Wolf – Shadowland

Geschreven door op 02-05-2022 om 20:47.

Al meer dan 25 jaar timmert het Zweedse Wolf met wisselend succes aan de weg. Van de originele bezetting blijft alleen zanger/gitarist Niklas Stålvind over. Het is dus niet fout om te zeggen: Wolf = Niklas Stålvind.

Dat geldt zeker voor het nieuwe, negende studioalbum Shadowland. Stålvind had in de coronaperiode een aantal nummers geschreven voor een soloalbum of een Wolf-zijproject. Maar kijk, uiteindelijk zijn die gewoon op het volgende album van Wolf zelf beland! Want wat stijl betreft, sluiten de songs perfect aan bij het traditionele Wolf-geluid: riffgedreven, harmonieus en vrij catchy. Toch weer iets steviger, sneller (luister maar naar Exit Sign of Evil Eyes) dan op de vorige, Feeding The Machine uit 2020, die niet overal compleet positief werd onthaald. Voeg daar ook weer dat heel kenmerkende stemgeluid en vooral de hoge uithalen van Stålvind aan toe, die op een aantal nummers nog een tandje bijsteekt tegenover vroeger, en de conclusie is dat Wolf gewoon helemaal terug is.

Wat ik een beetje raar vind, is dat het album vernoemd is naar het nummer Shadowland. Dat is er namelijk net een dat ik muzikaal een tikkeltje minder vind, al doet Stålvind weer ontzettend zijn best. Zonder onmiddellijk de vinger te kunnen leggen op het waarom. Gewoon: gevoel. Mijn voorkeur gaat meer uit naar bijvoorbeeld het vijf en een halve minuut lange Visions For The Blind, vooral dan door het ritmische deel vanaf minuut drie en de bijbehorende vocalen. Opener Dust mag er ook zijn en strooit gretig met riffs, waardoor je onmiddellijk weet waar je aan toe bent met dit album. Ook hier zorgen brug en solo voor een extraatje.

Er zijn trouwens behoorlijk wat langer uitgesponnen nummers. Elf nummers (inclusief bonustrack Trial By Fire dan) levert je toch een goede 48 minuten op. Misschien konden er hier en daar een paar secondjes af om een nummer wat gebalder te houden.

Wolf - Foto: Per Knutsson

Shadowland is ook wel wat donkerder dan eerdere albums. Zowel muzikaal (The Time Machine bijvoorbeeld) als tekstueel. Titels als Rasputin en The Ill-Fated Mr. Mordrake verwijzen niet bepaald naar de leukste (reële of fictieve figuren) uit het verleden. Dat laatste nummer heeft trouwens een flinke Judas Priest-sfeer (de intro heeft de You’ve Got Another Thing Coming-riff) en vooral de stembanden van Stålvind worden hier met succes extra op de proef gesteld.

Ondertussen heb ik nog niets gezegd over wat dat Wolf-geluid dan wel is, op de eigenschappen riffgedreven, harmonieus en vrij catchy na dan. Sowieso vindt het zijn wortels in de New Wave Of British Heavy Metal, maar zo zijn er duizenden bands natuurlijk. Ook al is de stijl zeker niet gelijk, toch klinkt de gitaar bij momenten als bij King Diamond. Nu is dat ook niet zo verwonderlijk met de aanwezigheid van King Diamond-bassist Pontus Egberg in de Wolf-rangen. Judas Priest vermeldde ik ook al, maar dan zonder Andy Sneap achter de knoppen waardoor je niet die soms overweldigende productie krijgt. En om een of andere reden heb ik de neiging om Wolf de Muse van de metal te noemen. Vermoedelijk vooral door het stemgebruik dat me aan Matthew Bellamy doet denken, maar toch ook muzikaal, zij het natuurlijk met een pak minder bombast! Bonustrack Trial By Fire zou dan weer perfect aansluiten bij het werk van Saxon bijvoorbeeld.

Wat mij betreft katapulteert Wolf zich met Shadowland terug naar het betere heavymetalwerk. Geen grote creatieve nieuwigheden maar elf degelijke nummers waar je met genoegen opnieuw naar luistert!

 

Score:

80/100

Label:

Century Media Records, 2022

Tracklisting:

  1. Dust
  2. Visions For The Blind
  3. The Time Machine
  4. Evil Lives
  5. Seek The Silence
  6. Shadowland
  7. The Ill-Fated Mr. Mordrake
  8. Rasputin
  9. Exit Sign
  10. Into The Black Hole
  11. Trial By Fire

Line-up:

  • Niklas Stålvind – Vocalen, gitaar
  • Simon Johansson – Gitaar
  • Pontus Egberg – Bas
  • Johan Koleberg – Drums

Links: