Ithaca: meng brute metalcore met blackgaze, industrial metal uit de jaren ’90, progressief werk uit de jaren ’70 en top het af met 80’s power pop. Jaja; tegenwoordig kunnen ze een hoop stront nog als goud verkopen in die promobladen. En toch weet iedereen die zijn passie voor muziek ook graag onder woorden brengt, dat dit soort informatie in sommige gevallen ook daadwerkelijk hout snijdt. Juist dát zijn dan vaak de krenten in de pap, of voor bovengetekende dé reden dat er geschreven wordt over metal en al zijn aanverwante genres. Inmiddels heb ik behoorlijk wat nieuwe, snel opkomende bands uit Engeland op de radar, maar dit vijfkoppige gezelschap was me vooralsnog onbekend. They Fear Us is het langverwachte, tweede album van Ithaca dat op dit moment het meest vitale en boeiende geluid in de Engelse ‘heavy’ scene heeft. Ja, dat komt inderdaad ook uit dat zelfde promoblad. Of het klopt?
Op basis van de eerste twee singles van They Fear Us die het vijftal op de wereld losliet, is het antwoord volmondig ja! Zo steken de zalvende melodielijnen van het titelnummer zalig af tegen de hoekige gitaarpartijen en de wonderschone, cleane zang van Djamila Boden Azzouz, die overigens net zo snel weer omslaan naar brute woede-uitbarstingen. Wat een fijne en overtuigende strot heeft deze dame zeg. Dat de bekwame band er op een subtiele en zeer afwisselende wijze muzikaal omheen danst blijkt ook tijdens Camera Eats First, dat lekker explosief uitbouwt en veel melodischer eindigt dan dat het start. Tekstueel is het uiteraard een dikke middelvinger naar iedereen die likes op een foto van zijn eten via social media belangrijker vindt dan het eten zelf. Deze twee singles ontstijgen het gemiddelde niveau van They Fear Us overigens wel, alleen al op basis van de zeer fraaie tempowisselingen die naadloos overlopen, de statische riffs die heerlijk in het gehoor liggen en de veelzijdigheid in het stemgeluid van de frontdame. Die fervente aanpak trekt Ithaca ook door in de polyritmische beukfestijnen die Cremation Party en Number Five heten, zij het op een iets rechtlijnigere wijze. De groovende gitaarpartijen en het lompe drumwerk doen denken aan Killswitch Engage en Lamb Of God, maar dit gezelschap koppelt er moeiteloos een eigen geluid aan vast. Heel knap gedaan!
Heeft Ithaca hier dan ook daadwerkelijk het meest vitale en boeiende geluid van de Engelse heavy scene van dit moment te pakken? Het kwintet draagt zonder meer een breed arsenaal aan boeiende invloeden met zich mee én weet zijn muziek bovendien met volle overtuiging en een flinke portie gedrevenheid te brengen. Daarnaast blijkt het visuele aspect ook onderscheidend te zijn, kijkend naar de videoclips en de albumhoes, wat feitelijk zorgt dat het totaalplaatje gewoon af is. Wie zich bovendien in de teksten verdiept, zal merken dat ook daar veel bagage in verwerkt zit. Om al deze redenen zou een hype rondom Ithaca volledig op zijn plek zijn, ware het niet dat daar vaak meer voor nodig is dan alleen een goed album. They Fear Us verdient alle aandacht en het heeft de band bij mij van status onbekend in één klap geschopt tot ‘dat moet ik absoluut live zien’! Laat het gezelschap nou heel toevallig eind augustus in de W2 (Den-Bosch) staan. Een must voor fans van Rolo Tomassi, Spiritbox, Employed To Serve en Svalbard!
Score:
86/100
Label:
Hassle Records, 2022
Tracklisting:
- In The Way
- The Future Says Thank You
- They Fear Us
- Camera Eats First
- Cremation Party
- Number Five
- Fluorescent
- You Should Have Gone Back
- Hold, Be Held
Line-up:
- Djamila Boden Azzouz – Vocalen
- Will Sweet – Gitaar
- Sam Chetan-Welsh – Gitaar
- Dom Moss – Basgitaar
- James Lewis – Drums
Links: