Headlines

Een tijdje geleden heb ik jullie al (hopelijk blij) verrast met een recensie van de heruitgave van debuutalbum Ecocide van het helaas al lang ter zielle gegane Nederlandse gezelschap Polluted Inheritance. Daarin vertelde ik al dat er een paar labels van eigen bodem bezig zijn om deze erfstukken uit de ‘vaederlandsche metaelgeschiedenis’ opnieuw uit te brengen zodat de huidige generaties hier ook van kunnen genieten. En dat wij oude stompen weer aan onze eigen jeugd herinnerd worden... In deze recensie is de opvolger Betrayed aan de beurt. Vier jaar na het eerste album kwam deze tweede (van de uiteindelijk drie) uit. Wat was er in die tussentijd allemaal veranderd? En wat was er allemaal hetzelfde gebleven? Lees verder ›

Soms zijn er bands die weinig of geen introductie nodig hebben. Zo ook het Portugese Irae. Een blackmetalband, éénmansband beter geschreven, die ontstond in het 2002, naar het idee van zijn oprichter, Vulturius. De man die in de blackmetalondergrond gekend is voor zijn werk in menig andere bands zoals daar zijn A Forest Of Dreams en Kommando Baphomet maar ook voor zijn live-werk in bijvoorbeeld Flagellum Dei. Intussen vindt de brave man ook nog tijd om muziek te maken voor Irae. Dit Assim Na Terra Como No Inferno is alweer release nummer veertig. Inderdaad, je moet het maar kunnen volgen. En rara, dit is de eerste review betreffende de man zijn werk die verschijnt op onze geliefde webstek. Het kan gek lopen. Irae staat nog altijd voor ruwe, rauwe, bloeddoorlopen, boosaardige black metal recht vanuit de Portugese hoofdstad, Lissabon.Lees verder ›

De heer D. is het meesterbrein achter deze Australische blackmetalband met een post-blackmetalvulling en een behoorlijke atmosferische korst. Torn Beyond Reason (2011) was een pareltje, net als As The Stars uit 2014. En nu komt dit Woods Of Desolation met The Falling Tide via het Franse Season Of Mist! Waar D. op de vorige platen nog alles grotendeels zelf deed, heeft hij met Vlad (Windswept, Drudkh) al een poosje een medestrijder gevonden.Lees verder ›

Angra Mainyu, de Duitse versie, kennen we het best van de split met Xasthur in 2004, die verscheen via het vrij legendarische Total Holocaust Records. De meeste aandacht ging toen naar Xasthur, het Angra Mainyu-gedeelte was vrij doorsnee en bezat weinig meerwaarde in het depressieve/melancholische blackmetalsubgenre. Ik verloor de band, die anoniem opereert, uit het oog en oor. Tot nu. In zijn twintigste levensjaar verschijnt deze tweede langspeler. Het Nederlandse New Era Productions is de verdeler van dienst. We krijgen bij deze zeven nummers, goed voor drie kwartier neerslachtig zwart metaal.Lees verder ›

Nooit eerder werd werk van de heer Kerem Yilmaz gepresenteerd op uw geliefde webstek. Daar komt dus nu verandering in. Deze Duitse jongeman is de grondlegger van de blackmetalband Imha Tarikat die toch al wel menige jaren actief is in de ondergrond. Sternenberster was de laatste plaat, ergens in 2020 uitgebracht. Lupus Lounge/Prophecy productions is deze keer de platenboer van dienst. Recentelijk speelde de heer Yilmaz aangevuld met een handvol trawanten de boel nog plat op het Unholy Congregation festival in Oudenaarde. Dit Hearts Unchained - At War With A Passionless World is eigenlijk niks meer of minder dan het persoonlijke en dus emotioneel erg gekleurde dagboek van de heer Yilmaz. Bijzonder toch.Lees verder ›

Dit vijfkoppig collectief komt uit Siberië, Krasnoyarsk om precies te zijn. De heren zijn niet nieuw aan het blackmetalfirmament, maar toch zijn ze me de afgelopen jaren volledig ontgaan. Jammer, want deze Russische vriendenclub, bracht reeds in 2016 Kadath uit. In 2019 volgde dan het Pantheon MMXIX album. De heren laten zich vrolijk en blij, vrank en vrij, inspireren door de gekende werken van HP Lovecraft. Natuurlijk niets nieuws onder de zon, het œvre van deze heer is al voor menig band een vorm van inspiratie gebleken. Ook live stond deze band al zijn spreekwoordelijke mannetje daar ze reeds met Cradle Of Filth, Behemoth, Alcest, Wiegedood, Myrkur, Swallow The Sun en Harakiri For The Sky een podium deelden.Lees verder ›

Er zijn bands die snel opkomen en daarbij een hele zooi releases op je loslaten - deels vanwege de creatieve output, deels omdat deze bands op dat moment in hun momentum zitten - om er vervolgens snel weer mee te kappen. Light Bearer was zo’n band. Tussen 2011 en 2013 werden er twee platen, een EP en een split (met Lapsus) uitgebracht. Daarna werd het stil rond de band. En dat was best jammer, want met zijn laatste plaat Silver Tongue had Light Bearer een sterke troef in handen.Lees verder ›

De terugkeer van Celestial Season was me eerlijk gezegd helemaal ontgaan. Na een van dé Lagelandse namen van het doom-deathgenre te zijn geweest in de jaren ’90 met zijn eerste albums, wijzigde de band van koers en koos voor een ander geluid waardoor hij indertijd van mijn radar verdween. Ik trok dan ook nogal ogen toen ik zag dat het hier al om het tweede deel van de Mysterium-trilogie gaat en het eerste deel het levenslicht zag in april van dit jaar (welk deel door zware collega Pjotr gelukkig wel opgemerkt en zelfs erg gesmaakt werd). Lees verder ›

In 2014 startte het Eindhovense Sisters Of Suffocation met alleen vrouwen in de bezetting. Na het uitbrengen van het debuut Anthology Of Curiosities (2017) kwam daar verandering in toen de positie achter het drumstel werd ingevuld door een man. Met die line-up werd het prima vervolg Humans Are Broken opgenomen. Anno 2022 bevat de Brabantse band drie vrouwen en twee mannen en in die samenstelling brengt men Eradication in eigen beheer uit. Dat het stuivertje wisselen op het gebied van posities de band geen parten heeft gespeeld in het geluid, bewijst dit nieuwe werk zonder meer.Lees verder ›

Defleshed. Een band waar ik niet vanaf kan blijven. Ook al stond frontman Gustav openlijk te flirten met mijn toenmalige vriendin in 2003 in Gent, na het optreden dat de band gaf vond ik het prima. Meer zelfs, het was één van mijn favoriete optredens ooit. Under The Blade zit bij mijn favoriete 25 albums aller tijden (en ik heb er dik 4000 staan hier fysiek en een veelvoud daarvan, gehoord in mijn leven).Lees verder ›

Ik was aangenaam verrast om weer een teken van leven van Irist te horen. De band bracht begin 2020 zijn debuutplaat Order of the Mind uit, precies op het slechte moment, want vlak na zijn release ging de wereld op slot. Daar sta je dan als band, heb je net een ijzersterke plaat uitgebracht, kun je die niet promoten.Lees verder ›

Vroeger weerhield de kinderachtige bandnaam me er wel eens van om Deströyer 666 aan te zetten. Eigenlijk zonde, want best leuke muziek komt er van KK Warslut en de zijnen. Tegenwoordig is RC niet meer aanwezig op de leadgitaar. Daarmee is Deströyer 666 nog maar drie man sterk. Ene Bez is aangetrokken om de gitaar live te beroeren, maar die heeft met Never Surrender niets te maken gehad. De band zegt zelf: we gaan door met waar we goed in zijn. Dat is op Never Surrender te horen.Lees verder ›

Håvard Jørgensen is in blackmetalland en ver daarbuiten geen nobele onbekende. We kennen hem als lid van Satyricon en Ulver. Nog niet zo lang geleden richtte hij met een aantal (ex-)leden van Dødheimsgard het fantastische Dold Vorde Ens Navn op. Dat resulteerde in 2019 in het erg sterke Gjengangere I Hjertets Mørke en het daaropvolgende schitterende debuutalbum, Mørkere. Deze plaat kwam uit eind 2021 via Prophecy Productions, het label dat ook deze Haavard uitbrengt. De heer Jørgensen brengt op dit Haavard geen allesvernietigende black metal ten berde. Hij brengt dark nordic folk. Dat wil zeggen veelal instrumentale gitaargerichte muziek voorzien van druppels en drupjes synth gecombineerd met viool, cello, fluit en accordeon. Als muzikant en als recensent kan ik enkel maar het diepste respect opbrengen voor de heer Jørgensen en zijn muzikale zieleroerselen.Lees verder ›