De Cacaofabriek komt nog wel eens met avondjes waarop interessante bands zijn geprogrammeerd. Op deze mooie zomeravond bundelt het Amerikaanse zwartgeblakerde vijftal Lamp of Murmuur zijn krachten met het Zweeds/Nederlandse Dödsrit, dat zijn invloeden weer meer uit post en crust haalt. De zaal is best goed gevuld voor een zonnige vakantiedag, al lijken sommige bezoekers nog wel moeite te hebben met de keuze tussen metal in een donkere zaal of bier in de zon op een terras.
Lamp of Murmuur is een kwestie van smaak, de meningen zijn nogal verdeeld. De één vindt het geweldig, getuige de vele positieve recensies op de laatste plaat, de ander vindt het maar een stel posers (of poser? Het is in feite een éénmansband). Onbevooroordeeld neem ik de muziek die vanavond gebracht wordt tot me. De volledig van maskers voorziene groep neemt voor een enorme backdrop bezit van het podium. De band bracht dit jaar nog zijn best goed ontvangen plaat Seal of the Dominator uit. Daar worden vanavond enkele nummers van gespeeld.
Bij de eerste nummers valt vooral op dat de zang weliswaar verbeten klinkt, maar ook opgewarmd moet worden. Wie niet opgewarmd hoeft te worden is de drummer, die mede gesterkt door het uitstekende drumgeluid, fraai spel etaleert. Moeiteloos schakelt hij tussen diverse tempo’s in de muziek: van snel geram, tot aan meer pompende mid-tempo mokerslagen.
Wat vanavond wel duidelijk is, is dat je voor een originele noot niet hoeft aan te kloppen bij Lamp of Murmuur. De op Scandinavische leest geschroeide black metal die de heren presenteren is schatplichtig aan de tweede golf van blackmetalbands en nog meer aan Watain. Zeker tijdens de meer uptempo, punky stukken is het een en al Watain en Dissection dat de klok slaat.
Toch weten de Amerikanen af en toe wat stijlvreemde invloeden te verwerken in de muziek. Bij vlagen klinken de toetsen alsof die afkomstig zijn uit films uit de jaren ’80, en weet Lamp of Murmuur ook invloeden van post-punk en her en der wat folkelementen in zijn muziek te verwerken. Maar goed, dat deed Dissection natuurlijk 23 jaar geleden ook al.
De lichtshow is degelijk en is vooral dienend aan de muziek, al sluit het niet altijd even goed aan. Zo worden er bij Dominatrix’s Call vooral rode lichten getoond die niet helemaal aansluiten op de rockende riffs die de mannen presenteren. De band is ontstaan in Los Angeles waardoor je wat showelementen zou verwachten, maar die komen er ook wat mondjesmaat uit. Zo is de bassist vrij ongewoon aan het bewegen op de metal, wat ook komt door de bijna funkachtige lijntjes die hij speelt en kent de muziek bij vlagen wat meer pompende ritmes. De zanger is tot aan het eind vrij ingetogen. De theatrale afdracht over op tape afkomstige orgels had van mij niet gehoeven. Het doet wat kitscherig aan en slaat de plank wel wat mis. Afijn. Degelijke show.
Dan Dödsrit. De Zweeds/Nederlandse combinatie heeft tot dusver drie platen op zak die het erg goed deden bij de critici. Het is een verstandige keuze ze vanavond als tweede band op de affiche te plaatsen. Het geluid is vele malen beter, ondanks dat de band wat stroef start na een ongemakkelijke soundcheck. Maar hoe stroef ook, de riff en het geschreeuw grijpt wel meteen de aandacht. Gelijk wordt er afgetrapt met de giftige cocktail van black metal en post-metal met crustachtige zang. Dit is dus een band naar mijn hart.
Dat de soundcheck wat tijd heeft gevergd is niet erg, want het geluid is goed. Erg goed. Die drums (en vooral de kick!) rammen er goed op. En een goed geluid is wel essentieel voor de muziek van de band, want dat komt de gelaagdheid alleen maar ten goede. De songs steken vrij vernuftig in elkaar en door goed gebruik van spanningsbogen blijft de aandacht moeiteloos bij de set.
Dat komt ook door het visuele aspect, want de lichtshow is erg mooi. Soms worden alleen de drums verlicht waarbij de weerkaatsing op de bekkens een cool effect heeft en dan weer wordt het hele podium in een paars licht gezet waardoor je alleen wat silhouetten kan ontwaren die hypnotiserend meebewegen met de repeterende riffs die de mannen uit hun instrumenten toveren.
De balans tussen sfeer en venijn is goed, de meeslepende riffs uit de post- en blackmetalhoek worden vermengd met meer D-beat invloeden. De lengte van de nummers is overigens wel meer in de lijn van de eerste categorie: de tracks passeren niet zelden de tienminutengrens. Dödsrit heeft nogal wat te vertellen en doet dat met verve. Er is heel veel om naar te luisteren, de soms serene stiltes bij het terugschakelen van het tempo, de combinatie van gebrul en meer punkachtig gekrijs, de riffs die enorm uitwaaieren: er is over nagedacht en het werkt.
Dan plots de aankondiging voor wat het laatste nummer moet worden. Links en rechts zie ik mensen wat verbaasd op hun horloge kijken. Wat volgt is echter een enorm epos van ruim een kwartier, waarbij er meerdere keren naar een climax toegewerkt wordt. Net als je denkt dat het nummer afgelopen is, lijkt het erop alsof de band toch nog een keer gaat opbouwen, maar dan laat dit combo het erbij. Deze afsluiter had gerust iets korter gemogen met een overdonderend episch slotstuk, maar soit, het was een prima avondje in de Cacaofabriek.
Datum en locatie
11 augustus 2023, Cacaofabriek, Helmond
Link: