafspraak te smeken. Ook zijn er geen nauwelijks nog bewegende riffs die het laatste restje levenslust uit je zuigen om zelf nog even verder te kunnen of technische fratsen die bij het bespelen van je favoriete luchtgitaar al je vingers in de knoop leggen. Eigenlijk is alleen de diepe grunt zonder compromis.Lees verder ›

Het aphelium is het punt in de baan van een object om de zon dat het verst van de zon is gelegen. Voor Einar Solberg is het een metafoor voor de grote uitdagingen waarmee hij te maken heeft en hoe iets moois kan ontstaan uit moeilijke tijden. Op Leprous' vorige album Pitfalls stonden de teksten in het teken van de angststoornis en depressies waarmee Solberg al enige jaren kampte. Aphelion borduurt hierop voort, al gaat het nu meer over hoe zijn depressies niet langer zijn leven domineren. Het licht aan het einde van de tunnel brandt feller.Lees verder ›

Alles heeft zijn tegenpool. Gelukkig zou ik zeggen. Zo heeft happy flowerpower synthpop fortuinlijk genoeg ook zijn meer donkere tegenhanger. Zijn yin tot de yang. Een deelnemer aan de Vlaamse versie van De Mol verwoordde het ooit als volgt: “Het leven is geen ponykamp”. En dit principe volgt de zwartgallige GosT - uitgesproken als Ghost - als geen ander. De man is een Amerikaanse producer die vooral veel fans heeft in het koude, tijdens de winter van zonlicht onttrokken Rusland. Dat dit geen toeval is bewijst de man met dit nieuwe album. Het staat immers bol van de donkere darkwave, al verpakt het platenlabel het naar ons toe als synthwave metal.Lees verder ›

Blackened death metal is eigenlijk het muzikaal equivalent van twee zalig lekkere smaken combineren om iets beter te bekomen. Beetje zoals chocoladesaus over frieten gieten, maar dan met een meer smaakvolle uitkomst. Belphegor, Abominator en vooral Behemoth zijn zowat de vaandeldragers van het genre, maar ook in Mexico giet men tegenwoordig chocoladesaus over patatten. Señores y señoritas, wij presenteren u Ancient Species, een blackened deathmetalband uit Tijuana, Mexico.Lees verder ›

Onlangs schreef ik al over de heruitgave van Fulci’s debuut Opening The Hell Gates, waarbij ik ook het toen naderende derde album al aankondigde. Inmiddels ligt Exhumed Information van het Italiaanse deathmetalgezelschap in de schappen, maar de cultliefhebbers laten de (on)doden dit keer echter rustig in hun kisten stinken.Lees verder ›

The Damned Few had net zo goed een titel van een willekeurige westernfilm kunnen zijn. Toch hebben we het hier over een viertal muzikanten van eigen bodem, afkomstig uit de provincie Overijssel. Black Blooded Woman is EP nummer twee van deze female-fronted (garage)rockband, nadat met The Dirt het eerste materiaal in 2018 verscheen, een release die ook in eigen beheer werd uitgebracht. Whisky op tafel, klapsigaar tussen de lippen en rocken maar.Lees verder ›

Als de naam Jinjer je onbekend voorkomt dan heb je de afgelopen jaren waarschijnlijk onder een steen geleefd. Of gewoon een andere muzikale voorkeur, dat kan natuurlijk ook. Ongeacht of de muziek je nu aanspreekt of niet, er is geen ontkomen aan deze Oekraïense formatie. De echte doorbraak kwam vier jaar geleden met het nummer Pisces, waarbij de opname van de live sessie bij Napalm Records veelvuldig bekeken en besproken werd via die ene bekende videodienst waar ook je tandpasta in zit (ja, ik bedoel inderdaad een tube). Sindsdien zien we Jinjer langzaam opschuiven op de festivalposters en worden de concertzalen steeds een slagje groter.Lees verder ›

Mocht het u wellicht ontgaan zijn: de blackmetalscene in Nederland en België is levendiger dan ooit. Daarbij worden de woorden veelal ook nog eens in de eigen moerstaal in de microfoon gespuwd. De kwaliteit doet hierbij in veel gevallen niets onder ten opzichte van de traditionele hoofdleveranciers van het zwarte kwaliteitsmetaal. Zo brachten bands als Ossaert, Alkerdeel en Asgrauw in de recente geschiedenis al enkele topplaten in het genre uit. Ook Fluisteraars mag tot de buitencategorie gerekend worden. Ruim een jaar na het bejubelde album Bloem vinden we nu alweer een nieuwe langspeler met de diepzinnige naam Gegrepen Door de Geest der Zielsontluiking.Lees verder ›

Martin Méndez speelt al sinds mensenheugenis (nou vooruit dan, sinds 1997) de basgitaar bij het redelijk weergaloze Opeth. Op zich een stevige taak, maar bij die band heeft Mikael Åkerfeldt de touwtjes natuurlijk stevig in handen. Mettertijd begon het bij Méndez dan ook wat te kriebelen. Krabben deed hij met White Stones, zijn eigen band. Daarmee bracht hij nog niet eens zo gek lang geleden (in maart 2020) het debuut Kuarahy uit. En toen? Toen gebeurde er niet veel want noch Opeth noch White Stones konden de bühne op om redenen die mijn toetsenbord niet eens meer uitkomen.Lees verder ›

Jullie trouwe lezertjes van Zware Metalen houden wel van grauwe ijskoude black metal toch? Mag het nog een tandje kouder? Ik heb hier het eenmansproject Umbrûk met Siberische black metal. Het album heet Urkenlad (ik blijf Urkenland lezen). Urkenlad is zijn tweede poging om muziek te maken, na een EP eerder dit jaar.Lees verder ›

Toen ik een tijdje geleden had aangegeven dat ik wel graag de nieuwste plaat van Funeral Fullmoon zou willen recenseren, werd me gevraagd om ook het debuutalbum Revelation of Evil, dat vorig jaar uitkwam, van een kritische bespreking te voorzien. Wel, laat ik daar dan maar mee beginnen.Lees verder ›