Nooit eerder speelde de Duitse Neue Deutsche Härte grootheid (ja, er zijn andere dan Rammstein) Megaherz op Nederlands grondgebied. Voor zo’n primeur willen we nog wel een keer wat lachwekkend dure benzine de atmosfeer in pompen. Zeker toen we stiekem de setlist van een dag eerder in Enschede al ’ns checkten. Dat het ging pompen daar in het Grenswerk in Venlo, daar mocht je gif op innemen, want telkens we het pompgemaal uit München al in actie zagen op festivals in de Heimat, stond daar een feilloze geoliede machine.
Voorprogramma met dienst is het in die context ietwat sarcastisch genaamde After Taste. Belgen, zoals diegene die dit neerpent, hebben nog nooit van die Nederlandse barbierklanten gehoord. We snappen de bedoeling wel: een Tiamat-afgeleide vorm van melancholisch ingestuurde gothic metal met ruwe grungebolster. Het “nummer over de hond” vonden wij het leukst dankzij de harder ingesneden riff en het elegante elektrodenkleed waarin het refrein zich uitstrijkt. Opmerkelijk aan de andere songs is hoe ze heel plots omwentelden tussen zacht sluimerende pingelmomenten en/of strofes met alleen basaandrijving enerzijds en ruwere ragakkoorden over melodieuze tintelingen anderzijds. Beetje zoals de halftone zonnebril waarmee de frontman opkomt: half duister, half helder.
Via die brug zijn we gelijk bij het grote pijnpunt waar After Taste vandaag mee kampt aangekomen: de zang. De diepe stem heeft iets Type O Negative-achtigs. De weinige keren dat die op zijn minst toch al voeling heeft met de toon dan wel. Kijk, laag zingen is heel moeilijk, want je maakt zelf weinig volume en de micro moet dus luid. Als dat onmogelijk is wegens feedback, heb je als zanger de neiging luider te willen zingen en dat zorgt in het lage register steevast voor problemen. Al is dat slechts een gedeeltelijk excuus. In de stille, expressieve momenten, haalt de zachte kermzang ook het niveau van een soldaat met een prop in de mond van wie ze het been aan het afzagen zijn. Het verpest veel, maar we zijn mild in het oordeel. We hadden tenslotte lage verwachtingen en die zijn wel overtroffen.
Hogere verwachtingen hadden we van de hoofdact. Meteen gooit een pompeus openingsduo de beuk erin. Het tweede deel daarvan, setlistsurprise Jordan, speelt Megaherz tegenwoordig net wat anders dan in de nineties. Een merkbaar logger tempo en een prominentere Midden-Oosterse sample zwengelen de hydraulische drukpers net wat swingender aan. De brachiale totaalsound zit letterlijk vanaf de eerste seconde in de gouden zone en dat is slecht nieuws voor zanger Lexx. Die lijkt ervan uit te gaan dat we zijn gekartelde bariton tijdens het eerste kwartet nog niet zouden horen en zingt de hogere uitschieters een octaaf lager.
Daar houdt hij nadien gelukkig mee op, zodat zijn warme schuurpapiertimbre de stoomrollende ragrefreinen en stampende groove poliert. In de dansbare lustverzen, waarin het pompeuze riffwerk stelselmatig opbouwt, trekt de geschreefde parlando op het lagere spectrum mee het ritme. Af en toe staat de man met het rondste hoofd van het westelijk halfrond met twee micro’s naar de mensen te wijzen: één gewone en één met een telefooneffect.
Bassist Wenz en zijn half witte, half zwarte gezichtsmotief beweegt in de achterhoede – zoals gewoonlijk – alleen om zijn onderbroek goed te trekken tussen de nummers door. Hij houdt de trein weliswaar lopende terwijl slagtuig Max de beats kaarsrecht in het gelid kegelt. Getuige de technocratische dan wel opklarende backing tracks die exact invallen. Het gitaarduo, net zoals de hele band strak in het zwarte pak en met eigen voorgevelbeschildering , is actiever, springt op en af de platforms aan weerszijden van het podium en kromt zich over hun snaarmachine. Voor het overige blijft de show sober, met juist nog de baseballknuppelstatief die Lexx kapot klopt en een antiracisme T-shirt als garderobewissel.
Over politieke statements gesproken: daar is Megaherz nooit vies van geweest. De beenharde maatschappijsneer Nicht In Meinem Namen trekt hetgene wat tegenwoordig moet doorgaan als democratie genadeloos door de mangel. “Nein! Nicht in meinem Namen. Meine Stimme kriegst du nicht.” Laten we dat nu eens allemaal doen in plaats van onze stem aan ‘de minst, maar nog steeds heel erg, misantropische’ te geven! Deal?
Was het daar een onverdeeld succes in Venlo? Nee. Megaherz is geen balladeband. Het is hen nog nooit gelukt, ondanks vele pogingen. De drie stuks halen de energieke punch waarmee knallende krakers als klassieker Glass Und Tränen, Nicht Genug en de goed uitpakkende verrassing Roter Mond het Grenswerk deden daveren er helemaal uit. Oké, je kan dan om een Brewdog Punk IPA gaan (en niet om zo’n gore Grolsch die we de eerste keer per ongeluk bestelden) en die op het gemakkie naar binnen werken. Als je dat in je verslag vermeldt, levert je dat misschien wel een gratis kratje op.
Laten we toch ijzersterk eindigen. Dat doen het machtige refrein en de hydraulische pompriff die daarop inhak van Himmelstürmer namelijk ook. Hoewel de helft van het publiek uit Duitsers bestaat, mogen we toch zeggen dat Megaherz een diepe eerste voetafdruk op Nederlandse grond heeft gezet. Hopelijk treden vele andere goede NDH-pompmachines erin!
Setlist:
- Vorhang Auf
- Jordan
- Zombieland
- 5. März
- Glass Und Tränen
- Einsam
- Nicht Genug
- Horrorclown
- Kopfschüss
- Ja Genau
- Augenblick
- Nicht In Meinem Namen
- Roter Mond
- Gegen Den Wind
- Miststück
- Jagdzeit
- Für Immer
- Himmelstürmer
Datum en locatie
30 april 2022, Poppodium Grenswerk, Venlo
Links: