Headlines

Leuk al die zogenaamde blackmetalprojecten uit het Midden-Oosten. De kans dat je een Irakese metalband tegenkomt is vrijwel nihil. De bevolking bestaat bijna geheel uit conservatieve moslims, en die vinden metal doorgaans iets immoreels, Westers en blasfemisch. Laat staan black metal. Mulla doet gewoon alsof de neus bloedt, en vindt zichzelf ontzettend geheimzinnig. Zou Mulla uit Frankrijk komen, zou Mulla uit Irak komen? Spannend!Lees verder ›

In 2020 schopte de vorige plaat van deze Finnen, Uinuos Syömein Sota, het tot de zesde plaats in mijn persoonlijke jaarlijst. Ik schreef eerder al dat de heren, nu intussen een viertal geworden, black metal spelen in de stijl van hun landgenoten Moonsorrow. Havukruunu voegt daar ook nog een drupje Zweedse melancholische melodieën aan toe. Tevens noteerde ik dat deze Finnen alzo een ideale mix gevonden hadden van snelheid gekoppeld aan verfrissende doch ijskoude melodieën, huppelende folkachtige passages en verdomd sterke paganeske samenzang.Lees verder ›

Het maakt werkelijk niet uit hoe je ze opruimt. Zelfs als je denkt ze netjes in het doosje te hebben opgeborgen in plaats van erin te hebben gepropt, zitten die vermaledijde snoeren van de kerstverlichting weer volledig in de knoop. Die snoeren raken echt altijd in de war. Het zou zomaar het gevoel kunnen zijn wat het nieuwe album Ylem van Sunless bij je oproept: ondoordringbaar, volledig in de klit en geen touw aan vast te knopen.Lees verder ›

Soms kan een band je verrassen met een nieuw album dat je totaal niet zag aankomen. Dit gebeurde met Distant Populations, de vierde plaat van Quicksand. Voortkomend uit Gorilla Biscuits en Youth of Today bracht de band in de jaren negentig twee genrebepalende platen uit - Slip en Manic Compression - die aan de basis lagen voor de stroming die later post-hardcore zou gaan heten. Na deze twee platen viel de band in 1995 uit elkaar. In de jaren die volgden werd er sporadisch nog weleens opgetreden. Maar een eerste teken van (studio)leven zag pas het licht in 2017, toen ze terugkeerden met Interiors. En nu, vier jaar later, ligt het allernieuwste werkstuk voor me, het actueel getitelde Distant Populations. Deze titel lijkt een verwijzing te zijn naar de anderhalve meter samenleving die ons de afgelopen tijd in zijn greep hield.Lees verder ›

Zozo, één van de grootmeesters van de Poolse black metal, Besatt, heeft een nieuw album uit. Deze heren graven al ongeveer dertig jaar met hun blote handen in alles wat vies, vuil en vettig is. Hun vorige album, Anticross, dateert alweer van 2017. Dit Supreme And True At Night (SaTan) is alweer album nummer elf! Is het venijn terug? Dat kan je je afvragen of dat is althans hetgene wat collega redacteur Bart zich afvroeg. De vorige platen Anticross en zeker deze daarvoor Nine Sins ontbrak het daar wat aan. Het venijn is terug hoor, dat kan ik je al verzekeren. Nochtans maken deze Poolse vrienden, onder leiding van het enige overgebleven originele bandlid, bassist en zanger Beldaroh, ook tijd om contemplatievere stukken te brengen.Lees verder ›

Ergens in 2008 kreeg ik, toen nog op CDr, het debuutalbum À La Croisée Des Vents van deze Fransen van Aorlhac thuisgestuurd. Eisiger Mond Productions was toen het kleine label dat dit hebbeding, want dat is het intussen wel geworden, had uitgebracht. Intussen is datzelfde album heruitgebracht door het eveneens Franse Those Opposed Records. Jammerlijk miste ik L'Esprit Des Vents uit 2018 en ook het album daarvoor, La Cité Des Vents uit 2010. Gek, hoe de wind soms toch kan waaien.Lees verder ›

Sommige landen hebben nu eenmaal een bepaalde smaak van metal aan zich kleven. Hoewel er natuurlijk ook bands zijn die een andere stijl brengen, komt die dominante stroming naar boven wanneer je aan de desbetreffende natie denkt. Canada is hier geen uitzondering op. Kijken we naar het huidige aanbod aan metalbands uit het land der ahornsiroop, dan zien we een groot aantal bands die excelleren in de (progressieve) tech-death, zoals Beyond Creation, Deviant Process, Archspire, Cryptopsy (laatste jaren) en Gorguts. Een flinke lijst en dito introductie om te melden dat Æpoch zich volledig conformeert aan de verwachtingen die bij het Noord-Amerikaanse land horen. Hiraeth is de naam van hun nieuwe EP.Lees verder ›

Hoewel het eerste deel van de bandnaam anders doet vermoeden komt ook aan Aeon Zen een einde en het is aan dit Transversal om de band ten grave te dragen. Dat doet de plaat met de klasse en waardigheid die je bij een dergelijk afscheid eigenlijk steeds hoopt te ontmoeten. Hier is geen sprake van een achteloos legen van het demodressoir, maar veeleer van een liefdevolle laatste omarming waarin nog eenmaal het geleden leven wordt gevierd en gevoeld.Lees verder ›

Dat thrash metal al lang niet meer alleen uit de Bay Area komt, is inmiddels algemeen bekend. Het Finse Prestige debuteerde in 1988 met een demo. Het waren de hoogtijdagen van de thrash en bands in dit genre schoten als paddenstoelen uit de grond. Meestal werd er vervolgens zo om de twee jaar een album uitgebracht. Prestige doet het wat dat betreft rustiger aan: Reveal The Ravage is pas album nummer vier.Lees verder ›

Het jaar 2019 doet ons inmiddels vooral nog denken aan het jaar waarin de wereld een tikkeltje minder vreemd was én het coronavirus grip op de mensheid kreeg. Ook verscheen aan de start van dat jaar het prima When The World Becomes Undone, het derde album van A Pale Horse Named Death. De ironie.Lees verder ›

Requiem draait al een kleine vijfentwintig jaar mee en is met Collapse Into Chaos toe aan album nummer acht. De bijgeleverde biografie rept van een band die, op basis van het verleden en de huidige toestand, ziet dat de wereld ten onder zal gaan en al het leven af zal sterven. Dat klinkt ongeveer net zo voorspelbaar en cliché als de paringsdans van een korhoen: het komt met regelmaat voorbij en geneukt wordt er toch wel.Lees verder ›

Een tijdje geleden kreeg ik een heel nette CD in de bus. In een mooi glanzend zwart hoesje, met een stilistisch heel geslaagde coverafbeelding. Een wit geitje loopt erop door het bos en komt daar een vierhoornige bok tegen. Daarboven prijkt het grillige logo van Argesh, gekroond met de omega, de Griekse letter die het einde symboliseert. Daarin prijkt een mystiek pentagram.Lees verder ›

Het Caudijnse Juk was een vernedering die de Romeinen ondergingen in de tweede Samnitische oorlog. Gezien de jaartallen op de albumtitels op La Forche Caudine, refereert Dawn of a Dark Age direct hieraan. La Forche Caudine (De smederij van Caudium) is het zevende werk van de Italiaanse multi-instrumentbespeler Vittorio Sabelli. Hij wordt bijgestaan door een leger aan gastmuzikanten. Het resultaat is muziek voor een zeer, zeer select publiek.Lees verder ›

Tundra, dat is een Italiaanse blackmetalband. Opgericht in 2002, bekend van zijn gitarist Pesten, die eigenaar is van Slava Satan Records. Slava Satan Records bracht in 2019 ook deze langspeler uit, The Darkening Sky, die nu opnieuw op cassette door het Nederlandse Knekelput Recordings wordt heruitgebracht. De naam Tundra passeerde al enkele keren op Zware Metalen, bijvoorbeeld tijdens de split met Korium en de recente compilatie van Knekelput Recordings, Deze nieuwe langspeler is de vierde in de geschiedenis van de Italiaanse band, qua splits ligt het aantal veel hoger.Lees verder ›