Wat krijg je als je een stonerband een nacht lang in de vriezer zet? Behalve de drummer dan, want daar was geen plek meer voor. Dat waren mijn eerste gedachten toen ik Unholy Mountain, het debuutalbum van het Noorse Karavan voor het eerst hoorde.
Zulke ijskoude stonerriffs dat je bijna denkt dat Darkthrone’s Nocturno Culto gitaar speelt, of dat High on Fire’s Matt Pike corpsepaint op zijn gezicht heeft gesmeerd en een blackmetalband is begonnen. De zangpartijen klinken als door een flinke rasp gehaald. Het drumwerk klinkt in tegenstelling tot de gemiddelde stonerband, niet alsof het op een oneindige herhaalstand staat, maar voegt ritme toe aan het zeven nummers tellende album.
Karavan bestaat sinds 2019 en Unholy Mountain is dus het debuutalbum. Voorlopig alleen uitgebracht op cassette. Een vinylversie komt ook, maar de releasedatum is nog niet bekend. Waarom het vier jaar heeft geduurd is mij een raadsel net als wie de bandleden zijn. Die hebben in al die jaren toch niet stilgezeten en flink geoefend. Dat hoor je direct bij het luisteren van het eerste nummer Throne. De eerste minuut is besteed aan een intro. Daarna volgen een ijskoude, heerlijk trage doomriff en stoot de zanger een ijskoude gil uit. De riff gaat door, drums worden ingezet en de zangpartij begint. Het lijkt op een intermezzo van een blackmetaltrack. Vooral het gitaargeluid doet me erg denken aan dat van Darkthrone. De drummer brengt ritme en tempo in het nummer, terwijl de riff stoïcijns doorgaat.
Chase the Dragon klinkt qua opzet als Throne. Het nummer is alleen nog een stuk intenser: langzame riffs, raspende vocalen die rechtstreeks uit de hel komen. Het is wederom de drummer die ritme en variatie brengt. Hoewel …. aan het einde klinkt ergens ver weg een gitaarsolo. Het derde nummer, Bonfire Ritual, begint met een hol intro van gitaargetokkel en tromgeroffel dat overgaat in een lange, zware, trage riff. Tegen het einde laat Karavan horen meer in de mars te hebben dan alleen trage riffs. Er komt een versnelling, de fuzzpedalen worden volledig ingetrapt en de riffs gaan richting het aanbidden van de groene plant. Rot, het vierde en kortste nummer van de plaat, beukt keihard tegen je schedel en laat een gruizige nasmaak van fuzzgitaar achter in je oren: heerlijk.
Tijdens Demon Slime, het meest interessante nummer van de plaat, gaat de band pas echt goed los. Alsof de voorgaande tracks slechts als warming up waren bedoeld. De vocalen klinken nog intenser, het fuzzpedaal zit klem en gaat niet meer omhoog, het ritme is repeterend en bijna hypnotiserend: stonerrock uit de kroeg van Beëlzebub en Baphomet. De afsluiter van het album is het titelnummer. Een negen minuten durende tocht van een ‘sludgekogel’ die alles wat bovengronds is tegen de vlakte beukt.
Karavan zet met Unholy Mountain een debuutalbum neer dat ik niet snel zal vergeten. Ik hoop voor mezelf en iedereen die deze recensie leest dat de vinyluitgave niet lang op zich zal laten wachten (of maak de koppen van je cassettedeck alvast schoon). Een tip: breng het alsjeblieft op gitzwart vinyl uit.
Score:
90/100
Label:
Evil Noise Recordings, 2023
Tracklisting:
- Throne
- Chase the Dragon
- Bonfire Ritual
- Rot
- Demon Slime
- Mars
- Unholy Mountain
Line-up:
Onbekend
Links: