Headlines

Een Portugese band op een Spaans label, gek klinkt het in ieder geval niet. Heel veel afstand zit er immers niet tussen beiden landen. WinterMoonShade is een atmosferisch blackmetalcollectief, beter gezegd een trio. Art Gates records kennen we dan weer van sterke releases van bijvoorbeeld het Spaanse blackmetalgeweld Noctem, de Belgische melodische blackmetalband, nether of het Zweedse viking/pagan-gezelschap Havamal. Dit Portugese WinterMoonShade heeft met Eternal Haunted Shores zijn tweede plaat gelanceerd. Vergelijkingspunten, volgens de meegeleverde biografie, zijn Cradle Of Filth, Moonspell maar ook Heilung en Wardruna. Klinkt op zijn minst eigenaardig, maar we vellen vooralsnog geen oordeel. Wat ook opvalt, zowel de bandnaam, de titel van de plaat als alle titels van de nummers bestaan uit drie woorden. Bekt allemaal wel lekker, is dat het doel? Of is het gewoon keihard toeval?Lees verder ›

Yaotzin is terug! Het vijfkoppige Nederlandse blackmetalcollectief brengt ruim veertien jaar na het laatste volledige album, opnieuw een plaat uit met als titel Artificum Dei Luciferi. Nochtans hebben de heren tussen 2008 en 2022 niet stilgezeten. Getuige daarvan is, onder andere de split, The Nefarious Order, die via Zwaertgevegt uitkwam in 2019 en ons met het nummer Lucifer verraste.Lees verder ›

Ja, we hebben er weer eentje hoor. Overal de letter F vervangen door de V. Super hipperdepip ‘trve kvlt’ natuurlijk. Alleen laten ze de letter U dan juist weer met rust. We zijn hier niet kinderachtig, dus we spelen het spelletje lekker mee. Leuk, ov niet dan? Het is in ieder geval wel meteen een indicatie dat er gespeeld zal worden met black metal. En dat blijkt hier dan ook een juiste constatering te zijn.Lees verder ›

GoreSkinCoffin is een black/deathmetalband uit Califonia. Sinds 2011 timmert deze band aan de weg en zodoende heeft hij in de afgelopen jaren al drie EP's uitgebracht. Nu is het dan tijd voor het eerste volwaardige album met de titel Release My Suffering. De muzikale lijdensweg bestaat voornamelijk uit ultrasnelle death metal die her en der ook een vleugje dissonantie bezit.Lees verder ›

Op het einde van een jaar verschijnen er nog altijd snel een collectie releases in de lijst die schijnlijk nog bij de promoboer zijn blijven liggen. Of dit effectief ook zo is weet ik niet, maar ik krijg toch stellig de indruk. Eén van die releases is deze EP van het Franse duo Léthifère. Zoals jullie wellicht al weten is de Franse blackmetalschool toch één van mijn favorieten. Ik verwijs nog even, opnieuw of alweer, naar magnifieke releases van Hegemon, Aorlhac en zeker Seth. Dit Léthifère combineert, naar eigen zeggen, de snelheid van Dark Funeral met de donkere, diepduistere sferen die bands als Taake en Watain ten berde brengen. Ik kan je alvast verklappen dat er wel raakvlakken zijn met bovenstaande bands maar dat de vergelijking toch niet helemaal opgaat.Lees verder ›

Ook ik ben dit jaar (voor de tweede keer op een rij) overstag gegaan voor Archspire. De enige technische of brutal death metal band in mijn jaarlijst van 2021. Black en death toestanden genoeg, occulte en industriële death metal ook, maar geen brutal of techdeath verder. Vroeger was dat vaker het geval (ik neem even Disfiguring the Goddess, Monument of Misanthropy, Benighted en Anomalous als voorbeelden), de laatste tijd dus minder. Nochtans blijf ik wel aandachtig rondkijken wat er te scoren valt in de bruutste death metal kringen. Coyote Records uit Rusland, vaak partnerend met Xtreem Music en Obliteration Records, is zo een bron van bruut geweld. Dit jaar brachten ze Ethereal Realm van het Turkse Gore Dimension uit. Hun debuut.Lees verder ›

Angoixa komt uit Spanje en zingt in het Catalaans. Distopia Digital is het derde album van de band. Waar de eerste twee albums volledig van de hand van zanger en gitarist Hector waren, behoren de overige bandleden nu tot de vast kern. Dat is te horen want Angoixa klinkt steeds meer als een vaste eenheid. Voor de mix en mastering werd Dan Swanö ingehuurd en ook dat is te horen.Lees verder ›

Zesenzeventig minuten lang tovert Sphere gewichtsloze, trance black metal uit zijn deepspacehoed. Langdurige, hypnotiserende, uitgestrekte spanningsbogen met ijzig gitaarwerk, snel pulserende computerdrums, kille vrouwelijke blackmetalscreams, ruimte ambient, akoestische intermezzi en andere methodes die de oneindigheid van het heelal trachten te vertalen in muziek. Pi, priemgetallen en andere mathematische magie worden gebruikt ter ondersteuning van de mystieke aantrekkingskracht van alles rondom ons, met een grimmige gloed.Lees verder ›

Als ik deze plaat in de vertaalmachine gooi dan komt er als titel Een huis op Zes Planken uit. Of het klopt weet ik niet, wat ik wet weet is dat dit een bijzonder smerig, met haken en ogen in elkaar gezet stuk punkass black metal is met hooligan-brutaliteit en een obligatoire kwak zure Russische room en een niveau van rauwheid genaamd bleu. Schreeuwlelijke katharsis waarbij de planten in de opnamekamer meteen bruin worden, omwille van de piepende en gillende gitaren, het lijkt wel een plattelandsorgie in Siberië waarbij men vergeten is antivries toe te voegen aan het glijmiddel.Lees verder ›

Achter Carved In Stone schuilt de Duitse Ilona “Swawa” Jeschke. Deze dame heeft wat ervaring in de metalwereld (momenteel maakt ze deel uit van het mij onbekende Taunusheim) en brengt met dit Wafts Of Mist & The Forgotten Belief haar vierde soloalbum uit. Ze staat in voor alle instrumenten en zang en brengt ons mystieke folk met een stevige songwriter-insteek. Lees verder ›

In 2021 heb ik al een aantal "nieuwe" Belgische talenten besproken uit de post-rockscene. Vaak instrumentale bands, die een eerste of tweede langspeler hebben uitgebracht. Post-rock zit bij ons immers gewoon onder de noemer Post. Discrimineren ten opzichte van post-metal doen we niet. Het verhaal van dit Juneau begint in 2019, te Heist-op-den-Berg (niet Heist Aan Zee, voor de Nederlanders). Drie heren die elkaar onderweg ergens vonden en de EP 20/20 uitbrachten, een EP die we zelf een verhaal gaven op Zware Metalen. Niets mis met de gezichtsscherpte van het drietal, dus waarom niet meteen een langspeler 20/21? Toen kwam Cloak om de hoek kijken. Lees verder ›

Het eerste leven van het Slowaakse Thalarion speelde zich af van 1996 tot 2006 en bracht ons vijf albums. De band legde er het bijltje bij neer doordat diverse sleutelfiguren van dit zeskoppige gezelschap met een gebrek aan motivatie kampten en voor een ander levenspad kozen. Zo werden zowel de zanger als de zangeres schrijvers van Slowaakse fictie. Nu, vijftien jaar later, hebben de Slowaken hun band nieuw leven ingeblazen en brengen ze ons Dying On The Scorched Plains. Lees verder ›

In december 2020 verscheen deze split in een erg beperkte oplage van vijftig genummerde exemplaren op cassette. Exact een jaar later verschijnt het ding in een oplage van nog geen tweehonderd op twee verschillende kleren vinyl. Het doet vermoeden dat we hier te maken hebben met bands die opereren in een erg kleine niche. Dat valt mee als je voor lief kunt nemen dat er een mix van death en doom wordt gebracht. Voorwaar, geen alledaagse combinatie.Lees verder ›

We hebben er weer een! Of beter gezegd: Raw Skull Recordz heeft er weer een! Een fijne deathmetalband om deze donkere tijden wat aangenamer te maken. Deadspeak is de naam, Noord-Nederland de regio waar de bandleden resideren en het maken van old school death metal het devies. Op het eerste wapenfeit, Dissolve the Dreams, staat de Death-cover Evil Dead, dus dan weet u wel met welke klepel er wordt geslagen. De band voegt overigens ook Morbid Angel, Master en Benediction toe als inspiratiebronnen.Lees verder ›