Headlines

Uit Canada, Quebec komt dit drietal, Cantique Lépreux. De bassist, Matrak, kennen we van zijn werk in Délétère en Forteresse. Eisenwald, een Duits label, brengt deze EP uit. Een EP die de opvolger is van het album Paysages Polaire uit 2018. Mede gezien mijn voorliefde voor de Franse en ook Canadese school, betreft black metal wel te verstaan, klopt mijn hart al wat sneller. Vaak heeft de Canadese black metal iets ijzigs, iets priemend in zich. Soms heeft het wel eens verwijzingen of raakvlakken met de black metal die gemaakt wordt op het Europese vasteland, meer nog deze afkomstig uit het Hoge Noorden, Finland om precies te zijn. Waar Délétère ook al verkoos deze weg op te slaan, moet het ons niet verbazen dat, bij een eerste luisterbeurt van deze EP, Sectes, hetzelfde gevoel naar bovenkomt.Lees verder ›

Eén van de hoogtepunten van 2021 was voor mij dit Vanagandr van de veteranenkrijgers van Thyrfing. Ik was dan ook wat verbaasd dat dit album niet eens de top 100 van de Zware Metalen jaarlijst haalde. En ik was al helemaal verbaasd dat op onze webstek nog geen bespreking van Vanagandr verschenen was! Aangezien het voorgaande werk van de Zweden, het machtige De Ödeslösa, inmiddels acht jaar achter ons ligt, is het dus goed mogelijk dat deze release aan de aandacht van u, trouwe Zware Metalenlezer, ontsnapt is. En dat zou zonde zijn!Lees verder ›

"Achttien? Is dit het achttiende album van het Finse Circle of Ouroborus? Ik denk het. Vrij laat leerde ik deze unieke band kennen, in 2011, ten tijde van de split met Drowning the Light. Die is uitgegroeid tot een vaste waarde alhier, maar het duurde heel heel heel lang eer het allemaal ingedrongen was. Dat was in 2011: toen was Circle of Ouroborus al zeven jaar bezig. Mijn collega’s hebben zich ondertussen ook al gewaagd aan deze band, getuige de reviews van Kuuhun kahlittu en Alttarimyllyt. Het album The Final Egg zette ik ondertussen al in mijn jaarlijst."Lees verder ›

De nieuwe K.F.R is al even uit, maar ik kwam er niet aan toe om na Shayṭān 2.0 ook Pure Evil van een review te voorzien. Maxime Taccardi heeft opnieuw een productief jaar achter de rug, met verschillende boeken, schetsen, tekeningen en platen. Op Pure Evil laat hij zijn meest zwarte kant opnieuw horen en dit is opnieuw voor weinigen weggelegd.Lees verder ›

Leeft black metal nog in België? Soms lijkt het me alvast uit te sterven, een uitdovend fenomeen uit de jaren 90 en 2000, maar dan grijpen er plots wat bands uit eigen bodem je naar de keel en word je weer even wakker geschud. Vorig jaar deed Alkerdeel dit rond dezelfde periode. Dit jaar is er de nieuwe plaat van het Church of Ra-collectief Wiegedood.Lees verder ›

Wat komt uit Thailand, is verrot tot op het bot, gaat met 24o kilometer per uur maar komt toch overal te laat? Intricated natuurlijk! Als onderdeel van Siamese Brutalism timmert de band (samen met onder andere Smallpox Aroma, Zygoatsis, Biomorphic Engulfment en Heretic Angels) al dertien jaar aan de weg en dan weet je het wel: underground death metal die zo brutaal is als de duvel z'n moer.Lees verder ›

Sothoris is een Pools vijftal dat in eigen beheer zijn tweede album, Wpiekłowstąpienie, uitbrengt. Een schijf vol met moddervette black/death metal van het onzuiverste soort, voorzien van een retestrakke productie en dito artwork.Lees verder ›

Wat wil iedereen doen als hij 15 wordt? Een feestje geven toch, niet? Ook The Dirty Denims, de Nederlandse 'drie akkoorden partyrockband' onder leiding van zangeres/gitariste Mirjam Sieben zag dat wel zitten. Alleen: hoe doe je dat wanneer je geplaagd blijft worden door coronamaatregelen?Lees verder ›

Opnieuw een éénmansband, opnieuw een eerder atmosferische, avantgardistische blackmetalvariant en opnieuw een Franse band die via Les Acteurs De L'Ombre Productions zijn album uitbrengt. Ik schreef eerder over Adoperta Tenebris, nu is het de beurt aan Cepheide. Een band gevormd door Gaetan, woonachtig te Parijs. Dit Les Echappées is de opvolger van Saudade uit 2017. Deze release ontging ons als redactie jammerlijk, maar de EP Respire en ook de eerste demo De Silence Et De Suie kregen wel een bespreking. En wat opvalt is dat Gaetan pas sinds dit album zijn plan helemaal alleen moet trekken. Ook eerder kregen we met L'Ivresse en Le Sang twee nummers in primeur te horen, waarvoor dank aan het label!Lees verder ›

Heerlijk toch! Weer een blackmetalband die besluit zijn bandleden niet bekend te maken en zo ervoor zorgt dat alle aandacht wordt afgeleid naar de muziek die er gemaakt wordt. Het zou gaan om een Poolse band, dit KŁY. Het Poolse Pagan Records brengt de plaat uit. Blijkbaar maakt dit Cienie deel uit van een tweeluik, als ik het goed begrijp. Het eerste deel, Chen, is me dan toch ontgaan. Ergens in het promogedeelte wordt er verwezen naar het werk van Samuel Beckett. Het volgende citaat wordt aangehaald. Vrij vertaald: "De waarheid is dat je zwemt, en de waarheid is dat je verdrinkt.". Ik noem dit een waarheid als een koe. De heren (?) van KŁY vullen verder aan met: "Dat is het dan. Een lange periode van stilte vat weer aan. We hebben niks nu. We vallen waarschijnlijk weer gewoon in slaap en we weten verder niet wat er zal gebeuren." Dit alles om maar even de sfeer te schetsen. Ik ben in ieder geval onmiddellijk wakker geschud en tracht de eerstvolgende veertig minuten toch boven water te blijven. En zoals je al zou kunnen vermoeden lukt dit meer dan aardig.Lees verder ›

Adoperta Tenebris is een éénmansformatie uit Nantes, Frankrijk. Dit Oblivion: The Forthcoming Ends is sinds het ontstaan van de band in 2017, alweer de tweede langspeler. G., de multi-instrumentalist en grondlegger van Adoperta Tenebris, brengt, in tegenstelling tot heel wat andere bands op het Les Acteurs De L'Ombre-label, een eerder atmosferische blackmetalvariant. Eveneens in tegenstelling tot andere bands op het label, wordt er ditmaal niet in het Frans gezongen, wat ik dan weer persoonlijk jammer vind. Zo gaat er een bijkomende krachtbron verloren.Lees verder ›

De Finse heren van Clamosum brengen met Kosmoksen Morsian hun vierde EP uit via het Franse Drakkar Productions. Clamosum is me onbekend en dat kan gewoon natuurlijk. Nochtans vind je wel eens vaker, niet alleen in de Finse blackmetalscene, wat kruisbestuiving tussen bands die je toch op het juiste spoor brengen. Maar de andere bands, zoals Coraxo of Pyre Of Hypocrisy, waar de bandleden inspelen, zeggen me eveneens niks. Een eerste kennismaking dus. Drie nummers, om en bij de twintig minuten, meer tijd krijg je hiervoor echter niet. En ondanks het feit dat er black metal wordt aangekondigd heeft het geheel toch een aardige death metal insteek als je het mij vraagt.Lees verder ›

Zelf noemen de heren van Ill hun muziek psychedelische lounge black metal. Of dit klopt weten we na het aanhoren van de muziek op deze nieuwe plaat. Een plaat die de opvolger is van Tabescas Utinam Dei Volentibus uit 2015. Een album dat me toen niet kon bekoren door het te vaak vastlopen in hetzelfde stramien en het te lang doorbreien met hetzelfde garen.Lees verder ›

Second Reign wordt gepresenteerd als melodische rock. Daarmee wordt de band op een hoop gegooid met heel veel andere bands en dat is onterecht want Second Reign weet zich echt wel te onderscheiden. Als het niet is door de zeer krachtige, pakkende en melodieuze vocalen dan is het wel doordat de composities erg sterk in elkaar zitten. Goed opgebouwd, soms licht episch (Let Me Breathe) en altijd voorzien van een hook (Another Night). De toetsen zijn vaak subtiel ondersteunend aan het gitaarspel en zitten in de mix niet heel erg op de voorgrond. Daardoor krijgt de basgitaar van zanger/bassist Stephan Lipp soms ook, zij het subtiel, de ruimte. Check het nummer Falling maar.Lees verder ›

De band met het meest opvallende, kleurrijke logo is terug. Dat ze goed kunnen feesten in Schotland wisten we al, dat ze kunnen zuipen als dorstige kamelen en goed slam metal kunnen maken in het Verenigd Koninkrijk wisten we ook al langer. Eigenlijk wisten we alles al wat het vijftal van Party Cannon voor ons in petto heeft. Aan de formule die het gezelschap zelf ‘party slam’ noemt is niet geknutseld, dus die illusie mag ook de koelkast in. Hoewel, Volumes Of Vomit brengt een paar belangrijke dealbreakers met zich mee als je twijfelt aan de kunde van deze heren. Omdat de Engelse taal in smakelijke termen niet te overtreffen is, bij deze de tekst die je overstag moet laten gaan: ‘IQ lowering slamming sickness, mass gaining gym riffs, irresponsibly fast blast beats and the swampiest gutturals known to mankind’.Lees verder ›