Zoals het hoort krijgen we na twee jaar afwezigheid (we rekenen voor het gemak Atlantis even niet mee) weer een nieuwe plaat van Soen voorgeschoteld. Iedereen die de band ook maar enigszins volgt weet dan al meteen hoe laat het is. Lekker progressieve gitaarmuziek op de scheidslijn van rock en metal, waarbij de stevige passages en dromerige prog-rock elkaar perfect in evenwicht houden. Toch is er deze keer ook een zekere koerswijziging te noteren. Hierover spraken we zanger Ekelöf al in het kader van de Imperial-tour. Destijds gaf hij aan dat het nieuwe album, waarvan we nu weten dat die de naam Memorial draagt, een logische ontwikkeling zou volgen in de muziek van de band. In andere woorden: de band wil de metal niet uit het oog verliezen en te verwachten is dan ook dat de muziek meer van de stevige kant laat doorschemeren. Uiteraard maakt dat benieuwd welke gedenkwaardige momenten dit Memorial met zich mee gaat brengen.
Gedenkwaardig is dit nieuwe album van Soen zeker. Om deze stevige uitspraak van onderbouwing te voorzien, presenteer ik u graag mijn argumentatie. Ten eerste valt op dat zanger Ekelöf (weer) een flinke stap heeft gemaakt in zijn ontwikkeling. Niet alleen op het podium, waar hij inmiddels is uitgegroeid tot een volwaardig front- en showman, maar toch zeker in zijn vocale bereik en stemgebruik. Dat is goed te horen op Sincere en ook op Memorial, waar zijn ‘schreeuwende’ zanglijnen een directere aanpak hanteren. Op Vitals lijkt er zelfs bijna een gastbijdrage te zijn, totdat het bekende zalvende stemgeluid van Ekelöf de overhand neemt. Over de gehele linie zijn de herkenbare vocalen uiteraard aanwezig, maar duidelijk is dat er een nieuw elan toegevoegd is. Op de bluesy rockballad Hollowed vinden we daadwerkelijk een gastbijdrage van zangeres Elisa, wat leidt tot één van meest ingetogen, maar ook meest prachtige momenten van het album.
Ten tweede presenteer ik u graag het volgende bewijsstuk in de vorm van ‘dudrum-dudrum’. Een tof trucje dat Soen, of beter gezegd het brein achter de band Martin Lopez, op Imperial al had geperfectioneerd met het nummer Lumerian. Dat werkt op plaat, en live zo mogelijk nog meer, als een tiet. Iets dat Soen ook geconstateerd moet hebben. Het nieuwe album zit er namelijk vol mee. Mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn waar we hier op doelen: de ritmesectie werkt in de stevige riffs lekker samen om een soort rollend geluid te creëren dat niet beter in letters over te brengen is dan dudrum-dudrum. Deze techniek vinden we terug in Sincere, Unbreakable, Violence, Memorial, Incendiary en Icon. Dit zorgt er af en toe wel voor dat er een gevoel van herhaling optreedt. Iets dat verder wordt versterkt door de centrale riffs in Fortress, die wel verdacht veel weg hebben van die van Martyrs van het eerdere album Lotus. Gelukkig smaakt het allemaal verdomde lekker. Ook in een concertzaal gaat dit bijdragen aan een gedenkwaardige ervaring.
Deel drie van de verdediging haakt in op de manier waarop de composities zijn samengesteld. Soen mag zich dan in de progressieve hoek bevinden, maar is nooit écht uitgesproken experimenteel geweest. Zeker in de recente albums werd dit stempel al steeds wat verder weggeveegd. Op dit Memorial wordt het progressieve geluid echter nog wat verder losgelaten en begeeft Soen zich meer en meer in de hoek van de melodische hardrock. De invulling van de nummers wordt zoals eerder benoemd wat steviger gepresenteerd, maar volgt daarbij hoofdzakelijk ook een wat simpelere formule. In eerste instantie komen de nummers daardoor wat vlakker over, maar tegelijk weet de band hiermee ook zeer doeltreffend te zijn. Zo is Unbreakable misschien wel het meest hitgevoelige nummer dat de band tot op heden wist te schrijven, maar ook nummers als Sincere en Memorial zitten na een enkele luisterbeurt volledig in je hoofd genesteld. Gelukkig vinden we in Fortress en zeker ook Icon wel de kenmerkende progressieve gitaarlijnen terug, die deze keer in een lekker fel gekleurd en flitsend jasje gegoten werden.
Het slotpleidooi kan haast niet als een verrassing komen. Soen levert met Memorial wederom een gedenkwaardig album af vol met memorabele momenten. Hierbij wordt een lichte koerswijziging ingezet, die volledig in lijn is met de weg die eerder werd ingeslagen. De absolute hoogtepunten vinden we daarbij in het meeslepende Hollowed, de donderende riffs van Memorial en het snelle gitaarspel van Icon. Fans van de band worden op hun wenken bediend en kunnen dit album zonder nadenken aanschaffen. Nog beter ga je de band live aanschouwen in het najaar, waar Amsterdam en Sint-Niklaas in de Lage Landen worden aangedaan.
Score:
84/100
Label:
Silver Lining Music, 2023
Tracklisting:
- Sincere
- Unbreakable
- Violence
- Fortress
- Hollowed
- Memorial
- Incendiary
- Tragedian
- Icon
- Vitals
Line-up:
- Joel Ekelöf – Zang
- Cody Ford – Gitaar
- Lard Enok Åhlund – Gitaar
- Oleksii “Zlatoyar” Kobel – Basgitaar
- Martin Lopez – Drums
Links: