Het eerste album van 2022 dat ik voor Zware Metalen kon recenseren, was Change The World van het Duitse WolveSpirit. De bans kiest ervoor nogal wat invloeden van classic rock in hun muziek te verwerken, wat in dit geval tot een album heeft geleid dat liefhebbers van degelijke traditionele hardrock met een retrosausje in hun eindejaarslijstje mogen plaatsen. Zangeres Debbie Craft en toetsenist Oliver Wolfheart willen graag hogerop met de band, hadden onze recensie gelezen en staan ons met plezier uitgebreid te woord.
Lees deel 1 van ons gesore met WolveSpirit.
Om even terug te keren naar de muziek, Oliver: wat zijn jouw persoonlijke muzikale invloeden?
Als kind, als puber luisterde ik veel naar Kansas. Maar ook Led Zeppelin, Nirvana, Foo Fighters. Heel wat verschillende soorten muziek. Queen ook. Jethro Tull. Maar ook nog andere invloeden zoals het Kid A-album van Radiohead.
Jullie zijn met zijn vijven in WolveSpirit? Vijf verschillende muzikale smaken ook?
Ja, ergens wel. Bij mij en mijn broer (Rio, de gitarist van WolveSpirit –red. ) loopt dat vrij gelijk aangezien we samen opgroeiden en naar dezelfde muziek luisterden. Debbie speelde vroeger in een coverband dacht ik. Maar eigenlijk mag je zeggen dat we de soort muziek maken waar we van houden.
Jij bent volgens mij behoorlijk beïnvloed door Deep Purple als ik afga op je manier van spelen op de Hammond?
Ja, absoluut. Dat is trouwens de reden waarom ik met de Hammond gestart ben. Gewoon piano zou maar raar geweest zijn. Maar toen mijn broer Rio me Deep Purple liet horen, was ik onmiddellijk verknocht aan dat instrument.
Ja, klinkt inderdaad heel goed op dit album. Persoonlijk ben ik geen fan van het gebruik van keyboards, terwijl die bijvoorbeeld bij power metal soms heel belangrijk of overheersend kunnen zijn. Maar zoals de Hammond hier wordt gebruikt, past het perfect. Je hebt daardoor de vibe van de ’70s, maar tegelijkertijd hou je het modern en hoor je bijvoorbeeld gitaarriffs zoals Wolfmother of Monster Magnet ze maken.
Klopt! Ken je de band Monster Truck?
Ja, ik volg die inderdaad op Facebook.
Wel, dat vind ik bijvoorbeeld een band die de Hammond goed gebruikt. Hij is duidelijk aanwezig maar niet dominant in de sound. Gitaren en Hammond passen gewoon mooi samen. De Hammond is wat in de vergeethoek geraakt, wordt gedomineerd door de synths.
Heb je dan zelf een recente Hammond of is dat er eentje uit de jaren ’70?
Nee, nee de mijne is vrij recent, een jaar of tien oud ongeveer. Maar het instrument dat op het album is gebruikt, was wel degelijk een oude exemplaar uit de studio zelf, een B3 met een originele 122 Leslie-speaker.
Dus je neemt je eigen materiaal niet mee naar de Verenigde Staten om het album op te nemen?
Nee, dat is eigenlijk teveel moeite. Als we daar alles ter beschikking hebben, waarom zouden we het dan meezeulen? Het is veel makkelijker zo en ook een stuk goedkoper dan het met te vliegtuig mee te nemen.
Hoeveel tijd na de opname van het vorige album in beslag?
Ik dacht een veertiental studiodagen. Dat is niet zoveel, maar studiotijd kost veel dus moet het snel gaan. En dat kwam perfect uit trouwens, op de laatste ingehuurde dag was het klaar: een paar dagen drums, een paar dagen gitaar, een paar dagen voor zang en overdubs. En de mixing deden we dan achteraf thuis. We hebben thuis daarvoor een hele goede installatie dus was het niet nodig om daar te blijven.
Oh, dat zullen dan vermoedelijk mijn broer Rio en ik geweest zijn. Rio houdt nogal van tempoveranderingen. We vinden dat erg leuk om zo wat extraatjes toe te voegen. Eigenlijk schrijven wij voor een album wel een dertigtal nummers en daar halen we de leukste stukjes, de tofste riffs uit en vermengen die in de uiteindelijke selectie die overblijft. We maken er een beetje Frankenstein-nummers van op die manier.
Maar we letten er wel op dat we het niet overdrijven. Het mag niet de kern van een nummer worden. We proberen het interessant te houden, ook voor de echte muziekfan die al duizend albums heeft gehoord, zodat die toch kan zeggen: “Oh dat klinkt nu eens tof”. Maar we overdrijven het niet of de luisteraar raakt verward.
Nee klopt, dan zou je evolueren van retromuziek naar progressieve muziek, en dat is eerder moeilijke muziek voor veel mensen.
Dat is heel juist. We proberen de “sweet spot” te vinden: mensen gelukkig maken die niet echt veel van muziek weten, maar ook zij die er wel actief mee bezig zijn.
Jullie blijken niet op een conventionele manier te leven, in die zin dat jullie allemaal op hetzelfde domein wonen.
Ja dat is zo, het is een soort community waar wij als muzikanten samen leven en wonen. Drummer Martin en Rio wonen naast mij. Debbie en ik wonen in hetzelfde huis. Wij komen dus elke dag samen en werken dan aan nieuwe muziek. Rio is dan altijd de eerste om eraan te beginnen. Muziek is voor ons een continu proces.
Muziek is dan voor jullie je fulltime dagelijkse bezigheid, je beroep?
Nee, toch niet. Ik heb een job als eigenaar van een juwelenshop. We maken hier juwelen en verkopen ze via onze webshop. Dat is ons hoofdinkomen. Maar dat zouden we natuurlijk graag veranderen waarbij het hoofdinkomen van onze muziek zou komen.
Debbie is kunstenares. Zij maakt tekeningen die ze online verkoopt. Er zijn hier dus meerdere mensen dan wij alleen. Zo zijn er mensen die voor mijn juwelenzaak werken. Op die manier kunnen we toch in ons onderhoud voorzien. Want alles is zo duur geworden. Zelfs sterven is duur (lacht).
Wat mij deed lachen, waren de clips van de nummers Change The World en Don’t You Know. Het lijkt wel een remake van de Mad Max-films. Waar kwam dat idee vandaan?
Wel, het idee komt effectief van die film inderdaad. Op een avond zaten we naar Mad Max: Fury Road uit 2015 te kijken. En we vonden die zo goed dat het ons een goed idee leek om zeker Change The World zo in te blikken.
Goed geslaagd alleszins!
Ja, dank je wel. Het had alleszins veel voeten in de aarde. We hadden trouwens geluk met de mensen die erbij betrokken waren. We hadden Cult Of Chrome ontmoet, een groepering van allerlei artistiekelingen uit verschillende landen die houden van rollenspellen en dito kostumering in een post-apocalyptische wereld. En we vroegen hen of ze geen zin hadden mee te spelen in een videoclip. Bovendien kenden zij een aantal mannen met van die motorfietsen zoals in de Mad Max-films. Dat viel dus allemaal mooi samen.
De video zelf is dan opgenomen in de verlaten chemische fabrieken van Rüdersdorf in Berlijn. Dezelfde locatie trouwens waar Rammstein de video opnam voor hun nummer Deutschland.
Jullie noemden het album Change The World. Dan is de logische vraag: wat moet er dan aan veranderen en waarom?
Wel, het album is opgenomen in 2019. Op dat ogenblik hadden we nog niet het flauwste vermoeden wat er nadien op de wereld ging afkomen. Maar er was wel al veel te doen over de klimaatverandering bijvoorbeeld. Wat mij in heel de discussie daarover tegen de borst stoot, is dat men je altijd probeert op te zadelen met een schuldgevoel. Met de auto rijden is niet goed voor het milieu, vlees eten is niet goed voor het milieu, enzovoort. Maar verandering mag je niet afdwingen op een negatieve manier. Verandering moet uit de mensen zelf komen! Als we de wereld willen veranderen, moeten we in de eerste plaats onze eigen blik op de wereld in vraag stellen. En dan moeten we misschien meer gewoon dankbaar zijn met wat we hebben. We leven in een leuk land, een veilig land, een rijk land… Veel mensen hebben die luxe helemaal niet.
Debbie zou er waarschijnlijk een andere uitleg aan geven, zij ziet het anders, maar ze is hier nu niet meer aanwezig. Zij zou meer de haat, de disharmonie tussen de mensen aankaarten. Zij denkt meer: hou van jezelf, hou van je medemens.
Laat me een laatste vraagje stellen. Wat is het verhaal achter het nummer Crazy? Het klinkt zo totaal anders dan de rest. In mijn recensie beschreef ik het als Love Shack van de B52’s vermengd met een snuifje The Doors, naast wat new wave-invloeden.
Ja, ik heb je recensie gelezen en ik had zelf totaal niet de link gelegd met dat nummer. Misschien moet ik er nog eens naar luisteren. Ik denk dat ik met het idee van dat nummer af kwam.
Maar je hebt gelijk: Crazy wijkt af van de rest. En eigenlijk op alle eerdere albums deden we dat ook: een afwijkend nummer plaatsen. Op Fire And Ice bijvoorbeeld was dat Break The Chain; moet je zeker eens naar luisteren, je zult wel een parallel vinden met Crazy. Op Free was het Time Lord. Ook op andere LP’s en de EP Dreamer, waar we samenwerkten met Michael Wagener als producer.
Ok, ga ik zeker eens doen. Dus zo’n “speciaal nummer”, dat zal ook op Titanium te vinden zijn?
(lacht) Misschien wel ja. Als ik mag van de anderen, als ze het niet te slecht vinden.
Ik ga die eerdere albums eens een luisterbeurt proberen te geven de komende dagen, maar het is nogal druk want deze week moet ik nog de recensie van Carpe Diem schrijven, de nieuwe van Saxon. Iets voor jou, Saxon?
Een beetje wel, ja. Da’s echt wel “old school”. Warriors Of The Road vond ik wel leuk. Maar ik vind het soms een beetje “cheesy”, “over the top”. Maar in zijn genre wel heel sterk.
Wel, ik heb al naar de nieuwe geluisterd, en kan je garanderen dat die bijzonder goed en stevig is!
Toch? Dan ga ik er eens moeten naar luisteren!
Dank je wel voor dit ruime interview, Oliver. Misschien zien we elkaar wel eens op een optreden in België of Nederland als corona ooit achter ons ligt.
Ja wij hopen daar ook op. Dat we opnieuw kunnen optreden. Maar het is zo moeilijk geworden. Door al die geannuleerde optredens en festivals van de voorbij twee jaar krijg je gewoon de gelegenheid niet op de affiche te komen, want de eerder geannuleerde groepen gaan nu wel komen. Totale chaos eigenlijk.
Maar in september spelen we alleszins al in Frankrijk en misschien ook in Zwitserland.
Misschien zou de metaldag van de Lokerse Feesten in België nog iets voor jullie zijn? Dat is een tiendaags festival met een vijftienduizend toeschouwers per dag. En één van de dagen is een volledige metaldag!
Ah dat ga ik eens opzoeken en eventueel aan mijn manager doorgeven. Ik ben al eens op de site aan het kijken. Ah ja, Lionel Ritchie komt blijkbaar ook.
Wel, die heeft ondertussen alweer geannuleerd.
Maar het zou ons toch niet lukken, zie ik, want in die periode zitten we net in Nashville opnieuw om het volgende album op te nemen. Volgend jaar dan maar, in het teken van Titanium.
Titanium, het heavy metalalbum van WolveSpirit.
Heel juist!
Foto’s: Markus Hauschild
Lees deel 1 van ons gesore met WolveSpirit.
Links: