Headlines

Melvins, de oervader van de grunge, is na ruim drie decennia nog steeds actief en dat zullen we geweten hebben. De band uit Montesano - niet zo gek ver van Seattle - verscheen midden jaren ‘80 voor het eerst in de spotlichten en surfte later mee op het succes van de grotere grungebands als Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden.Lees verder ›

Een plaat van Dream Theater is altijd reden om verheugd te zijn. En nu, tweeënhalf jaar na het positief ontvangen Distance over Time, komt de proglegende met een nieuw album: A View from the Top of the World. Lees verder ›

Dertig jaar! Zolang is het geleden dat Massacre zijn in oudschoolse deathmetalkringen legendarische debuut From Beyond uitbracht. Een zo mogelijk nog betere EP Inhuman Condition (1991) volgde maar daarna werd het kwakkelen. Tweede album Promise (1996) liet een onherkenbare band horen maakte de belofte dan ook helemaal niet waar. Back From Beyond uit 2014 was dan weer niet meer dan een degelijk deathmetalalbum en bracht de houden tijden ook niet terug. Dat originele zanger Kam Lee ontkent Promise ingezongen te hebben en zeker niet betrokken is geweest bij de “2014 terugkeer” zal zeker een rol hebben gespeeld. Maar het goede nieuws is dat Lee op dit vierde album wel van de partij is.Lees verder ›

Dat Scandinavië flink veel (soms legendarische) metalbands produceert, dat wist ik allang. En jullie ook wel, denk ik zo. Maar gek genoeg gaat het dan vaak over bands uit Zweden, Noorwegen en het naast Scandinavië gelegen Finland. Van bands uit Denemarken hoor je over het algemeen niet zo veel, in vergelijking met de buurlanden. Hoog tijd dat daar verandering in komt en dat doe ik met het nieuwe album van Livløs, getiteld And Then There Were None. Melodische death metal en voor fans van At The Gates, Death en Carcass (aldus het pr-materiaal). Klinkt als een goed recept!Lees verder ›

Het in het noordoosten van Amerika residerende Rotted Through kwam in de zomer van dit jaar met haar debuut /The Depths. Nee, geen typefout. Ook de nummers kennen een bijzondere spel-en schrijfwijze. Een voorbode voor de muziek?Lees verder ›

Hoezeer ik mijn best ook deed, de lessen Frans op het voortgezet onderwijs waren voor mij niets anders dan een ware martelgang. Urenlang woordjes stampen en grammatica leren en doodleuk weer een 2,4 op het blad van je toets zien staan. Accent grave, accent aigu, accent circonflexe, cedille, de enorme hoeveelheid woorden met eenzelfde klank maar die dan toch anders geschreven werden (bijvoorbeeld: tu es, elle est…) ik zag na een tijdje door de bomen het bos niet meer. Hoe mooi ik de taal ook vind, de complexiteit zorgde bij mij voor pure verwarring.Lees verder ›

Heeft Ice Nine Kills' frontman Spencer Charnas zijn 28-jarige verloofde vermoord? Met deze vraag start de nieuwe plaat van deze Amerikaanse melodische metalcore band. Misschien kunnen we hun muziek beter omschrijven als horrorcore. Fans van over de hele wereld, mezelf incluis, weten dat deze heren immers hun muziek, hun videoclips maar vooral hun teksten, inspireren op horrorfilms. Ik verwijs hiervoor ook even dunnetjes naar het vorige album The Silver Scream uit 2018. Net met dat album gingen de deuren voor deze heren helemaal open. Nochtans was ook Every Trick In The Book (2015) een meer dan degelijke plaat. Het spreekt natuurlijk voor zich dat de heer Charnas zijn verloofde niet heeft vermoord maar... hoe pik je anders het verhaal terug op dat je hebt laten liggen na de vorige plaat?Lees verder ›

Zestien jaar, zo lang heeft het geduurd. Zestien jaar stilte. Ik ga niet liegen, ik verwachtte niet meer dat één van mijn favoriete (deathrash) bands ooit nog zou terugkeren. In de originele line-up dan nog, via het label waar ze destijds hun platen op uitbrachten. Kippenvel. Hell Y. Hansen en Gustaf Jorde, met topdrummer Matte Modin (Firespawn, ex-Dark Funeral). En natuurlijk verwachten we geen wonderen meer van Defleshed, natuurlijk ligt hun hoogtepunt ver in het verleden (Under The Blade - 1997, Fast Forward - 1999), maar we zijn toch zo blij met de ouwe getrouwe death metal beukthrash.Lees verder ›

Necromantia, de Griekse blackmetal legende, komt met een allerlaatste release op de proppen. De reden is helaas het overlijden van Baron Blood, samen met Magus Wampyr Daoloth het brein van de band. Hét kenmerk van Necromantia is natuurlijk het gebruik van een achtsnarige bas in plaats van een gitaar, naast de reguliere bas. 'It shouldn't work, but it does' zei Magus er ooit over. Het gevolg was een superheavy geluid en een hele gave gimmick.Lees verder ›

Slechts één letter verschillen ze van het bekendere Fleshgore, Fleshbore. Embers Gathering is het eerste full album van de Amerikanen, een eerste demo en ep hadden ze al. Hoewel zowel de gorende als de borende vleesboeren death metal telen, houden ze er stilistisch een volledig andere werkwijze op na.Lees verder ›

Ergens te vinden binnen het zo goed als ondefinieerbare spectrum van atmosferische metal, is Illudium onmiskenbaar een product van Prophecy Productions. Het label achter bands als Dornenreich, Unreqvited, Lantlôs en tot voor kort ook Alcest. Op Ash of the Womb hoor je dan ook duidelijk invloeden terug van het album Shelter van Alcest. Toch is Illudium vooral zichzelf. Door breekbaarheid en emotie te mengen met wat elementen van doom metal heeft de band een goed recept in handen.Lees verder ›

Dit Oostenrijks duo, In Crucem Agere, brengt met Calling The Void hun derde langspeler uit. Code666 heeft de heren opgepikt. Deze heren nemen je met hun bezwerende en bevreemdende vorm van black metal mee de diepste dieperik in, ze nemen je mee de leegste leegte in. En alzo kan het een eerder typische Code666 - release genoemd worden. Dit Italiaans label heeft immers nog wel eens buitenbeentjes op stal zitten.Lees verder ›

Soms tref je een band die je op het lijf geschreven is. Zo’n 2000 kilometer verwijderd van de regenboogstrijders van Sabaton staat de band 1914 met de laarzen in de modder. Deze band wist mij drie jaar geleden met zijn tweede studioplaat The Blind Leading The Blind te overweldigen met een mix van death en doom met een zwart randje. Een album met één van de sterkste hoezen ooit, een album dat ik zelfs wil nomineren tot één van de beste albums van het afgelopen decennium.Lees verder ›

Zornheym heeft zijn heel eigen visie op hoe symfonische black/death metal moet klinken. Het thema van de band omvat vooral horror en psychiatrische ziekenhuizen. De dramatische symfonische metal klinkt echter geenszins alsof het van de afdeling plastische chirurgie komt, zoals dat in deze scene vaak het geval is. Liefhebbers van bands als Septicflesh moeten in elk geval hun oren vast spitsen.Lees verder ›

De Alpen? Die staan voor edelweiss, bergweidecultuur, koeien met enorme bellen om hun nek, Heidi en geiten Peter, het geschal van de vier meter lange alpenhoorn en natuurlijk jodelen! Als het om het Italiaanse gedeelte gaat komen daar de bekende meren (Comomeer, Gardameer en Lago Maggiore), Fontina (kaas uit de regio Valle d’Aosta) en de steile pieken van de Dolomieten, waar de organisatie van de Giro d'Italia de wielrenners met veel sadistisch genoegen over de Monte Zoncolan en allerhande gravelpaden jaagt, bij.Lees verder ›