De zaken die goed gaan koesteren en alles wat minder goed liep pro-actief oppakken en meenemen als verbeterpunten: Dynamo Metalfest had zeker ten opzichte van de editie 2022 (dag 1) nog wat huiswerk liggen. Op dezelfde locatie – dat wil zeggen het ijsstadion in Eindhoven – werd het nodige geschoven, opgeschaald en in gereedstelling gebracht voor een nieuwe editie met mooie namen zoals Megadeth, Prong, Biohazard, Obituary en Killswitch Engage. De weergoden waren ons goed gezind en Zware Metalen was aanwezig op beide dagen. Met dank aan de foto’s van fotografe Seth Abrikoos een verslaglegging van onze kant (MaartenO, Friso Veltkamp).
Meer punten om drank te halen zonder opwaardeerkaart maar gewoon met pin (ook rijen voor alléén bier), meer sanitaire punten, meer extra’s voor de VIP-gasten en een tweede podium in het stadion: dat zijn in een notendop de belangrijkste aanpassingen voor 2023. De grote stelling op het veld is enkel te betreden voor de VIP-tickethouders en biedt die bezoekers ook een fraai zicht op beide podia. Het vormt enerzijds een scheiding tussen het kleine en grote podium en dat gaat anderzijds ten koste van bewegings- en zitruimte voor de reguliere bezoeker. Als we om 12:00 binnen zijn is er van gebrek aan bewegingsruimte nog alles behalve sprake.
Fuming Mouth (MaartenO)
Het relatief jonge Fuming Mouth mag de editie van 2023 starten en doet dat met rechttoe-rechtaan HM-2-death metal. Waar het vorig jaar Lik was die vroeg op de (tweede) dag de eerste aanwezigen met succes wakker mocht schudden, lukt het deze Amerikanen ook aardig. Onder leiding van de blauwharige Mark Whelan -die onlangs nog kanker overwon en om die reden extra dankbaar is dat hij vandaag met zijn band mag aantreden- kunnen de hoofden al lekker op een neer geschud worden op de logge gitaarriffs. Dat doet de frontman met een typisch deathmetalstrot en de rest van de band met doorgaans wat meer downtempo metal. Hoewel het erg statisch oogt op het podium en ook muzikaal niet veel verhullend is, krijgt Fuming Mouth wel de eerste circlepit en wall of death voor elkaar, zij het nadat dat gevraagd is. Met onder andere het nieuwtje Out Of Time komt een degelijk optreden op zijn eind.
Changing Tides (MaartenO)
De bijkomstigheid van een tweede podium op Dynamo Metalfest komt de Tilburgse band Changing Tides erg goed uit. De jonge honden spelen hun grootste show ooit en schieten energiek uit de startblokken, zonder daarbij uit de flow te geraken in het half uur dat ze krijgen toebedeeld. Terwijl het vijftal zelf volop en zichtbaar geniet, geeft de volle festivalzijde aan deze kant van het stadion regelmatig blijk van waardering met enthousiast applaus en veel beweging voor het podium. Als er spanning is bij de bandleden, is dat nauwelijks te merken. Het type deathcore dat ze spelen valt goed in de smaak, het vijftal krijgt tijdens Nihilist bijval van twee Torn From Oblivion leden en het gezelschap zelf rondt vervolgens een uitstekend optreden af met Fear Of Unbelief, waarbij vocalist Casper zijn kans schoon ziet en nog maar even een rondje crowdsurft. Volgende stap richting dat hoofdpodium dan maar?
Fleddy Melculy (MaartenO)
Wie ook altijd veel zin hebben zijn onze Belgische vrienden van d’n Fleddy Melculy. Let’s Go! (welkom op de show) van de nieuwste plaat verwelkomt alle aanwezigen, inmiddels al aardig volle bak voor het hoofdpodium. Het geluid staat behoorlijk hard en schel afgesteld, maar aan de zijkant van het podium blijkt het al wat beter vertoeven te zijn. We krijgen uiteraard weer metalcore in een humoristische jasje gestoken en zij die de band nog niet kennen, weten binnen enkele minuten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Of was het nou vis? De mannen delen belangrijke levenslessen: waarom je zeker niet naar de IKEA moet gaan, het belang van de deur achter je gat dichtdoen, vijftig redenen waarom alles kapot moet (kan er één meer of minder zijn) en waarom een feest in je huis leuk is. Traditiegetrouw mondt het geheel ook op de festivalweide uit in een feest, met de eerste stroming aan crowdsurfers, helemaal wanneer men met T-shirt Van Metallica afsluit. Bedankt weer sjonnies!
Groza (Friso)
De enige black metal op Dynamo komt van de Duitsers van Groza. Bassist M.S. heeft voor het optreden nog een bezoekje gebracht aan de Gall & Gall, getuige de meegenomen fles Alamos malbec. Je kan daarover parallellen trekken met de muziek. De muziek is te goed voor de huis-, tuin- en keukenbands (of wijn), maar om in het topsegment te geraken mogen ze nog wel ietwat werk verrichten. Of wellicht het eeuwige Mgła-juk van zich afschudden.
Vandaag stort de band een half uur black metal over het publiek uit, waarbij in de eerste nummers het geluid nog niet helemaal fijn staat afgesteld. De drums komen net iets te hard over de gitaarlijnen heen, of beter gezegd: de gitaren staan gewoon te zacht. Deze muziek is vooral een kwestie van ondergaan, en dat werkt toch beter met een dik geluid.
De black metal met postrockstukken wordt wel met overgave en enthousiasme gebracht (wat vooral te zien is aan de houding van de band, want de gezichten zijn bedekt met kappen). Als het geluid wat beter wordt is het ook wat meer genieten, zeker van de mokerrifs op Homewards en Elegance of Irony.
Shadow Of Intent (MaartenO)
Terwijl de laatste noten van Groza nog gespeeld worden knalt aan de andere zijde van het stadion al een explosieve deathcorebom in de vorm van Shadow Of Intent. Het is de derde keer dat de band Nederland aandoet dit jaar, waarvan een week geleden nog Melkweg Amsterdam, weliswaar als voorprogramma. Terwijl die tour op een dag na tegen zijn einde loopt, pakken de heren ook nog even Eindhoven mee. De vlieguren die de Amerikanen op het podium maken betalen zich rijkelijk uit. De erg sterke putgrunt en ijselijke schreeuwzang van frontman Ben Duerr is indrukwekkend en in combinatie met het fraaie gitaarwerk en de symfonische onderlaag weet je al snel waar Abraham de mosterd vandaan haalt. Met Farewell en Blood In The Sands Of Time krijgen we slechts twee nieuwe nummers van Elegy te horen. Populaire nummers zoals The Migrant en Barren And Breathless Macrocosm krijgen logischerwijs voorrang in deze festivalsetting. Hoewel er niets af te dingen is op de uitvoering, verslapt de aandacht tegen het eind van de set wel wat. De lange afstandslopers in de circlepit denken daar gelukkig anders over.
Hanabie (MaartenO)
Terwijl de donkere wolken zich boven Eindhoven samenpakken begint Babymetal op de Kinkstage. Nee, toch niet: het is Hanabie uit Japan, dat voor mij tot op dat moment volledig onbekend is. De vier meisjes brengen een moderne crossover ten gehore. Dat moet ik iets verder uitfilteren voor jullie: specifieker geschreven hoor ik namelijk metalcore, K-pop en EDM (electronic dance music) in de trant van Enter Shikari en Baby Metal. Het eclectische geheel is overgoten met soms poezelige tienerzang, soms met wat semi-gruntwerk. “Well cut my legs and call me shorty”: waar de fuck sta ik nou eigenlijk naar te kijken? Dit type muziek hoor ik in een arcadehal altijd uit die dansmachines blazen, waarbij je op de juiste momenten op de juiste vlakken moet springen en er zelden zonder kleerscheuren vanaf komt. Laten die sporadische momenten nou precies genoeg minuten uit mijn leven kosten. Die roze backdrop, kleurige kledij en vrolijke energie zijn leuk hoor, maar na slechts enkele minuten is ook het vermakelijke er wel vanaf. Tijd om even een ronde langs de kraampjes te maken: ook belangrijk!
Prong (Friso)
Er staat aardig wat jeugdsentiment op deze editie. Zo begon ik ooit met luisteren naar zware metalen toen ik bandjes kreeg van Biohazard en Sepultura, maar ook Cleansing van Prong draaide in die tijd zijn rondjes. Van dat album wordt vandaag het merendeel gespeeld. Het drietal trapt gelijk af met Test, waarbij een zichtbaar genietende Tommy Victor goedkeurend over het veld heen kijkt. Het geluid is vrij goed, en Tommy Victor is zichtbaar in zijn element, wat ook een positieve uitwerking op het publiek heeft. De machinale riffs lenen zich ook uitstekend om met een bier in je hand en een vuist in de lucht mee te pompen, zeker bij een nummer als Whose Fist Is This Anyway?
Er wordt vandaag geen enkel nummer gespeeld dat geschreven is na 1994. Een soort golden oldies set dus. Dat is aan de ene kant jammer, want op de laatste paar platen staan best wat goede nummers, maar aan de andere kant geeft de band wel wat het festivalpubliek wil horen; de hits. Die staan nog altijd overeind als een huis.
De sfeer is dermate goed dat de zon zich ook nog even laat zien, waarna Tommy en de bassist nog even een soort pirouettedansje uitvoeren. Het geeft wel aan dat de sfeer in het Prong-kamp goed is. De bandleden spelen strak en kundig tot aan de onvermijdelijke afsluiter Snap Your Fingers Snap Your Neck.
Frozen Soul (MaartenO)
Eén van de bands waar ik vandaag erg naar uitkeek is Frozen Soul. Het onlangs verschenen Glacial Domination gaat zonder meer mijn top-vijf halen in de jaarlijst en live was het er nog niet van gekomen. Om 16:30 betreedt het Texaans gezelschap de bühne, start zijn door Bolt Thrower geïnspireerde death metal en blaast een half uur door, waarna het gevoelsmatig al over is na twee keer met mijn ogen knipperen. Invisible Tormentor, Morbid Effigy, Death And Glory en Arsenal Of War zorgen ervoor dat de nadruk op die meest recente plaat ligt, maar Beat To Dust en Crypt Of Ice zijn ook niet te versmaden! Van ijzige taferelen geen sprake, maar de stroperige, midtempo gitaarriffs en de oerdegelijke grunts van Chad Green zorgen zeker voor kippenvel. Veel afwisseling ga je hier niet vinden, maar wie zou daar over klagen met dit type bulldozer death metal? De vele nekken die op en neer bewegen bewijzen eens te meer dat het goed is en voor zij die hier morgen ook staan, is het een fijne opwarmer voor Obituary.
Gloryhammer (Friso)
Powermetal van de blije soort. Óf je houdt er intens van, óf je vindt het he-le-maal niets. Ik behoor categorisch tot het laatste. Gloryhammer heeft de verkleeddoos weer helemaal opengetrokken en de mannen verschijnen in hun Larp outfits op het podium. De vijf tovenaars worden enthousiast onthaald, het publiek heeft duidelijk wel zin in wat gegil over éénhoorns en tovenarij. En gillen doet Sozos Michael vandaag veel, maar eerlijk is eerlijk; hij haalt de noten wel. Hij heeft ook nog een grote hamer meegenomen waar hij af en toe mee loopt te zwaaien. ‘We Are GloryHammer’ vermeldt hij overbodig. Alsof je aandacht niet getrokken wordt naar die afzichtelijke backdrop.
Hij zevert over verboden landen, over unicorns en wat al niet meer. De powermetalboxen worden allemaal afgetikt. En dat vergt veel van iemand die niet zoveel met dit genre heeft. Alhoewel er wel veel te zien en te horen is. De overdadige koorpartijen, de mannen die in hun rol opgaan, zoals oprichter/toetsenist Christopher Bowes (of moet ik Zargothrax zeggen?), en de soundtrack van 2001: A Space Odyssey. Nadat ik om me heen keek om te zien wat het publiek hier nou van vindt en mijn blik daarna weer op het podium vestig, zie ik ook nog een groene ork op een trompet klieren. Naar eigen zeggen heeft Gloryhammer een nieuw album uit wat het beste album ooit is. Natuurlijk is dat zo. De band kwijt zich vakkundig van zijn taak en speelt vol overgave nummers als Angus McFife, Universe on Fire en The Unicorn Invasion for Dundee. En het publiek? Dat vindt het allemaal mooi.
Mochten er powermetalfans zijn die dit lezen en denken ‘jij snapt er ook helemaal niets van’. Klopt. Voor jullie wil ik dan ook zeggen: beste Gloryhammer show ooit!
Signs Of The Swarm (MaartenO)
Deathcoreband nummer drie van vandaag: Signs Of The Swarm uit Pittsburgh. Je zou denken dat het gras al voor de voeten weggemaaid is door de twee andere bands en gevoelsmatig klopt dat ook wel. Hoewel deathcore momenteel één van de snelst groeiende genres lijkt te zijn, klinken veel bands in de basis natuurlijk hetzelfde. Het voordeel is dat Signs Of The Swarm -in tegenstelling tot Shadow Of Intent– geen symfonische opsmuk kent en men zich duidelijk toelegt op lomp gebeuk met tergend lompe breakdowns, want… Deathcore hé. De heren spelen vandaag veel nieuwe nummers van het recent verschenen Amongst The Low & Empty. Aan de bevlogenheid van de band, en dan met name frontman David Simonich, zal het niet liggen, want men zweept de boel flink op. Muzikaal dik in orde, maar de kast met clichés die eveneens opengaat, maakt het wat lastiger om de aandacht erbij te houden. Halverwege de set moeten de Amerikanen Tower Of Torsos onderbreken omdat iemand in het publiek onwel geworden is. Het duurt even voordat men weer verder kan en hoewel Signs Of The Swarm de draad goed oppakt en het optreden -net als op album- met nieuwtje Malady afsluit, komt dit niet verder dan de categorie ‘leuk optreden.’
Biohazard (Friso)
Biohazard tourt tegenwoordig weer de wereld rond en doet dat in de klassieke line up van de eerste drie platen. En laten dat nou net de beste platen zijn van dit gezelschap. We worden vandaag niet vermoeid met nummers van latere albums: de nummers komen uitsluitend van deze drie platen, de Bad Religion cover We’re Only Gonna Die uitgezonderd. Wat is het fijn om die nummers weer live te horen en te constateren dat de heren destijds echt tijdloze nummers hebben geschreven.
Ondanks dat de jaren ook wel zijn gaan tellen ogen de Biohazard leden wel fit, vooral Evan en Billy. Het is bewonderingswaardig hoeveel energie alle vier de heren etaleren. Billy rent nog altijd kilometers over het podium, of is te vinden in het publiek. Maar ook Bobby Hambell is vandaag weer flink in de weer met zijn draaiende signature move. Evan blijft vooral op zijn plek, waar hij zijn teksten in de microfoon spuwt. Er zit nog altijd geen sleet op zijn stembanden. Evenmin op die van Billy, die zijn uithalen nog altijd kan uitrekken in het kenmerkende stuk van Tales From The Hard Side.
Een bedankwoord gaat richting Prong, waarbij Evan Seinfeld nog een pubquiz waardige wetenswaardigheid weet te vertellen dat de eerste show in Nederland ooit in voorprogramma van Prong was. Verdere dankbetuigingen gaan uit naar een paar overleden mannen: de onlangs overleden Anthony Meo en Onno Cro Mag. Beiden zijn in meer of mindere mate belangrijk geweest voor de carrière van de band. Net als dit festival overigens, Evan betuigt meerdere malen dankwoorden richting het festival en refereert daarbij natuurlijk aan het legendarische Dynamo Open Air optreden in 1995.
Zoals gezegd komen de klassiekers allemaal voorbij en de band kan ook op een goede publieksreactie rekenen, zeker bij nummers als Punishment en Down For Life. Biohazard en Dynamo: het blijft een gouden combinatie.
Drain (MaartenO)
Nog meer dan bij Hanabie, mogen we bij Drain spreken over de vreemde eend in de bijt op de affiche van dit weekend. Een uptempo mix van hardcore en punk verwacht je niet snel op een metalfestival, maar ondanks dat veel mensen -vermoedelijk ook door het tijdstip en de drukte bij de eetgelegenheden- hun tijd op dit moment anders invullen, zien de toeschouwers die wél kijken bij de Californiërs een erg vermakelijk en super bevlogen optreden. Ook dit gezelschap rondt zijn tour met dit optreden bijna af en ook nu ligt de nadruk van de set uiteraard op het meest recente album, genaamd Living Proof. De charismatische vocalist Sammy Ciaramitaro lijkt maar één missie te hebben en dat is om de talrijk aanwezige metalheads mee te trekken in de positieve hardcore-energie. Dat doet hij met tussendoor (te) veel geklets, maar ook met de nodige humor. De band musiceert zo gretig dat er genoeg schoonheidsfoutjes te bekennen zijn en de Descendents cover Good Good Things nauwelijks te volgen is. Even goed komen Evil Finds Light, Devil’s Itch en Living Proof wel overtuigend over. Wanneer de zanger iedereen het podium op roept omdat de security er zo verveeld uitziet, is de band binnen de kortste keren nauwelijks meer te zien. Op een feestelijke manier krijgt het gave optreden met California Cursed zodoende een passend eind.
Trivium (Friso)
Matthew Heafy heeft vandaag zijn outfit aangepast aan de opmerkelijke backdrop. Die staat vol bloemen, waar het logo van Trivium tussendoor prijkt. Het is opmerkelijk, maar het valt wel heel mooi samen met de zakkende zon. Aan het enthousiasme zal het tijdens de set niet zo liggen. Matthew komt al rennend het podium op, laat zijn spierballen zien en trapt vervolgens af met het titelnummer van hun laatste plaat In The Court Of The Dragon, dat gelijk opgevolgd wordt door het van Shogun afkomstige Down From The Sky. De band is energiek en op dreef en kan natuurlijk putten uit een hoop materiaal. Trivium speelt vandaag een dwarsdoorsnede van hun oeuvre, dat toch al uit tien studio-albums bestaat.
Zo komen er nummers van The Crusade, Shogun, What The Dead Man Say en zelfs In Waves voorbij. Die worden allemaal strak en hard gespeeld, waarbij het geluid ook meespeelt, en dat is wederom goed. Niet te hard, niet te zacht, alles is perfect hoorbaar. Als de boel even dreigt in te kakken ramt de band het publiek weer wakker met het furieuze Amongst The Shadows & Stones.
Matthew is continu bezig het publiek te bespelen en heeft daarbij wat Nederlandse woorden geleerd, die tot in den treure herhaald worden (Hoe gaat het? Dankjewel). Daarnaast heeft ook hij een wetenswaardigheid te vertellen, namelijk dat de eerste show buiten Florida in Nederland was. In Eindhoven om precies te zijn. Ik kan nu wel zeggen dat de cirkel daarmee rond is, maar dat is onzin. Trivium is nog lang niet klaar met muziek maken. Wat een geoliede machine staat hier. Met de kennis achteraf was Trivium als headliner beter op zijn plek geweest dan Megadeth.
Wind Rose (Friso)
Voor wie niet genoeg kon krijgen van Gloryhammer is er Wind Rose. De perfecte band voor dit tijdstip. Met een zanger die net een beer heeft afgeschoten brengen ze een zware variant van hoempa muziek. Of dwarf metal, zoals ze het zelf zeggen.
Het gaat er allemaal in als koek. Geen hond die het in zijn hoofd haalt om dit thuis op te zetten, maar met tachtig liter bier achter de kiezen werkt het wel. Links en rechts beginnen mensen te hossen en te dansen op de aanstekelijke deuntjes van deze band. Het moet overigens gezegd zijn: de band komt stukken beter, en vooral rauwer, over dan Gloryhammer eerder die dag. Dat komt ook deels omdat de stem van zanger Francesco wat meer in de lagere regionen vertoeft.
En nu maar eens zorgen dat ik Diggy Diggy Hole ooit nog uit mijn hoofd krijg, wat nogal lastig is omdat dit nummer na het optreden als een soort hymne over de festivalweide gaat. De dag erna wordt ik er bovendien nog eens aan herinnerd door de talloze verkochte t-shirts met die tekst erop.
Megadeth (Friso)
Megadeth laat lang op zich wachten voor ze beginnen. Een kwartier wordt er verspild met nodeloos kijken naar paarse lampen. Als de band eenmaal begint vallen er gelijk twee dingen op: het geluid staat ontzettend zacht en de heer Mustaine heeft volgens mij helemaal geen zin in dit optreden. Als in: helemaal niet. Tijdens de eerste nummers geen glimlach, geen oogcontact, geen interactie überhaupt. Als een soort circusbeer die tegen zijn wil in wat kunstjes moet doen.
Het duurt tot het zesde nummer voor hij wat onverstaanbaars richting het publiek brabbelt. Zijn mede bandleden, Kiko en James proberen de eer nog wat te redden en brengen het er wat dat betreft beter vanaf en laten wel wat enthousiasme zien tijdens de nummers.
Maar eigenlijk lijkt dit er niet op. Ik vind dit headline-onwaardig. Dan kan je een legendarische band zijn met een flinke catalogus vol nummers om op terug te vallen, live slaat de vonk vandaag bij mij niet over. Er zijn wel wat mooie momenten, zoals het luidkeels meegezongen Sweating Bullets en er wordt ook teruggegrepen naar oud materiaal zoals Tornado of Souls. De setlist kent verder niet echt grote verrassingen, maar dat hoef je bij een festival natuurlijk niet te verwachten. Zo komen bijvoorbeeld Symphony of Destruction, Holy Wars en Hangar 18 voorbij. Dave ziet er wat vertieft uit en loopt regelmatig van het podium weg. Is het om zijn mede bandleden meer in de spotlights te laten staan tijdens de gespeelde solo’s, of is het om zuurstof te pakken? De visuals zijn een ratjetoe. Elektrische stoelen, vlammen… Er is geen touw aan vast te knopen en het oogt ontzettend druk. Aan de andere kant heb je dan wel wat interessants om naar te kijken.
De band kan door tijdgebrek de set niet afmaken. Ik ben dan inmiddels al naar huis. Genoeg voor vandaag, morgen weer een nieuwe dag vol metal!
Ondanks de aangepakte verbeterpunten kan de hardwerkende organisatie niet voorkomen dat er tegen het eind van de middag wederom lange rijen ontstaan bij met name de stand van de merchandise, eetgelegenheden die nog enigszins betaalbaar zijn en de drankpunten (in mindere mate, afhankelijk van waar je gaat). Het tweede podium zorgt ervoor dat er meerdere bands op de affiche staan en dat is natuurlijk een vette plus, maar het gaat ook ten koste van de ‘niks moet alles mag’ festivalbeleving. Even rustig met elkaar spreken kan je eigenlijk alleen in de gangen bij de entree of rondom de festivalmarkt. Dat laatste is natuurlijk discutabel, want lang niet iedereen zal hier moeite mee hebben, maar wij hadden dat toch wel. Hopelijk op dag 2 van Dynamo Metalfest een verbetering op deze punten!
Lees ook het verslag van dag 2.
Datum en locatie
19 augustus 2023, IJssportcentrum Eindhoven
Foto's:
Seth Abrikoos – (Sethpicturesmusic)
Link: