Headlines

Dying Hydra is een band met maar liefst twee ypsilons in zijn naam. Hoewel dit op zichzelf al een noemenswaardig feit is, kunnen we ook vermelden dat het hier om een driekoppige hydra gaat. Twee koppen bedienen een gitaar en een derde de drums. De baskop is er inmiddels afgehakt en, in tegenstelling tot de mythe, zijn daar geen twee koppen voor terug gekomen.Lees verder ›

Blood Sport is een Finse speedmetalband waarbij de titel van deze EP de voorliefde voor staal en bloed verraadt. Bij dit soort albums weet je bijna op voorhand dat het niet mis kan gaan. Hot Blood & Cold Steel is het eerste kindje van deze twee muzikanten en hun sessiedrummer. Gates of Hell Records biedt het u aan.Lees verder ›

Op haar derde album The Great Nothing leidt het viertal je naar een wereld van epische melodieën, scherpe riffs en dromerige sferen. Voor rechttoe rechtaan death metal moet je verder zoeken; de muziek van Nightland is opgeklopt met orkestrale arrangementen. Dit vertaalt zich onder andere in piano en strijkers geïntegreerd in de muziek en een theatraal koor dat een prominente rol op het album heeft gekregen. De valkuil om daarbij het orkestrale gedeelte het album interessant in te laten vullen, terwijl het metalen gedeelte uit vooral inwisselbare riffs en blast beats bestaat, wordt gelukkig vermeden.Lees verder ›

k ben de Noren van Helheim een beetje uit het oog verloren. Niet expres, maar gewoonweg omdat ik er niet meer aan toe ben gekomen. Daar komt nu verandering in met het elfde album WoduridaR, wat in het oud Noors zoveel betekent als "De Wilde Ruiter". Getuige de albumtitel is er in thematisch opzicht niet veel veranderd, want de inspiratie komt voornamelijk uit oude mythes en sagen van de eens zo heroïsche Vikingen. Een beproefd concept waar de band zich altijd aan vast heeft gehouden.Lees verder ›

Een verzameling van sprookjes, vertelsels gebaseerd op het leven van een Oude Man. Dat is het geheel achter de teksten, of noem het, het centrale thema, op de achtste en nieuwste plaat van Thy Worshiper. Een band die oorspronkelijk nog in Polen het levenslicht zag maar nu hun pagan/folk - geïnspireerde black metal over de wereld uitspreidt via de Ierse hoofdstad Dublin. Het Poolse Pagan Records is dan wel weer bereid gevonden deze plaat uit te brengen. De plaat kreeg de titel Bajki O Staruchu mee. Vrij vertaald: sprookjes over een oude man, maar dat schreef ik al.Lees verder ›

Het Zweedse Astrophobos, genoemd naar een kosmisch gedicht van onze goede vriend en gevierd horrorauteur H.P. Lovecraft, volg ik sinds hun debuut Remnants Of Forgotten Horrors in 2014. Het duurde vijf jaar voor opvolger Malice Of Antiquity (2019) het levenslicht zag. Beide schijfjes liggen nog steeds hoog in mijn schuif: van de originaliteitsprijs geen sprake, maar de op de jaren ’90 geïnspireerde melodische black metal in het straatje van Dissection is catchy, energiek en afwisselend. Als grote fan van dat genre tel ik persoonlijk dan ook makkelijk 10 punten bij de score die mijn collega’s indertijd aan deze albums gaven.Lees verder ›

Met slechts vijf studioalbums in meer dan twintig jaar is Lock Up niet de meest productieve band van dit universum. Er zijn echter verzachtende omstandigheden aan te voeren. De bandleden hebben immers genoeg andere muzikale zaken om handen. Zo laat oprichter Shane Embury zijn dikke snaren ook resoneren bij Napalm Death, Venomous Concept en Brujeria en dan noemen we nog maar een paar van zijn bands. Alleen daarom is het al mooi dat Lock Up “maar” vierenhalf jaar na Demonizer met een opvolger komt.Lees verder ›

Behalve dat Tempest uit Nederland komt, Friesland om precies te zijn, kan ik niet veel informatie vinden over de band. Dat er meerdere bands zijn met de zelfde naam helpt hier ook niet erg bij natuurlijk. Goed, dan maar focussen op het belangrijkste onderdeel: de muziek! Die is er in de vorm van een titelloos debuutalbum waarop we een zevental songs aantreffen met een totale speelduur van circa 23 minuten.Lees verder ›

Zakk Wylde - werelds favoriete metalviking - is terug van weggeweest. Het is namelijk drie jaar geleden dat Black Label Society nog eens met een nieuw album kwam aanwaaien. In de tussentijd kon Wylde zich wel bezighouden. Zo bracht hij onder de naam Zakk Sabbath nog een ode aan zijn favoriete band Black Sabbath. Wylde was uiteraard jarenlang de vaste gitarist van Ozzy Osbourne. De twee hebben elkaar dan ook hoog zitten. Toch was Wylde niet te horen op Ozzy’s laatste albums. Naar het schijnt zou Osbourne tegen hem gezegd hebben dat zijn Black Label Society te groot was geworden en Wylde zich dus beter op zijn eigen band kon richten. Eigenlijk is dit een compliment voor Black Label Society en wat mij betreft volledig terecht.Lees verder ›

Bad Wolves heeft een nieuw album, weliswaar zonder Tommy Vext. Deze oer-conservatieve zanger was jarenlang het gezicht van de band, maar zijn mening rond de Black Lives Matter-beweging en het openlijk steunen van Donald Trump zorgde voor een barst in de relaties met zijn bandleden. Naar eigen zeggen stapte de zanger zelf op, maar zijn vertrek is nogal omgeven door een dikke mist. We zullen nooit weten wat er is gebeurd en eerlijk, het boeit me ook niet. Lees verder ›

Ik heb nog nooit van Green Desert Water gehoord, maar Small Stone Records stuurde ons de bands tweede plaat op en beloofde terloops dat deze heavy blues en psychedelia bevat. Nou kom op zeg! Ik moet al zwaar ziek in bed liggen vooraleer ik zo’n album geen kans zou geven. De bandleden komen blijkbaar uit Spanje. Mooi weer is ideaal voor stonerrock denk ik dan.Lees verder ›

Unreqvited is een naam die veelvuldig opduikt in post-black/atmosblack/blackgaze en andere dromerige subgenres van het black metal genre. Beschermers van de black metal eerbaarheid bannen echter steeds meer bands uit het genre en ook metal Archives vindt het niet wenselijk om dit Canadese schepsel op te nemen in zijn encyclopedie. Het mag zijn wat het wil, de muziek van Unreqvited kon mij krijgen in het verleden, en verkreeg mij ook ten tijde van Stars Wept to the Sea, ook ten tijde van het Mosaic-verhaal was ik enthousiast. Empathica, het vorige album, dat in 2020 verscheen, het ik gemist. Unreqvited brengt dan ook best veel uit op korte tijd. Beautiful Ghosts is de nieuwste, uitgebracht bij Prophecy Productions.Lees verder ›

Temperance heeft niet stil gezeten, en brengt Diamanti uit, een jaar nadat we met de voorganger mochten kennismaken. Mijn collega Yves stopte het album Viridian van deze Italiaanse melodische metallers in zijn 'guilty pleasure afspeellijst'. Wat mij betreft is schaamte niet nodig, want het was best een leuk album.Lees verder ›

Gitarist Winfred Koster heeft een aardig verleden in de Nederlandse deathmetalwereld. In de vroege jaren ’90 was hij betrokken bij Pleurisy, hij maakte in twee periodes deel uit van Bloodphemy en verzorgde ook nog even het snarenspel bij Bodyfarm. Sinds 2013 heeft Koster zijn eigen project Alterizer, waar datzelfde jaar het debuutalbum van uitkwam, een jaar later gevolgd door een EP. Toen werd het weer stil, totdat eind 2019 The Conclusion Chapter werd uitgebracht. Mocht u al die releases hebben gemist: dat kan, alles kwam digitaal uit. Via YouTube, dus dat hielp ook al niet met de vindbaarheid.Lees verder ›

Recentelijk bracht het Zweedse label Nordvis Production al drie erg aantrekkelijke platen uit. Het ging om Häxkappell's Eldhymner, Jordfäst's Hädanefter en Bròn's Preda Dverima Noci. Dit Blodtår brengt het gelijknamige debuut ook uit via hun landgenoten. Het is een EP geworden waarop vier nummers zijn verzameld. Het verantwooordelijke duo, met bezieler Carl en drummer H., laten horen dat ook zij in staat zijn furieuze, messcherpe black metal af te leveren in de typische Zweedse traditie. Oerdegelijk, snel, melodieus en met hier en daar een snuifje eigenheid.Lees verder ›

Ik heb een beetje een haat/liefdeverhouding met death metal. Ik stoor mij soms aan het gebrek aan vernieuwing in het genre: zoveel bands die opereren in zo’n afgebakend stukje muzieklandschap die allemaal hetzelfde doen en dat ook nog eens plaat na plaat herhalen. Tegelijkertijd stoor ik me soms aan bands die wél het hek openzetten naar een ander landschap en daar grondstoffen vandaan halen om aan hun eigen product toe te voegen. Dan schreeuw ik al snel ‘Maar jongens, dit is toch geen death metal meer?!?’ en zet ik Asphyx maar weer op. En tegelijkertijd zijn er bands die precies dat doen wat al duizend keer is gedaan, maar toch een grote grijns op mijn gezicht toveren. Die nèt die snaar weten te raken waarbij je gaat denken ‘Wat is het toch fijn dat death metal is uitgevonden en ik hier mijn frustraties op bot kan vieren omdat ik anders de kat van de buren weer was gaan schoppen.’Lees verder ›