Headlines

Blood Youth uit Engeland heb je in Nederland al eerder kunnen zien tijdens het voorprogramma van Stone Sour (2018), maar even waarschijnlijk heb je de naam weleens voorbij zien komen tijdens het festival Jera On Air of een tourpackage met bands die net als dit viertal hard proberen om naamsbekendheid te creëren. Dat doet men met een muziekstijl die tussen nu-metal en metalcore in zweeft. Debuutalbum Starve deed het mijn inziens nog niet eens zo slecht, hoewel de originaliteit ver te zoeken was. Vermakelijk was het wel en bovendien kan ik het voornemen om je als band te begeven op glad ijs, nu-metal spelen is op voorhand al een verloren wedstrijd voor velen, alleen maar toejuichen.Lees verder ›

Begonnen in 1989 als thrashmetalband veranderde dit Duitse gezelschap een jaar later van naam (Raise Hell) en stijl (van thrash naar death). Excess is het vijfde album en de belangrijkste verandering daarop zijn de vocalen van Bernd Kombrink. Hij zoekt de hogere en lagere regionen van zijn stemband op en dubt deze af en toe met cleane vocalen.Lees verder ›

Zo, blijkbaar heb ik acht jaar geleden al een review gemaakt van een Zeromancer-album. Bye-Bye Borderline was dat, niet meteen mijn favoriete plaat van deze Noorse band. Sinds 1999 maken de heren electro/rock/gothic/EBM/synthpop, dit Orchestra Of Knives is album nummer zeven. Vooral de eerste drie albums konden mij bekoren, met als hoogtepunt Eurotrash, gevolgd door Clone Your Lover. Beetje geil, beetje fout, beetje flirten met de dood, met erotiek, met drugs... met alles wat de realiteit helpt doorslikken wanneer je een dansende electrogothrocker bent met een metalen randje en je daarbij als man zijnde graag make-up draagt.Lees verder ›

Deze vier Texanen noemen zich Necrofier en na hun debuut EP, Visions In Fire, is dit Prophecies Of Eternal Darkness de eerste langspeler. De heren hebben toch al wat waters doorzwommen. Er is immers een verleden in bands als Oceans Of Slumber, Night Cobra en Church Of Disgust. De platenboer van dienst is niemand minder dan Season Of Mist. Dit Amerikaanse kwartet brengt een mengelmoes van Scandinavisch geïnspireerde black metal met Amerikaanse accenten. Ik ben benieuwd. Want als die typisch Amerikaanse zuiderslijke sound wordt gemengd met de nóg typischere Scandinavische melodische ijzigheid, dan begin ik al van blijdschap wat te schuiven op mijn stoel.Lees verder ›

We hebben er weer eentje hoor, een Zuid-Amerikaans solo blackmetalproject, ernstig beïnvloed door de oude Satyricon, Burzum, Emperor en Darkthrone. Geen gedoe met eigen geluid en eigen composities, gewoon goed naspelen en uitbrengen die hap. Ründgard komt uit Chili, is eigendom van Lord Valtgryftåke en verdient door alleen al die naam een recensie. Het schreeuwt 'cliché', het is allemaal al ontelbare keren gedaan en nagedaan en toch heb ik een zwak voor dit soort bands. Lord Valtgryftåke heeft nog een handvol andere bands, met veelal Noorse albumtitels en bandleden die zichzelf Wampyric Strigoi en Nocturno Bifrous noemen. Dat is toch geweldig? Maar alleen als het uit de tropen komt, Henk de Jong uit Landgraaf komt hier niet mee weg.Lees verder ›

Het vanuit het Gelderse Ede opererende Netherstorm heeft een geschiedenis die teruggaat tot 2001. In 2013 ging de groep uiteen terwijl het juist debuutplaat Apophis Rise had uitgebracht. Vocalist/gitarist Mike Oude Geerdink liet het er echter niet bij zitten en besloot een doorstart te maken waarbij hij zelf het werk van de slaggitarist ook maar op zich nam en Luuk van Gerven (Ex Libris, ex-After Forever) voor de bas vroeg. Dat resulteert nu in The Steep and Savage Path.Lees verder ›

Het is oktober, de temperatuur zakt en regen domineert de weersvoorspellingen. Zulke ‘weemoedige’ omstandigheden vragen om een bijpassende plaat. Zie daar de band Clouds met het nieuwe album Despărțire. Weemoedige en atmosferische doom metal!Lees verder ›

Dødsdrift, een Duitse blackmetalband, brengt zijn tweede volledige album Ødnis, uit op het eveneens Duitse Vendetta Records. Een label dat de laatste jaren garant staat voor kwaliteitsvolle releases. Neem nu de laatste platen van bijvoorbeeld Friisk, Abkehr of Naxen. Dødsdrift is eigenlijk het kleine broertje van Der Weg Einer Freiheit dat vaak gaat spelen met de overbuur, die uit Engeland komt en Winterfylleth heet. Ook productioneel zitten er wat raakvlakken.Lees verder ›

Ah, Zweden. Eén van de landen in Scandinavië met een zeer rijke geschiedenis aan legendarische metalbands en even legendarische metalplaten. Het is dan ook niet gek dat ik elke keer wat extra aandacht besteed aan bands uit deze regio. Zo ook aan Aeon, Zweedse deathmetallers met inmiddels hun vijfde studioalbum, getiteld God Ends Here. Bruut, hard,  Zweeds, wat wil je nog meer?Lees verder ›

Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien da’s Judas Priest. Begonnen in 1970 (en daarmee maar een fractie jonger dan Black Sabbath) is de band nu dus… 51 jaar. Maar omdat corona uit het leven van alles en iedereen een hap heeft genomen, trok de band de wereld over onder de noemer 50 Heavy Metal Years, totdat nota bene de jongste van het stel er bijna tussenuit kneep.Lees verder ›

Urmystyk, de eerste langspeler van het mysterieuze Nederlandse duo Gärgäntuäh, is een feit. Absoluut iets waar ik samen met vele anderen naar uitkeek. Dödenlicht, de debuut-EP, deed het ongelofelijk goed en schopte het tot mijn persoonlijke EP van het jaar 2020. New Era Productions is de verdeler van dienst, die naar mijn aanvoelen zijn belangrijkste release van het jaar uitbrengt met dit album. Unknown en Forgotten, het duo achter Gärgäntuäh, bezorgen ons zeven nieuwe nummers volgestouwd met kwaliteitsblack.Lees verder ›

Het is er dan toch van gekomen! S. heeft met B. en A. twee wapenbroeders gevonden om, onder de naam Wapenveld, nieuwe muziek op te nemen. Het debuutalbum, Storm Over Wenum, dateert immers alweer uit 2004. Tenminste, als we de demo De Strijd (opname uit 2003, uitgebracht als split in 2005 met Kwade Tuinen) niet meetellen. De fysieke release van deze nieuwe plaat, Beneveld Door De Mist, staat gepland voor begin 2022, dus daarvoor moet je nog even geduld hebben.Lees verder ›

Leuk al die zogenaamde blackmetalprojecten uit het Midden-Oosten. De kans dat je een Irakese metalband tegenkomt is vrijwel nihil. De bevolking bestaat bijna geheel uit conservatieve moslims, en die vinden metal doorgaans iets immoreels, Westers en blasfemisch. Laat staan black metal. Mulla doet gewoon alsof de neus bloedt, en vindt zichzelf ontzettend geheimzinnig. Zou Mulla uit Frankrijk komen, zou Mulla uit Irak komen? Spannend!Lees verder ›

In 2020 schopte de vorige plaat van deze Finnen, Uinuos Syömein Sota, het tot de zesde plaats in mijn persoonlijke jaarlijst. Ik schreef eerder al dat de heren, nu intussen een viertal geworden, black metal spelen in de stijl van hun landgenoten Moonsorrow. Havukruunu voegt daar ook nog een drupje Zweedse melancholische melodieën aan toe. Tevens noteerde ik dat deze Finnen alzo een ideale mix gevonden hadden van snelheid gekoppeld aan verfrissende doch ijskoude melodieën, huppelende folkachtige passages en verdomd sterke paganeske samenzang.Lees verder ›

Het maakt werkelijk niet uit hoe je ze opruimt. Zelfs als je denkt ze netjes in het doosje te hebben opgeborgen in plaats van erin te hebben gepropt, zitten die vermaledijde snoeren van de kerstverlichting weer volledig in de knoop. Die snoeren raken echt altijd in de war. Het zou zomaar het gevoel kunnen zijn wat het nieuwe album Ylem van Sunless bij je oproept: ondoordringbaar, volledig in de klit en geen touw aan vast te knopen.Lees verder ›

Soms kan een band je verrassen met een nieuw album dat je totaal niet zag aankomen. Dit gebeurde met Distant Populations, de vierde plaat van Quicksand. Voortkomend uit Gorilla Biscuits en Youth of Today bracht de band in de jaren negentig twee genrebepalende platen uit - Slip en Manic Compression - die aan de basis lagen voor de stroming die later post-hardcore zou gaan heten. Na deze twee platen viel de band in 1995 uit elkaar. In de jaren die volgden werd er sporadisch nog weleens opgetreden. Maar een eerste teken van (studio)leven zag pas het licht in 2017, toen ze terugkeerden met Interiors. En nu, vier jaar later, ligt het allernieuwste werkstuk voor me, het actueel getitelde Distant Populations. Deze titel lijkt een verwijzing te zijn naar de anderhalve meter samenleving die ons de afgelopen tijd in zijn greep hield.Lees verder ›