Allegaeon – DAMNUM

Geschreven door op 25-02-2022 om 18:05.

Hoppa, we trekken de prettige tijden uit 2021 gewoon lekker door naar dit jaar! Nee, dit is geen sarcastische verwijzing naar je weet wel wat, maar de constatering dat er vorig jaar verrekte veel tech-death van hoge kwaliteit werd geproduceerd. Ik noem uit het blote hoofd even Archspire, Alustrium, Ophidian I en Obscura om dit punt te bewijzen. Krap twee maanden onderweg kunnen we wat mij betreft het eerste echte hoogtepunt uit deze hoek noteren met dit DAMNUM (ja, het moet helaas in kapitalen). Liefhebbers van het genre kennen Allegaeon natuurlijk allang en hebben dan ook reikhalzend uitgekeken naar dit album.

Voor degenen die iets minder bekend zijn met de band, zal ik de muziek een beetje proberen uiteen te zetten. De woorden tech en death zijn al gevallen. Dat betekent in ieder geval genoeg technische hoogstandjes, striemende blastbeats en algehele brutaliteit om je hersenpan flink aan de kook te brengen. Maar tegenover die krachtpatserij staan ingetogen composities, folk-geïnspireerde gitaarriedels en slammende breaks. Oeps, die laatste was ook aan de stevige kant van het spectrum. Wel vinden we genoeg progressieve elementen, die de structuren van de nummers interessant houden, zonder hier een brij aan vrijgevochten decadentie van te produceren. Tjemig, wat een hoop pretentieus woordgebruik in die laatste zin. Ik bedoel eigenlijk dat Allegaeon het onnodige getokkel tot een minimum weten te beperken. Of nog beter gezegd: dat sporadische getokkel draagt juist bij aan de kwaliteit van de nummers. Verder krijgt de muziek een zeer diverse vocale invulling mee. Van warme, heldere zang tot diepe grunts, post-achtige uithalen en zelfs gesproken woord. Zoals je inmiddels begrijpt is veelzijdigheid een woord dat prima bij dit Amerikaanse gezelschap past.

Die veelzijdigheid is iets waar Allegaeon zichzelf ook goed in herkent. Dat is in ieder geval de boodschap die de band graag wil uitdragen in het meegeleverde foldermateriaal omtrent dit nieuwe album. Het uitgangspunt voor dit nieuwe werk start dan ook bij de wetenschap wat de bandleden juist niet wilden. Nieuwe paden ontdekken en het loslaten van oude structuren. Daar draait het om bij dit DAMNUM. Als we de band moeten vertrouwen kunnen we ons vooral richten op Of Beasts and Worms, waarbij ook de nummers Into Embers en Vermin sterk worden aangeraden. Dat maken we verdomme zelf wel even uit, ja! Hoog tijd om dit schijfje dus een draai te geven.

Basterds of the Earth start met folky gitaargetokkel en mondt al snel uit in een maalstroom van technische brutaliteit met spetterend drumwerk. Drijvende ritmes stuwen het nummer richting het einde, maar niet voordat Allegaeon er nog enkele solo´s heeft uitgegooid. Veelzijdig? Misschien. Baanbrekend? Zeker niet. Maar wel erg lekkere tech-death. Dan komen we bij Of Beasts and Worms, de grote aanrader van de band. En als ik heel eerlijk ben, vind ik dit misschien wel het minste nummer van het album. Een lange aanloop van nietszeggendheid, die vrij abrupt en zonder echte overgang overgaat in generieke tech-death. Het clean gezongen refrein mist vervolgens de echte overtuiging. Richting het einde draagt de verplichte solo bij aan het teleurstellende gevoel. Met Into Embers, nog een hoogvlieger volgens de meegeleverde folder, bevinden we ons weer in standaard tech-death land. Mij is een belofte gedaan van nieuwe paden! Nu moet je dat niet altijd te serieus willen nemen, maar dit voelt toch een beetje als een Fiat Panda in de markt zetten als een Ferrari. Na de, wederom goed geplaatste, solo richting het einde hoor ik echter ineens djenty ritmes, die voor het eerste echt mijn oren doen spitsen. Een voorbode voor meer?

Ja, natuurlijk volgt er meer! To Carry My Grief Through Torpor and Silence begint meteen intrigerend met een spannende opbouw. Deze keer een soepele overgang naar de onvermijdelijke brutaliteit. Het stuwende refrein, met zeer urgent gebrachte grunts, heeft een verslavende aantrekkingskracht. En laat ook in dit nummer de veelzijdigheid pas echt naar boven komen. Dikke riffs, fijne melodielijnen en een intermezzo met flamenco-geïnspireerde gitaren (ja, echt waar), die overgaan in een treffende solo om vervolgens dat knetterende refrein weer te laten terugkeren. Vanaf dit punt komt het album dan pas goed op gang en laat Allegaeon zijn ware gezicht zien.

De echte hoogtepunten vinden we dan ook in de tweede helft van het album. Called Home is misschien wel hét hoogtepunt. Een mengelmoes tussen dreunende metalcore, progressieve gitaren in de stijl van Opeth en technische beukerij. Het tweeluik The Dopamine Void doet vervolgens ook nog een gooi naar de eerste prijs. Waar deel één het meest rustige stuk muziek van dit album laat horen, is deel twee het tegenovergestelde en knalt de speakers volledig aan gort. Het dopamineniveau schiet werkelijk naar een recordhoogte. Gelukkig blijft er nog voldoende over om de laatste nummers niet met een dopaminetekort te moeten doorstaan. Het hoge niveau blijft grotendeels gehandhaafd en zorgt voor een passende einde van dit DAMNUM.

Oké, ik ben alweer veel te lang aan het typen. Tijd om dit varkentje naar de slacht te brengen. Allegaeon brengt met dit DAMNUM een meer dan waardige opvolger van het fantastische Apoptosis. Des te vaker ik het album beluister, bekruipt me de gedachte dat ik eerder in deze recensie wellicht wat kritisch was op het begin, maar ik blijf erbij dat het allemaal wat lafjes was. Gelukkig maakt de muziek dat op de rest van het album meer dan goed. Niet twijfelen, aanslingeren die hap!

Score:

86/100

Label:

Metal Blade Records, 2022

Tracklisting:

  1. Bastards of the Earth
  2. Of Beasts and Worms
  3. Into Embers
  4. To Carry My Grief Through Torpor and Silence
  5. Vermin
  6. Called Home
  7. Blight
  8. The Dopamine Void Pt. 1
  9. The Dopamine Void Pt. 2
  10. Saturnine
  11. In Mourning
  12. Only Loss

Line-up:

  • Riley McShane – Zang
  • Greg Burgess – Gitaar
  • Michael Stancel – Gitaar
  • Brandon Michael – Basgitaar
  • Jeff Saltman – Drums

Links: