Headlines

Aan de kant van Optimist krijg je bijna fantasieloze d-beat/hardcore te verwerken. Japanische Kampfhörspiele vult het creatieve gat met allerlei experimenten, maar die zijn niet half zo goed uitgevoerd en bedacht als de band zou kunnen. Een kleurloze split die niet meer dan redelijk is, en waar je best geen geld in steekt. Sommige bands gedijen gewoon beter temidden van een drukke levendige wereld waaruit frustratie kan worden getapt. Sluit ze een half jaar op, en er komt alleen nog maar saaie meuk uit.Lees verder ›

Oudgedienden van het vak der Nederlandse zwaar metaal. Jawel, Martyr is terug met een nieuwe plaat, getiteld Planet Metalhead! En nee, dan bedoelen wij niet de inmiddels opgeheven Martyr uit Roosendaal, maar de heavy/power/speed metalformatie uit Utrecht dat is opgericht in 1982. Blijkbaar ontstaat daar nogal eens een misverstand over. Grappig feitje: ik speel zelf in een band met een ex-lid van Martyr uit Roosendaal (maar dat zal ik hier niet verder gaan toelichten). Heavy metal uit Utrecht staat vandaag op het menu. Dat het maar moge smaken!Lees verder ›

1991. De Use Your Illusion-platen werden uitgebracht en Guns N’ Roses was zonder twijfel de grootste rockband op de planeet, met alle respect voor R.E.M., Nirvana, Pearl Jam, Red Hot Chili Peppers en Metallica die dat jaar ook een iconisch album uitbrachten. Helaas kwam er nooit een waardige opvolger voor dit dubbelalbum. The Spaghetti Incident? (1993) was een (leuk) coveralbum en Chinese Democracy (2008) verdeelde de fans. Ikzelf vond het maar flauw, maar dat krijg je natuurlijk met zo’n gevaarlijke combo van (te) hoge verwachtingen en overdreven lang te moeten wachten. Plus, een GNR-album zonder Slash of Duff McKagan? Echt waar Axl? Zelfs Matt Sorum had het schip al verlaten en stapte met Slash en Duff in het Velvet Revolver-avontuur. Het ging van kwaad naar erger met de band. Axl Rose nam bijvoorbeeld meer gewicht op dan een rol keukenpapier in een plas water. Om van zijn stem maar te zwijgen. Het was soms pijnlijk om op te luisteren.Lees verder ›

Scorpions is terug met een nieuw album. Nochtans hebben de bandleden in het verleden reeds meermaals aangegeven dat ze met pensioen zouden gaan. Sting In The Tail (2010) zou de laatste plaat worden, waarop een drie jaar durende afscheidstournee volgde. De mannen moeten zich geamuseerd hebben want er kwam in 2015 alsnog een nieuw en laatste album: Return to Forever. Hierop trok de band opnieuw de planeet rond om afscheid te nemen van iedereen. Ik zag Scorpions in 2015 op Graspop voor de allerlaatste keer en kon het afsluiten. Legendarische band hoor. Blij dat ik ze nog een laatste keer kon zien. Maar kijk, in 2017 stonden de heren opnieuw op Graspop en nam ik nogmaals afscheid. Definitief deze keer. Nogmaals de volledige weide Wind Of Change horen meezingen. Een waardig afscheid. Stond ik op 2019 op de Lokerse Feesten en wie stond daar alweer op het podium te blinken? Wééral die Scorpions! Geloofwaardigheid nul, maar hey, het blijft een privilege om de band aan het werk te zien natuurlijk.Lees verder ›

Hoppa, we trekken de prettige tijden uit 2021 gewoon lekker door naar dit jaar! Nee, dit is geen sarcastische verwijzing naar je weet wel wat, maar de constatering dat er vorig jaar verrekte veel tech-death van hoge kwaliteit werd geproduceerd. Ik noem uit het blote hoofd even Archspire, Alustrium, Ophidian I en Obscura om dit punt te bewijzen. Krap twee maanden onderweg kunnen we wat mij betreft het eerste echte hoogtepunt uit deze hoek noteren met dit DAMNUM (ja, het moet helaas in kapitalen). Liefhebbers van het genre kennen Allegaeon natuurlijk allang en hebben dan ook reikhalzend uitgekeken naar dit albumLees verder ›

Ik zal eerlijk toegeven dat ik de laatste plaat van Blood Incantation genaamd Hidden History of the Human Race na een paar minuten heb afgezet. Klereherrie die mij niet blij maakte. Niet dat het een slechte deathmetalplaat was overigens. Het was een van de betere platen van het jaar 2019 zelfs. Maar je moet er wel van houden natuurlijk.Lees verder ›

Return To The Void. Een beter passende titel is er niet. Zeven jaar na het machtige Monotony Fields is Shape Of Despair terug, en hoe. De Finnen brengen ons zes zielereizen vol melancholie en wanhoop, loodzwaar maar breekbaar. De schoonheid van treurnis en verwrongen innerlijke pijn in muzikale vorm. Lees verder ›

Als we George 'Corpsegrinder' Fisher (heeft het beest überhaupt nog een introductie nodig?) een roze tutu en balletschoenen aan doen en van zijn lange manen een paar staartjes vlechten, zou hij er dan nog steeds uitzien als George Fisher? Ja natuurlijk, die legendarisch gespierde nek kun je daar natuurlijk niet mee verbloemen. Wat als we zijn oergrunts onder een iets andere muziek plaatsen dan death metal? Je zou denken dat het dan nog steeds klinkt als Cannibal Corpse, toch? Die vraag is vanaf 25 februari 2022 officieel beantwoord.Lees verder ›

Ik leerde dit Nederlandse Meslamtea kennen door het magistrale nummer Verdomde Wereld van de tweede langspeler, Geketend In De Schaduw Van Het Leven. Een nummer dat vol magistrale riffs zat, een nummer in het Nederlands gebracht, een nummer dat zo een ongelooflijk beschrijvend karakter heeft, alsof de leefwereld rondom je direct veranderde in een afgebrande pijnhoop. Enkel een hoopje as en een lege doos met verdriet bleven over.Lees verder ›

In 2012 was mijn collega Wouter er als de kippen bij om Obsidian Sea te reviewen. Destijds nog een veelbelovend tweetal, heden ten dage een krachtig drietal. Uit Bulgarije komen de mannen. Pathos is het vierde album sinds de oprichting van de band in 2009.Lees verder ›

Het vorige album Justice Elite kon me twee jaar geleden maar weinig bekoren. Het weerhield de band er niet van om nu met een derde album op de proppen te komen. Freaks And Clowns heeft de kritiek blijkbaar niet ter harte genomen want waar ik eerder schreef dat twaalf nummers wat veel van het goede is, staan er op We Set The World On Fire liefst dertien nummers.Lees verder ›

Oei. Ja, oei. Oei in de zin van: “wat moet ik hier nu mee aanvangen?” Eind 2020 slaagde het Zweedse Diamond Dogs erin een leuk rockalbum uit te brengen: Atlantic Juice. In de recensie daarover schreef ik toen “Diamond Dogs klinkt als een boogiënd ballroomorkest, maar dan positief bedoeld. Een zestal waarvan je weet dat ze je een lekker klinkend optreden gaan bezorgen, maar zonder headbangmogelijkheid”.Lees verder ›

Koning en Keijzer zijn terug! Waar is de Admiraal? Ik zou het niet weten. Wat ik wel weet, is dat Walg zich al op de melodische blackmetalkaart gezet had middels hun debuutplaat, Walg, die uitkwam in september van vorig jaar. Nu komen de heren prompt aandraven met de opvolger, II. Heerlijke plaat was het, dat debuut, het scoorde terecht 85 punten. Het album katapulteerde je ook direct terug naar de tijd toen de eerste album's van Old Man's Child, Covenant en Dimmu Borgir uitkwamen. Kan deze opvolger het debuut benaderen of zelfs overstijgen, dat is de vraag.Lees verder ›

Nieuw-Zeeland staat vaak aan de top van lijstjes als het over ontdekking, levenskwaliteit, of zelfs gewoon “het beste land ter wereld” gaat. Toch loopt er hier en daar ook een blackmetalband rond. Meer nog, meer black metal dan Olde Throne kan een bandnaam niet worden. Inhoudelijk bezingt Harrison McKenzie, mijnheer Olde Throne zelve, uiteraard niet het fantastische Nieuw-Zeelandse leven. Hij richt zich daarentegen op de Schotse en Ierse geschiedenis en Keltische mythologie. Lees verder ›